Ik heb een stuk van mijn jeugd onherroepelijk afgesloten. Mijn stamcafé waar ik sedert mijn 17 jaar te vinden was, heeft gisteren definitief de deuren gesloten. Karel kan het fysiek niet meer aan en dus zijn ze gestopt. Ik kon het vandaag fysiek niet aan, het was een zwaar feestje...Mijn leven is begonnen in den Bonten Os in Lede. Ik kwam er terecht via mijnen maat Philippe en heb er mijn beste maten en man leren kennen. Ik fietste telkens van Haaltert om en weer en dit in alle weersomstandigheden. Mijn ouders begrepen niet waarom ik het altijd zo ver ging gaan zoeken en dus moest ik maar zelf zorgen dat ik er geraakte.
Het 's nachts naar huis fietsen had als enige voordeel dat den alcohol al wat uit het lichaam was, maar naar huis was het constant bergop. Dus begon ik jobkes aan te nemen om wat geld te sparen voor nen brommer. Ik droomde van een 250CC. Ook hier waren mijn ouders tegen, dat is toch voor jongens en niet voor meisjes?! Dat ik geen truttemie wou zijn maar een chick die met een 250CC kan rijden, dat was geen argument.
Het is dus een camino geworden, nen goudkleurigen en fel opgedreven. Achter hun gat leerde ik rijden op den 250CC van Philippe. Mijn gezaag achter een echte motor heeft dikwijls tot ruzie geleid. Als ik niet meer onder hun dak woonde, dan mocht ik doen wat ik wou. Dat was dus ook het eerste wat ik aankocht nadat de trouwring op mijn vinger zat.
Terug naar de glorietijd in den Bonten Os. We hebben er de barkrukken versleten, de tegels van de vloer stuk gedanst, iedere zaterdag in het salon van Blanche naar FC De Kampioenen gekeken en heeeeel veeeel de deur gesloten of het vat leeggedronken.
We zijn er getrouwd, hebben er met onze kinderkoetsen gezeten, onze kids hebben er hun communie gedaan. De zondagnamiddag, terwijl de jeugd naar de scouts waren, gingen we in den hof trappisten drinken. Het is allemaal voorbij en het doet zeer. We zullen het hard missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten