Vrijdag was een zalige avond om te trainen. Het ging goed. We hebben een snelle 16K gelopen. Zaterdag zou ik dan eerst dat vetloopke doen om dan samen met het gezin naar Decathlon te gaan. Dat ik zaterdag de verloren kilometers zou kunnen ophalen was wel te euforisch gepland.
Bij thuiskomst vrijdagavond waren de plannen al helemaal gewijzigd door de mannelijke helft van mijn gezin. Manu had afgesproken met Sep om te gaan fietsen in de voormiddag en Chris met Dimi. Bij het ontwaken zaterdagmorgen plakten mijn ogen nog ferm dicht. Niezen, niezen en niezen en een hoofd waarin zich een heleboel snot aan het opbouwen is. Ik heb het rustig gehouden die dag.
Zondag was het opnieuw een pittige training. Bij de start was het 3° en ik heb me in mijn winterkledij gestoken. Dat is op zich al geen goed teken...dit doe ik pas als de temperatuur onder het vriespunt duikt. Word ik hier verkouden?
Lis, Gunther, Tijl, Luk, Kristof en hond Figo waren mijn loopbuddies. De eerste 6 kilometer hebben we samen gelopen daarna moest ieder zijn eigen soort versnelling doen. Gunther vertrok als een pijl uit een boog. Wauw die gaat snel. Ook Lis was duidelijk nog in haar marathonpiek en schoot er van onder met Kristof en Figo.
Ik heb me laten zakken bij Tijl en Luk voor de volgende 11 kilometer. De laatste weken hebben we elkaar wat gevonden in ons trainingsritme. Het doet toch deugd hoor dat ik de kilometers niet allemaal alleen moet doen. De laatste 3 kilometers begon ik te verzuren. Ook niet normaal zeg, que passa? Maar ja, opgeven was geen optie en ik heb de tanden op elkaar gezet. De laatste ben ik nog sneller gegaan om mijn lijden in te korten. Man man man, was ik blij dat ik er van af was.
Toch heb ik al mijn moed bij elkaar genomen en ben in de namiddag de benen gaan los rijden. Oorspronkelijk was dit alleen met Sophie maar de venten zagen het niet zitten om met dit mooie weer thuis te blijven. Zo werden we dan vergezeld door Chris, Manu, Bart, Jules en Emil. We hebben een prachtige tocht van 40K gedaan langs het mountainbikeparcour van Kalken. Het bos geurde heerlijk.
Bijna op het einde is Emil onderuit gegaan met een bezoek aan het ziekenhuis als gevolg. Zijn elleboog was opgezwollen en hij had toch redelijk wat pijn. Gelukkig is het allemaal niet zo erg. En wat hebben we geleerd vandaag? Niet proberen te drinken op een jaagpad met dikke losse stenen!
De avond heb ik afgerond om 21u30 en ben in mijn bed gekropen. Deze morgen terug wakker geworden met wenkbrauwen die veel te veel wegen en ogen die niet willen open gaan. Ik zit op het werk met een rolkraagtrui met daarover 2 wollen wintertruien. Ja, nu is het zeker, we hebben een flinke verkoudheid te pakken.
Bij thuiskomst vrijdagavond waren de plannen al helemaal gewijzigd door de mannelijke helft van mijn gezin. Manu had afgesproken met Sep om te gaan fietsen in de voormiddag en Chris met Dimi. Bij het ontwaken zaterdagmorgen plakten mijn ogen nog ferm dicht. Niezen, niezen en niezen en een hoofd waarin zich een heleboel snot aan het opbouwen is. Ik heb het rustig gehouden die dag.
Zondag was het opnieuw een pittige training. Bij de start was het 3° en ik heb me in mijn winterkledij gestoken. Dat is op zich al geen goed teken...dit doe ik pas als de temperatuur onder het vriespunt duikt. Word ik hier verkouden?
Lis, Gunther, Tijl, Luk, Kristof en hond Figo waren mijn loopbuddies. De eerste 6 kilometer hebben we samen gelopen daarna moest ieder zijn eigen soort versnelling doen. Gunther vertrok als een pijl uit een boog. Wauw die gaat snel. Ook Lis was duidelijk nog in haar marathonpiek en schoot er van onder met Kristof en Figo.
Ik heb me laten zakken bij Tijl en Luk voor de volgende 11 kilometer. De laatste weken hebben we elkaar wat gevonden in ons trainingsritme. Het doet toch deugd hoor dat ik de kilometers niet allemaal alleen moet doen. De laatste 3 kilometers begon ik te verzuren. Ook niet normaal zeg, que passa? Maar ja, opgeven was geen optie en ik heb de tanden op elkaar gezet. De laatste ben ik nog sneller gegaan om mijn lijden in te korten. Man man man, was ik blij dat ik er van af was.
Toch heb ik al mijn moed bij elkaar genomen en ben in de namiddag de benen gaan los rijden. Oorspronkelijk was dit alleen met Sophie maar de venten zagen het niet zitten om met dit mooie weer thuis te blijven. Zo werden we dan vergezeld door Chris, Manu, Bart, Jules en Emil. We hebben een prachtige tocht van 40K gedaan langs het mountainbikeparcour van Kalken. Het bos geurde heerlijk.
Bijna op het einde is Emil onderuit gegaan met een bezoek aan het ziekenhuis als gevolg. Zijn elleboog was opgezwollen en hij had toch redelijk wat pijn. Gelukkig is het allemaal niet zo erg. En wat hebben we geleerd vandaag? Niet proberen te drinken op een jaagpad met dikke losse stenen!
De avond heb ik afgerond om 21u30 en ben in mijn bed gekropen. Deze morgen terug wakker geworden met wenkbrauwen die veel te veel wegen en ogen die niet willen open gaan. Ik zit op het werk met een rolkraagtrui met daarover 2 wollen wintertruien. Ja, nu is het zeker, we hebben een flinke verkoudheid te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten