maandag 28 april 2014

Slak

Terwijl Martine haar 169 km aflegt ginder in Japan op de Mount Fuji (met succes want ze heeft die 4 marathons achter elkaar uitgelopen!), ben ook ik mijn lange tocht aan het afronden. Misschien piekerde ik de laatste tijd gewoon te veel. Moet ik maar eens stoppen met piekeren? Ja, eigenlijk wel, ik en piekeren zijn geen goede match.

Feit is dat ik er altijd van uit gegaan ben dat alles wel goed zal lopen. Alles komt altijd wel gewoon in orde. Mijn gezin kon er soms de muren van oplopen, werden gek van mijn eeuwige optimisme. Uiteindelijk kwam ook altijd alles wel in orde: het goede weer op vakantie, het misverstand tussen hun vriendjes, het lang verloren ding werd terug gevonden, alles kwam altijd in orde.

Dit rotsvaste geloof van mij werd met de grond gelijk gemaakt in februari en vanaf dan werd ik een piekeraar. Niet alles komt steeds in orde, wat heb ik mezelf en anderen wijs gemaakt al die jaren? Het heeft me toch enkele maanden gekost om de switch te maken. Ik kon en kan met mezelf niet leven zo 'zwart' denkend. Dit ben ik niet. Het moet maar eens stoppen. Dus heb ik mezelf geleerd te denken:

'Alles komt wel weer in orde en als blijkt dat het zo niet is, dan heb ik er toch alles voor gedaan. Dan moet het maar zo.'

Dus april werd de maand waar ik aan mezelf werkte: Wat wil ik? Hoe wil ik het? Wat ga ik er aan doen om dat dan ook te hebben? Welke 'pijn' heb ik voor over en hoe ver wil ik er nog voor gaan? De loopdraad werd terug opgepikt. Opbouwen en geduldig zijn....met vallen en opstaan...niet ambitieus en ook niet te lui...vandaag slecht is morgen beter...Alles komt wel in orde. De maand april werd de maand dat ik er terug wilde in geloven, adem haalde zonder dat ik me gekneld voelde, dat ik buiten in de zon wou lopen in plaats van in mijn zetel te hangen.

Woensdag kwam ik thuis van het werk en deed onmiddellijk de loopschoenen. O wat ging het slecht. Puffen, zuchten, hartslag maakte bokkensprongen en alles trok tegen. Maar ik moet en zou er 5 lopen, gedaan met de flauwerik uit te hangen. Volledig pissed off kwam ik thuis maar ik had wel de 5km gelopen.

Donderdag, thuisgekomen van het werk, besloot ik opnieuw onmiddellijk de loopschoenen aan te doen. Padi en Manu hielden mij gezelschap. Wat een verschil met de dag er voor zeg! Alles draaide soepel, ik genoot van iedere pas, de hartslag was super goed en Manu en ik tetterden er op los. Deze keer was het een zonnetje dat thuis kwam.  'Mama is er aan het door komen.' zei mijn dochter met pretoogjes en toen besefte ik het, ik heb diep gezeten maar het moet nu maar eens in orde komen. En dit kan alleen door jezelf op te pakken, vooral na een off-day.

Zondag was er de openingswedstrijd van de zeilclub. Padi en ik zouden daar gaan lopen. Maar de vechtlust van donderdag was heel ver te zoeken. Ik negeerde de sporttas die ik had klaar gezet. Aangekomen in Berlare sprak Stefan, de papa van zeiler Jelle me aan.
- Of ik mijn loopkleren mee had want hij wel hoor?! TIK.
- A ja, ik ben toch ook een loper? TIK
- Oe, je hebt ze niet mee, alé jong, zo schoon weer! TIK TIK TIK.
Ik ben terug in mijn wagen gesprongen en ben achter mijn sporttas gereden. We liepen samen 2 toeren rond de Nieuwdonk. Het tempo was 10km/u en mijn hartslag schoot direct naar 176. Ik vroeg niet om te vertragen, vond maar dat ik eens op mijn tanden moest bijten. Laat ik er maar eens een wedstrijdje van maken?

