Het beest is dood na 4u 24min 44sec

Zaterdagmiddag zijn we met het vliegtuig vertrokken naar Berlijn. Easyjet is netjes op tijd. De zenuwen heb ik redelijk onder controle. Wanneer we landen op Schönefeld is het aan het regenen in Berlijn. We nemen de bus naar Rudow. Daar zijn we getuige van een man die een loper zijn portefeuille en gsm wou stelen. Hij had pech want deze laatste is een politieman. Hij houdt hem in een stevige greep. De dief begint zelfs op zijn moeder te roepen. Wanneer dat niet helpt, roept hij dat hij ziek is. De paniek staat in zijn ogen te lezen: you're busted!

Het lopersdorp op Tempelhof is indrukwekkend. Een hele luchthaven is omgetoverd speciaal voor deze marathon in een loperswereld. Natuurlijk moet je eerst alle standjes voorbij voor je aan het afhaalpunt van je startnummer komt. Ik krijg mijn nummer, mijn spons, metroplan, wedstrijdshirt (veel te groot ondanks M) en een zak om onze kledij af te geven bij de start. Het is immers verboden om een rugzak of dergelijke in bewaring te geven. Alles moet in die witte zak. Daarna gaan we met de metro naar ons hotel.

Dit ligt op het parkoer van de marathon voor de inlineskaters, welke juist gaande is. Het regent redelijk hard maar overal zijn er mensen en bandjes om de skaters aan te moedigen. Ons hotel is netjes en de kamer is ruim. Een beetje verder is er een pizzeria en daar zijn we gaan eten. Overal zijn er deelnemers voor de marathon van morgen. Van wildvreemde mensen krijg je constant: "Du schaft es morgen, viel Glück." Om 21u30 kruip ik mijn bed nadat alles klaar ligt voor morgen.

's Morgens, D-day, om 6u30 uit de veren. De zenuwen vallen redelijk mee maar ik voel ze goed komen. Blijven ademen, neuriën voor den hartslag naar beneden te houden. Ik krijg geen hap binnen bij het ontbijt. Het lukt me gewoon niet. Ik eet een halve pistolet met honing, drink 3 glazen water en eet wat watermeloen.

Het regent nog steeds en het is best koud. Nu heb ik mijn gewone kleren nog aan maar dat zal straks minder zijn. Gelukkig had ik gisteren gezien dat Addidas plastiek zakken uitdeelde. Ik heb me er eentje gehaald en deze zal goed van pas komen. Ik geef mijn witte zak af en ga nog eens naar toilet. Hier sta ik 34 min aan te schuiven in de gietende regen en ik ben onderkoeld. Huppelen helpt maar niet veel.

Dan is het stapje per stapje aanschuiven voor mijn startbox G. Om 9u03 is het startschot gegeven maar ik heb nog steeds niet mijn box kunnen bereiken. Wat een massa zeg! Een goei 20 minuten later loop ik over de startmat. Het is begonnen en nog geen kilometer ver of mijn linkerschoen zit vol water. Een loper naast mij heeft de grote plas te laat gezien en is er door gesprongen. Het is allemaal in mijn schoen terecht gekomen.

Ik loop tot km 10 aan hartslag 154 maar een vliegende start kan je hier niet maken door die massa lopers. Op km 20 zie ik Chris zijn paraplu. Thuis heeft hij er 2 grote fluolappen op genaaid. Er waren nog mensen met dat idee, behalve hadden zij er maar eentje opgehangen. Ik ben nu 2u 2min aan het lopen en mijn hartslag is 158. Houden zo.

Wanneer ik km 25 bereik, stropt alles op. De straat versmalt en het aantal lopers die er door moeten is te groot. We staan stil en dat is echt niet aangenaam. Volledig uit kadans en de benen verstaan niet wat er gebeurd. Ik maak me vreselijk nerveus, dit is niet aangenaam!

