dinsdag 2 januari 2024

Cava en modder

Mijn zoon Manu, ondertussen 23 jaar, heeft grootste plannen in 2024. Hij gaat op 14 april 2024 de marathon in Rotterdam lopen. In juni gaat hij dan de Zügspitzen Ultratrail - 45 km - aangaan. Spannend!

Zijn plannen hadden meteen een effect op de rest van ons gezin. Noor, ondertussen 21 jaar mikt op de halve marathon in Gent. En ikzelf, ja, ik groeide 10 cm van trots op mijn kids dat het 'competitiebeest' terug wat wakker werd.

Hoeveel zou ik nog kunnen lopen? Welke afstand is mijn limiet? En hoe goed ga ik die loopconditie kunnen opbouwen? De afgelopen 4 jaar protesteerde het lijf immers op alle mogelijke manieren. Het kriebelde en daar moet ik iets mee doen...

Oktober trok ik voorzichtig de loopschoenen aan, dook in mijn archieven achter mijn allereerste loopschema van coach Jean en startte opnieuw met lopen. Het ging verbazingwekkend goed. Tegen eindejaar klokte ik af op 6 km aan een rustig tempo. Yup, ik mag weer gaan dromen van modderpaden, trails in de Ardennen of ver daarbuiten, laten we die doelen gaan stellen.

Flash back 22 februari 2014: ik herinner me dat ik het vreselijk zwaar had die dag. Mijne maat was een ster aan de hemel geworden en die impact had ik totaal onderschat. Maar ik had Maaike en zij sleurde me letterlijk en figuurlijk door de kilometers modder. Het ploeteren die dag door de brij had een therapeutische werking. 

Ja, deze zou een goede eerste comeback kunnen zijn. Misschien moet ik deze wel aangaan om hem een nieuwe vibe te geven. Een vibe herrijzen en zo ook wat de pijnlijke emotionele herinneringen aan die periode omtoveren naar 'Hey maatje daarboven, kijk eens? Leuk hé!'

Even mijn trailnetwerk terug op de hoogte stellen dat die loopschoenen roepen en zie, de eerste bevestiging is er, de Cavalopers organiseren deze nog steeds.

Opnieuw de archieven ingedoken, trainingschema ingesteld op mijn Garmin Connect met doelstelling de Halve Marathon afstand te lopen in 15 weken tijd. We gaan het verstandig en met respect voor dit lijf doen.

Et voilà, tien jaar na datum gaan we deze opnieuw uitlopen. Vandaag schreef ik me in voor de 10de editie Trail Provinciaal domein het Leen op zaterdag 10 februari 2024! 

Maar waar ik het gelukkigste van geworden ben, deze ga ik samen met mijn zoon doen. Hij gaat de halve marathon afstand doen. Oooh, wat heb ik er zin in!

En wat met jou? Train je mee?


Update ivm de Fjällraven Trail, ik werd helaas niet geselecteerd. 



vrijdag 1 december 2023

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024

 Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!!

Dit mijn mantra tot 11 december. Want als je het gelooft...

Heel toevallig - maar dan ook weer niet, want toeval bestaat niet - kwam ik op instagram de oproep voor nieuwe kandidaten voor deze expeditie tegen.

De tone of voice kwam sterk binnen en ik surfte onmiddellijk naar de website. Voor het live online event om de expeditie voor te stellen, daar was ik net te laat voor. Gelukkig stond de uitzending ook op hun website en kon ik het herbekijken.

In april 2024 met 20 mensen in 5 dagen zo'n 300 km afleggen van het noorden van Zweden naar het noorden van Noorwegen in de meest basic omstandigheden op een hondenslee? TRIGGER!!!

Wat moet ik hiervoor doen? Ook voor mij, old lady with big dreams? Voorwaarden gelezen en Yes! ik geef het een go.

Ik diende mijn 3 challenges in tegen de deadline van 19 november. Je kan ze zien op mijn instagram account @Wisken. 

Op 11 december om 16u is het de bekendmaking van de winnaars. Tot die tijd zeg ik gedurende de hele dag:

 Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!!



zaterdag 7 januari 2023

Zolang je blijft proberen, ben je goed bezig

Hallo terug. Lang geleden, niet?
Een lange stilte betekent meestal niet veel goeds.
Dat klopt.

Een slepende ziekte bij een teerbeminde, het verlies van die teerbeminde, corona,.... donker, het is heel donker geweest. Toch kijk ik trots en positief achterom, heel even, om te zien van hoever we gekomen zijn.

Het is een weg geweest van terug recht krabbelen na het vallen, het doorleven van ongekende emoties, het dagelijks de moed vinden om door te gaan, al was het maar gewoon wakker worden, het samenrapen en kleven van wie ik ben.

Gaan dit zware posts worden? Neen, zoals ik zei, kijk ik positief terug want nog nooit ben ik zo overtuigd geweest dat het leven vol mooie dingen zit. 

Lopen dat lukte lange tijd niet meer. Fietsen? Mijn lichaam herinnert zich te fel het gezelschap van zij die er niet meer is. Maar om je mentaal goed te houden, moet je buiten zijn. Al is het maar een half uurtje. Ik neem je mee in mijn verhaal en vertel je hoe ik met het blijven sporten telkens dat lichtpuntje vond om aan vast te klampen.

Hoe het buiten zijn in de natuur van mij een feniks maakte, sterker en beter.

Mijn grootste redding hierin was wel Spike! Hij kwam in mijn leven een week voordat Sofie overleed. Ik moest wel voor hem zorgen, hem opvoeden, hem koesteren. Hij werd mijn vangnet, mijn dagelijkse dosis zonneschijn, mijn compagnon de route.


Schrijven is therapie. Als wat je hier leest ook jou kan helpen dan ben ik gelukkig. Yup, het is een positieve blog ook al zijn de gebeurtenissen donker. Je kan en mag immers nooit de moed opgeven, hoe moeilijk het soms ook is.

Je kan onze avonturen volgen op @Spike_my_king.