Ik klokte af na 5km, helemaal rood aangelopen, zware ademhaling, hartslag boven 180 maar fier dat ik er 5 gelopen had. Een 5km in 30 minuten...dit was in september mijn trainingstempo...deze 10km/u daar heb ik de marathon van New York aan gelopen...en nu 5km. Ik voelde me een slak maar dan wel een gelukkige. Bedankt Stefan voor de tikjes, ik had ze blijkbaar nodig. En daar bovenop heeft Manu de openingswedstrijd gewonnen.

De maand mei...laat ik hier de loopafstand eens op 15km als einddoel zetten? Alles komt wel weer in orde, alles komt wel weer in orde, alles komt wel weer in orde....

vrijdag 25 april 2014

Martine-san

Wie mijn blog volgt, weet dat ik een grote fan ben van Martine Hofstede. Ik volg haar al vele jaren trouw en heb het privilege gekregen om haar persoonlijker te leren kennen. Door haar heb ik nog enkele straffe Nederlandse dames leren kennen. Dus ben ik ook wat fan geworden van vooral die Nederlandse ik-ben-gek-op-Belgische-biertjes-madammen. Maar dit terzijde.

Punt is dat Martine (ik denk dat ik haar tot mijn vriendenkring mag rekenen en dus aanspreken met enkel de voornaam) is deze morgen gestart met een al te zotte uitdaging.

Ze is gestart in de UTMF in Japan. Deze Ultra Trail Mount Fuji is een loopje van 168 km, onafgebroken rond deze mythische berg. Ik ga dus de komende dagen gekluisterd zitten aan alles wat WIFI heeft en gespannen de race mee volgen.

Wie dit ook wil doen want tenslotte is het 'maar' de kleine Nederlandse tussen al die toppers, kan dit via de linken die op haar blog staan. Haar startnummer is 611.

Martine-san, niet plooien. Lopen, eten, slapen en repeat is wat je doet de komende uren. En wij supporteren keihard vanuit het thuisfront. Go Tiger!


maandag 14 april 2014

Boulettes avec frites

Vrijdag had ik de moed om onder mijn middagpauze in het park van Aalst te gaan lopen. Het was lang geleden dat ik in den Osbroeck gelopen heb en ik hou heel hard van dat stille bos. De zon scheen overvloedig en dus met de fiets naar daar.

Bij de eerste meters wist ik al hoe laat het was, mijn geest keerde zich af tegen het lopen. Lopen is niet alleen fysiek je conditie kweken. Het is ook je mentaal harden en je doorzetting en karakter aanscherpen. Misschien moet ik hierop ook wat meer trainen? 

Ik besef dankzij de jarenlange schitterende en persoonlijke begeleiding van coach Jean Marcelis, dat trainen op hartslag belangrijk is. Dus is het zorgen dat ik gemiddeld onder die 150 blijf. Het is door in die lage zone te lopen dat er iets van conditie opgebouwd wordt. In mei komen de intervallen, de prikjes er bij voor de snelheid op te bouwen maar voorlopig is het zorgen dat die 10 km terug het minimum is.

Maar hoe train je je mentale toestand? Hoe zorg je er voor dat je niet zwicht voor de 'pfff, zie me hier strompelen? Alé, zit ik weeral aan die 150? En ik heb 57km gelopen en nu gaat die 7 nog niet eens?! Zou ik Keulen niet beter annuleren? Ik ga me daar zo belachelijk gaan maken? Kom kind, stopt er hier mee.'?

"Neen, ik doe verder! Die 50 minuten ga ik lopen vandaag en morgen mag ik als beloning in de Nieuwdonk zwemmen. Daar ga ik me nu op focussen. En ik kan een weekend genieten van mijn 2 kleine zeilgoden. Als je als moeder geen karakter hebt, moet je het ook niet verlangen van je kids." En zo raakte ik toch aan mijn 50 minuutjes, met een gemiddelde hartslag van 148 in 7 lange kilometers.

Zaterdagmorgen was er mist. De training van het zeilen werd uitgesteld tot de middag. Eens mijn zeilertjes op het water zich aan het amuseren waren, trok ik kordaat mijn neopreenpak aan. Zonder mezelf de tijd te gunnen om na te denken, dook ik het water in. Heerlijk was het. Ik zwom 4 x de Nieuwdonk over. Toen kreeg ik koude handen en dus was het tijd om te stoppen. Het koele water had me terug helder van geest gemaakt.

Ochtendstond heeft goud in de mond en zo reden we - Manu en ik - zondag om 8u richting Luik voor zijn nationale zeilwedstrijd. Op het einde zei de gps 'Aachen' links volgen. Maar boven de 2 middelste rijstroken hing het bord 'Luik/Luxemburg'. Waarom stuurt die gps me naar Aachen? Neen, neen, ik ga Luik volgen. 

Holy smoke, voor ik het goed en wel door had, reed ik met die grote kar met daarop 4 boten door de centrumstraten van Luik. Manu en ik konden ons niet houden van het lachen, van een goede promo voor de Spirouclass gesproken. Had Manu door het raam gehangen met een toeter: 'Aujourd'hui, grand regatta de Spirou au Royal Yacht Club Monsin. Viens voir, viens voir!' dan was het plaatje compleet geweest.
Het was een prachtige zeildag.We leerden de groep beter kennen en kregen 's middags een typisch Luikse maaltijd: boulettes avec frites. En wat past daar beter bij dan een Orval?! Niets anders dus (ook al is het in een Leffeglas).
Manu werd 9e op de 14 deelnemers. Niet zijn beste resultaat maar hij had zich goed geamuseerd en laat dat nou toch heel belangrijk zijn. Ook ik had een fijne tijd met de zeilmama's en -papa's. En ginder in Luik weten ze nu heel goed dat de club van Jelle (3e), Jorre (4e), Manu (9e) en Joren (12e) in Berlare ligt. Onze zeilertjes staan zelfs in het maandmagazine Varen.
Oooo, maar dat looptoerke in Luik, nope, niet gelopen. Ik had alles mee maar mijn stemmetje in mijn hoofd was sterker dan mijn karakter. Foei toch.

donderdag 10 april 2014

De Geheime Tuin



Hoera, deze week heb ik de volle 14 km - weliswaar in 2 x - gelopen. Hartslag laag kunnen houden, niet boven 150 aan een tempo dat ik niet echt gewend ben maar kom...ik heb er vrede mee. Het zal in orde komen dus geen nood om het te forceren.

Ook het zwemmen heb ik er terug in gestoken. Op mijn gemakje, opbouwend maar mijn kilometer staat op de teller in 22min 26sec. Ik heb nog een zee van tijd voor september dus no panic.

Zaterdag morgen is Manu vertrokken naar Oostende voor zijn zeilstage. Deze duurde tot dinsdagavond. Noor en ik hadden dit weekend de voorstellingen van ons ballet. Sedert vorig jaar in september zijn we allen hier voor aan het oefenen geweest.
Dit is leuk, op het podium staan. Het is super om al die kinderen te zien openbloeien. Ze hebben het echt allemaal geweldig goed gedaan. Hier en daar wel een foutje puur van de zenuwen maar ik denk dat het publiek die niet eens gezien heeft. Er is hard voor gewerkt en dus was het resultaat er ook naar: hartverwarmend mooi.

Ik stond er ook van versteld hoeveel mensen, vrijwilligers/ouders van, men eigenlijk nodig heeft om zo'n weekend vlekkeloos te laten verlopen. Chapeau voor al deze moeders, ze zijn een rots in de branding. Veel tijd om te recupereren kreeg Noor niet. Maandagmorgen om 8u30 moest ze al in Oostende staan om haar broer te vervoegen.

Ze hebben veel geleerd en hebben veel in het zeewater gelegen. Dit weekend trekken we met de boten naar Berlare voor de training en naar Luik voor een nationale wedstrijd.

Naar Berlare gaat het neopreenpak mee. Een duik in het Donkmeer moet er van komen. De Ijsberen van Berlare mogen op zondag niet meer zwemmen in de Nievdonk: te gevaarlijk en niet verzekerd. Maar zaterdag is het zwemgedeelte open, dus zal ik er plonzen.

Op zondag gaan mijn loopschoenen mee naar Luik. Er staat al een mooie toer klaar van 10km en IK GA HEM LOPEN, nem, geen uitvluchten meer!

dinsdag 1 april 2014

Start zeilseizoen

Een hele week was er het plan op het lopen terug op te pikken. Donderdag is het er eindelijk van gekomen. De loopschoenen en tenue mee naar het werk om 's avonds naar huis te lopen. Ik was niet te ambitieus, gelukkig, en ging voor de route die ik elke dag met de fiets doe. Dit is 7,5km en ik maakt me geen illusies: het zou niet gemakkelijk gaan.

Dankzij deze nuchterheid was het eindresultaat niet al te confronterend. De loopconditie zit op -10. Ik heb over de 7,5km zo'n 52 minuten gedaan. Alsook moest ik heeeeel hard mijn best doen om niet boven een hartslag van 150 te gaan. Maar het gevoel er na was er eentje van ok. Wel heb ik de volgende 3 dagen met stramme spieren gelopen. Ja, mijn lijf was serieus aan rust toe en zal het zijn tijd nodig hebben om alles weer op te bouwen.

Zaterdag stond er het afhalen van de boten op het programma die Noor en Manu gewonnen hebben op een zeilwedstrijd in oktober. Gedaan met Optimist varen, vanaf nu zijn ze de deelnemers in de Spirouclass. In Genval stond een grote kar op mij te wachten met daarop 4 boten: 2 voor ons + 1 reserveboot die ik overal mag meesleuren + 1 van een andere winnaar. Ik heb nog nooit met een aanhangwagen gereden, laat staan met een kar die langer is dan onze auto met daarop een fortuin aan boten en materiaal. Je kunt al denkend dat ik vrij zenuwachtig was.
Maar ik ben een bikkel toch? Ik weigerde Chris' aanbod om mee te gaan. Ik zou de komende 8 maanden heel België doorkruisen met die kar, dus van de eerste keer alles zelf leren en doen. Het ging vlekkeloos. Na een paar minuten overpeinzen hoe en wat was de taakverdeling tussen mij en de kids vlug gemaakt. Ieder zijn steentje bijdragen, dat is de boodschap.

We waren een geoliede machine en in no time waren we op weg naar de Nievdonckse Watersportvereniging waar we lid van zijn. Helaas waren de zeilen, het roer en het zwaard niet bij de boot waardoor Manu en Noor niet konden deelnemen aan de gewenningstraining georganiseerd door Jelle. Ze zouden morgen hun vuurdoop hebben onmiddellijk op de wedstrijd zelf. Noor maakte terug koorts en dus reden we in de namiddag naar huis zodat ze kon rusten.

Zondag, de start van het zeilseizoen met een heerlijk zonnetje en bijna geen wind. Noor wou van geen forfait horen. Dus haar de nodige medicijnen gegeven zodat ze toch kon starten. We zien wel verder hoe het allemaal verloopt. De eerste reeks werd gevaren zo goed en zo kwaad het kon. De wind viel halverwege en het ging maar traagjes vooruit. Noor lag op de voorlaatste positie en Manu in het midden van het pak. 

Noor had hierdoor een beter overzicht en besloot om een hele bocht om te varen rond het pak heen. Je zag haar traag maar zeker iedereen inhalen. Manu zat sloot en kon geen weg meer uit. Hij was net te laat om te ontsnappen. Noor finishte op de 4e plaats (goei doping) en Manu helaas op de voorlaatste. Na de lunch was er nog steeds geen wind en om 15u werd er besloten om de wedstrijd te stoppen. Tegen 's avonds was Noor terug een vod.
Wedstrijdzeil Manu
Wedstrijdzeil Noor
was een leuk weekend en de kids hebben heel hard genoten. Ze zijn gelanceerd voor hun spannend jaar. Volgende week zitten ze voor 4 dagen in Oostende. Als je dus zaterdagmorgen een wagen met een kar achter met daarop 3 boten ziet rijden op de E40, that's me! Zwaai en toeter maar nikeer.