woensdag 26 oktober 2011

Chasing dreams

Het is een feit, mensen hebben dromen. Of ze realistisch zijn, laat ik in het midden. Belangrijkste is dat er al dromen zijn. Vervolgens vergt het de nodige portie moed en geluk om deze waar te maken. Dat geluk kan je soms wel een handje helpen. Neem de tijd en doe het nodige zoek- en vraagwerk en je dromen komen telkens een stap dichter bij.

Ik heb veel dromen. Ze houden me alert en pushen me om verder te gaan dan wat ik denk dat kan. Bovendien heb ik van mijn moeder de goede (allé, dat denk ik toch) eigenschap geërfd dat ik graag bij mensen ben. Hoe ze er uit zien, van waar ze komen, ken trek het me niet aan. Het is hun verhaal dat me boeit.

Trots mag ik ook zeggen dat er slechts 1 persoon in mijn leven is die ik het niet meer waardig acht om een goedendag te krijgen. Dit is mijn ex-chef op mijn bijna ex-werk en hij is er volledig zelf de oorzaak van. Soit, dat is een verhaal dat het vertellen niet waard is. Maar verder ken ik veel boeiende mensen. Deze spontane contacten en mensen hebben me al dikwijls op de juiste rail gezet om mijn dromen waar te maken.

Wat zijn mijn dromen dan? Ik heb getracht de belangrijkste op te lijsten:

* marathon van New York en Berlijn lopen
* La Bouillonante lopen (50K)
* met mijn man en onze MTB fietsen in één of ander leuk land
* met mijn volledige gezin een advonturenvakantie doen
* Costa Rica doorkruisen en Maria terug zien
* Australië ontdekken

De meeste zijn realistisch toch? Of toch iets of wat haalbaar. Eéntje kan ik al op mijn kalender zetten van 2012, nl. een adventure vakantie met mijn gezin. Chris is op een Belgische site terecht gekomen die dit in Spanje doet op maat van sportieve families. Ik heb de leuke opdracht gekregen om het in orde te brengen. We kiezen voor de locatie in Escalona. Hopelijk past er een week in de verlofplanning op mijn nieuw werk.

Een andere vraag die ik me stel is: Hoe ver kan je gaan om je droom te verwezenlijken? Zo wil ik al 2 jaar mee doen aan die Bouillonante. Telkens was er wel één of ander familiefeest die roet in het eten gooide. Alsook voor de editie van 2012. Mijn broer zijn dochter doet toch wel niet haar plechtige communie zeker op die dag. Ik hou van mijn broer en schoonzus. Ze hebben schatten van kinderen. Maar mijn hart bloeit. Ik ga er een ganse dag zitten aan denken dat ik alweer de Bouillonante heb mislopen.

Dromen brengen dus ook wel dillemma's met zich mee...WAT MOET IK DOEN?

maandag 24 oktober 2011

PR halve marathon

Gisteren was het de 2e halve marathon georganiseerd door Omega Pharma. Een dikke pluim voor de organisatie. Er valt echt niets op aan te merken. Door mij toch alleszins niet. Er zal wel ergens een zeer ontevreden ziel rondlopen maar dat moet dan wel een zeventeen zijn...

We zijn met enkele clubleden naar Nazareth gegaan. Lieve en Willy, Gunther en Lis waren er voor de 10 km en Tijl ging met mij den halve lopen. De rit naar ginder was alvast heel ontspannend en grappig. Lieve kan zo sappig vertellen dat je aan haar lippen gaat hangen. De ideale vrouw om je je zenuwen doen te vergeten. 

Ik moest deze lopen alsof het een training was. Ik had mijn blokken gekregen met de hartslagzones die ik moest respecteren. Zo heb ik hem ook gelopen. Ik had hem graag samen met Tijl gelopen. Maar hij was net voor de start nog een sanitaire stop gaan doen. Alhoewel er niet veel volk was, hebben we elkaar niet meer teruggevonden.

Het ging allemaal nogal vlotjes. Op kilometer 10 heb ik 4 keer mijn horloge nagekeken. Ik had 53 minuten gelopen, dit kan toch niet juist zijn? Mijn hartslag was binnen de zone die opgegeven was door de coach dus tja, so be it.

Ik had ook een dame leren kennen (Catherine met startnummer 2437). Fijne madam. Ze had vorige week een marathon gelopen in Rotterdam op 3u 41min. Vandaag liep ze de halve ook als training. Eind november gaat ze een 2e marathon lopen. We hadden dezelfde cadans en zijn bij elkaar gebleven tot kilometer 16.  Het was training dus praten kan geen kwaad, toch? Niet dat ik overdreven heb.

De laatste 11 kilometer mocht ik aan hartslag van de halve marathon lopen. Aan het bord van kilometer 19 overviel mij een gelukzalig gevoel. Ik dacht dat ik er nog 3 moest doen. Het was dus super motiverend dat het de laatste 2 waren. Ik ben nog verscheidene mensen voorbij gegaan en heb nog wat kunnen versnellen. Ik heb nog een licht sprintje gedaan in de laatste rechte lijn.

Dit was mijn beste halve marathon ooit: 1u 52min 8sec. Wat het voor mij een meerwaarde gaf was dat de Marathonman me mijn medaille rond mijn hals deed. Schitterend vond ik dat. Het was fijn hem terug te ontmoeten. Ik vind dat toch nen lieve man.

Tijl is exact 1 minuut na mij over de meet gekomen. De andere clubleden hebben het ook schitterend gedaan. Catherine was 1 minuut voor mij. We hebben nog een korte babbel gedaan en we zien elkaar terug op 11 november in Deinze. Ik kijk er naar uit.

Dus iedereen tevree naar huis. In Aalst aangekomen zag ik dat mijn linker achterband volledig plat stond. Dus alle gerief bovengehaald. Met de hulp van Tijl (BEDANKT TIJL!) wieldop er af gehaald, bouten losgedraaid, wagen omhoog gekrikt en nu nog de band los trekken....schoppen, duwen, harder schoppen, stommen band, schoppen, geen centimeter gaf die mee. Dan toch maar Europ Assistance gebeld. Band was vastgeroest. Die man draaide er simpel weg 1 bout op, nam een mega grote houten plank, gaf er een enorme klop op langs de achterkant en voilà, los was hij.

Conclusie: voortaan een grote plank in koffer leggen en problemen opgelost. Mijn pitta waar ik zo'n zin in had heb ik dan gemakshalve maar ingeruild voor een pizza. Ik verging van den honger en dat was het vlugste beschikbaar. Ik heb genoten van mijn dag, mijn gezelschap en training.


vrijdag 21 oktober 2011

BARCA...Here we come

Mijn financiële instelling heeft een telefoontje gepleegd naar VISA. De vlucht is niet van de rekening gegaan. Ik mag opgelucht adem halen en de boeking opnieuw uitvoeren.

Zo dames en heren, wat een fantastische dag: ik heb nieuw werk en Barca is rond. Voor mijn prins en mij betalen we een kleine 650 euro.

Wat zit er allemaal in?

* vlucht met aankomst op vrij 23/03 in Barcelona op de middag
* 3 overnachtingen in een 4-sterren hotel op 6 min van de start - kamer met ontbijt
* terugvlucht met aankomst op ma 26/03 in Brussel in de avond
* inschrijvingsgeld van 50 euro voor de marathon zelf.

Lang leve internet! We kunnen nog lekkere wijnen drinken en tapas proeven à volonté. Great deal!

En ik heb ander werk. In het centrum van Aalst tussen 7 mannen. Ik ben sneeuwwitje met haar 7 dwergen. Ik zweef van geluk.

IK BEN ZO GELUKKIG!

donderdag 20 oktober 2011

Vibram's en Barca

Dinsdag nog wat versnellingen gedaan met Tijl en Luk. Het ging niet van een leien dakje maar ik mag niet klagen. De keel deed wat pijn en de neus liep al even hard als ikzelf, maar afgezien van dat toch 3/5 voor mijn intervals. Dit is geen slechte score. In totaal een 9K gelopen en onze uitlaten zijn stofvrij ;-o)

Woensdag was het een zeer korte en rustige training, amper 8K gelopen met mijn teenschoenen. Ik heb niet eens een druppel zweet gehad. Eens de zon weg, viel de temperatuur omlaag en was het al behoorlijk koud. Ondanks droge en warme kledij was ik toch helemaal verkleumd toen ik Noor oppikte aan het zwembad.

's Avonds was er de reportage op Volt over de Vibram's Fivefingers. Zoals ik had gedacht hebben ze de schoenen getest op de verkeerde manier. Dit zijn schoenen die het nature running stimuleren, die het op blote-voeten-lopen-gevoel willen versterken. Ze zijn vooral voor het lopen in de NATUUR dus bij voorkeur niet de straat of hoofdzakelijk verharde wegen.

Bovendien staat er uitdrukkelijk bij dat je het dragen van de Fivefingers moet opbouwen. Tenslotte verander je je landing op je voorvoet en laat je je achillespezen flink wat rekken. Soit, in Volt hebben ze de schoenen 1 keer aan lopers gegeven en deze voluit er mee laten gaan. TUURLIJK vinden die dat niet goed, het is wennen aan het gevoel dat iedere teen apart zit. En dan die analyse op de loopband. Wat een klucht. Ik ga het niet te lang maken maar ik vind de test van Kobe Nielsen totaal misplaatst voor het product.

Mijn persoonlijke ervaring geeft dat ik de juiste keuze gemaakt heb om met de Vibram's mijn voeten te verstevigen. Ik heb na 8 maanden een betere loophouding die niet belastend is voor mijn rug en knieën. Alsook ben ik van een hielloper naar een voorvoetloper geëvolueerd. Van dure super uitgebalanceerde schoenen en orthopedische loopzolen ben ik naar simpele neutrale schoenen gegaan. Kan ik het iedereen aanraden? Wie ben ik om te zeggen welke schoenen je best draagt, alleen zijn ze het proberen waard ALS JE HET TIJD GEEFT.

Ik heb er al veel kilometers mee gelopen, gewandeld, gefietst, in beken mee geploeterd, in bossen mee geklauterd, rotsen mee beklommen, mee gaan werken,....en ik ben er aan verslaafd!

Vandaag ben ik ook aan de praktische organisatie begonnen voor de Zurich Marato de Barcelona op 25 maart 2012. Mijn inschrijving voor deze marathon is een feit.

De start en finish is op het Plaça d'Espanya en ons hotel, Tryp Barcelona Apolo Hotel ligt op 6 minuten daar vandaan. Ik heb onze vluchten ook geboekt maar nog geen bevestigingsmail gekregen. Ik weet dus niet of het geld van onze VISA gegaan is of niet.

Vorig jaar had ik een gelijkaardig probleem bij het boeken van ons skimateriaal. Het bedrag is dan uiteindelijk drie keer van de rekening gegaan en het heeft maanden geduurd eer ik dat terugbetaald kreeg. Met mijn stoot bij mijn marathon van Berlijn nog fris in het geheugen, besloot ik af te wachten tot maandag om een nieuwe poging te doen. To be continued...

maandag 17 oktober 2011

Trainingsweek 8

Vrijdag was een zalige avond om te trainen. Het ging goed. We hebben een snelle 16K gelopen. Zaterdag zou ik dan eerst dat vetloopke doen om dan samen met het gezin naar Decathlon te gaan. Dat ik zaterdag de verloren kilometers zou kunnen ophalen was wel te euforisch gepland.

Bij thuiskomst vrijdagavond waren de plannen al helemaal gewijzigd door de mannelijke helft van mijn gezin. Manu had afgesproken met Sep om te gaan fietsen in de voormiddag en Chris met Dimi. Bij het ontwaken zaterdagmorgen plakten mijn ogen nog ferm dicht. Niezen, niezen en niezen en een hoofd waarin zich een heleboel snot aan het opbouwen is. Ik heb het rustig gehouden die dag.

Zondag was het opnieuw een pittige training. Bij de start was het 3° en ik heb me in mijn winterkledij gestoken. Dat is op zich al geen goed teken...dit doe ik pas als de temperatuur onder het vriespunt duikt. Word ik hier verkouden?

Lis, Gunther, Tijl, Luk, Kristof en hond Figo waren mijn loopbuddies. De eerste 6 kilometer hebben we samen gelopen daarna moest ieder zijn eigen soort versnelling doen. Gunther vertrok als een pijl uit een boog. Wauw die gaat snel. Ook Lis was duidelijk nog in haar marathonpiek en schoot er van onder met Kristof en Figo.

Ik heb me laten zakken bij Tijl en Luk voor de volgende 11 kilometer. De laatste weken hebben we elkaar wat gevonden in ons trainingsritme. Het doet toch deugd hoor dat ik de kilometers niet allemaal alleen moet doen. De laatste 3 kilometers begon ik te verzuren. Ook niet normaal zeg, que passa? Maar ja, opgeven was geen optie en ik heb de tanden op elkaar gezet. De laatste ben ik nog sneller gegaan om mijn lijden in te korten. Man man man, was ik blij dat ik er van af was.

Toch heb ik al mijn moed bij elkaar genomen en ben in de namiddag de benen gaan los rijden. Oorspronkelijk was dit alleen met Sophie maar de venten zagen het niet zitten om met dit mooie weer thuis te blijven. Zo werden we dan vergezeld door Chris, Manu, Bart, Jules en Emil. We hebben een prachtige tocht van 40K gedaan langs het mountainbikeparcour van Kalken. Het bos geurde heerlijk.

Bijna op het einde is Emil onderuit gegaan met een bezoek aan het ziekenhuis als gevolg. Zijn elleboog was opgezwollen en hij had toch redelijk wat pijn. Gelukkig is het allemaal niet zo erg. En wat hebben we geleerd vandaag? Niet proberen te drinken op een jaagpad met dikke losse stenen!

De avond heb ik afgerond om 21u30 en ben in mijn bed gekropen. Deze morgen terug wakker geworden met wenkbrauwen die veel te veel wegen en ogen die niet willen open gaan. Ik zit op het werk met een rolkraagtrui met daarover 2 wollen wintertruien. Ja, nu is het zeker, we hebben een flinke verkoudheid te pakken.

donderdag 13 oktober 2011

Zenuwen

Dinsdag ben ik zonder Garmin moeten gaan lopen. Bebbie had hem vergeten op te laden. Ik heb een rustige loop gedaan. Bij het uittekenen van de route op kaart, blijkt dat ik een 8 Km gelopen heb. Niet de voorziene 10. Lap, ik begin mijn week al met -2K.

Woensdag was het pedagogische studiedag. De kinderen hadden geen school. Dit was ik compleet uit het oog verloren en ik heb me dinsdag nog vlug een dag verlof gevraagd. Gelukkig werd deze goedgekeurd en zo kon ik bij die 2 duivels thuis zijn. De dag is zo vlug voorbij gevlogen dat het voor we het wisten tijd was om naar de trainingen te gaan. Ik geraakte maar niet klaar. Manu stond helemaal paraat met zijn loopkleren aan en dus heb ik me maar opgeofferd en ben zo vertrokken. Dit brengt mijn weektotaal op -9K.

Vandaag stonden er 8 geprogrammeerd. Maar ik moest deze onder de middag lopen. We zijn met 2 collega's gaan rennen richting park van Aalst. Bij terugkomst op het werk hadden we er een gezellige 7 km opzitten. Mijn week is bijna om en ik sta op -10K. Niet goed hé!!!!

Morgen gaan we er hier een paar van wegwerken met de geplande training wat verantwoord langer te maken. Zaterdag zal ik een vetloopke doen van het saldo en zo kan ik zondag mijn gewone 17K lopen. Volgende week zondag is het mijn voorbereidingswedstrijd en ik heb er nu al zenuwen voor. Dat is goed, zo zal ik op de laatste dagen de rust zelve zijn.

In al mijn drukke bezigheden ben ik iets heel belangrijk vergeten en ik ga dat eens direct rechtzetten zie:
Asje berbie toe joe lieve Tina !!!!

zondag 9 oktober 2011

Trainingsweek 7

Ik ben zeer tevreden van mijn laatste 2 trainingen. Ik ben onverzadigbaar geweest dit weekend. Zelfs op dit eigenste moment zou ik nog willen sporten...freaky.

Vrijdag was het die toffe tempotraining. Zou het 3 opeenvolgende dagen lopen een negatief effect hebben? Gaan mijn spieren niet beginnen protesteren? We zien wel. Ik draag minder mentale bagage mee, dat zal wel schelen.

Vrijdag geen last gehad, mooi tempo kunnen lopen, grote voldoening van mijn 12K. De benen waren na de training wonderbaarlijk fris. Zaterdag terug opgestaan met vreselijke hoofdpijn. Heb me dan op wat huishoudelijke taken gesmeten. Het mocht niet baten. Dan maar in de namiddag het bed in voor een dutje. Dat heeft wel goed gedaan.

's Avonds zijn we met een bende naar het eetfestijn van de basketbal van Lede gegaan. Het was zeer ontspannend. Ik heb me dik en rond gegeten in de ballekes in tomatensaus met frietjes. Mijn diner heb ik afgesloten met een megalekker stuk kriekentaart. Hoe ik het allemaal heb binnengespeeld is me een raadsel maar het was heeel lekker.

Vorige zondag had ik toch wat afgezien van mijn 21K, vandaag moest ik er nog één verder lopen. Oei oei, dat beloofd zwaar te worden. Lichte motregen, een 10°, mijn perfecte loopweer. Tijl, Luc en Arnaud waren mijn loopmaatjes. We hadden een mooie cadance en de hartslag was volledig onder controle. Mijn 22K was om voor ik het door had. De benen? Had ik nu gelopen vandaag of niet? Geen verzuring, geen stramme spieren, nada, nougabollen, njet.

Gisteren al half afgesproken met Sophie om te gaan fietsen. De spieren los rijden kan nooit geen kwaad. Om 14u15 zijn we vertrokken. We hebben terug de Schiptrekkersroute gedaan. Op het gemaksken reden we in de mooie landschappen rond Ninove. De Vlaanders zijn schoon en we waren 2 gelukkige meiden dat wij er konden van genieten. Er was bijna geen volk op de baan en dat maakte het nog fijner.

Mijn schoenen en fiets zijn properkes afgewassen, ontdaan van alle modder. Ik ben de week onzeker begonnen maar heb ze stevig in mijn schoenen en met opluchting afgesloten. Mijn wereld is terug wat rozer en ik hoop dat ik nog lang in die roes mag blijven. Fingers crossed!

vrijdag 7 oktober 2011

Een nieuw hoofdstuk

Vandaag heb ik al mijn moed bij elkaar gesprokkeld en heb het hoofdstuk ILvA in mijn leven afgesloten. Ik heb mijn ontslag ingediend. Het was de bedoeling het eerst aan mijn rechtstreekse chef te vertellen maar zij bleek deze morgen in verlof te zijn. Ik heb even getwijfeld of ik het dan wel zou doen.

Maar ik heb er zo veel maanden over gepiekerd (check) en deze morgen mezelf zo veel moed ingesproken dat ik niet nog eens wou uitstellen. Hoe voel ik me? Opgelucht en volledig klaar om een nieuw hoofdstuk te beginnen in mijn leven. Waar ga ik dan werken? Awel, dat weet ik nog niet definitief. Ik weet wat ik wil en ik kom er wel. Dat is voor mij genoeg.

Ik had maandag al mijn definitief besluit genomen. Ik heb hier 10 jaar gewerkt en dat gooi je zo maar niet weg. Dus nog een weekje laten bezinken en als ik vandaag nog hetzelfde gevoel had: doen. Ik ben dinsdag een 7K, woensdag 5K en donderdag 7,5K gaan lopen. Ik heb mijn therapiemomenten genomen en ziezo, I did it.

Vanavond lopen we 12K met een vrij hart. Zondag staan er 22K op het programma. Ik heb terug controle over mijn schip, de koers is bepaald en het eiland komt terug in zicht. Ahoi kapitein, volle wind in de zeilen!

maandag 3 oktober 2011

Moe

Vrijdag heb ik heerlijk gelopen. En inderdaad, lekker gezwoten (of is het gezweet?). Het type trainingen dat op vrijdag staan, doe ik heel graag. Het is een gevarieerde training met verschillende tempo's. Zwaar maar eentje met grote voldoening eens ze achter de rug is. Mijn zoon zegt dat ik steeds zo'n mooie glimlach op mijn gezicht heb als ik deze training doe. Inderdaad mijn beste vriend, mama geniet enorm dan. We hebben er 12 vlot gedaan.

Zondag was ik niet helemaal uitgerust vertrokken om mijn 21K met intervals te starten. Veel water, een mp3 met leuke muziek op en een gelleke zouden mij alvast wat moeten helpen. Het was al snel behoorlijk warm en mijn voeten begonnen oververhit te geraken. Maar niet zagen hé...wie verwacht er nu nog een 27° op 2 oktober?

Halverwege viel mijn mp3 uit. Ik had hem onvoldoende opgeladen. Toeme, wat stom van mij. Toen ik mijn 2 laatste intervals moest doen was het al bijna middag en heel warm. Maar ik heb me flink gehouden en zo veel mogelijk het tempo aangehouden. Een beetje afzien moet kunnen toch?!

Wanneer ik thuis kwam, het eten had klaargemaakt en verorberd, ben ik doodmoe in mijn bed gaan liggen. Ik zou een half uurtje de oogjes dichtknijpen. Wel ik heb zo vlot 1,5u diep geslapen. Deugd dat het gedaan heeft. Galant uit bed komen was er wel niet bij want beide knieën lieten verstaan dat ze hard gewerkt hadden vandaag.

Chris en ik zijn ze dan rustig gaan losfietsen richting een leuk terras waar Valerie en Cliff ons opwachtten. Na een gezellige babbel zijn we de kids gaan ophalen op de scouts. Het fietsen had het allemaal weer wat soepel gemaakt. Mijn ventje heeft mijn benen dan nog eens goed gemasseerd en voilà, vandaag al geen last meer. Bedankt hé loeken!

De afgelopen weken ben ik al veel dagen vroeg gaan slapen. Gewoon omdat ik het niet langer meer uit hou dan 21u à 21u30. Ik heb de maand september 168,48 km gelopen, 5 à 6 km gezwommen en zo'n 180 km gefietst. Ja ik ben moe maar wel voldaan.