Lots of time to waste

Wat een belofte heb ik nu gemaakt: 'ik ga niets meer doen tot 10 maart'. 't Is wat zenne.

Aangezien ik niets van last heb aan mijn spieren, enkel de maag, wou ik zondag na de marathon al op mijn mountainbike kruipen. Maar 1 blik van mijn echtgenoot was voldoende om af te zien van dat plan.

Maandag was hij met de kids gaan zwemmen en ik vond het huis zo leeg en eenzaam. Ben dan maar naar de balletles getrokken. Het was ook de maandag dat we moesten oefenen met de kindjes voor ons optreden van 13 april. Ik kan Cato, het kindje waar ik mee moet dansen, toch niet in de steek laten?

Voor het uur met de kindjes heb ik me relatief kunnen concentreren. Ik had nog steeds niets gegeten sedert vrijdag. Eens de kleintjes naar huis gingen en we onze les zonder hen verder zetten, ging het vreselijk. Ik deed alles slecht, kon me niet concentreren. Maar voor dat half uurtje nog besloot ik op mijn tanden te bijten. Na afloop ben ik in recordtempo huiswaarts gekeerd. Ik voelde me echt niet goed.

Dinsdag leek alles de goede kant uit te gaan. Maar ik voelde me zo een opgesloten vogeltje. Als je meer dan 11u per week in de frisse lucht loopt en dan plots niets meer, dat is ook niet goed zenne. En ik miste mijn lopen zoooooo hard. Ik voelde dat het niksen me ook niet zou genezen. Ik moest naar buiten. NU!

Dus heb ik de schoenen aangebonden en ben naar de sporthal getrokken waar ik wist dat Stephanie, José en Joke hun 5km aan het doen waren. Ik heb wat lopen tetteren met hen en na een half uurtje ben ik weer naar huis gegaan.

Dit is het keerpunt geweest. Woensdagmorgen had ik voor het eerst honger. Ik denk dat ik ver de enige mens op de planeet was die dag die gelukkig was met haar knagende maag. Voorzichtig ben ik beginnen eten. Eindelijk geen kamelengedoe meer. 's Avonds heb ik samen met mijn dochter wat losgelopen. Ze wil ook leren lopen dus was het de ideale dag om er mee te beginnen. Dit gaf me zo'n boost.

Ik ruilde mijn dochter voor Padi en heb nog zo'n 5km aan een slakkentempo gelopen. Mijn hartslag netjes onder de 140. Padi begreep niet dat het al voorbij was en weigerde om binnen te komen. Lopen moest er hier gebeuren volgens haar. Het werd onderhandelen. Moet een grappig toneeltje geweest zijn voor de klanten van de pizzeria rechtover ons. Na mijn deugdoende bad kreeg ik een mega snoepaanval. Joepie, bebie is genezen, het beetje lopen heeft me er door gehaald!

Vrijdag een 9km gelopen met mijn echtgenoot. Zalig! Zaterdag niets gedaan. Ik constateerde dat ik deze week wel heeeel veel tijd over had. Ik betrap mezelf er ook op dat ik door die massa vrije tijd immens lui wordt. De was bleef staan, het huis ligt er niet bij zoals gewoonlijk. Ik heb nu te veel tijd om te verprutsen want dat is echt wat ik doe, hem verprutsen.

Neen, dit is niet goed. Geef me maar mijn strakke schema, de push om alles op orde te krijgen. Dit is wat goed is voor mij, de endorfine junkie. Ik loop er mega hyper bij nu. Om mijn omgeving hiervoor te sparen tracht ik het te onderdrukken waardoor ik ongeïnteresseerd over kom.

Zondagmorgen ben ik gaan mountainbiken met Sofie in een prachtig wit sneeuwtapijt. Flink wat bijgepraat en vooral genoten van de krakende sneeuw onder onze bandjes. In de namiddag, terwijl de kids naar de scouts waren, heb ik de loopschoenen weer aangebonden om samen met Nathalie een kleine 15km los te lopen.

Het is misschien niet wat hoort in de definitie van 'niets meer doen' maar toch is het heel wat minder dan ik gewend ben. Ik hou me kalm maar het kost me verdomd veel moeite. Het is echt aftellen voor mij naar die 10e maart maar ik ga het trachten vol te houden...