Ik mis u!

Is het de lente? Het lengen van de dagen en de zon die ons zo verwend? Of is het dat groot zwart gat waar ik dapper uitgeklommen ben en dat nu definitief dicht is, die nieuwe levenslust? Het jeuken van mijn vingers dat me onrustig maakt, is het dat? Het steeds groter wordende ei dat ik niet meer kwijt kan, misschien dat? Is het dat knagende gevoel van gemis, onvolledigheid die je doet stilstaan bij de afgelopen maanden die een jaar geworden zijn? Help, mis ik misschien dit blog, jullie?!

Maar ik kan toch niet zo maar de draad weer oppikken? Is dat niet wat al te belachelijk? Mijn kids vinden het goed maar die zijn niet bepaald een objectief publiek. Dan maar bij mensen die net ver genoeg en tegelijkertijd toch dicht bij me staan om ongezouten hun mening te geven eens polsen. Doen! Niet twijfelen! Ja! 

Het is Tina die me over de streep gehaald heeft. Tenslotte doe je het vooral voor jezelf. Waarom brengt een schrijver zoals bv. Dimitri Verbelen een boek uit? Niet omdat hij mediageil is want hij is de bescheidenheid zelve. Neen, liever wil hij juist dat boek uitgeven en dan in zijn huis vertoeven om nieuwe woorden op het blad te zetten. Het is een drang, een onverklaarbaar iets.

Ach, laat ik het gewoon doen. "Doe eens gek!" zou mijn dochter zeggen. 

Dus het doel is al gesteld want zonder lukt het toch niet. In oktober 2016 ga ik de Bear Trail in Voeren opnieuw lopen. De volledige, de ultraversie van 56 kilometer. De trein heeft het station verlaten, de loopschoenen staan terug vooraan in de kast en het loopgerief ligt helemaal zichtbaar op de stoel. De Garmin fully loaded en ik, ik ben ready to gooooooo....