Ik probeer mijn hartslag niet boven 169 te laten gaan en dat lukt me aardig. Ik zou misschien wel hoger mogen maar ik doe het niet. Ik wil hem uitlopen, meer niet. Het regent nog steeds en als de wind op kop zit, heb ik het kou. Ik voel aan mijn linkervoet blaren komen van de nattigheid. Aan mijn rechtervoet doen mijn 3 eerste tenen zeer van het schuiven in mijn schoenen. 's Avonds blijk ik inderdaad 3 blauwe teennagels te hebben.

Ik drink bij iedere bevoorrading. Ik heb 2 keer een beker genomen aan de bevoorrading. De massa mensen is te groot en ik moest gewoon stappen tussen de lopers door. Dat iedere keer mezelf terug in gang trekken vergt te veel energie. Dus dit doe ik niet meer. Wanneer er niet veel volk is, neem ik een beker water. Wanneer de massa te groot is, drink ik van mijn eigen energiedrank. Dit blijkt de juiste keuze te zijn. Ik spaar me daar op bepaalde momenten redelijk wat tijd mee uit.

Stilletjes aan merk ik lopers die het opgeven, die kotsen, die staan te stretchen, aanschuiven aan het toilet met die blik dat het echt bijna in de broek is. Ik zie lopers met de achterbenen vol bloed, mensen die strompelen. Ik loop nog redelijk goed alhoewel de regen en de kou me parten begint te spelen. Maar ik denk aan mijn kindjes, aan de spandoeken van ons loopgroepje, aan waarom ik zo graag loop, aan mijn thuisfront en aan mijn trots. Schouders zijn nog recht en de moed zit er nog in.
 
Bij km 39 ga ik meer stappende mensen dan lopende over. Mijn tempo is iets gezakt. Die warme douche roept nu wel vreselijk luid. IK KOM!

Matten over van km 40, onder de Brandenburg Tor door terug over de matten, ik kijk op uurwerk, 4u 20, ik ben er! Ik duw uurwerk af en ben blij. Maar waarom loopt iedereen nog? De mensen aan de kant schreeuwen: "Nicht hier! Noch weiter laufen! The finish is further, keep running!"

Blond kieken, de eindmeet is nog 200m verder! Ik sla mezelf wel op het hoofd, zo stom! Ik loop vlug naar die eindmeet. Per ongeluk krijg ik bij de finish de elleboog van de loper naast mij in mijn gezicht. Ik verschiet en hij ook. Maar hij neemt me goed vast en ik krijg een dikke knuffel. We lachen, ik besef het pas nu: IK HEB HEM UITGELOPEN! MIJN BEEST IS DOOD!

Ik duffel me in mijn plastiek die ik bij de aankomst krijg, drink 3 bekers water ad fundum uit, haal mijn kledijzak op en haast me naar de zalige hete douche. Die had ik nodig zie! Ik tref Chris bij het familietrefpunt bij de letter B. Nu besef ik het pas echt en daar zijn mijn tranen. Ik heb een internationale marathon gelopen in een betere tijd dan ik had verwacht. We stappen terug richting hotel. We eten een lekker broodje met een heerlijke cappuccino.

Ik heb Tijl aan de lijn. Hij heeft hem gedaan in 3u 48min. Super goed Tijl. Ook hij heeft het kou en nat gehad. Hij klinkt enthousiast. Woensdag zullen we uitvoerig onze verhalen vertellen aan ons loopgroepje.

En dan is het terug naar huis. Bij aankomst in Zaventem is er de ultieme verrassing. Marike staat daar mij op te wachten met een flesje champagne, een krans en een prachtige ruiker bloemen. Moe maar voldaan voert ze me naar huis. Chris die rijdt alleen naar huis. We tetteren er op los en de champagne warmt me helemaal op. De spieren beginnen wel stroef te staan. Dat zal morgen nog wel gaan om te werken. Maar gelukkig ben ik dinsdag thuis. Het zal dan wel veel minder zijn.

Conclusie van de afgelopen maanden? Het was een zware, soms eenzame periode. Er waren mensen in mijn omgeving die me hebben 'teleurgesteld', anderen hebben me verbaasd. Maar ik heb vooral mezelf goed leren kennen.

Ik ga me voor 2011 beperken tot 2 goede halve marathons, eentje in het voorjaar en eentje in het najaar. Nu is het Chris zijn toer om zijn hart op te halen in zijn sport. Hij gaat trainen voor de LCMT in begin juni.

Is mijn blog nu afgelopen? Ik denk het niet. Mezelf kennende ga ik voor een nieuwe uitdaging. Voor 2012 misschien de marathon van Rotterdam of Londen?

Een steuntje in de rug

De laatste dagen, de laatste loopjes, wat nerveus, pasta à volonté, iedere dag een pruim, 2,5L water drinken per dag, rozijnen knabbelen, slapen, veel slapen, spieren masseren en verzorgen, verkoudheid eindelijk definitief van de baan, nog wat nerveus, kuisen, elke dag 3 stukken vers fruit eten, zeer veel goesting op een goei pint bier maar toch niet doen, 1 glas champagne niet kunnen weerstaan, gewicht op een comfortabele 56,2 kg gekregen, kittig staan om te lopen!

Het is een memorabele week zenne. Dinsdag een 7km gelopen in 44 minuten aan een gemiddelde hartslag van 152. Woensdag was het de laatste keer marathontempo lopen. Ik was zo blij dat ik mijn loopschoenen mocht aandoen dat ik foert gezegd heb tegen het gecontroleerd lopen. De opwarming en de inloopkilometer heb ik braafjes uitgevoerd maar dan was het precies een explosie. Voor de 3,3 km had ik echt geen zin om mij in te houden. Het ging gewoon ook niet om het rustig te doen.

Een 16 minuten en 21 seconden later had ik spijt dat ik moest stoppen. Zo nu terug mezelf onder de knoet houden voor de uitloopkilometer. Vlug den douche in en de kids gaan ophalen aan het zwembad. Vandaag is ook peter Guy jarig en we gaan hem zijn geschenkje brengen. Daar geniet ik van mijn welverdiend glas champagne en hup, terug naar huis.

Deze week heb ik ook traantjes gelaten van ontroering. In mijn mailbox zat een super lieve mail van Maggy, Lis, Gunther en Jean voor mij en Tijl. Ze geven ons op hun manier een steuntje in de rug.

Ze zijn perfect in hun opzet geslaagd! Bedankt lieve mensen, dit is megatof van jullie. Ik geef jullie allemaal een dikke bees.

Donderdag had ik echt last van afkickingsverschijnselen. Het begint op mijn koordekes te werken dat ik niet kan sporten. Ik sta kittig en dat is niet altijd goed naar de kids toe. Vrees dat ik toch meer spanning afgeef dan ik wil. Sorry mijn lieve schatjes, mama zal heel hard haar best doen om rustig te blijven. Het is vooral Noortje die het moeilijk heeft.

Ik heb den truk wel gevonden, als het me te veel word, ga ik buiten, sla een gilletje en voilà, het brubbelt al niet meer over.

Vanavond is het stratenloop in Lede. Marike gaat voor de 5km, Bart gaat voor een verpletterende tijd op de 10km. We gaan dus heel hard supporteren. De platte plotjesfuif gaan we aan ons laten passeren. Zaterdagmorgen is het dan, samen met mijn ventje, richting Berlijn. Daar gaan we de nummer afhalen, de startbox en dergelijke gaan verkennen, de route afstappen die ik zondagmorgen moet doen van het hotel naar de startzone.

Bedankt Sis voor de maanden geduld en vooral de afgelopen dagen om die lach op mijn gezicht te houden. Dikke knuffel aan de kids om zo'n flinke cijfers te halen ondanks dat ze een gans jaar alleen hun huiswerk moeten doen hebben. Mercie aan Liesje, Maggy, Lis, Gunther, Tijl, Marike, Bart, Vlamos, Daphni en Tina voor hun eindeloze steun gedurende een toch wel eenzame periode.
Maar vooral nen dikke mercie aan den beste coach die ik ken: de Jean.

Zondag tem ik mijn grote beest. Ik ben er helemaal klaar voor.

10...9...8...7...6...

Vorige week was het de laatste echte trainingsweek. Doordat we elke dag moeten kamperen in ons huis, is het een zeer chaotische week geweest. We zijn namelijk ons interieur een flinke opfrisbeurt aan het geven, van boven tot beneden.
De kinderen hebben enkele nachten moeten gaan logeren bij de oma of de peter Guy omdat ze niet in hun kamer konden. De enige 2 ruimtes die nog echt privé zijn, zijn onze slaapkamer en de berging. Niet veel dus.
Dinsdag heb ik mijn 15,5 km gelopen waarvan 11,5 aan marathontempo. Nog een beetje verkouden maar ik heb doorgebeten.
Woensdagmorgen heb ik dan de 21km training gedaan omdat ik op donderdag niet kon lopen. De laatste kilometers waren zwaar. Maar omdat het de laatste keer was, heb ik me er door geworsteld. Ik voel wel dat mijn benen rust nodig hebben. Nog een beetje doorbijten dus...

Vrijdag was het sportdag aan zee. Samen met mijn ventje en enkele mensen heb ik leren catamaranzeilen. Ik heb letterlijk 2 uren in de trapezen gehangen. De zee was goed wild en de zon scheen. Het was een zalig vrij gevoel. Je hangt dus met je hele lichaam uit de boot om tegengewicht te geven. De snelheid dat zo'n boot kan halen is de moeite en geeft wel een kick. Ik moet wel zeggen dat mijn bureauhandjes hebben afgezien!

Daarna hebben we anderhalf uur met de mountainbike gereden langs en door het Zwin. Als afsluiter heb ik leren kiten. Dit weekend heb ik gezien dat ik vol blauwe plekken sta, mijn handen open liggen en mijn armspieren goed voelbaar zijn. 't Was dus een vruchtbare dag.

Zaterdagmorgen zijn we met 19 vrouwen vertrokken voor een weekendje Antwerpen. Het was het Only for Women Weekend van de Vossen, het Fluisterbroekenweekend. Iedereen diende te vertrekken in een fluisterbroek. Moet zeggen dat het een geslaagd concept was.
Bij aankomst aan het Astridplein dienden ze eerst enkele opdrachten uit te voeren om uiteindelijk aan een locker in het station te eindigen. Daar vonden ze het adres en de tramkaarten van de jeugdherberg.
Kathleen en ik wachten hen daar op met den aperitief: zelfgemaakte Sangria. De zon was volop van de partij maar het was een koude wind. We hebben toch buiten gepicknicked (ook geen simpel woord zenne!)
Om 14u30 stond onze gids ons op te wachten voor een bezoek aan het diamantmuseum en de diamantwijk. Het was leerrijk en gezellig. Dienen mens wist niet wat hem overkwam, 19 vrouwen rond hem. Goddelijk.
's Avonds was er een diner in Grand Café Leroy in de Kasteelpleinstraat. Een echte aanrader: op en top service, zeeer lekker eten en super lieve bediening ('t was een schoon kind).
Op zondag was het de bedoeling om de Sint-Annekesroute af te fietsen. Maar onze fietsen waren niet aanwezig dus op zoek naar een alternatief. Gelukkig was het autoloze zondag en konden we tal van activiteiten doen. Zo zijn we dan terecht gekomen bij de opnames van de reclamespot voor Leo. We hebben kennis gemaakt met de lokale mountainbikers en hebben op hun buis mogen zitten voor de foto. Tenslotte zijn we geïnterviewd voor ATV. Het was een dus een echte meevaller die dag. Om 19u stonden we terug op het perron in Lede om naar huis te gaan.
Nog geen 2u nadien lag ik al lekker in mijn bedje, doodmoe en bibberend van de kou. Toch nog wat ziekjes vrees ik.

Voor deze week is het dus niets anders dan: rusten, slapen, alles klaarmaken voor Berlijn en genieten van mijn gezin. Nerveus ben ik niet meer maar ik voel me wel klein.
Het is precies of ik na een lange, moeizame tocht aan mijn laatste opstakel kom: een steile, grote, berg. Ik moet er over, het is de enigste manier om thuis te komen. Ik sla mijn tentje op, doe mijn energie op om hem te overwinnen.
Mijn super lieve coach vertrekt dinsdag naar Turkije. Dus toch nog eens bellen om zijn stem te horen. Hij stelt me op mijn gemak, geeft me mijn laatste instructies en vanaf nu sta ik er alleen voor.
Ik ga hem zeker uitlopen op mijn gemak. Ik ga zeker onder de 4u 30min eindigen op mijn gemak. En de rest? Dat zien we wel, overleven, dat is het belangrijkste.

Lis 3u 54min 55sec

Amai, het is precies een tijdje geleden!

Ze zijn ons interieur aan het herbeplasteren en herschilderen. Hierdoor is de computer niet echt toegankelijk. We leven al een dikke week tussen de plastiek en hebben de basic om te wonen. Maar ze gaan goed vooruit en ze werken proper. Nog een weekje kamperen en we zijn er van af.

Vrijdag was er het slaapfeestje van Noor. Ik heb 8 meiden te logeren gehad en ik moet zeggen, ze waren zeer lief en flink. We hebben spelletjes gespeeld, Nanny McPhee gekeken, geslapen, ontbeten en gespeeld. De tijd is werkelijk voorbij gevlogen! Voor herhaling vatbaar.

Zaterdag heb ik 20km gelopen met mijn zoon als begeleider op de fiets. Het was heel warm in de namiddag want mijn truitjes staat mooi in mijn rug gebrand.

Zondag was de grote dag voor ons Lis. Haar eerste marathon liep ze In Flanders Fields. Samen met Maggy, Tijl en onze coach ben ik gaan supporteren. We zijn om 8u vertrokken met de fietsen op de wagen richting Nieuwpoort.

Het regende maar hoe dichter we bij de zee kwamen hoe mooier het werd. In Nieuwpoort was het fris maar zonnig. De wind zou een ganse dag in haar rug zitten dus ideaal weer.

Lis treffen we in de zaal van de inschrijvingen. Ze is behoorlijk rustig en kalm. Dat ziet er ook al goed uit. Ik heb potverdekke meer zenuwen dan haar! Er zijn nog mannen van ALVA ook. Die spreken allemaal van supertijden (onder de 3u 27min) neer te zetten. Klinkt heel ambitieus...

Na de start zijn we haar gaan opzoeken op km 8 - 25 - 38 - 40 en de finish. Ze loopt aan een constant tempo, niet over haar limiet en altijd met de lach op haar gezicht. Ik ben zo fier op die meid, ze gaat een knappe tijd neerzetten.

Ze komt stralend en fris over de meet op exact 3u 54min 55sec en het mag gezegd worden:
FANTASTISCH LIS!!!

En de ALVA-boys zijn jammer genoeg niet aan hun ideale tijd geraakt. Ze zijn gefinished op 3u 42min, 3u 36min, allé, geen enkele binnen de vooropgestelde tijd.




Wat heb ik geleerd die dag? Wel het is een kwestie van doseren, genieten en vooral de lat niet te hoog te leggen.

Het was een hele leuke dag en ik sluit hem af met een loopje. De training van vrijdag heb ik zondag gedaan. Er moesten nog 15,5km afgewerkt worden. En zie, dat is vlotjes gegaan, 1u 32min.

Overstroming en 4-russen

Zoals het zich de afgelopen reeds aankondigde, we hebben een dikke verkoudheid. Normaal voor atleten die in vorm komen volgens de coach. De timing is op zich niet slecht maar pfff, we hebben het toch liever anders zenne. Maar het is nu zo, hopen dat het snel voorbij is. Koorts heb ik niet dus ik kan blijven sporten. Wel is op het einde van de dag mijn batterij plat, heb ik een ganse dag een druk tussen de ogen van het snot en keelpijn.

Dinsdag stond er zumba op de to-do lijst maar last minute ben ik met Liesje gaan spinnen. Voor de zumba was ik op mijn eentje. Ik hou me al enkele dagen flink, dus gezelschap was meer dan welkom. En het heeft nog deugd gedaan ook. Wel een mega blauwe plek op de binnenkant van mijn been. Ik was vergeten dat het wiel blijft draaien als je stopt met trappen. Gevolg was dat mijn been langs de zijkant van het zadel is geschroefd. Blond zekerst?!

Woensdag mocht ik proberen om tussen de gebruikelijke kilometers in- en uitlopen ook 11,5km te doen aan marathontempo. Aangezien ik naar het werk diende te gaan, is het me niet gelukt in de voormiddag. Ik was niet echt kwaad, het regende pijpestelen. Om 14u heb ik de gastjes afgezet aan het jeugdhuis voor de film en ben ik doorgereden naar het park van Aalst.

Ik ben aan mijn 11,5km begonnen met loodzware benen. Ik had steeds het gevoel dat er een rekker rond mijn middel hing en dat er iemand mij achteruit trok. Mijn snelheid kreeg ik niet omhoog zoals ik wou zonder dat mijn hartslag sky high ging. Aangezien ik nog niet op den helft zat, heb ik geprobeerd een constante snelheid aan te houden zodat ik toch mijn rondes kon uitlopen.

Ik was net aan het denken dat ik het toch wel getroffen had met het weer toen de zon achter de wolken verdween. Op 800m van het einde is het beginnen gieten. Precies of ik onder de douche stond en ze de kraan koud water helemaal opendraaiden. Binnen de minuut was ik doornat en stonden mijn nieuwe, prachtig witte schoenen onder water. De paden van het park konden het water niet slikken en overal was het overstroming. Onbegonnen werk om rond de plassen te lopen dus er maar door.

Een uur en 5 minuten had ik er over gedaan. Niet echt heel slecht voor niet tip top te zijn. Ik heb toch nog mijn uitloopkilometers erbij gedaan. Nat was ik nu toch al maar man, wat had ik kou zeg. Gelukkig had ik een droge fleece in mijn wagen liggen. Voortaan leg ik steeds een handdoek in mijn auto. Ik heb me vlug omkleed in de auto en ben achter de kids gereden. Deze morgen was de zetel van mijn auto nog steeds nat!

De eerste schoolweek

De eerste recuperatieweek is achter de rug. Het aantal te lopen kilometers zijn gevoelig minder, vooral op de zondag.

Door het lekkere weer fiets ik nu ook elke dag van en naar het werk. Op het gemaksken is dit toch 21km per dag. 's Morgens is het al behoorlijk fris, ik zal mij een warmer pulleken moeten aandoen. Vandaag, dinsdag is het een alternatieve training: Zumba.

Woensdag is het 6km aan marathontempo. Het gaat goed, ik heb hier 32min voor nodig. Moet wel zeggen dat mijn hartslag soms gekke sprongen maakt en ik dieper moet ademhalen dan normaal. Mmmm...

Donderdag rustdag en zeer slecht geslapen. Mijn neus kruipt vol snot en mijn hoofd is niet echt helder. Ik bel naar mijn huisarts of ik me kan beschermen tegen de opkomende microbekes. Ze raadt me aan om Bronchovaxin of zo te nemen. Dit verhoogt mijn weerstand tegen de verkoudheden van de eerste schooldagen. Manu loopt al goed te snotteren dus ik zal er wel van hebben.

Vrijdag is het 10km marathontempo. Ik ben gestart met barstende hoofdpijn want in al mijn haast ben ik vergeten een dafalgan te nemen. Misschien nog best, anders forceer ik me toch alleen maar. Mijn hartslag gaat direct hoger dan hij normaal is. Ik kies om dit te accepteren en dus wat trager te lopen. De tijd valt nog mee, 55min 57sec, maar het is de eerste keer dat ik zo rood zie na dit soort traning. Ik neem een goed heet bad, een goede kruidenthee en kruip met een dikke pyjama vroeg onder de dekens. Dat medicijn ben ik nog niet gaan halen en ik denk dat ik het ook niet ga doen. Niet te veel van die klodden die ik niet gewoon ben in mijn lijf smijten. Goed slapen en vitaminen eten zullen even goed werken.

