zaterdag 30 april 2011

Een Koe voor Burundi

Zoals jullie al konden lezen loop ik de 20 km van Brussel niet voor mezelf maar voor een ander. Voor diegenen die nog niet mee zijn met het verhaal, kunnen de draad hier oppikken.

Mijn streefdoel? Natuurlijk de koe, zijnde 350 euro inzamelen. Momenteel staat de teller al op 325,60 euro. Er zijn nog enkele mensen die me een envelopje gaan toesteken dit weekend. Ik mag dus al officieel zeggen: de koe is binnen!

Veel tijd en energie kon ik er niet insteken. Daarom besloot ik om het enkel via smoelenboek te doen. Naar een groep vrienden heb ik 2 mails gestuurd. Rondgaan of bedelen achter geld dat wou ik niet doen. Het aan de grote klok hangen heb ik ook niet gedaan. Zelfs op het werk ben ik niet rondgegaan.Niet slecht hé.

Voor mij was dit een goede oefening. Ik weet nu dat ik het ga kunnen voor mijn marathon van New York. Deze wil ik lopen zonder dat ik me via die commerciële firma moet inschrijven. De enige optie die ik dan heb om zeker te zijn van een startnummer is een Charityrunner zijn. Ik ben dus aan het rondkijken naar goede doelen. Eentje waarvan ik weet dat het geld goed besteed wordt, dat ze iets doen voor mensen die het echt nodig hebben en zonder dat de organisatie er zelf rijker van wordt.

Dan hopen dat ze bereidt zijn zich in te schrijven bij de organisatie en we zijn vertrokken. Dat wordt een heuse maar spannende uitdaging.

Mister T zal voor de 20km voor een origineel T-shirt zorgen, netjes voorzien van alle namen van mijn sponsors. Hij is een heel creatief iemand. Wat het precies gaat worden, weet ik zelf nog niet. Eind volgende week ga ik hem alle namen doormailen. Hij kan er dan aan beginnen. Iedereen die gesponsord heeft, krijgt het resultaat in zijn mailbox. Het nodige fotomateriaal hieromtrent zal  ook op dit blog verschijnen.

Hij is ook diegene die voor onze cluboutfit zorgt. We zijn een echte zenne nu: T-shirt met mouwkes, singlets voor op wedstrijden, vestjes en broekskes. Sjieke dinges! Gisteren en vandaag was het pasdag. Volgende week lopen we er onze eerste wedstrijd in. Ja ja, zo vlug zullen ze klaar zijn.

Deze morgen heb ik de spieren los gezwommen. Voor de rest heb ik me kalm gehouden. Manu zijn valies gemaakt want die vertrekt op bosklassen maandag. Vanavond lekker relaxen voor de lichtbak zodat we morgen zo dicht mogelijk bij de 25 minuten lopen.

donderdag 28 april 2011

Finse piste in Lee

De maagpijn is over, we beginnen uitgeslapen te geraken en de mentale toestand is almost back to normal. Dat zal hier nog helemaal in orde komen zenne.

Dinsdag rustige en korte pistetraining gehad. Er was veel tijd voor getetter en het elkaar up to date houden. Zo weten we ondertussen dat er 10 nieuwe leden klaar staan om aan te sluiten bij SVS. Het zijn allemaal bekenden. Hopelijk betalen we niet de prijs van ons succes: keep it small and cozy. De tijd zal het wel uitwijzen zeker.

Vanaf 7 mei lopen we in clubtruitjes. Ik moet zeggen dat ik ze prachtig vind. In het begin was ik wat sceptisch over de witte kleur maar met het koningsblauw zal het goed zijn. Gunther heeft een punt. Momenteel is het op iedere wedstrijd een kakafonie van felgekleurde shirts dat de basic witte het beste opvallen.

Jammer dat we ze nog niet hebben tegen nu zondag voor de Ekiden. Zou mooi geweest zijn bij de ploegvoorstelling. Dinsdag zijn Karine en Gunther aan het rekenen geslagen. Om een tijd van 3u neer te zetten moeten we een strak schema lopen. Zo zal ik mijn 5km best lopen in 25 minuten. SLIK.

Noor gaat mee supporteren. Ik kijk enorm uit naar zondag. Dit is een wedstrijd die ik al lang eens wil proeven. Ik hou jullie op de hoogte van het resultaat.

Deze avond waren de kilometers beperkt tot een rustige 8. Het ging redelijk maar nog niet schitterend. Ik had mijn ronde in Lede gelopen. De laatste 2 km wou ik op de Finse piste lopen. Dat was niet simpel. Ik heb op eieren gelopen. Het waren dikke brokken en ik verongelukte me bijna. Thuisgekomen vertelde ik dit aan Chris. Deze schoot in een lach...de piste was nog niet gerold en dus nog niet loopklaar. Tja, blond zekerst?!

Morgen nog een klein toerke en dan is het rusten tot zondag. Vooral geen fles wijn drinken zaterdagavond, dat is beloofd jongens.

Helga haar ouders hadden foto's getrokken op de 10 miles van Antwerpen. Kijk maar eens mee.

maandag 25 april 2011

Stresskonijn

De start van het paasweekend is in mineur begonnen. We mochten stoppen om 15u met werken. Doordat collega's hun werk niet hebben gedaan, was het bij mij 17u40. Er was precies een bom ontploft. Alles liep in het honderd. Ik heb massaal hulp georganiseerd aan de ploegen die nog weg waren en getracht de rust er terug in te brengen. De ploegen lopen over hun toeren, niet normaal. Op van de zenuwen ben ik dan toch met 2u 40min vertraging aan mijn weekend kunnen beginnen.

Mijn Garmin is terug van reparatie. Ik heb een nieuwe kit voor het bandje moeten aankopen want Garmin wou het niet onder garantie herstellen. Dit vond ik er persoonlijk wel over voor een uurwerk die nog maar 4 maanden oud is. Na heel wat om en weer gepalaber is het toch zo dat ook een gratis kit wordt toegestuurd.

Het is wel al een ganse week dat  mijn hartslag abnormaal hoog is bij het lopen. Zondag heb ik mijn 20km training zelfs moeten afbreken na de 15e. Ik had zo'n krampen in mijn maag dat ik geen meter vooruit ging. Bovendien had ik een hartslag van 170 en ik liep daar amper een 9km/u. Niet normaal.

Ik vrees dat de toestanden op het werk hun tol eisen. Het is niet vol te houden. De maagpijn is nog niet over maar we weten van wat het is. Dat scheelt. Ik probeer mij zo goed en zo kwaad te ontspannen. Om dit te doen, trek ik me terug in mijn cocoon en dat is niet aangenaam voor mijn omgeving.

Maar ik trek het me niet aan. Padi en ik hebben al vele uren samen doorgebracht al wandelend. Ze brengt me tot rust. Dat beest voelt dat en het is zalig om haar vriendschap zo te mogen hebben. Vandaag hebben we wel 10km gestapt. Eerst een 8 tal met de Vossen op de Fillierstocht van de oud-scouts van Meldert.


Toen we thuiskwamen dacht ik dat ze uitgeteld zou zijn. Maar ze kwam me halen en bracht me naar de voordeur. Er was er eentje zeker nog niet moe. Ben dan nog maar een toer in de velden gaan doen met haar. Genieten, nog wat genieten en morgen terug de jungle induiken.

Verder zorgen dat we mentaal er staan tegen zondag. Dan doe ik met Gunther, Tijl, Danny, Karine en hun zoon Klaas mee aan de Ekiden te Evergem. De 2e keer die 5 km is voor mij en ik zou het graag goed doen. Zou toch mooi zijn om met ons team van SVS hoog te scoren?!

Ik heb gezien dat ik een nieuwe volger heb. Welkom Flater. Hopelijk kan mijn blog je bekoren. Die van jou vind ik alvast prima!

woensdag 20 april 2011

Moeder-dochter

We hebben onszelf een dagje treuren toegestaan en voilà, schouders recht, kin omhoog, borst vooruit en verder met het leven.

Dinsdag was het naar goede gewoonte pistetraining. Deze keer was het vooral eentje om de spieren los te lopen zodat ze bekomen van de wedstrijd. Het grappige was dat ik voor de training geen stijve spieren had. Na de training en vandaag, amai, ik voel mijn bovenbenen goed zenne.

Vanavond is mijn zoon blijven slapen bij zijnen peter Guy en Chris is gaan fietsen. Noor en ik hebben de avond onder ons 2. Ik heb mijn training van 12 km gelopen in Lede. Zij heeft me begeleid met de fiets. Mijn garmin 405 is binnen voor reparatie. Die heb ik maar tegen het einde van de week terug. Ik moest denken aan Karine, het is inderdaad ontspannend lopen zo zonder hartslagmeter aan.

Noor en ik zijn nogal hetzelfde van karakter. Da kind is eigenlijk een echte cloon van mij (ocharme) en dat kan nogal wat vonken en vuur geven. Maar ik heb me voorgenomen dat ik haar wat meer respijt moet geven. De leiband wat minder strak aanhouden.

En zie, we hebben zo waar een moeder-dochter avond gehad zonder gekibbel :-) We hebben samen in de tuin, correctie streep groen gewerkt. Zo, de kleine GFT staat op de stoep klaar voor de oranje mannekes en ik ben terug op mijn positieven gekomen.

Trouwens, ik heb nog niet vertelt dat ik zaterdag eindelijk Vibram Fivefingers en New Balance schoenen gekocht heb. Die Vibrams zijn wel heel zalig om te dragen zenne. Het is precies of je met je voeten in een gel gestapt bent en dat deze dan rond je voeten blijft zitten. Momenteel ga ik mij, op advies van Tina, beperken tot het goed instappen.

Morgen is Padi bij ons....joepieeee!


maandag 18 april 2011

10 Miles v Antwerpen

Vrijdag heb ik gesukkeld met mijn  6 km training. Het klein uitstekende beentje net onder mijn rechterknie deed pijn. Ik heb zeer traag gelopen. Zo traag dat Manu met zijn fiets bijna omver viel. Achteraf bekeken was dit al de voorbode.

Zaterdag zijn we naar de Pasta di mama geweest van de scouts. De zaal was zeer gezellig ingericht en de keuze aan pastasausen was groot. Aangezien ik nog steeds in mijn 40 dagen zonder vlees zit, koos ik de vegetarische. Deze was lichtjes aangebrand maar honger is een goei saus. Ik heb hem maar vlug doorgespoeld met wat wijn en wijn en wijn.

Zondag zeer relaxed opgestaan, stressloos me klaargemaakt voor de wedstrijd, allé kom, het was den eerste keer dat ik niet schijtnerveus rondliep. Netjes op tijd aangekomen in het park.

Ik had er zin, het weer was goed, ik had de juiste kledij aan, de goei schoenen, mijn drankgordel, al veel leute gehad met ons clubje. De omstandigheden waren ideaal, ik was er helemaal klaar voor.

Het startschot wordt gegeven en we staan goed vooraan in de juiste box. Kijk eens aan, ik kan me zelfs inhouden bij de start. De eerste tunnel in...oei, mijn hartslag staat op 187....mmm, dat is hoog voor maar 10,5 te lopen. Wacht ik zal eens drinken...neen, hij zakt niet. Ik zal wat vertragen. Ja maar, dan haal ik mijn 1u20' niet.

Ja met een hoge hartslag lopen, dat durf ik zo vroeg in de wedstrijd toch ook niet zenne. Allé, dan toch wat trager. Pfff, hij zakt nog altijd niet. Verdoeme hé, dat is allemaal de fout van die stomme plannen hé. Een week voor dat ze invoege zijn geven ze me die...blablabla. En dan maar zagen dat de rest van mijn werk blijft liggen...blablabla. En hup, het spel zat op de wagen.

