Vorige week was het de laatste echte trainingsweek. Doordat we elke dag moeten kamperen in ons huis, is het een zeer chaotische week geweest. We zijn namelijk ons interieur een flinke opfrisbeurt aan het geven, van boven tot beneden.
De kinderen hebben enkele nachten moeten gaan logeren bij de oma of de peter Guy omdat ze niet in hun kamer konden. De enige 2 ruimtes die nog echt privé zijn, zijn onze slaapkamer en de berging. Niet veel dus.
Dinsdag heb ik mijn 15,5 km gelopen waarvan 11,5 aan marathontempo. Nog een beetje verkouden maar ik heb doorgebeten.
Woensdagmorgen heb ik dan de 21km training gedaan omdat ik op donderdag niet kon lopen. De laatste kilometers waren zwaar. Maar omdat het de laatste keer was, heb ik me er door geworsteld. Ik voel wel dat mijn benen rust nodig hebben. Nog een beetje doorbijten dus...
Vrijdag was het sportdag aan zee. Samen met mijn ventje en enkele mensen heb ik leren catamaranzeilen. Ik heb letterlijk 2 uren in de trapezen gehangen. De zee was goed wild en de zon scheen. Het was een zalig vrij gevoel. Je hangt dus met je hele lichaam uit de boot om tegengewicht te geven. De snelheid dat zo'n boot kan halen is de moeite en geeft wel een kick. Ik moet wel zeggen dat mijn bureauhandjes hebben afgezien!
Daarna hebben we anderhalf uur met de mountainbike gereden langs en door het Zwin. Als afsluiter heb ik leren kiten. Dit weekend heb ik gezien dat ik vol blauwe plekken sta, mijn handen open liggen en mijn armspieren goed voelbaar zijn. 't Was dus een vruchtbare dag.
Zaterdagmorgen zijn we met 19 vrouwen vertrokken voor een weekendje Antwerpen. Het was het Only for Women Weekend van de Vossen, het Fluisterbroekenweekend. Iedereen diende te vertrekken in een fluisterbroek. Moet zeggen dat het een geslaagd concept was.
Bij aankomst aan het Astridplein dienden ze eerst enkele opdrachten uit te voeren om uiteindelijk aan een locker in het station te eindigen. Daar vonden ze het adres en de tramkaarten van de jeugdherberg.
Kathleen en ik wachten hen daar op met den aperitief: zelfgemaakte Sangria. De zon was volop van de partij maar het was een koude wind. We hebben toch buiten gepicknicked (ook geen simpel woord zenne!)
Om 14u30 stond onze gids ons op te wachten voor een bezoek aan het diamantmuseum en de diamantwijk. Het was leerrijk en gezellig. Dienen mens wist niet wat hem overkwam, 19 vrouwen rond hem. Goddelijk.
's Avonds was er een diner in Grand Café Leroy in de Kasteelpleinstraat. Een echte aanrader: op en top service, zeeer lekker eten en super lieve bediening ('t was een schoon kind).
Op zondag was het de bedoeling om de Sint-Annekesroute af te fietsen. Maar onze fietsen waren niet aanwezig dus op zoek naar een alternatief. Gelukkig was het autoloze zondag en konden we tal van activiteiten doen. Zo zijn we dan terecht gekomen bij de opnames van de reclamespot voor Leo. We hebben kennis gemaakt met de lokale mountainbikers en hebben op hun buis mogen zitten voor de foto. Tenslotte zijn we geïnterviewd voor ATV. Het was een dus een echte meevaller die dag. Om 19u stonden we terug op het perron in Lede om naar huis te gaan.
Nog geen 2u nadien lag ik al lekker in mijn bedje, doodmoe en bibberend van de kou. Toch nog wat ziekjes vrees ik.
Voor deze week is het dus niets anders dan: rusten, slapen, alles klaarmaken voor Berlijn en genieten van mijn gezin. Nerveus ben ik niet meer maar ik voel me wel klein.
Het is precies of ik na een lange, moeizame tocht aan mijn laatste opstakel kom: een steile, grote, berg. Ik moet er over, het is de enigste manier om thuis te komen. Ik sla mijn tentje op, doe mijn energie op om hem te overwinnen.
Mijn super lieve coach vertrekt dinsdag naar Turkije. Dus toch nog eens bellen om zijn stem te horen. Hij stelt me op mijn gemak, geeft me mijn laatste instructies en vanaf nu sta ik er alleen voor.
Ik ga hem zeker uitlopen op mijn gemak. Ik ga zeker onder de 4u 30min eindigen op mijn gemak. En de rest? Dat zien we wel, overleven, dat is het belangrijkste.
De kinderen hebben enkele nachten moeten gaan logeren bij de oma of de peter Guy omdat ze niet in hun kamer konden. De enige 2 ruimtes die nog echt privé zijn, zijn onze slaapkamer en de berging. Niet veel dus.
Dinsdag heb ik mijn 15,5 km gelopen waarvan 11,5 aan marathontempo. Nog een beetje verkouden maar ik heb doorgebeten.
Woensdagmorgen heb ik dan de 21km training gedaan omdat ik op donderdag niet kon lopen. De laatste kilometers waren zwaar. Maar omdat het de laatste keer was, heb ik me er door geworsteld. Ik voel wel dat mijn benen rust nodig hebben. Nog een beetje doorbijten dus...
Vrijdag was het sportdag aan zee. Samen met mijn ventje en enkele mensen heb ik leren catamaranzeilen. Ik heb letterlijk 2 uren in de trapezen gehangen. De zee was goed wild en de zon scheen. Het was een zalig vrij gevoel. Je hangt dus met je hele lichaam uit de boot om tegengewicht te geven. De snelheid dat zo'n boot kan halen is de moeite en geeft wel een kick. Ik moet wel zeggen dat mijn bureauhandjes hebben afgezien!
Zaterdagmorgen zijn we met 19 vrouwen vertrokken voor een weekendje Antwerpen. Het was het Only for Women Weekend van de Vossen, het Fluisterbroekenweekend. Iedereen diende te vertrekken in een fluisterbroek. Moet zeggen dat het een geslaagd concept was.
Bij aankomst aan het Astridplein dienden ze eerst enkele opdrachten uit te voeren om uiteindelijk aan een locker in het station te eindigen. Daar vonden ze het adres en de tramkaarten van de jeugdherberg.
Kathleen en ik wachten hen daar op met den aperitief: zelfgemaakte Sangria. De zon was volop van de partij maar het was een koude wind. We hebben toch buiten gepicknicked (ook geen simpel woord zenne!)
Om 14u30 stond onze gids ons op te wachten voor een bezoek aan het diamantmuseum en de diamantwijk. Het was leerrijk en gezellig. Dienen mens wist niet wat hem overkwam, 19 vrouwen rond hem. Goddelijk.
's Avonds was er een diner in Grand Café Leroy in de Kasteelpleinstraat. Een echte aanrader: op en top service, zeeer lekker eten en super lieve bediening ('t was een schoon kind).
Op zondag was het de bedoeling om de Sint-Annekesroute af te fietsen. Maar onze fietsen waren niet aanwezig dus op zoek naar een alternatief. Gelukkig was het autoloze zondag en konden we tal van activiteiten doen. Zo zijn we dan terecht gekomen bij de opnames van de reclamespot voor Leo. We hebben kennis gemaakt met de lokale mountainbikers en hebben op hun buis mogen zitten voor de foto. Tenslotte zijn we geïnterviewd voor ATV. Het was een dus een echte meevaller die dag. Om 19u stonden we terug op het perron in Lede om naar huis te gaan.
Nog geen 2u nadien lag ik al lekker in mijn bedje, doodmoe en bibberend van de kou. Toch nog wat ziekjes vrees ik.
Voor deze week is het dus niets anders dan: rusten, slapen, alles klaarmaken voor Berlijn en genieten van mijn gezin. Nerveus ben ik niet meer maar ik voel me wel klein.
Het is precies of ik na een lange, moeizame tocht aan mijn laatste opstakel kom: een steile, grote, berg. Ik moet er over, het is de enigste manier om thuis te komen. Ik sla mijn tentje op, doe mijn energie op om hem te overwinnen.
Mijn super lieve coach vertrekt dinsdag naar Turkije. Dus toch nog eens bellen om zijn stem te horen. Hij stelt me op mijn gemak, geeft me mijn laatste instructies en vanaf nu sta ik er alleen voor.
Ik ga hem zeker uitlopen op mijn gemak. Ik ga zeker onder de 4u 30min eindigen op mijn gemak. En de rest? Dat zien we wel, overleven, dat is het belangrijkste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten