10 Miles v Antwerpen

Vrijdag heb ik gesukkeld met mijn  6 km training. Het klein uitstekende beentje net onder mijn rechterknie deed pijn. Ik heb zeer traag gelopen. Zo traag dat Manu met zijn fiets bijna omver viel. Achteraf bekeken was dit al de voorbode.

Zaterdag zijn we naar de Pasta di mama geweest van de scouts. De zaal was zeer gezellig ingericht en de keuze aan pastasausen was groot. Aangezien ik nog steeds in mijn 40 dagen zonder vlees zit, koos ik de vegetarische. Deze was lichtjes aangebrand maar honger is een goei saus. Ik heb hem maar vlug doorgespoeld met wat wijn en wijn en wijn.

Zondag zeer relaxed opgestaan, stressloos me klaargemaakt voor de wedstrijd, allé kom, het was den eerste keer dat ik niet schijtnerveus rondliep. Netjes op tijd aangekomen in het park.

Ik had er zin, het weer was goed, ik had de juiste kledij aan, de goei schoenen, mijn drankgordel, al veel leute gehad met ons clubje. De omstandigheden waren ideaal, ik was er helemaal klaar voor.

Het startschot wordt gegeven en we staan goed vooraan in de juiste box. Kijk eens aan, ik kan me zelfs inhouden bij de start. De eerste tunnel in...oei, mijn hartslag staat op 187....mmm, dat is hoog voor maar 10,5 te lopen. Wacht ik zal eens drinken...neen, hij zakt niet. Ik zal wat vertragen. Ja maar, dan haal ik mijn 1u20' niet.

Ja met een hoge hartslag lopen, dat durf ik zo vroeg in de wedstrijd toch ook niet zenne. Allé, dan toch wat trager. Pfff, hij zakt nog altijd niet. Verdoeme hé, dat is allemaal de fout van die stomme plannen hé. Een week voor dat ze invoege zijn geven ze me die...blablabla. En dan maar zagen dat de rest van mijn werk blijft liggen...blablabla. En hup, het spel zat op de wagen.

Voor de eerste keer in mijn leven ben ik er mentaal volledig onderuit gegaan. Ik heb 12 km lopen vloeken, grollen en stressen. Al de opgekropte frustraties van de afgelopen maanden zijn er uitgekomen. Ik heb zelfs een volle kilometer lopen wenen. Mens ik voelde me ellendig maar vooral kwaad...door het gepruts van anderen ben ik hier mijn doel aan het missen. Ik weet dat ik het kan, fysiek dan, maar mentaal ben ik nul vandaag.

Een kilometer voor de meet wist ik dat het kalf verdronken ben. Met een reuze sip gezicht ben ik over de finish gekomen. Ik heb mijn schoenen en kousen uitgedaan. Ik heb me 2 sportdranken en peperkoeken genomen en heb me aan de kant op mijn poep gezet. Ik heb zitten blijten als een klein kind.

Er is een meisje naast mij komen zitten, wat onwennig. We zijn aan het praten geraakt. Bleek dat wij heel wat wedstrijden samen gelopen hadden. En dat we bovendien telkenmale over de meet gekomen zijn met enkele seconden verschil. Het was een super lief ding, ze heeft er me doorgehaald. Door haar kon ik terug wat positiever zijn. We hebben er 25 minuten gezeten daar in het midden van de aankomende lopers op de straat.

Toen we allebei te veel kou kregen, zijn we terug elk onze weg gegaan. Ik weet haar naam niet en heb ook niet het wezen gehad om naar haar nummer te kijken. Maar ik ben haar dankbaar want toen ik naar de ING lounge stapte naar mijn vrienden had ik mijn glimlach terug en ik voelde me bevrijd van alle frustraties.

Wisken was back en vastbesloten om 1) het probleem werk op te lossen en 2) niemand of niets nog toe te staan haar mentaal onder uit te halen.

Ik heb deze afspraak met mezelf bezegeld met een lekkere frisse Vedet.