Voor de eerste keer in mijn leven ben ik er mentaal volledig onderuit gegaan. Ik heb 12 km lopen vloeken, grollen en stressen. Al de opgekropte frustraties van de afgelopen maanden zijn er uitgekomen. Ik heb zelfs een volle kilometer lopen wenen. Mens ik voelde me ellendig maar vooral kwaad...door het gepruts van anderen ben ik hier mijn doel aan het missen. Ik weet dat ik het kan, fysiek dan, maar mentaal ben ik nul vandaag.

Een kilometer voor de meet wist ik dat het kalf verdronken ben. Met een reuze sip gezicht ben ik over de finish gekomen. Ik heb mijn schoenen en kousen uitgedaan. Ik heb me 2 sportdranken en peperkoeken genomen en heb me aan de kant op mijn poep gezet. Ik heb zitten blijten als een klein kind.

Er is een meisje naast mij komen zitten, wat onwennig. We zijn aan het praten geraakt. Bleek dat wij heel wat wedstrijden samen gelopen hadden. En dat we bovendien telkenmale over de meet gekomen zijn met enkele seconden verschil. Het was een super lief ding, ze heeft er me doorgehaald. Door haar kon ik terug wat positiever zijn. We hebben er 25 minuten gezeten daar in het midden van de aankomende lopers op de straat.

Toen we allebei te veel kou kregen, zijn we terug elk onze weg gegaan. Ik weet haar naam niet en heb ook niet het wezen gehad om naar haar nummer te kijken. Maar ik ben haar dankbaar want toen ik naar de ING lounge stapte naar mijn vrienden had ik mijn glimlach terug en ik voelde me bevrijd van alle frustraties.

Wisken was back en vastbesloten om 1) het probleem werk op te lossen en 2) niemand of niets nog toe te staan haar mentaal onder uit te halen.

Ik heb deze afspraak met mezelf bezegeld met een lekkere frisse Vedet.

woensdag 13 april 2011

Brokken

't Schoon weer is tijdelijk over. De stralende zon heeft plaats moeten maken voor de regendruppels. De aangename warme temperaturen namen een duik. De pistetraining van gisteren was dus in fris weer.

Vandaag stond er een rustige 8km op het schema. Gisterenavond had ik dus flink mijn uurwerk laten opladen. Toen ik deze zopas wou aandoen, merk ik dat er een scheurtje aan het verbindingsstuk is van de horloge met de armband.

Ja, lap, we hebben brokken. En dit zo net voor de wedstrijd, MERDE!!! Het is nog maar een nieuwe vanaf november. Wat nu?!

Manu is op zijn stepfiets mee gegaan op mijn toerke. Hij heeft in de kouter wel een mega stuik genomen in een tractorsluis. Maar er was niet te veel bloed bij dus geen erg.

Het was vooral leuk zo'n loopje met mijn zoon. Voor herhaling vatbaar zeg ik.

maandag 11 april 2011

Kreeft


Zaterdag is Chris met zijn fietsvrienden een rit gaan doen van 180km. Ze hebben alle MTB-routes aan elkaar gereden, zo gans het Pajottenland door. Ik was zo moe die zaterdag dat ik eigenlijk niets gedaan heb. Alleen maar in mijnen luie zetel gehangen. Maar als het avond wordt, kom ik tot leven.

We stonden zaterdag netjes om 20 over 6 aan de balie van CC De Werf. We waren de eersten en er waren 6 last minute tickets beschikbaar. We hadden geluk.

Ik heb nog nooit zo iets spectaculairs gezien. Nog nooit heb ik mensen zulke prachtige dingen zien doen met hun lichaam zonder dat het freaky of schokkend overkwam. De mensen uit Australië waren verbazingwekkend. Zie maar voor jezelf: 

C!RCA AUSTRALIE

Zondagmorgen maak ik me klaar om naar de training te vertrekken als mijnen vent bijna smeekt om ook vandaag te mogen gaan fietsen. 'k Heb maar toegegeven en stuurde berichtje naar de coach. Ik zou in Lede lopen.

