Hallo terug. Lang geleden, niet?
Een lange stilte betekent meestal niet veel goeds.
Dat klopt.
Een slepende ziekte bij een teerbeminde, het verlies van die teerbeminde, corona,.... donker, het is heel donker geweest. Toch kijk ik trots en positief achterom, heel even, om te zien van hoever we gekomen zijn.
Het is een weg geweest van terug recht krabbelen na het vallen, het doorleven van ongekende emoties, het dagelijks de moed vinden om door te gaan, al was het maar gewoon wakker worden, het samenrapen en kleven van wie ik ben.
Gaan dit zware posts worden? Neen, zoals ik zei, kijk ik positief terug want nog nooit ben ik zo overtuigd geweest dat het leven vol mooie dingen zit.
Lopen dat lukte lange tijd niet meer. Fietsen? Mijn lichaam herinnert zich te fel het gezelschap van zij die er niet meer is. Maar om je mentaal goed te houden, moet je buiten zijn. Al is het maar een half uurtje. Ik neem je mee in mijn verhaal en vertel je hoe ik met het blijven sporten telkens dat lichtpuntje vond om aan vast te klampen.
Hoe het buiten zijn in de natuur van mij een feniks maakte, sterker en beter.
Mijn grootste redding hierin was wel Spike! Hij kwam in mijn leven een week voordat Sofie overleed. Ik moest wel voor hem zorgen, hem opvoeden, hem koesteren. Hij werd mijn vangnet, mijn dagelijkse dosis zonneschijn, mijn compagnon de route.
