Een steuntje in de rug

De laatste dagen, de laatste loopjes, wat nerveus, pasta à volonté, iedere dag een pruim, 2,5L water drinken per dag, rozijnen knabbelen, slapen, veel slapen, spieren masseren en verzorgen, verkoudheid eindelijk definitief van de baan, nog wat nerveus, kuisen, elke dag 3 stukken vers fruit eten, zeer veel goesting op een goei pint bier maar toch niet doen, 1 glas champagne niet kunnen weerstaan, gewicht op een comfortabele 56,2 kg gekregen, kittig staan om te lopen!

Het is een memorabele week zenne. Dinsdag een 7km gelopen in 44 minuten aan een gemiddelde hartslag van 152. Woensdag was het de laatste keer marathontempo lopen. Ik was zo blij dat ik mijn loopschoenen mocht aandoen dat ik foert gezegd heb tegen het gecontroleerd lopen. De opwarming en de inloopkilometer heb ik braafjes uitgevoerd maar dan was het precies een explosie. Voor de 3,3 km had ik echt geen zin om mij in te houden. Het ging gewoon ook niet om het rustig te doen.

Een 16 minuten en 21 seconden later had ik spijt dat ik moest stoppen. Zo nu terug mezelf onder de knoet houden voor de uitloopkilometer. Vlug den douche in en de kids gaan ophalen aan het zwembad. Vandaag is ook peter Guy jarig en we gaan hem zijn geschenkje brengen. Daar geniet ik van mijn welverdiend glas champagne en hup, terug naar huis.

Deze week heb ik ook traantjes gelaten van ontroering. In mijn mailbox zat een super lieve mail van Maggy, Lis, Gunther en Jean voor mij en Tijl. Ze geven ons op hun manier een steuntje in de rug.

Ze zijn perfect in hun opzet geslaagd! Bedankt lieve mensen, dit is megatof van jullie. Ik geef jullie allemaal een dikke bees.

Donderdag had ik echt last van afkickingsverschijnselen. Het begint op mijn koordekes te werken dat ik niet kan sporten. Ik sta kittig en dat is niet altijd goed naar de kids toe. Vrees dat ik toch meer spanning afgeef dan ik wil. Sorry mijn lieve schatjes, mama zal heel hard haar best doen om rustig te blijven. Het is vooral Noortje die het moeilijk heeft.

Ik heb den truk wel gevonden, als het me te veel word, ga ik buiten, sla een gilletje en voilà, het brubbelt al niet meer over.

Vanavond is het stratenloop in Lede. Marike gaat voor de 5km, Bart gaat voor een verpletterende tijd op de 10km. We gaan dus heel hard supporteren. De platte plotjesfuif gaan we aan ons laten passeren. Zaterdagmorgen is het dan, samen met mijn ventje, richting Berlijn. Daar gaan we de nummer afhalen, de startbox en dergelijke gaan verkennen, de route afstappen die ik zondagmorgen moet doen van het hotel naar de startzone.

Bedankt Sis voor de maanden geduld en vooral de afgelopen dagen om die lach op mijn gezicht te houden. Dikke knuffel aan de kids om zo'n flinke cijfers te halen ondanks dat ze een gans jaar alleen hun huiswerk moeten doen hebben. Mercie aan Liesje, Maggy, Lis, Gunther, Tijl, Marike, Bart, Vlamos, Daphni en Tina voor hun eindeloze steun gedurende een toch wel eenzame periode.
Maar vooral nen dikke mercie aan den beste coach die ik ken: de Jean.

Zondag tem ik mijn grote beest. Ik ben er helemaal klaar voor.