En nu?

De laatste keer dat ik gesport heb was zaterdag 22 februari. Een volledige maand heb ik noch gefietst, noch gezwommen, noch gelopen, gedanst, geyogaat. Ik heb absoluut niets gedaan. Oei Wis, wastkebeurt?!

Heel simpel: het ene potje was vol en het andere potje was leeg. Ik mag dan wel een sterk karakter hebben, de kunst kennen om mijn gevoelens verborgen te houden en altijd te smilen maar wanneer het verdriet groot is, breekt zelf iemand als ik.

Deze keer heb ik het over mij laten komen, het laten gebeuren, niet gevochten. Ik  heb me van mijn wereld afgesneden en de knop van het sporten even uitgezet. Het was niet mijn juiste therapie deze keer.

Het blijkt een verstandige beslissing te zijn geweest. Mijn lichaam kreeg een maand welverdiende rust. Mijn potjes kregen de tijd om te vullen of leeg te lopen naargelang het potje.

Als zot ga ik nu niet herbeginnen. Zachtjes starten en de focus leggen op begin september. Ik ben er klaar voor: lichamelijk en mentaal.

En nu...nu is het middagpauze en pak ik mijn fiets om langs de Dender de zon op mijn smoel te laten schijnen. Moet potje met vitamine D op doktersadvies toch nog wat bijvullen.

Replenish

Ik loop, praat. ga werken, maak eten, doe de was en de plas 

maar toch ben ik er niet.

Waar ben ik dan?

Ik lig ergens met mijn ogen dicht.

Hier is het stil.

Ik heb mezelf de toelating gegeven om een beetje 'me'-time te hebben. 

Tijd om mezelf te verjongen, bij te tanken, op te blinken.

Een schoonmaak ben ik aan het maken.

Moest ik maken.

Zijn er dan zo veel dingen die weg moeten of storen?

Neen, niet echt. Ik ben best tevreden en gelukkig.

Ik lag alleen in de zee op een houten plankje en was vergeten dat ik kan zwemmen.

Maar ik ben ondertussen weer naar het strand gezwommen.

Lig er nog even op mijn rug in het zand.

laat me opdrogen door de zon,

klaar voor de nieuwe dingen in mijn leven, de nieuwe wendingen.

Ik wil het, ik kan het en ik doe het,

alleen sterker, positiever dan gisteren, vorige week

anders, nieuwer, zachter
met de smile.

Happy.