Het beest is dood na 4u 24min 44sec

Zaterdagmiddag zijn we met het vliegtuig vertrokken naar Berlijn. Easyjet is netjes op tijd. De zenuwen heb ik redelijk onder controle. Wanneer we landen op Schönefeld is het aan het regenen in Berlijn. We nemen de bus naar Rudow. Daar zijn we getuige van een man die een loper zijn portefeuille en gsm wou stelen. Hij had pech want deze laatste is een politieman. Hij houdt hem in een stevige greep. De dief begint zelfs op zijn moeder te roepen. Wanneer dat niet helpt, roept hij dat hij ziek is. De paniek staat in zijn ogen te lezen: you're busted!

Het lopersdorp op Tempelhof is indrukwekkend. Een hele luchthaven is omgetoverd speciaal voor deze marathon in een loperswereld. Natuurlijk moet je eerst alle standjes voorbij voor je aan het afhaalpunt van je startnummer komt. Ik krijg mijn nummer, mijn spons, metroplan, wedstrijdshirt (veel te groot ondanks M) en een zak om onze kledij af te geven bij de start. Het is immers verboden om een rugzak of dergelijke in bewaring te geven. Alles moet in die witte zak. Daarna gaan we met de metro naar ons hotel.

Dit ligt op het parkoer van de marathon voor de inlineskaters, welke juist gaande is. Het regent redelijk hard maar overal zijn er mensen en bandjes om de skaters aan te moedigen. Ons hotel is netjes en de kamer is ruim. Een beetje verder is er een pizzeria en daar zijn we gaan eten. Overal zijn er deelnemers voor de marathon van morgen. Van wildvreemde mensen krijg je constant: "Du schaft es morgen, viel Glück." Om 21u30 kruip ik mijn bed nadat alles klaar ligt voor morgen.

's Morgens, D-day, om 6u30 uit de veren. De zenuwen vallen redelijk mee maar ik voel ze goed komen. Blijven ademen, neuriën voor den hartslag naar beneden te houden. Ik krijg geen hap binnen bij het ontbijt. Het lukt me gewoon niet. Ik eet een halve pistolet met honing, drink 3 glazen water en eet wat watermeloen.

Het regent nog steeds en het is best koud. Nu heb ik mijn gewone kleren nog aan maar dat zal straks minder zijn. Gelukkig had ik gisteren gezien dat Addidas plastiek zakken uitdeelde. Ik heb me er eentje gehaald en deze zal goed van pas komen. Ik geef mijn witte zak af en ga nog eens naar toilet. Hier sta ik 34 min aan te schuiven in de gietende regen en ik ben onderkoeld. Huppelen helpt maar niet veel.

Dan is het stapje per stapje aanschuiven voor mijn startbox G. Om 9u03 is het startschot gegeven maar ik heb nog steeds niet mijn box kunnen bereiken. Wat een massa zeg! Een goei 20 minuten later loop ik over de startmat. Het is begonnen en nog geen kilometer ver of mijn linkerschoen zit vol water. Een loper naast mij heeft de grote plas te laat gezien en is er door gesprongen. Het is allemaal in mijn schoen terecht gekomen.

Ik loop tot km 10 aan hartslag 154 maar een vliegende start kan je hier niet maken door die massa lopers. Op km 20 zie ik Chris zijn paraplu. Thuis heeft hij er 2 grote fluolappen op genaaid. Er waren nog mensen met dat idee, behalve hadden zij er maar eentje opgehangen. Ik ben nu 2u 2min aan het lopen en mijn hartslag is 158. Houden zo.

Wanneer ik km 25 bereik, stropt alles op. De straat versmalt en het aantal lopers die er door moeten is te groot. We staan stil en dat is echt niet aangenaam. Volledig uit kadans en de benen verstaan niet wat er gebeurd. Ik maak me vreselijk nerveus, dit is niet aangenaam!

Ik probeer mijn hartslag niet boven 169 te laten gaan en dat lukt me aardig. Ik zou misschien wel hoger mogen maar ik doe het niet. Ik wil hem uitlopen, meer niet. Het regent nog steeds en als de wind op kop zit, heb ik het kou. Ik voel aan mijn linkervoet blaren komen van de nattigheid. Aan mijn rechtervoet doen mijn 3 eerste tenen zeer van het schuiven in mijn schoenen. 's Avonds blijk ik inderdaad 3 blauwe teennagels te hebben.

