dinsdag 26 februari 2013

Lots of time to waste

Wat een belofte heb ik nu gemaakt: 'ik ga niets meer doen tot 10 maart'. 't Is wat zenne.

Aangezien ik niets van last heb aan mijn spieren, enkel de maag, wou ik zondag na de marathon al op mijn mountainbike kruipen. Maar 1 blik van mijn echtgenoot was voldoende om af te zien van dat plan.

Maandag was hij met de kids gaan zwemmen en ik vond het huis zo leeg en eenzaam. Ben dan maar naar de balletles getrokken. Het was ook de maandag dat we moesten oefenen met de kindjes voor ons optreden van 13 april. Ik kan Cato, het kindje waar ik mee moet dansen, toch niet in de steek laten?

Voor het uur met de kindjes heb ik me relatief kunnen concentreren. Ik had nog steeds niets gegeten sedert vrijdag. Eens de kleintjes naar huis gingen en we onze les zonder hen verder zetten, ging het vreselijk. Ik deed alles slecht, kon me niet concentreren. Maar voor dat half uurtje nog besloot ik op mijn tanden te bijten. Na afloop ben ik in recordtempo huiswaarts gekeerd. Ik voelde me echt niet goed.

Dinsdag leek alles de goede kant uit te gaan. Maar ik voelde me zo een opgesloten vogeltje. Als je meer dan 11u per week in de frisse lucht loopt en dan plots niets meer, dat is ook niet goed zenne. En ik miste mijn lopen zoooooo hard. Ik voelde dat het niksen me ook niet zou genezen. Ik moest naar buiten. NU!

Dus heb ik de schoenen aangebonden en ben naar de sporthal getrokken waar ik wist dat Stephanie, José en Joke hun 5km aan het doen waren. Ik heb wat lopen tetteren met hen en na een half uurtje ben ik weer naar huis gegaan.

Dit is het keerpunt geweest. Woensdagmorgen had ik voor het eerst honger. Ik denk dat ik ver de enige mens op de planeet was die dag die gelukkig was met haar knagende maag. Voorzichtig ben ik beginnen eten. Eindelijk geen kamelengedoe meer. 's Avonds heb ik samen met mijn dochter wat losgelopen. Ze wil ook leren lopen dus was het de ideale dag om er mee te beginnen. Dit gaf me zo'n boost.

Ik ruilde mijn dochter voor Padi en heb nog zo'n 5km aan een slakkentempo gelopen. Mijn hartslag netjes onder de 140. Padi begreep niet dat het al voorbij was en weigerde om binnen te komen. Lopen moest er hier gebeuren volgens haar. Het werd onderhandelen. Moet een grappig toneeltje geweest zijn voor de klanten van de pizzeria rechtover ons. Na mijn deugdoende bad kreeg ik een mega snoepaanval. Joepie, bebie is genezen, het beetje lopen heeft me er door gehaald!

Vrijdag een 9km gelopen met mijn echtgenoot. Zalig! Zaterdag niets gedaan. Ik constateerde dat ik deze week wel heeeel veel tijd over had. Ik betrap mezelf er ook op dat ik door die massa vrije tijd immens lui wordt. De was bleef staan, het huis ligt er niet bij zoals gewoonlijk. Ik heb nu te veel tijd om te verprutsen want dat is echt wat ik doe, hem verprutsen.

Neen, dit is niet goed. Geef me maar mijn strakke schema, de push om alles op orde te krijgen. Dit is wat goed is voor mij, de endorfine junkie. Ik loop er mega hyper bij nu. Om mijn omgeving hiervoor te sparen tracht ik het te onderdrukken waardoor ik ongeïnteresseerd over kom.

Zondagmorgen ben ik gaan mountainbiken met Sofie in een prachtig wit sneeuwtapijt. Flink wat bijgepraat en vooral genoten van de krakende sneeuw onder onze bandjes. In de namiddag, terwijl de kids naar de scouts waren, heb ik de loopschoenen weer aangebonden om samen met Nathalie een kleine 15km los te lopen.

Het is misschien niet wat hoort in de definitie van 'niets meer doen' maar toch is het heel wat minder dan ik gewend ben. Ik hou me kalm maar het kost me verdomd veel moeite. Het is echt aftellen voor mij naar die 10e maart maar ik ga het trachten vol te houden...

zondag 17 februari 2013

Hero - hoogdag van de vriendschap

Het was een prachtige dag. De zon was volop aanwezig en zorgde voor dat lentegevoel. Iedereen was happy. Ik heb zwaar afgezien in de laatste 3 ronden maar jullie sleurden me er door.

