We zijn met enkele clubleden naar Nazareth gegaan. Lieve en Willy, Gunther en Lis waren er voor de 10 km en Tijl ging met mij den halve lopen. De rit naar ginder was alvast heel ontspannend en grappig. Lieve kan zo sappig vertellen dat je aan haar lippen gaat hangen. De ideale vrouw om je je zenuwen doen te vergeten.
Ik moest deze lopen alsof het een training was. Ik had mijn blokken gekregen met de hartslagzones die ik moest respecteren. Zo heb ik hem ook gelopen. Ik had hem graag samen met Tijl gelopen. Maar hij was net voor de start nog een sanitaire stop gaan doen. Alhoewel er niet veel volk was, hebben we elkaar niet meer teruggevonden.
Het ging allemaal nogal vlotjes. Op kilometer 10 heb ik 4 keer mijn horloge nagekeken. Ik had 53 minuten gelopen, dit kan toch niet juist zijn? Mijn hartslag was binnen de zone die opgegeven was door de coach dus tja, so be it.
Ik had ook een dame leren kennen (Catherine met startnummer 2437). Fijne madam. Ze had vorige week een marathon gelopen in Rotterdam op 3u 41min. Vandaag liep ze de halve ook als training. Eind november gaat ze een 2e marathon lopen. We hadden dezelfde cadans en zijn bij elkaar gebleven tot kilometer 16. Het was training dus praten kan geen kwaad, toch? Niet dat ik overdreven heb.
De laatste 11 kilometer mocht ik aan hartslag van de halve marathon lopen. Aan het bord van kilometer 19 overviel mij een gelukzalig gevoel. Ik dacht dat ik er nog 3 moest doen. Het was dus super motiverend dat het de laatste 2 waren. Ik ben nog verscheidene mensen voorbij gegaan en heb nog wat kunnen versnellen. Ik heb nog een licht sprintje gedaan in de laatste rechte lijn.
Dit was mijn beste halve marathon ooit: 1u 52min 8sec. Wat het voor mij een meerwaarde gaf was dat de Marathonman me mijn medaille rond mijn hals deed. Schitterend vond ik dat. Het was fijn hem terug te ontmoeten. Ik vind dat toch nen lieve man.
Tijl is exact 1 minuut na mij over de meet gekomen. De andere clubleden hebben het ook schitterend gedaan. Catherine was 1 minuut voor mij. We hebben nog een korte babbel gedaan en we zien elkaar terug op 11 november in Deinze. Ik kijk er naar uit.
Dus iedereen tevree naar huis. In Aalst aangekomen zag ik dat mijn linker achterband volledig plat stond. Dus alle gerief bovengehaald. Met de hulp van Tijl (BEDANKT TIJL!) wieldop er af gehaald, bouten losgedraaid, wagen omhoog gekrikt en nu nog de band los trekken....schoppen, duwen, harder schoppen, stommen band, schoppen, geen centimeter gaf die mee. Dan toch maar Europ Assistance gebeld. Band was vastgeroest. Die man draaide er simpel weg 1 bout op, nam een mega grote houten plank, gaf er een enorme klop op langs de achterkant en voilà, los was hij.
Conclusie: voortaan een grote plank in koffer leggen en problemen opgelost. Mijn pitta waar ik zo'n zin in had heb ik dan gemakshalve maar ingeruild voor een pizza. Ik verging van den honger en dat was het vlugste beschikbaar. Ik heb genoten van mijn dag, mijn gezelschap en training.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten