De weken vliegen voorbij, alweer zondag, alweer een week voorbij. Sedert donderdag heb ik me rustig gehouden. Zaterdag wou ik deelnemen aan de 10 van Wichelen en ik wou voluit gaan. Ik had mijn doel immers gezet om onder de 50 minuten te duiken.
Zaterdag was schitterend weer om te lopen. Manu heeft zich ook ingeschreven voor de afstand van de miniemen. Dit zou zijn 2e jogging worden. Bij de vorige was hij als laatste over de meet gekomen. Hij was vastbesloten om dit keer niet de laatste te zijn. Na een lichte opwarming, een paar moederlijke tips ('vooral genieten en geloven dat je het kan') en hup hij vertrok voor zijn 1.900 meter.
Hij deed het fantastisch. Hij liep de afstand in 7min 30sec en eindigde als 5e van de 7. Bovendien kwam hij vlotjes over de meet, niet zo 'dood' als de laatste keer. Een goede verbetering. Donderdag heeft hij met Chris 5km op het gemakje gelopen en het had hem duidelijk deugd gedaan.
Daarna was het aan mij om mijn doel te bereiken. Er waren veel lopers aanwezig. Ik zocht de rust wat op in het lokale café en daar zag ik een bekend gezicht: Danny. Ik heb hem leren kennen op de halve marathon van Deinze naar Bellem. Hij was er met zijn Veldmeerse Runners. Ik was blij hem nog eens weer te zien.
Het startschot werd gegeven en ik heb me net op tijd kunnen bedwingen om weer niet als een pijl uit een boog te vertrekken. Rustig en geduldig blijven Wisken, straks haal je die wel allemaal in. Bij mijn doorgang op de eerste ronde na 5K vertelde de seiner dat ik 8e vrouw liep. Deze plaats geef ik niet meer af, vast niet!
De hele tijd liepen er 2 mannen voor mij. Ik had de eerste 5 getracht dichter bij hen te komen maar ik ging mijn zones niet respecteren. Ik wou voor die 500m niet boeten in mijn 2e deel van de jogging dus bleef ik er enkel voor zorgen dat de kloof niet groter werd.
Dat lukte en dus speelde ik sitting duck. Wat me wel opviel was dat de 7e dame dichterbij kwam. We liepen nu op 3km van de finish. Zou ik het proberen? Hoe zit het met mijn hartslag? Die zat dik in orde. Ik hoorde de stem van Karine in mijn hoofd schreeuwen: 'Allé Wisken, pakt de die voor a. Ze zit dood. Komaan Wisken, ge kuntj da.' Dus go for it girl! In de bocht zo'n 2km voor de finish zat ik op de hielen van die 2 mannen. In mijn mijmeringen had ik niet gemerkt dat ik ze aan het inhalen was.
Ik moest uitwijken op het voetpad want ik ging de eerste anders onder de voeten lopen. Ik heb me terug wat laten zakken en mijn excuses aangeboden. Het was niet mijn bedoeling zo lomp te zijn. De oudste van de 2, de meneer met de witte haren, die had het door: 'neen, het is die daar hé dat je wil hebben?!'. Inderdaad meneer, vrouw 7 inhalen is mijn doel.
En zou is het gekomen dat 2 lieve heren mij 'gehaasd' hebben. Zie je de dame achter ons? Dat is Nancy, dame die nummer 7 was. Heerlijk. Bovendien heb ik een PR gelopen op deze 10km. Ik eindigde na 46min en 34seconden zonder in het rood te moeten gaan. Zo blij dat ik ben.
Deze morgen, op het einde van de training, kwam er een meneer met witte haren naar me toe samen met de coach. Bleek het de meneer hier op de foto te zijn. Het is Roger De Sutter, mede-stichter van Atletiekclub Spiridon! Ongelooflijk. En de andere meneer heet Mark. Zo terug 2 fijne mensen leren kennen. DAT vind ik nu zo knap aan het lopen zie, die typische runners mentaliteit: we zijn hier allemaal voor de fun en please to meet you.
Op de marathon had ik zo'n tintelend gevoel op de kussentjes van mijn voeten. Ik had er niet echt bij stil gestaan. Het was vervelend maar het ging. Gisteren had ik net hetzelfde. Het was precies of ik op warme stenen gelopen had. Dan heb je op die plekken dat verhitte, tintelend gevoel. Deze morgen na de training had ik opnieuw die tinteling. Ik had mijn voeten wel altijd ingesmeerd en gemasseerd maar ik had er niet echt naar gekeken.
Deze keer heb ik dat wel gedaan. Wat is dat zeg! Herinneren jullie nog dat blogstukje van mijn lopen op blote voeten op de loopband? Wel dit zijn de naweeën ervan...
Blijkt dat de blaren niet helemaal genezen zijn. Ik ga er schonekes afblijven zodat ik volgende week geen last heb op La Bouillonnante. Dit zal op gebied van loopervaringen denk ik mijn kers op de taart worden. Dit is wat ik echt wil doen en het liefste nog in combinatie met mountainbiken. Maar stapje voor stapje, Wis. Geduld.
Zaterdag was schitterend weer om te lopen. Manu heeft zich ook ingeschreven voor de afstand van de miniemen. Dit zou zijn 2e jogging worden. Bij de vorige was hij als laatste over de meet gekomen. Hij was vastbesloten om dit keer niet de laatste te zijn. Na een lichte opwarming, een paar moederlijke tips ('vooral genieten en geloven dat je het kan') en hup hij vertrok voor zijn 1.900 meter.
Daarna was het aan mij om mijn doel te bereiken. Er waren veel lopers aanwezig. Ik zocht de rust wat op in het lokale café en daar zag ik een bekend gezicht: Danny. Ik heb hem leren kennen op de halve marathon van Deinze naar Bellem. Hij was er met zijn Veldmeerse Runners. Ik was blij hem nog eens weer te zien.
Het startschot werd gegeven en ik heb me net op tijd kunnen bedwingen om weer niet als een pijl uit een boog te vertrekken. Rustig en geduldig blijven Wisken, straks haal je die wel allemaal in. Bij mijn doorgang op de eerste ronde na 5K vertelde de seiner dat ik 8e vrouw liep. Deze plaats geef ik niet meer af, vast niet!
De hele tijd liepen er 2 mannen voor mij. Ik had de eerste 5 getracht dichter bij hen te komen maar ik ging mijn zones niet respecteren. Ik wou voor die 500m niet boeten in mijn 2e deel van de jogging dus bleef ik er enkel voor zorgen dat de kloof niet groter werd.
Dat lukte en dus speelde ik sitting duck. Wat me wel opviel was dat de 7e dame dichterbij kwam. We liepen nu op 3km van de finish. Zou ik het proberen? Hoe zit het met mijn hartslag? Die zat dik in orde. Ik hoorde de stem van Karine in mijn hoofd schreeuwen: 'Allé Wisken, pakt de die voor a. Ze zit dood. Komaan Wisken, ge kuntj da.' Dus go for it girl! In de bocht zo'n 2km voor de finish zat ik op de hielen van die 2 mannen. In mijn mijmeringen had ik niet gemerkt dat ik ze aan het inhalen was.
En zou is het gekomen dat 2 lieve heren mij 'gehaasd' hebben. Zie je de dame achter ons? Dat is Nancy, dame die nummer 7 was. Heerlijk. Bovendien heb ik een PR gelopen op deze 10km. Ik eindigde na 46min en 34seconden zonder in het rood te moeten gaan. Zo blij dat ik ben.
Deze morgen, op het einde van de training, kwam er een meneer met witte haren naar me toe samen met de coach. Bleek het de meneer hier op de foto te zijn. Het is Roger De Sutter, mede-stichter van Atletiekclub Spiridon! Ongelooflijk. En de andere meneer heet Mark. Zo terug 2 fijne mensen leren kennen. DAT vind ik nu zo knap aan het lopen zie, die typische runners mentaliteit: we zijn hier allemaal voor de fun en please to meet you.
Op de marathon had ik zo'n tintelend gevoel op de kussentjes van mijn voeten. Ik had er niet echt bij stil gestaan. Het was vervelend maar het ging. Gisteren had ik net hetzelfde. Het was precies of ik op warme stenen gelopen had. Dan heb je op die plekken dat verhitte, tintelend gevoel. Deze morgen na de training had ik opnieuw die tinteling. Ik had mijn voeten wel altijd ingesmeerd en gemasseerd maar ik had er niet echt naar gekeken.
Deze keer heb ik dat wel gedaan. Wat is dat zeg! Herinneren jullie nog dat blogstukje van mijn lopen op blote voeten op de loopband? Wel dit zijn de naweeën ervan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten