Girl on a mission

Een jaar niets tot weinig sporten heeft zo zijn gevolgen: de liever-lui-dan-moe-mentaliteit, die kilo's te veel en de verdwenen conditie . Alles tegelijkertijd aanpakken is geen goed idee. Je moet een plan hebben om dit één voor één om te keren. Ook heb ik ondervonden dat je je omgeving niet onmiddellijk hier in moet betrekken. Dit brengt extra druk met zich mee en dat kan je missen als kiespijn. Low profile en met een missie...that's the spirit!

In september vorig jaar ben ik zo af en toe gaan lopen. Traag, heeeel traag en heel sporadisch. Gewoon maar om die goesting te laten komen. Soms was dit 1 keer in de week, soms 2 keer maar veel gewoon niet. Heel sporadisch dus en ongelooflijk welke uitvluchten ik allemaal uit mijn mouw schudde. Dit deed ik tot eind december.

Vanaf januari ben ik strenger geworden tegen mezelf. Niet gemakkelijk om je mentaal uit die comfortabele zetel sleuren, jezelf niet toelaten te denken dat je geen tijd hebt. Iedereen heeft een half uurtje op zijn dag, we maken het onszelf zo graag wijs. Plots kan die strijk niet meer uitgesteld worden, of moet dit of dat nog dringend gedaan worden. Zever! Allemaal zever!

Ik neem de trap i.p.v. de lift. Ik fiets elke dag van en naar het werk. Thuis op dinsdagavond doe ik via de iPad een 30-minuten Pilates Full Body Workout. Ik ga 2 tot 3 keer per week een half uurtje tot een uur joggen en ik ga dansen op maandagavond. Fun, fun, such fun.

Dit, de liever-lui-dan-moe-mentaliteit, is denk ik wel het moeilijkste stuk geweest maar we zijn er. De uitvluchten springen niet meer onmiddellijk op de voorgrond. Het is pas als er echt niets kan verschoven worden dat er niet gesport wordt. Het vergt doorzetting en constant jezelf pushen maar het lukt. Het sporten is dus een steevast onderdeel van de weekindeling. Ik heb hiervan wel de meeste voldoening: I did it!

Vervolgens zijn het die extra kilo's te veel die moeten aangepakt worden. 's Morgens blijf ik mij een stevig ontbijt nemen. Onder de middag staat er een flinke zelfgemaakt salade of soep op het menu. Maar het is 's avonds dat ik de grootste wijziging doorvoer: ik eet maar de helft van wat ik normaal zou eten. Hé, dat is toch niet moeilijk?!

Pfff...toch wel hoor...na een weekje gaat je maagje toch knorren. Er worden dus geen koeken, chips, chocolade, snoep en frisdranken meer in huis gehaald. Enkel veel fruit, yoghurt en water zodat het volstrekt nutteloos is om om 21u de kasten nog af te schuimen. Mijn schuif op het werk is niet meer gevuld met heerlijke Pims of Melocakes of whatever. Neen, nu staat er een pot met kersttomaatjes. Snoepgroenten. Discipline! Want het duurt immers veel langer om je maag te laten krimpen dan ze uit te zetten. Het moet zo maar.

Ik voel me energieker, alerter, gelukkiger en ben vastberaden om te slagen in mijn missie. Vanaf morgen start ik met de 30 dagen crunch challenge. Elke morgen, na het opstaan op de badkamer. Mijn matje ligt al klaar. Doe je mee?

Ik mis u!

Is het de lente? Het lengen van de dagen en de zon die ons zo verwend? Of is het dat groot zwart gat waar ik dapper uitgeklommen ben en dat nu definitief dicht is, die nieuwe levenslust? Het jeuken van mijn vingers dat me onrustig maakt, is het dat? Het steeds groter wordende ei dat ik niet meer kwijt kan, misschien dat? Is het dat knagende gevoel van gemis, onvolledigheid die je doet stilstaan bij de afgelopen maanden die een jaar geworden zijn? Help, mis ik misschien dit blog, jullie?!

Maar ik kan toch niet zo maar de draad weer oppikken? Is dat niet wat al te belachelijk? Mijn kids vinden het goed maar die zijn niet bepaald een objectief publiek. Dan maar bij mensen die net ver genoeg en tegelijkertijd toch dicht bij me staan om ongezouten hun mening te geven eens polsen. Doen! Niet twijfelen! Ja! 

Het is Tina die me over de streep gehaald heeft. Tenslotte doe je het vooral voor jezelf. Waarom brengt een schrijver zoals bv. Dimitri Verbelen een boek uit? Niet omdat hij mediageil is want hij is de bescheidenheid zelve. Neen, liever wil hij juist dat boek uitgeven en dan in zijn huis vertoeven om nieuwe woorden op het blad te zetten. Het is een drang, een onverklaarbaar iets.

Ach, laat ik het gewoon doen. "Doe eens gek!" zou mijn dochter zeggen. 

Dus het doel is al gesteld want zonder lukt het toch niet. In oktober 2016 ga ik de Bear Trail in Voeren opnieuw lopen. De volledige, de ultraversie van 56 kilometer. De trein heeft het station verlaten, de loopschoenen staan terug vooraan in de kast en het loopgerief ligt helemaal zichtbaar op de stoel. De Garmin fully loaded en ik, ik ben ready to gooooooo....