Ik drink bij iedere bevoorrading. Ik heb 2 keer een beker genomen aan de bevoorrading. De massa mensen is te groot en ik moest gewoon stappen tussen de lopers door. Dat iedere keer mezelf terug in gang trekken vergt te veel energie. Dus dit doe ik niet meer. Wanneer er niet veel volk is, neem ik een beker water. Wanneer de massa te groot is, drink ik van mijn eigen energiedrank. Dit blijkt de juiste keuze te zijn. Ik spaar me daar op bepaalde momenten redelijk wat tijd mee uit.

Stilletjes aan merk ik lopers die het opgeven, die kotsen, die staan te stretchen, aanschuiven aan het toilet met die blik dat het echt bijna in de broek is. Ik zie lopers met de achterbenen vol bloed, mensen die strompelen. Ik loop nog redelijk goed alhoewel de regen en de kou me parten begint te spelen. Maar ik denk aan mijn kindjes, aan de spandoeken van ons loopgroepje, aan waarom ik zo graag loop, aan mijn thuisfront en aan mijn trots. Schouders zijn nog recht en de moed zit er nog in.
 
Bij km 39 ga ik meer stappende mensen dan lopende over. Mijn tempo is iets gezakt. Die warme douche roept nu wel vreselijk luid. IK KOM!

Matten over van km 40, onder de Brandenburg Tor door terug over de matten, ik kijk op uurwerk, 4u 20, ik ben er! Ik duw uurwerk af en ben blij. Maar waarom loopt iedereen nog? De mensen aan de kant schreeuwen: "Nicht hier! Noch weiter laufen! The finish is further, keep running!"

Blond kieken, de eindmeet is nog 200m verder! Ik sla mezelf wel op het hoofd, zo stom! Ik loop vlug naar die eindmeet. Per ongeluk krijg ik bij de finish de elleboog van de loper naast mij in mijn gezicht. Ik verschiet en hij ook. Maar hij neemt me goed vast en ik krijg een dikke knuffel. We lachen, ik besef het pas nu: IK HEB HEM UITGELOPEN! MIJN BEEST IS DOOD!

Ik duffel me in mijn plastiek die ik bij de aankomst krijg, drink 3 bekers water ad fundum uit, haal mijn kledijzak op en haast me naar de zalige hete douche. Die had ik nodig zie! Ik tref Chris bij het familietrefpunt bij de letter B. Nu besef ik het pas echt en daar zijn mijn tranen. Ik heb een internationale marathon gelopen in een betere tijd dan ik had verwacht. We stappen terug richting hotel. We eten een lekker broodje met een heerlijke cappuccino.

Ik heb Tijl aan de lijn. Hij heeft hem gedaan in 3u 48min. Super goed Tijl. Ook hij heeft het kou en nat gehad. Hij klinkt enthousiast. Woensdag zullen we uitvoerig onze verhalen vertellen aan ons loopgroepje.

En dan is het terug naar huis. Bij aankomst in Zaventem is er de ultieme verrassing. Marike staat daar mij op te wachten met een flesje champagne, een krans en een prachtige ruiker bloemen. Moe maar voldaan voert ze me naar huis. Chris die rijdt alleen naar huis. We tetteren er op los en de champagne warmt me helemaal op. De spieren beginnen wel stroef te staan. Dat zal morgen nog wel gaan om te werken. Maar gelukkig ben ik dinsdag thuis. Het zal dan wel veel minder zijn.

Conclusie van de afgelopen maanden? Het was een zware, soms eenzame periode. Er waren mensen in mijn omgeving die me hebben 'teleurgesteld', anderen hebben me verbaasd. Maar ik heb vooral mezelf goed leren kennen.

Ik ga me voor 2011 beperken tot 2 goede halve marathons, eentje in het voorjaar en eentje in het najaar. Nu is het Chris zijn toer om zijn hart op te halen in zijn sport. Hij gaat trainen voor de LCMT in begin juni.

Is mijn blog nu afgelopen? Ik denk het niet. Mezelf kennende ga ik voor een nieuwe uitdaging. Voor 2012 misschien de marathon van Rotterdam of Londen?