Ziezo, mijn duik in de wereld van het trailrunning is genomen, letterlijk en figuurlijk. Ik had al veel gelezen over het 'off-road' lopen. Ik weet dat het door de natuur lopen is, over smalle paadjes (Trails) en ook natuurlijke hindernissen zoals heuvels/bergen, rotsen en beekjes bedwingen. Deze omschrijving heb ik honderden keren gelezen op de site van MudSweatTrails. Maar er is nog altijd een verschil tussen het lezen en het doen. Ten allen tijde was ik er me van bewust dat ik hieraan niet wou beginnen vooraleer ik een degelijke conditie had opgebouwd.
Het is door Tina dat ik enkele jaren geleden deze manier van lopen leerde kennen. Ik ben geen 'echte' loper maar meer een mountainbiker die wat kan lopen. Ik vond het altijd al jammer dat loopwedstrijden op straat, in de volle stad gehouden werden. Wist ik veel...tot Tina me de link gaf naar de site van Martine. Ik begon haar blog te lezen vanaf het allereerste stukje dat ze geschreven had. En hups...het dromen was begonnen. Dit is wat ik me voorstelde bij lopen en 6 december 2011 zorgde ik er voor dat ik het ook effectief ging doen door me in te schrijven voor La Bouillonnante.
Vrijdag na het werk ben ik rond 19u vertrokken naar Bouillon. Volgens de gps zou ik er om 21u06 moeten zijn. Dat is schitterend: kon ik op mijn gemak inchecken in het hotel en ook mijn startnummer aan het kasteel gaan afhalen. Maar dat was zonder mijn karretje gerekend! Het begon al in Brussel bij de eerste 'bergop' ging ik amper vooruit. Ik had er niet direct aandacht aan geschonken tot ik op de E411 kwam. Ter hoogte van Walibi begint het al wat steiler omhoog te gaan. Plankgas ging het niet vlugger dan 87km/u. Ik ben dus naar Bouillon gesjokt in plaats van gereden. Om 21u53 arriveerde ik aan het hotel en spurtte in de gietende regen naar binnen.
Ik ratelde tegen de dame aan de receptie dat ik voor 22u mijn nummer wou afhalen of ik dat eerst mocht doen. 'Pas de problème madame', legde mij de weg uit naar ginder (gelukkig maar 500m) en weg was ik. Om 21u59 stond ik in de tent aan het kasteel, kletsnat, maar ik had mijn nummer. Bij het terugkeren naar het hotel zag ik pas hoe schitterend dit kasteel was. Ik kreeg kriebelkes in mijn buik. Het gaat speciaal zijn morgen, ik voel het.
Na een uurtje alles prepareren voor de volgende dag ben ik rond 23u gaan slapen. Hm...slapen? Eerder stilletjes in bed liggen met de ogen dicht ja...De afgelopen dagen was ik al heel nerveus maar nu gierden ze door mijn lijf. De dame bij de inschrijvingen vertelde me dat het parcours er dit jaar door de regen zwaar bij lag:
'Veel modder en gladde stenen, doe je maar goede schoenen aan.'
Ik ga mijn teenschoenen aan doen mevrouw.
'Je wat?'
Mijn teenschoenen.
Haar blik, na te hebben uitgelegd wat dit zijn, sprak boekdelen. Moet ik misschien toch mijn gewone trainingsschoenen aandoen morgen? NEEN, ik geloof in de Vibram's en ik blijf bij mijn keuze. PUNT. Ondertussen was het 4u20 en ben ik eindelijk echt in slaap gevallen.
Zaterdag 6u55...opgestaan met mega gezwollen ogen en doodmoe. Op mijn gemakje me klaar gemaakt, ontbeten en naar de start. Martine startte om 8u45 en ik wou het niet missen. Ik heb haar eindelijk eens ontmoet en ze is super vriendelijk. Ze gaf me de tip mee gewoon 'lekker rennen en hard genieten'. Zij doet de 54km. Vorig jaar was ze daar 2e vrouw en 1ste in haar categorie. Straffe madam.
Ik had wel wat bekijks met mijn teenschoenen aan, er werden me allerlei vragen gesteld. Diegenen die niets vroegen, hadden een blik van 'die is op haar kop gevallen!'. En toen zijn wij vertrokken, onder een flauw zonnetje, voor onze 24km....
De eerste kilometer is over de weg, langs het water richting het bos. Mijn overmoedigheid wordt al direct bestraft...ik lag op mijn toeter. Bij modder moet je aandachtig zijn, je moet niet je afgezakte hartslagmeter proberen goed te steken dan. En zie, daar was mijn speeltuin voor de komende uren. Waauw, dit is steil naar boven, niet lopen Wis, stappen! De dame van de inschrijving had gezegd dat het eerste deel, tot aan THE WALL, het gemakkelijkste was. Dus heb ik me niet laten meeslepen door dezen die mij voorbij stormden.
Ik heb de tip van Martine ook heel serieus genomen: op de plekjes waar de natuur zo betoverend was, ben ik gewoon even gestopt om te genieten, iets te eten, iets te drinken en/of foto's te nemen. Soms was het uitzicht spectaculair. Alle soorten weertypes zijn mij te beurt gevallen: zon, felle wind, regen in alle gradaties (van miezerige tot heel hard), 2 hagelbuien, bliksem. Ook was het een roller coaster van emoties: blijdschap, angst en euforie.
De sfeer tijdens zo'n trail is ook speciaal. Niemand is met het neerzetten van een tijd bezig. Wanneer ze bij je zijn, wordt telkenmale een praatje geslagen. Je wordt gemotiveerd, je krijgt tips, je wordt geholpen. Ik heb wel 100 keer de vraag gekregen in alle talen of dat die teenschoenen lekker lopen.
En ja hoor, ik had de juiste keuze gemaakt. Sommige stukken waren door de modder tot op enkelhoogte diep. Mijn gewone loopschoenen zouden ondertussen loodzwaar geweest zijn. Ik had echt goed grip in deze dikke pakken. Bij het dalen heeft het een tijdje geduurd om de juiste techniek te vinden maar hier en daar kreeg ik wat instructies en zo kwam ook dat in orde.
Het parcours was fantastisch en op sommige momenten was ik echte apentoeren aan het uithalen. Ik heb door modder geploeterd, gekropen en gegleden. Wanneer het te steil en glad was, zette ik mij op mijn hurkje en liet me zo roetsjen naar beneden. Soms ging dat te hard en floep, ik lag met mijn smoel in de smurrie. Het moet super grappig geweest zijn want buiten mezelf lagen er nog runners in een deuk.
Ik heb van rotsen moeten klauteren, door riviertjes moeten gaan, zelfs een stukje in de rivier moeten stappen. Er waren bomen waar je moest over springen, over of onder kruipen. Maar het zwaarste was THE WALL: met een stijgingspercentage van 46% gedurende 600 meter dwars door het bos naar de 160m hoger gelegen top van de heuvel. Dit heb ik op handen en voeten moeten doen, er was geen andere mogelijkheid. Oef ik ben boven...neen, wacht, kijk daar: nog een rots om te beklimmen naar het te nemen looppad.
De aankomst was terug aan het kasteel en ik heb de tijdslimiet gehaald: 4u 23min. Mijn naam, net zoals bij iedere finisher, werd door de luidspreker geschreeuwd als volgt:
'Et aussi un grand applaudissement pour Wisken. Elle l'a fait sur ses chaussures folles! Les laisse nous voir Wisken!'
En hup daar stond ik bovenop het podium met mijn voeten in de lucht. Dienen gast die de chip moest verwijderen, kon er maar niet van over dat ik hiermee La Bouillonnante gedaan had.
Ik kan blijven schrijven over zaterdag. Het was zeer speciaal maar ook heel zwaar. Ik begrijp nu ten volle die tijdslimiet van 5u. Maar ik ben verkocht. Dit is het. Dit wil ik meer doen. En hoe zit het met de spieren hoor ik jullie vragen: gisteren alles ok, vandaag iets minder: als er iemand in opleiding kiné zit, ik kan er enkele tonen waarvan ik het bestaan niet kende!
Ik heb al mijn foto's in een filmpje gegoten, leek me gemakkelijker. Klik hier. In het klassement ben ik 510e gefinisht op de 644, ik werd 43ste vrouw in mijn categorie op de 63. Ik ben tevreden.
@ Tina, deze moeten we ooit samen lopen. Het is alles wat je vertelt over lopen in de natuur. En zoals jij ook graag in de modder loopt, spek naar je bek :-)
Het is door Tina dat ik enkele jaren geleden deze manier van lopen leerde kennen. Ik ben geen 'echte' loper maar meer een mountainbiker die wat kan lopen. Ik vond het altijd al jammer dat loopwedstrijden op straat, in de volle stad gehouden werden. Wist ik veel...tot Tina me de link gaf naar de site van Martine. Ik begon haar blog te lezen vanaf het allereerste stukje dat ze geschreven had. En hups...het dromen was begonnen. Dit is wat ik me voorstelde bij lopen en 6 december 2011 zorgde ik er voor dat ik het ook effectief ging doen door me in te schrijven voor La Bouillonnante.
Vrijdag na het werk ben ik rond 19u vertrokken naar Bouillon. Volgens de gps zou ik er om 21u06 moeten zijn. Dat is schitterend: kon ik op mijn gemak inchecken in het hotel en ook mijn startnummer aan het kasteel gaan afhalen. Maar dat was zonder mijn karretje gerekend! Het begon al in Brussel bij de eerste 'bergop' ging ik amper vooruit. Ik had er niet direct aandacht aan geschonken tot ik op de E411 kwam. Ter hoogte van Walibi begint het al wat steiler omhoog te gaan. Plankgas ging het niet vlugger dan 87km/u. Ik ben dus naar Bouillon gesjokt in plaats van gereden. Om 21u53 arriveerde ik aan het hotel en spurtte in de gietende regen naar binnen.
Ik ratelde tegen de dame aan de receptie dat ik voor 22u mijn nummer wou afhalen of ik dat eerst mocht doen. 'Pas de problème madame', legde mij de weg uit naar ginder (gelukkig maar 500m) en weg was ik. Om 21u59 stond ik in de tent aan het kasteel, kletsnat, maar ik had mijn nummer. Bij het terugkeren naar het hotel zag ik pas hoe schitterend dit kasteel was. Ik kreeg kriebelkes in mijn buik. Het gaat speciaal zijn morgen, ik voel het.
Na een uurtje alles prepareren voor de volgende dag ben ik rond 23u gaan slapen. Hm...slapen? Eerder stilletjes in bed liggen met de ogen dicht ja...De afgelopen dagen was ik al heel nerveus maar nu gierden ze door mijn lijf. De dame bij de inschrijvingen vertelde me dat het parcours er dit jaar door de regen zwaar bij lag:
'Veel modder en gladde stenen, doe je maar goede schoenen aan.'
Ik ga mijn teenschoenen aan doen mevrouw.
'Je wat?'
Mijn teenschoenen.
Haar blik, na te hebben uitgelegd wat dit zijn, sprak boekdelen. Moet ik misschien toch mijn gewone trainingsschoenen aandoen morgen? NEEN, ik geloof in de Vibram's en ik blijf bij mijn keuze. PUNT. Ondertussen was het 4u20 en ben ik eindelijk echt in slaap gevallen.
Zaterdag 6u55...opgestaan met mega gezwollen ogen en doodmoe. Op mijn gemakje me klaar gemaakt, ontbeten en naar de start. Martine startte om 8u45 en ik wou het niet missen. Ik heb haar eindelijk eens ontmoet en ze is super vriendelijk. Ze gaf me de tip mee gewoon 'lekker rennen en hard genieten'. Zij doet de 54km. Vorig jaar was ze daar 2e vrouw en 1ste in haar categorie. Straffe madam.
Ik had wel wat bekijks met mijn teenschoenen aan, er werden me allerlei vragen gesteld. Diegenen die niets vroegen, hadden een blik van 'die is op haar kop gevallen!'. En toen zijn wij vertrokken, onder een flauw zonnetje, voor onze 24km....
De eerste kilometer is over de weg, langs het water richting het bos. Mijn overmoedigheid wordt al direct bestraft...ik lag op mijn toeter. Bij modder moet je aandachtig zijn, je moet niet je afgezakte hartslagmeter proberen goed te steken dan. En zie, daar was mijn speeltuin voor de komende uren. Waauw, dit is steil naar boven, niet lopen Wis, stappen! De dame van de inschrijving had gezegd dat het eerste deel, tot aan THE WALL, het gemakkelijkste was. Dus heb ik me niet laten meeslepen door dezen die mij voorbij stormden.
Ik heb de tip van Martine ook heel serieus genomen: op de plekjes waar de natuur zo betoverend was, ben ik gewoon even gestopt om te genieten, iets te eten, iets te drinken en/of foto's te nemen. Soms was het uitzicht spectaculair. Alle soorten weertypes zijn mij te beurt gevallen: zon, felle wind, regen in alle gradaties (van miezerige tot heel hard), 2 hagelbuien, bliksem. Ook was het een roller coaster van emoties: blijdschap, angst en euforie.
De sfeer tijdens zo'n trail is ook speciaal. Niemand is met het neerzetten van een tijd bezig. Wanneer ze bij je zijn, wordt telkenmale een praatje geslagen. Je wordt gemotiveerd, je krijgt tips, je wordt geholpen. Ik heb wel 100 keer de vraag gekregen in alle talen of dat die teenschoenen lekker lopen.
En ja hoor, ik had de juiste keuze gemaakt. Sommige stukken waren door de modder tot op enkelhoogte diep. Mijn gewone loopschoenen zouden ondertussen loodzwaar geweest zijn. Ik had echt goed grip in deze dikke pakken. Bij het dalen heeft het een tijdje geduurd om de juiste techniek te vinden maar hier en daar kreeg ik wat instructies en zo kwam ook dat in orde.
Het parcours was fantastisch en op sommige momenten was ik echte apentoeren aan het uithalen. Ik heb door modder geploeterd, gekropen en gegleden. Wanneer het te steil en glad was, zette ik mij op mijn hurkje en liet me zo roetsjen naar beneden. Soms ging dat te hard en floep, ik lag met mijn smoel in de smurrie. Het moet super grappig geweest zijn want buiten mezelf lagen er nog runners in een deuk.
Ik heb van rotsen moeten klauteren, door riviertjes moeten gaan, zelfs een stukje in de rivier moeten stappen. Er waren bomen waar je moest over springen, over of onder kruipen. Maar het zwaarste was THE WALL: met een stijgingspercentage van 46% gedurende 600 meter dwars door het bos naar de 160m hoger gelegen top van de heuvel. Dit heb ik op handen en voeten moeten doen, er was geen andere mogelijkheid. Oef ik ben boven...neen, wacht, kijk daar: nog een rots om te beklimmen naar het te nemen looppad.
De aankomst was terug aan het kasteel en ik heb de tijdslimiet gehaald: 4u 23min. Mijn naam, net zoals bij iedere finisher, werd door de luidspreker geschreeuwd als volgt:
'Et aussi un grand applaudissement pour Wisken. Elle l'a fait sur ses chaussures folles! Les laisse nous voir Wisken!'
En hup daar stond ik bovenop het podium met mijn voeten in de lucht. Dienen gast die de chip moest verwijderen, kon er maar niet van over dat ik hiermee La Bouillonnante gedaan had.
Ik kan blijven schrijven over zaterdag. Het was zeer speciaal maar ook heel zwaar. Ik begrijp nu ten volle die tijdslimiet van 5u. Maar ik ben verkocht. Dit is het. Dit wil ik meer doen. En hoe zit het met de spieren hoor ik jullie vragen: gisteren alles ok, vandaag iets minder: als er iemand in opleiding kiné zit, ik kan er enkele tonen waarvan ik het bestaan niet kende!
Ik heb al mijn foto's in een filmpje gegoten, leek me gemakkelijker. Klik hier. In het klassement ben ik 510e gefinisht op de 644, ik werd 43ste vrouw in mijn categorie op de 63. Ik ben tevreden.
@ Tina, deze moeten we ooit samen lopen. Het is alles wat je vertelt over lopen in de natuur. En zoals jij ook graag in de modder loopt, spek naar je bek :-)
Mooi verslag van een prachtige trail!
BeantwoordenVerwijderenOoit ooit ooit!! Je verslag is in elk geval zeer inspirerend!! Ben erg blij dat je dat gedaan hebt. Wat een overwinning op jezelf.
BeantwoordenVerwijderen