Ik heb nooit alleen gelopen, ook niet op de momenten dat er niets anders op zat dan te stappen. Ik was onder de indruk van jullie, mijn supporters. Tot op de laatste meters hielden jullie er de fun in. Helga dook plots op met Adele door de boxen of met lichtgevende oortjes. Anja fietste de hele tijd mee voor mocht ik toch iets nodig hebben. The wave werd door Ludo, Laura en Koen frequent in gang gestoken tijdens het lopen en iedereen volgde die vlotjes op.

Misschien heb ik niet ieder persoonlijk kunnen bedanken, zoals onder andere Simon en Lies met de kindjes, Daphni. Bij deze merci om naar Gent te komen. Sommige waren er zelfs maar voor 10 minuutjes maar ferm dat die 10 minuutjes hier aan besteed werden.

Ik kan het niet genoeg herhalen: bedankt aan alle club365-leden, alle SVS-ers, aan iedereen die aanwezig was en aan allen die van op afstand mee gesupporterd hebben.

Proficiat aan iedereen die daar zijn doelen bereikt heeft, zijn grenzen overschreden en besloten heeft dat lopen fun is.En om het met de wijze raad van Marleentje te zeggen: een marathon lopen is niet niks, uitlopen is al goed zenne. Maar het wordt wel eens tijd dat ik dat eetprobleem tijdens het lopen aanpak. Ik kan niet blijven op karakter lopen.

De after party was formidabel en ik ben nog nooit zo veel geknuffeld geweest. Katrien, Nele en Peggy ontpopten zich tot pizza-girls first class en de cava heeft rijkelijk gevloeid. Anja, je lekkere snoepjes heb ik nog niet kunnen opeten maar ze zijn een motivatie om snel te genezen.

Ik heb het getroffen met mijn vriendenkring en vooral met mijn gezin. Mijn dochter heeft de catering gedaan en de kinderen geanimeerd. Mijn zoon haalde op skireis speciaal voor mij zijn diamanten skibrevet. Mijn man heeft zo maar 17km mee gelopen om mij te steunen. Als dat geen liefde is!

maandag 11 februari 2013

Hero - Week 1

We zijn een weekje na mijn opgave in de marathon van Apeldoorn. Ik heb het allemaal wat geplaatst. Bewust heb ik gekozen om geen medicijnen te nemen deze week. Blijkbaar hebben de vorige me zo'n vals beeld gegeven, alsook de microben net under the skin gehouden, dus nu is het uitzieken in al zijn glorie.

Het is wel frustrerend zenne. Het breekt niet helemaal door maar als ik dan ga lopen dan zijn ze daar zenne. Woensdag en donderdag heb ik herstelduurloop gedaan. De hartslag in de eerste zone houden en toch bewegen. De frisse lucht deed me deugd totdat ik terug binnen kwam. Dan is het hoesten.

Zondag was er een stralende zon en winterse temperaturen. Het weertje dat ik nu vrijdag hoop te hebben. Ik had het gezelschap van Nathalie en Padi. We zijn het bos van Aalst ingedoken. Ik had gehoopt om terug wat aan een normaal tempo te kunnen lopen maar mis poes. De hartslag ging direct sky high. Maar mijn benen en vooral mijn humeur hunkerden naar kilometers.

Om de kerk wat in het midden te houden hield ik het bekeken na een dikke 12km. Er waren 3 versnellingen bij van telkens 1 minuut. Ik moest hier het onderspit delven tegenover Nathalie. Dit bevestigde enerzijds dat het lijf nog niet ok is, anderzijds was ik zo blij dat Nathalie beter liep dan mij. Zij heeft veel meer in huis dan ze zelf beseft. Ik hoop dat het haar een boost gegeven heeft. En het beste nieuws was vooral dat haar enkels niet geprotesteerd hebben!

maandag 4 februari 2013

Hero - week 2 en Apeldoorn - The End

Apeldoorn...een loopfeestje bij onze Noorderburen. Zo zag ik het en zo leefde ik er naartoe. Het is een mooie loop, leuke sfeer en ik had er heel hard voor gewerkt.

De laatste week veel gerust, goed en juist gegeten, veel gedronken (water voor alle misverstanden) en me kalm gehouden. Dat laatste was uiterst moeilijk maar ik heb het gedaan. De dag voor de marathon wou ik gaan zwemmen maar deed dit niet om de spieren te sparen.

De dag zelf, goed uitgeslapen, goed gekleed, goed gegeten, voldoende vocht opgenomen en in het naar daar rijden scheen de zon. Het was het ideale loopweer: matige wind, 6 graden en zon. Onderweg stelde ik wel vast dat ik en portefeuille en iPod (die kan ik al niet meer verliezen) thuis vergeten was. We lachten dit weg 'typisch jou' en kwamen aan in Apeldoorn.

Het was wat chaotisch voor het afhalen van mijn nummer en het vinden van de dameskleedkamers maar ik denk dat dit meer toe te schrijven was aan de zenuwen dan aan de organisatie. Stevige knuffel en zoen van mijn first class supporterende echtgenoot en naar startvak C. Hartslag 84 - uitstekend rustig voor een start, ik heb er zin in.

De eerste kilometers moest ik rustig lopen. Ik startte aan een harstlag van 150 à 154 en was ontspannen. Alles voelde perfect aan, deze gaat het worden. Eerste helling, geen probleem, de hartslag maakte soms wat bokkesprongen maar dat zullen de zenuwen wel zijn.

Ondertussen was ik omringd met pacers met ballonnen van 3:59 en besloot bij hen te blijven. Ik werkte naar het gewenste tempo en sfeer is nog steeds ok. Ik zag Chris op geregelde tijdstippen en dat deed deugd. Ik stopte bij iedere 5km om rustig mijn beker water uit te drinken en ik at iets. Alles volgens de regeltjes. Flinke meid.

Bij het ingaan van kilometer 24 worden mijn handen ijskoud, koude rillingen rollen over mijn rug. Ik krijg met moeite de verpakking van mijn voeding open. Maar kijk daar is bevoorradingspost 25km en Chris staat lachend op me te wachten met mijn beker water. Wat een luxe! Ik vraag hem om mij goed vast te nemen want dat ik plots kou heb. Ik bedel hem zijn handschoenen af en loop verder.

Op kilometer 28 is de hartslag te hoog en is de batterij af. Ik besluit om te stappen en de hartslag te laten zakken. Bij het stappen gaat het maar traagjes naar beneden. Bij kilometerpost 30 neem ik terug water maar kan de beker bijna niet vasthouden. Ik sta te trillen op mijn benen, wordt ijl in het hoofd en laat alles wat bezinken.

Na een minuutje of 3 besluit ik af te duwen en me uit koers te laten nemen. Ik ben een slappe vod, mijn arm- en nekspieren staan gespannen, het lichaam protesteert bij iedere beweging. De medische mensen controleren me en bevestigen dat het niet is van te weinig eten of drinken maar dat het lichaam niet helemaal hersteld is van de ziektebeestjes. 'Ja mevrouw, dat was een flinke verkoudheid. Die zal je moeten verder uitzweten.'

Dit is balen. Maanden hard gewerkt, je gezin en je sociaal leven op minimun gezet, goed op alles gelet en iedere gezondheidsregel in acht genomen. Ik dacht dat ik volledig genezen was, ik voelde me sterk en gezond maar blijkbaar is het anders. Thuisgekomen heb ik me verplicht om te eten en om 20u30 ben ik onder de warme dekens gekropen. Ik heb 's nachts 2 x moeten wisselen van slaapshirt.

Deze morgen om 7u was er de wekker voor te gaan werken. Hoe voel ik me de day after? De benen voelen goed, geen pijn aan kniën of enkels of wat dan ook. Maar mijn arm- en nekspieren staan stram en stijf. De hoofdpijn is van aan de slapen tot de achterkant van mijn schedel en mijn hoest is terug. Vanavond geen ballet maar uitzieken en slapen.

Ik wil iedereen bedanken voor de sms-jes, twitters en berichtjes op smoelenboek. Jullie steun doet ferm deugd. Ik ben geen opgever maar naar het lijf moet je luisteren. Mijn gekneusde ego is hersteld; ik heb de juiste (moeilijke) beslissing genomen en het neerzetten van een prachttijd kan me dan wel gestolen worden hoe graag ik het ook had gehad. Ik heb mezelf niets te verwijten, het is wat het is.

Om het met de wijze woorden van Noor te zeggen: "Je Hero-dag is toch veel belangrijker hé mama, daar zijn al je vrienden bij je." en gelijk heeft ze die meid van mij. Er komt wel een andere keer.