Zaterdag staat er van alles op de agenda: de zwemschool herstart, nieuwe loopschoenen aanschaffen, kado Peter en Bie afgeven, fuifken Cliff en Gui. Aangezien Manu een wandelende snotbol is, blijf ik met hem in de cafetaria terwijl Noor zwemt. Ik ben deze morgen opgestaan stijf van de kou en heb de verwarming opgeduwd. Mijn voeten zijn ijsblokken en rillingen kruipen over mijn rug. Ik neem een grote portie vitamine C.

Bij Topsport Lebbeke is het terug van hetzelfde: dienen gast moet toch altijd discussiëren over de keuze van mijn schoenen. Ik zweer bij Nike en wil niets anders. Ze zitten steeds als gegoten en de prijs is goed. Vandaag is hij niet akkoord dat ik een schoenmaat 38,5 heb in Nike en dat zal wel aan mijn speciale loopzolen liggen die niet goed zijn.. 'Dat bestaat niet zenne madammeken. Zedde gij wel zeker. Ik zal je een 39 meebrengen, dat bestaat zie. Die zoolkes die je daar mee hebt, die zullen niet goed zijn zenne.'
Het is me stillekes aan verdroten dus geef ik hem beleefd maar flink zijn vet. 'Zie dat is nu telkens ik hier kom dat je moet discussiëren of over het type schoenen of over de maat van mijn loopgordel, altijd hetzelfde. Het is zeer simpel; ik eis een Nike schoen - standaardmodel dus GEEN speciale met een maximale prijs van 100euro. De maat is 38,5 want deze heb ik al 4 jaar. En wat mijn orthopedische zolen betreft, die hebben me al 700km geen last gegeven.'
De boodschap is duidelijk overgekomen en braaf krijg ik mijn gevraagde schoenen. Er wordt geen woord meer gezegd en ik betaal aan de kassa 88euro voor mijn schoenen. Dit is de laatste keer dat ik daar ga.

Het fuifke van Cliff is er pal op. Veel bekend volk, goede muziek, deugnieterij kunnen uitsteken en om 2u ga ik met spijt naar huis. De laatste 3 weken ga ik het niet verprutsen. Moe maar gelukkig kruip ik in mijn warm bedje. Mijn ventje heeft het nog een paar uurtjes langer uitgehouden maar ik ben zo diep in slaap dat ik hem niet hoor thuiskomen. Ik slaap als een rozeken.

Zondag om 8u30 sta ik redelijk fris maar snotterig aan de dreef voor mijn 20km van vandaag. Lis en Maggy houden me de eerste 8km gezelschap. Maggy heeft gisteren een zeer goede wedstrijd gelopen: 10km in 53min 10sec. Goe bezig meid! Ik heb precies mieren in mijn gat. Ik moet me echt forceren om niet sneller te lopen. Ik zal mijn hart wel ophalen na die 8km, nu eerst wat tetteren. We nemen afscheid en ik wordt precies afgeschoten uit nen boog. De zon doet deugd en de snelheid zit goed. In de laatste kilometer ziet het er naar uit dat ik net boven de 2u kom. Ik ga proberen om die 1min er niet bij te hebben dus een sprintje. Maar het snot zit wat in de weg en finish uiteindelijk in 2u 1min 10sec - toeme toch hé.

Mijn batterijen zijn goed opgeladen, de neus is snotvrij en de koude chocomelk doet fermen deugd. Ik denk dat ik mag tevreden zijn van mijn week. Alleen is er deze week terug een kilo af en weeg ik amper 54kg 800gr. Sedert januari dit jaar is er een dikke 9 kilo af en toch eet ik flink en veel. Volgende week moet dat kilootje er terug bij. Ik heb na vandaag het gevoel dat ik mijn tred voor de marathon gevonden heb Deze pas kan ik uren volhouden. Alles valt in zijn plooi.