Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024

 Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!!

Dit mijn mantra tot 11 december. Want als je het gelooft...

Heel toevallig - maar dan ook weer niet, want toeval bestaat niet - kwam ik op instagram de oproep voor nieuwe kandidaten voor deze expeditie tegen.

De tone of voice kwam sterk binnen en ik surfte onmiddellijk naar de website. Voor het live online event om de expeditie voor te stellen, daar was ik net te laat voor. Gelukkig stond de uitzending ook op hun website en kon ik het herbekijken.

In april 2024 met 20 mensen in 5 dagen zo'n 300 km afleggen van het noorden van Zweden naar het noorden van Noorwegen in de meest basic omstandigheden op een hondenslee? TRIGGER!!!

Wat moet ik hiervoor doen? Ook voor mij, old lady with big dreams? Voorwaarden gelezen en Yes! ik geef het een go.

Ik diende mijn 3 challenges in tegen de deadline van 19 november. Je kan ze zien op mijn instagram account @Wisken. 

Op 11 december om 16u is het de bekendmaking van de winnaars. Tot die tijd zeg ik gedurende de hele dag:

 Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!

Ik doe mee aan de Fjällraven Polar 2024!!!

Zolang je blijft proberen, ben je goed bezig

Hallo terug. Lang geleden, niet?
Een lange stilte betekent meestal niet veel goeds.
Dat klopt.

Een slepende ziekte bij een teerbeminde, het verlies van die teerbeminde, corona,.... donker, het is heel donker geweest. Toch kijk ik trots en positief achterom, heel even, om te zien van hoever we gekomen zijn.

Het is een weg geweest van terug recht krabbelen na het vallen, het doorleven van ongekende emoties, het dagelijks de moed vinden om door te gaan, al was het maar gewoon wakker worden, het samenrapen en kleven van wie ik ben.

Gaan dit zware posts worden? Neen, zoals ik zei, kijk ik positief terug want nog nooit ben ik zo overtuigd geweest dat het leven vol mooie dingen zit. 

Lopen dat lukte lange tijd niet meer. Fietsen? Mijn lichaam herinnert zich te fel het gezelschap van zij die er niet meer is. Maar om je mentaal goed te houden, moet je buiten zijn. Al is het maar een half uurtje. Ik neem je mee in mijn verhaal en vertel je hoe ik met het blijven sporten telkens dat lichtpuntje vond om aan vast te klampen.

Hoe het buiten zijn in de natuur van mij een feniks maakte, sterker en beter.

Mijn grootste redding hierin was wel Spike! Hij kwam in mijn leven een week voordat Sofie overleed. Ik moest wel voor hem zorgen, hem opvoeden, hem koesteren. Hij werd mijn vangnet, mijn dagelijkse dosis zonneschijn, mijn compagnon de route.

Schrijven is therapie. Als wat je hier leest ook jou kan helpen dan ben ik gelukkig. Yup, het is een positieve blog ook al zijn de gebeurtenissen donker. Je kan en mag immers nooit de moed opgeven, hoe moeilijk het soms ook is.

Je kan onze avonturen volgen op @Spike_my_king.