In de namiddag wou Manu doodgraag 40km gaan mountainbiken en ik ben dan maar op mijn MTB gesprongen in plaats van mijn loopschoenen aan te trekken. Het was zalig warm weer en we hebben de 40km gedaan. Manu had ik ingesmeerd maar mezelf, neen dat was niet nodig. Amai, moet je zien, zo rood als een kreeft ben ik!

Proficiat trouwens aan mijn zoon, hij heeft flink gereden want op het einde had hij het lastig. Maar hij beet door. 's Avonds zijn we naar het café chantant van den Déjà-Vu gegaan. Het was een gezellige avond buiten op terras met Bart en Sofie. Maar ik was zo moekes dat ik om 23u30 al in mijn bedje lag. Het was mooi geweest.

Deze week is het rustig trainen en zondag gaan we een persoonlijk record lopen op de 10 miles in Antwerpen.

vrijdag 8 april 2011

C!RCA

Vandaag heb ik een rare maar toffe training gedaan. Ik moest telkens korte stukken lopen aan een hoger tempo. De kniebroek had ik gelukkig geruild voor de korte short. Het T-shirt met mouwkes werd de tanktop. Van deze training krijg je het goed warm zenne!

De rustige kilometers heb ik in de kouters van Lede gelopen. De natuur ruikt heerlijk en de beestjes zijn massaal aanwezig. Super toch. Ik ben de 'stress' van de afgelopen week volledig kwijt. Ik heb hem er werkelijk afgelopen. Zie ik daar niet al de 14 km/u blinken? YES, I can.

20110408 Intervaltraining

Bovendien ben ik momenteel een apetrotse moeder. Mijn kinderen zijn beiden met een schitterend rapport naar huis gekomen. Ze hebben zeer goed hun best gedaan. Ik denk dat ik ze bijna plat geknuffeld heb.

Vandaag zat er een mail van de Werf dat er nog last minute tickets zijn voor de voorstelling van C!RCA morgen. Er zullen al 3 mensen staan schuiven om hun kansje te wagen. En geraken we niet binnen, dan zien we wel. De stad zal ons wel een alternatief geven.

In ieder geval, de paasvakantie is ontspannen gestart. Nu is het aftellen tot de logeerpartij van Padi. Van 22 april tot 8 mei is ze bij ons. Ik mis haar zo.

donderdag 7 april 2011

Al die zon, zon, zon op je smoel

Leuk hé dat weertje van heden ten dage?! Je ruikt de natuur die volop aan het openbloeien is. En de mensen ook! Merk ik al wat meer betergezinde mensen?

Tussen de windels, de isobetadine en de AAAAAA's van mijn man door, heb ik dinsdag een goeie piste training gedaan. Gunther heeft enkele van de 1000 meters met me meegelopen en me zeer goeie tips gegeven. Gemiddeld doe ik ze nu aan 13 km/u en aan een constante snelheid.

20110405 Pistetraining

Als Tijl of Danny me passeert, versnelde ik wel automatisch maar Gunther hield me kort. 'Rustig', 'Niet meegaan',  'Niet versnellen' waren de gebruikelijke dingen die hij me toefluisterde. Blijkbaar heb ik wel een 'haantjesgedrag' :-)

De training van woensdag heb ik vervangen door 21 km fietsen en 24 zwembadlengtes van elk 50m.

Vandaag is het rustdag en morgen ga ik - denk ik - met de trein komen werken. In mijn rugzak steek ik mijn loopkleren en loop zo naar huis, "Ik kyoto" in doorgedreven versie.

Aangezien de zondagtraining vanaf nu kort zijn of vervangen worden door wedstrijden, kan ik mijn MTB terug van stal halen. Oef zegt er een klein stemmetje want het zijn toch wel telkens leuke toerkes die ik met Sofie en/of Liesje doe. Zo dames, here I come!

zondag 3 april 2011

Lefty kapot

Vrijdag had ik mega zware benen. Ik heb besloten niet te lopen en de training te vervangen door een fietstraining.

Chris heeft woensdag de Ronde van Vlaanderen gereden en heeft dit zaterdag ook gedaan. Allé, een stuk toch. Hij is bij het afdalen van de koppenberg met een te grote snelheid in de bocht gegaan en de bocht vond dat niet kunnen.

Hij is met zijn sjokedeizen op de grond gegaan, gegleden tot in de gracht en zijnen maat Bart is daardoor ook op zijnen toeter gegaan, mee de gracht in. Chris zijn fiets is naar de vaantjes. Zijn Canon met Lefty van 2 maanden oud heeft een krom voorwiel en er valt niet meer mee te rijden.

De verwondingen? Bart heeft geluk gehad, hij is wonden-vrij. Chris die zijn leftie is vol schaafwonden. Het vuil diende er te worden uitgewassen. Met een washandje vol zeep en heel wat gebrul is dat gelukt. Vervolgens heb ik er een dikke laag isobetadine en speciale schaafwondenplakkers opgedaan.

Deze morgen heb ik mijn laatste lange training afgewerkt, eentje van 24 km. De laatste 3 kilometer heb ik heel hard op mijn tanden moeten bijten. Ik ben moe, heel erg moe, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik heb gelopen zonder speciale schoenen, zonder speciale loopzolen en ik heb een veel beter gevoel. De afgelopen 3 maanden heb ik dit zachtjes opgebouwd en ik ben klaar voor de five fingers of ander natuurgetrouwe schoenen.

Zopas terug wat wondverzorging gedaan bij Chris. Die speciale plakkers waren er allemaal lekker ingekoekt. Het was verstand op nul en ze er uit trekken. Ik vraag me terecht af: kan ik veroordeeld worden voor opzettelijke slagen en verwondingen?

vrijdag 1 april 2011

Den Bonten Os

Ik heb een stuk van mijn jeugd onherroepelijk afgesloten. Mijn stamcafé waar ik sedert mijn 17 jaar te vinden was, heeft gisteren definitief de deuren gesloten. Karel kan het fysiek niet meer aan en dus zijn ze gestopt. Ik kon het vandaag fysiek niet aan, het was een zwaar feestje...

Mijn leven is begonnen in den Bonten Os in Lede. Ik kwam er terecht via mijnen maat Philippe en heb er mijn beste maten en man leren kennen. Ik fietste telkens van Haaltert om en weer en dit in alle weersomstandigheden. Mijn ouders begrepen niet waarom ik het altijd zo ver ging gaan zoeken en dus moest ik maar zelf zorgen dat ik er geraakte.

Het 's nachts naar huis fietsen had als enige voordeel dat den alcohol al wat uit het lichaam was, maar naar huis was het constant bergop. Dus begon ik jobkes aan te nemen om wat geld te sparen voor nen brommer. Ik droomde van een 250CC. Ook hier waren mijn ouders tegen, dat is toch voor jongens en niet voor meisjes?! Dat ik geen truttemie wou zijn maar een chick die met een 250CC kan rijden, dat was geen argument.

Het is dus een camino geworden, nen goudkleurigen en fel opgedreven. Achter hun gat leerde ik rijden op den 250CC van Philippe. Mijn gezaag achter een echte motor heeft dikwijls tot ruzie geleid. Als ik niet meer onder hun dak woonde, dan mocht ik doen wat ik wou. Dat was dus ook het eerste wat ik aankocht nadat de trouwring op mijn vinger zat.

Terug naar de glorietijd in den Bonten Os. We hebben er de barkrukken versleten, de tegels van de vloer stuk gedanst, iedere zaterdag in het salon van Blanche naar FC De Kampioenen gekeken en heeeeel veeeel de deur gesloten of het vat leeggedronken.

We zijn er getrouwd, hebben er met onze kinderkoetsen gezeten, onze kids hebben er hun communie gedaan. De zondagnamiddag, terwijl de jeugd naar de scouts waren, gingen we in den hof trappisten drinken. Het is allemaal voorbij en het doet zeer. We zullen het hard missen.

Geniet van jullie welverdiende pensioen Lydie en Karel!