zondag 22 april 2012

Apentoeren

Ziezo, mijn duik in de wereld van het trailrunning is genomen, letterlijk en figuurlijk. Ik had al veel gelezen over het 'off-road' lopen. Ik weet dat het door de natuur lopen is, over smalle paadjes (Trails) en ook natuurlijke hindernissen zoals heuvels/bergen, rotsen en beekjes bedwingen. Deze omschrijving heb ik honderden keren gelezen op de site van MudSweatTrails. Maar er is nog altijd een verschil tussen het lezen en het doen. Ten allen tijde was ik er me van bewust dat ik hieraan niet wou beginnen vooraleer ik een degelijke conditie had opgebouwd.

Het is door Tina dat ik enkele jaren geleden deze manier van lopen leerde kennen. Ik ben geen 'echte' loper maar meer een mountainbiker die wat kan lopen. Ik vond het altijd al jammer dat loopwedstrijden op straat, in de volle stad gehouden werden. Wist ik veel...tot Tina me de link gaf naar de site van Martine. Ik begon haar blog te lezen vanaf het allereerste stukje dat ze geschreven had. En hups...het dromen was begonnen. Dit is wat ik me voorstelde bij lopen en 6 december 2011 zorgde ik er voor dat ik het ook effectief ging doen door me in te schrijven voor La Bouillonnante.

Vrijdag na het werk ben ik rond 19u vertrokken naar Bouillon. Volgens de gps zou ik er om 21u06 moeten zijn. Dat is schitterend: kon ik op mijn gemak inchecken in het hotel en ook mijn startnummer aan het kasteel gaan afhalen. Maar dat was zonder mijn karretje gerekend! Het begon al in Brussel bij de eerste 'bergop' ging ik amper vooruit. Ik had er niet direct aandacht aan geschonken tot ik op de E411 kwam. Ter hoogte van Walibi begint het al wat steiler omhoog te gaan. Plankgas ging het niet vlugger dan 87km/u. Ik ben dus naar Bouillon gesjokt in plaats van gereden. Om 21u53 arriveerde ik aan het hotel en  spurtte in de gietende regen naar binnen.

Ik ratelde tegen de dame aan de receptie dat ik voor 22u mijn nummer wou afhalen of ik dat eerst mocht doen. 'Pas de problème madame', legde mij de weg uit naar ginder (gelukkig maar 500m) en weg was ik. Om 21u59 stond ik in de tent aan het kasteel, kletsnat, maar ik had mijn nummer. Bij het terugkeren naar het hotel zag ik pas hoe schitterend dit kasteel was. Ik kreeg kriebelkes in mijn buik. Het gaat speciaal zijn morgen, ik voel het.

Na een uurtje alles prepareren voor de volgende dag ben ik rond 23u gaan slapen. Hm...slapen? Eerder stilletjes in bed liggen met de ogen dicht ja...De afgelopen dagen was ik al heel nerveus maar nu gierden ze door mijn lijf. De dame bij de inschrijvingen vertelde me dat het parcours er dit jaar door de regen zwaar bij lag:
'Veel modder en gladde stenen, doe je maar goede schoenen aan.'
Ik ga mijn teenschoenen aan doen mevrouw.
'Je wat?'
Mijn teenschoenen.
Haar blik, na te hebben uitgelegd wat dit zijn, sprak boekdelen. Moet ik misschien toch mijn gewone trainingsschoenen aandoen morgen? NEEN, ik geloof in de Vibram's en ik blijf bij mijn keuze. PUNT. Ondertussen was het 4u20 en ben ik eindelijk echt in slaap gevallen.

Zaterdag 6u55...opgestaan met mega gezwollen ogen en doodmoe. Op mijn gemakje me klaar gemaakt, ontbeten en naar de start. Martine startte om 8u45 en ik wou het niet missen. Ik heb haar eindelijk eens ontmoet en ze is super vriendelijk. Ze gaf me de tip mee gewoon 'lekker rennen en hard genieten'. Zij doet de 54km. Vorig jaar was ze daar 2e vrouw en 1ste in haar categorie. Straffe madam.

Ik had wel wat bekijks met mijn teenschoenen aan, er werden me allerlei vragen gesteld. Diegenen die niets vroegen, hadden een blik van 'die is op haar kop gevallen!'. En toen zijn wij vertrokken, onder een flauw zonnetje, voor onze 24km....

De eerste kilometer is over de weg, langs het water richting het bos. Mijn overmoedigheid wordt al direct bestraft...ik lag op mijn toeter. Bij modder moet je aandachtig zijn, je moet niet je afgezakte hartslagmeter proberen goed te steken dan. En zie, daar was mijn speeltuin voor de komende uren. Waauw, dit is steil naar boven, niet lopen Wis, stappen! De dame van de inschrijving had gezegd dat het eerste deel, tot aan THE WALL, het gemakkelijkste was. Dus heb ik me niet laten meeslepen door dezen die mij voorbij stormden.

Ik heb de tip van Martine ook heel serieus genomen: op de plekjes waar de natuur zo betoverend was, ben ik gewoon even gestopt om te genieten, iets te eten, iets te drinken en/of foto's te nemen. Soms was het uitzicht spectaculair. Alle soorten weertypes zijn mij te beurt gevallen: zon, felle wind, regen in alle gradaties (van miezerige tot heel hard), 2 hagelbuien, bliksem. Ook was het een roller coaster van emoties: blijdschap, angst en euforie.

De sfeer tijdens zo'n trail is ook speciaal. Niemand is met het neerzetten van een tijd bezig. Wanneer ze bij je zijn, wordt telkenmale een praatje geslagen. Je wordt gemotiveerd, je krijgt tips, je wordt geholpen. Ik heb wel 100 keer de vraag gekregen in alle talen of dat die teenschoenen lekker lopen.

En ja hoor, ik had de juiste keuze gemaakt. Sommige stukken waren door de modder tot op enkelhoogte diep. Mijn gewone loopschoenen zouden ondertussen loodzwaar geweest zijn. Ik had echt goed grip in deze dikke pakken. Bij het dalen heeft het een tijdje geduurd om de juiste techniek te vinden maar hier en daar kreeg ik wat instructies en zo kwam ook dat in orde.

Het parcours was fantastisch en op sommige momenten was ik echte apentoeren aan het uithalen. Ik heb door modder geploeterd, gekropen en gegleden. Wanneer het te steil en glad was, zette ik mij op mijn hurkje en liet me zo roetsjen naar beneden. Soms ging dat te hard en floep, ik lag met mijn smoel in de smurrie. Het moet super grappig geweest zijn want buiten mezelf lagen er nog runners in een deuk.

Ik heb van rotsen moeten klauteren, door riviertjes moeten gaan, zelfs een stukje in de rivier moeten stappen. Er waren bomen waar je moest over springen, over of onder kruipen. Maar het zwaarste was THE WALL: met een stijgingspercentage van 46% gedurende 600 meter dwars door het bos naar de 160m  hoger gelegen top van de heuvel. Dit heb ik op handen en voeten moeten doen, er was geen andere mogelijkheid. Oef ik ben boven...neen, wacht, kijk daar: nog een rots om te beklimmen naar het te nemen looppad.

De aankomst was terug aan het kasteel en ik heb de tijdslimiet gehaald: 4u 23min. Mijn naam, net zoals bij iedere finisher, werd door de luidspreker geschreeuwd als volgt:
'Et aussi un grand applaudissement pour Wisken. Elle l'a fait sur ​​ses chaussures folles! Les laisse nous voir Wisken!'
En hup daar stond ik bovenop het podium met mijn voeten in de lucht. Dienen gast die de chip moest verwijderen, kon er maar niet van over dat ik hiermee La Bouillonnante gedaan had.

Ik kan blijven schrijven over zaterdag. Het was zeer speciaal maar ook heel zwaar. Ik begrijp nu ten volle die tijdslimiet van 5u. Maar ik ben verkocht. Dit is het. Dit wil ik meer doen. En hoe zit het met de spieren hoor ik jullie vragen: gisteren alles ok, vandaag iets minder: als er iemand in opleiding kiné zit, ik kan er enkele tonen waarvan ik het bestaan niet kende!

Ik heb al mijn foto's in een filmpje gegoten, leek me gemakkelijker. Klik hier. In het klassement ben ik 510e gefinisht op de 644, ik werd 43ste vrouw in mijn categorie op de 63. Ik ben tevreden.

@ Tina, deze moeten we ooit samen lopen. Het is alles wat je vertelt over lopen in de natuur. En zoals jij ook graag in de modder loopt, spek naar je bek :-)

woensdag 18 april 2012

Holy smoke!

Dit wekeend La Bouillonnante. Ik heb al weken in het hoofd geprent dat ik me geen illusie moet maken: het is daar niet van de poes.

Om toch maar een idee te hebben surf ik al een paar dagen op het internet naar verslagen, grafiekjes, impressies, etc... Hallo kroket, waar ga ik aan beginnen?! Ladders, door de Semois gaan, klimmen,...ik krijg zenuwkes. Het lijkt me een echte uitdaging. Ik ben wel gestopt met verslagjes te lezen. Ieder heeft er een super goed gevoel aan over gehouden maar het blijkt ZWAAR te zijn.


Dan eens kijken en inschatten hoe het met mijn mogelijkse finishtijd zit. Er is een tijdslimiet van 5u voor de 24km. Dat is best lang? De snelste vrouw deed er vorig jaar 2u45 over, de 2e 2u55. Holy smoke, ook hier vind ik niet direct geruststelling. Ga ik het wel kunnen? Potverdorie, ik moet en zal binnen de limiet finishen! De afstand mag geen probleem zijn, ik heb tenslotte marathontrainingen in de benen. Conditie is ook top. Wilskracht en doorzettingsvermogen? Met tonnen want ik moet voor die 5u binnen zijn PUNT.

Dan de foto's afgespeurd om te zien wat voor schoeisel deze genieters aanhebben. Ik wil het met mijn Vibram Fivefingers Speed doen. Mijn vent denkt dat dat geen goed idee is. Het heeft een ganse week geregend en het zal er niet al te schitterend bij liggen. Maar die schoenen zijn daar mijns inziens ideaal voor. Dus voorlopig staat het vast: de VFF's. Vrijdagavond ben ik daar in Bouillon, ik zal eens gaan checken op een stuk van het parcours. Ik neem voor alle veiligheid mijn gewone NB mee.

De kledij, daar ben ik ook al uit. Verder ga ik al zeker met mijn camelbag lopen. Ik ben die toch gewend van dragen en kan daar toch wat in kwijt.

Dat ik het kan, daar twijfel ik niet aan maar er spoken toch heeeeeel veel vraagtekens in mijn hoofd. Het is een zwart gat waar ik voor sta en ik ga er gewoon inspringen en genieten. That's my conclusion...cause I'm the architect....

zondag 15 april 2012

PR op de 10 van Wichelen

De weken vliegen voorbij, alweer zondag, alweer een week voorbij. Sedert donderdag heb ik me rustig gehouden. Zaterdag wou ik deelnemen aan de 10 van Wichelen en ik wou voluit gaan. Ik had mijn doel immers gezet om onder de 50 minuten te duiken.

Zaterdag was schitterend weer om te lopen. Manu heeft zich ook ingeschreven voor de afstand van de miniemen. Dit zou zijn 2e jogging worden. Bij de vorige was hij als laatste over de meet gekomen. Hij was vastbesloten om dit keer niet de laatste te zijn. Na een lichte opwarming, een paar moederlijke tips ('vooral genieten en geloven dat je het kan') en hup hij vertrok voor zijn 1.900 meter.
Hij deed het fantastisch. Hij liep de afstand in 7min 30sec en eindigde als 5e van de 7. Bovendien kwam hij vlotjes over de meet, niet zo 'dood' als de laatste keer. Een goede verbetering. Donderdag heeft hij met Chris 5km op het gemakje gelopen en het had hem duidelijk deugd gedaan.

Daarna was het aan mij om mijn doel te bereiken. Er waren veel lopers aanwezig. Ik zocht de rust wat op in het lokale café en daar zag ik een bekend gezicht: Danny. Ik heb hem leren kennen op de halve marathon van Deinze naar Bellem. Hij was er met zijn Veldmeerse Runners. Ik was blij hem nog eens weer te zien.

Het startschot werd gegeven en ik heb me net op tijd kunnen bedwingen om weer niet als een pijl uit een boog te vertrekken. Rustig en geduldig blijven Wisken, straks haal je die wel allemaal in. Bij mijn doorgang op de eerste ronde na 5K vertelde de seiner dat ik 8e vrouw liep. Deze plaats geef ik niet meer af, vast niet!

De hele tijd liepen er 2 mannen voor mij. Ik had de eerste 5 getracht dichter bij hen te komen maar ik ging mijn zones niet respecteren. Ik wou voor die 500m niet boeten in mijn 2e deel van de jogging dus bleef ik er enkel voor zorgen dat de kloof niet groter werd.

Dat lukte en dus speelde ik sitting duck. Wat me wel opviel was dat de 7e dame dichterbij kwam. We liepen nu op 3km van de finish. Zou ik het proberen? Hoe zit het met mijn hartslag? Die zat dik in orde. Ik hoorde de stem van Karine in mijn hoofd schreeuwen: 'Allé Wisken, pakt de die voor a. Ze zit dood. Komaan Wisken, ge kuntj da.' Dus go for it girl! In de bocht zo'n 2km voor de finish zat ik op de hielen van die 2 mannen. In mijn mijmeringen had ik niet gemerkt dat ik ze aan het inhalen was.
Ik moest uitwijken op het voetpad want ik ging de eerste anders onder de voeten lopen. Ik heb me terug wat laten zakken en mijn excuses aangeboden. Het was niet mijn bedoeling zo lomp te zijn. De oudste van de 2, de meneer met de witte haren, die had het door: 'neen, het is die daar hé dat je wil hebben?!'. Inderdaad meneer, vrouw 7 inhalen is mijn doel.

En zou is het gekomen dat 2 lieve heren mij 'gehaasd' hebben. Zie je de dame achter ons? Dat is Nancy, dame die nummer 7 was. Heerlijk. Bovendien heb ik een PR gelopen op deze 10km. Ik eindigde na 46min en 34seconden zonder in het rood te moeten gaan. Zo blij dat ik ben.

Deze morgen, op het einde van de training, kwam er een meneer met witte haren naar me toe samen met de coach. Bleek het de meneer hier op de foto te zijn. Het is Roger De Sutter, mede-stichter van Atletiekclub Spiridon! Ongelooflijk. En de andere meneer heet Mark. Zo terug 2 fijne mensen leren kennen. DAT vind ik nu zo knap aan het lopen zie, die typische runners mentaliteit: we zijn hier allemaal voor de fun en please to meet you.

Op de marathon had ik zo'n tintelend gevoel op de kussentjes van mijn voeten. Ik had er niet echt bij stil gestaan. Het was vervelend maar het ging. Gisteren had ik net hetzelfde. Het was precies of ik op warme stenen gelopen had. Dan heb je op die plekken dat verhitte, tintelend gevoel. Deze morgen na de training had ik opnieuw die tinteling. Ik had mijn voeten wel altijd ingesmeerd en gemasseerd maar ik had er niet echt naar gekeken.

Deze keer heb ik dat wel gedaan. Wat is dat zeg! Herinneren jullie nog dat blogstukje van mijn lopen op blote voeten op de loopband? Wel dit zijn de naweeën ervan...
Blijkt dat de blaren niet helemaal genezen zijn. Ik ga er schonekes afblijven zodat ik volgende week geen last heb op La Bouillonnante. Dit zal op gebied van loopervaringen denk ik mijn kers op de taart worden. Dit is wat ik echt wil doen en het liefste nog in combinatie met mountainbiken. Maar stapje voor stapje, Wis. Geduld.

donderdag 12 april 2012

NMBS' never ending story

Ze geven heel wisselvallig en bij tijd gurig weer deze week. Dus eens gesmurfd op tinternet of we gemakkelijk met de trein op werk geraken. Ook altijd goed voor het milieu niewaar?!

Het valt super goed: 's morgens de trein naar Aalst om 8u09 en op het werk om 8u21. 's Avonds eentje terug om 17u16 en thuis om 17u30. Doen dus.

Woensdag met de fiets naar het station, trein op en perfect op tijd op het werk. 's Middags ontvang ik een paniekerig telefoontje van mijn kids: 'Mama, je fiets is gestolen aan het station!'. De bloekes wouden er een extra slot aanhangen maar vonden mijn fiets niet na 2 pogingen.

Paniekeren is nooit een goede oplossing dus als blijkt dat hij effectief gestolen is, doe ik wel aangifte bij de politie deze avond. Hij is gegraveerd dus we zien wel. 's Avonds kom ik aan in het station van Aalst. Op de informatieschermen staat dat mijn trein 'AFGESCHAFT' is. Ook de volgende is afgeschaft.

Dan maar met de bus. De volgende bus naar station Lede is over 40' met een vrij lang reistraject. Als ik begon te rekenen kwam ik tot de conclusie dat ik er gewoon vlugger zou zijn als ik stapte. De zon scheen en mijn frustratie was zo groot dat ik gewoon naar huis gewandeld ben.

Moet een schoon gezicht geweest zijn: met mijn aktentas met de papieren voor de boekhouder, mijn zak vol met de boodschappen die ik 's middags gedaan had en mijn sjakosje rond mijn nek met mijn warme gilet er rond. Ik had onderweg zo'n honger dat ik de gekookte beenhesp beginnen oppeuzelen ben en dat met een ferme tred op...komedie kevers had er niets aan.

Nog geen uurtje nadien stond ik aan het station, aan mijn fiets! De bloekes hadden er gewoon in de verkeerde stalling gezocht! Net toen ik de fietsenstalling uitreed kwam de bus aan. Yes, ik heb de bus verslagen!

Maar de wandeling had me bedaard en toen ik thuis was vielen de druppels uit de lucht. Good timing dus. Vandaag doe ik een tweede poging. Het gaan naar Aalst lukt steeds maar zal ik ook goed thuis geraken?

zondag 8 april 2012

Back on track

Woensdag had ik de intentie om terug te lopen. Ik heb mijn schoenen uit de kast genomen, er naar gekeken, 'Schoentjes, vergeef me maar jullie vliegen terug de kast in', gaf ze een streel en floep terug de kast in.

Vervolgens heb ik mezelf getrakteerd op zo'n grote kom ijskreem dat ik erna echt ongezond was. Mijn hele week was al een samenstelling van fatsigheden: als ontbijt een karrevracht aan chocolade, de lunch was biefstuk friet vergezeld met rode wijn en het avondeten waren kilo's boterhammen. Die ijskreem was er dus echt wel te veel aan. Het varkentje was goed gevuld!

Maar de overdaad had zijn effect niet gemist. Donderdagmorgen was ik zo misselijk van al de suikers en vettigheid dat ik het roer omgooide. Ik heb geen seconde meer getwijfeld na het werk om te gaan lopen. Die 10K ging ook zeer vlot. Mijn euforisch gevoel na de training was in schril contrast met mijn sombere luie buien van de afgelopen dagen. Zou dit ook een effect zijn geweest van de vele suikers en vettigheid?

Zaterdagmorgen was koud en druilerig maar de schoenen stonden al klaar van de avond er voor. Ik heb mijn camelbag gevuld en ik ben vertrokken. Het doel was lopen tot ik geen zin meer had. Het was echt verstand op nul en genieten. Onbewust en ongepland was ik aan een grote lus begonnen. Het zijn er uiteindelijk 21K geworden maar stuk voor stuk zalige kilometers in volle natuur.

In de namiddag ben ik met de kinderen en Padi nog zo'n 7K gaan wandelen langs kouterbaantjes. Ik vermoed dat dit een beetje mijn camouflage was om nog wat op mijn teller te hebben. De lucht rook zo lekker en de zon scheen zo mooi, een mens kan toch niet binnen blijven met zo'n weer?!

Deze morgen ben ik nog eens op de clubtraining geraakt. Gunther en Tijl lopen morgen hun marathon in Utrecht. Ik had hen graag nog eens gezien voor hun grote dag. Ze steunen mij ook altijd zo veel. Ik denk dat Gunther een ongelooflijke tijd gaat neerzetten. Zoals die me de afgelopen weken voorbij snelde op trainingen. Tijl heb ik niet veel bezig gezien maar hij is ook een zeer goede loper. Hij duikt zeker onder de 4u. Alleen hoop ik dat de wind niet zo straf zal zijn als ze hem voorspellen. Mijn pronostiek voor deze heren: Gunther 3u16 en Tijl 3u58.

Padi heeft 5K meegelopen. Het was er aan te merken dat ze door minder te lopen fysiek achteruit gegaan is. Ze heeft er van genoten maar meer kilometers wou ik haar niet aan doen. Ik heb ook het tempo laag gehouden. Een beest kan tenslotte niet zeggen hoe het zich voelt dus speelde ik liever op safe. Ik mag er niet aan denken dat ze door mijn toedoen er niet meer zou zijn. Dat overleef ik niet! Vanaf volgende week zal ik trachten haar regelmatiger mee te nemen zodat ze terug sterker wordt.

Maar ik ben back on track en het doet deugd. 

vrijdag 6 april 2012

Going to work

Ik had in een eerder blogstukje al gezegd dat ik jullie zou laten delen in mijn prachtige fietsroute van en naar het werk.

Van de rit van 7,5 km lang zijn er dat wel geteld 1,2 km langs de straat. De rest zijn allemaal baantjes in de volle natuur.

Hier enkele sfeerbeeldjes.





 Lucky me hé...

maandag 2 april 2012

Paasvakantie

Zondag ben ik met Sofie de MTB-toer van Sint-Lievens-Houtem gaan rijden. Het was redelijk fris maar de zon was van de partij. We waren toch blij dat we een goede windstopper aan hadden.

Sofie had deze nog nooit gereden en ik al een paar keer met Liesje. Maar Liesje is van die streek en ik heb haar altijd blindelings gevolgd, zonder echt goed te kijken langs waar we zoal reden. Er waren toen ook veel werken daar in de streek dus ja...het zag er nu wel anders uit.

Tot 4 x toe zijn we op een punt gekomen dat er geen pijltjes meer hingen. Het was dan steeds wat de straat op en af rijden of vragen aan bewoners. Deze mensen hielpen ons telkens op het goede pad maar ik denk niet dat ze dat graag ieder weekend gaan doen voor alle MTB-ers. Dus een dringende oproep aan de sportdienst van Sint-Lievens-Houtem: hang terug alle pijltjes op de route!

Ook hebben ze in de kouterbanen het idee gehad om 2 betonstroken aan te leggen met in het midden als scheiding grote dikke grijze stenen. Goed idee op zich, is het niet dat als onervaren fietsers in die stenen terecht komen, ze gegarandeerd op hun bek gaan. Als er dan ook net een wandelaar met hond op die strook is, die wil ook niet in die stenen lopen. Dus ja....frustraties alom bij deze mensen.

Conclusie: het gezelschap wass ontegensprekelijk perfect, de route op zich is prachtig maar de 'verbeteringswerken' door de gemeente schieten hun doel meer dan mis. Ik denk dat ik een mailke ga sturen naar de sportdienst. Ze doen er dan verder mee wat ze willen. We hadden 58,21km op de teller. Dat is al netjes.

Het is paasvakantie. De kindjes hadden beiden een supergoed rapport. Ik ben een fiere mama. Deze week fietsen wij samen naar mijn werk. Ze nemen deel aan de workshop Frans in CC De Werf. Dat is vlak naast mijn werk. We lunchen samen onder de middag en dan fiets ik hen tot het moeilijkste punt terug. De rest van de route doen ze alleen. Het is een aangename afwisseling en vooral heel fijn mijn kids onder de middag bij mij te hebben.