Sport-out en Walmama

Het kind heeft een naam gekregen: ik had een sport-out. Helemaal vergelijkbaar met een burn-out maar dan door het sporten en niet door het werken. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik blij ben dat ik en mijn lichaam zo een goede verstandhouding hebben. Door er in februari naar te luisteren en de afgelopen 4 maanden het echt rust te geven, ben ik zonder blessure gebleven en is mijn herstelperiode merkelijk korter.

De conditie is wel als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar dat bouw ik wel weer op, zorgeloos want er is geen blessure die spookt of dreigt in mijn onderbewustzijn tijdens deze opbouw. Vandaag is het mijn laatste dag van rust. Vanaf morgen start ik met mezelf uit de zetel te heffen.

Mijn kids hebben het schitterend gedaan op school en krijgen in ruil een fijne, goed geplande vakantie. We gaan blij mogen zijn als we ze effectief gaan zien op die 6 dagen dat ze thuis gaan zijn. Sedert dit weekend ben ik gestart met de uitvoering van mijn nieuwe rol: Drijvende Walmama.

Het was zeilwedstrijd in de haven van Brugge. Bij aankomst was het hevig aan het regenen gepaard met bliksem en donder. Dat gaat hier toch niet afgelast worden hé?! Vlug checken op de windfinder. Ok, vanaf 11u gedaan met regenen maar geen wind en in de namiddag zon en wind. Dus werd het wachten. De boten werden alvast uitgeladen en half opgetuigd in de gietende regen. Ik was kletsnat want mijn regenjas bleek niet waterdicht te zijn.

Het stopte effectief met regenen maar zonder wind ben je als zeiler geen zak waard. Dus werd er alvast gestart met de BBQ. Om 14u was het volop zon en 3bf. De boten werden in het water gelaten en de kids kregen hun briefing. Ondertussen wou ik Manu alvast helpen en zijn schoot vastmaken. Via de pier kroop ik in zijn bootje maar de Spirou staat gekend als vrij onstabiel en plets, ik lag in het water. Hopla, terug helemaal nat! Gelukkig had Fannie een reserveshort en slip mee en mocht ik die gebruiken voor de rest van de namiddag.

Manu moest er precies terug in komen in het zeilen. Het was wat te lang geleden sedert de laatste training. Maar hij eindigde toch op de 12e plaats op de 20 deelnemers. Hij had bepaalde dingen anders kunnen doen maar kom, hij heeft het goed gedaan.

Noor is met vriendinnen op Center Parcs weekend vertrokken afgelopen vrijdag. Zij komt morgen terug naar huis - eventjes toch. Woensdag is ze dan de hele dag weg met de ballerina's naar Bellewaarde. Donderdagmorgen voer ik de kids en de kar met 5 boten, een surfplank en een strandkar op om om 9u al in Boussu-Lez-Walcourt. Ze gaan op zeilstage daar tot zondag.

Zondag worden de zeilpakken dan geruild voor het scoutsuniform. De kids worden dan zondagavond doorgevoerd naar Houffalize voor de start van hun scoutskamp tot 16 juli. Aansluitend hierop gaan ze met de oma naar Disneyland Parijs op 17 en 18 juli.

Om ons op 19/07 toch nog te kunnen herinneren hoe kind 1 en 2 er uit zien, gaan we ieder weekend waar zij zijn. Voor dit weekend neem ik alvast mijn zwemgerief mee.

Ik zit hier vandaag met een verbrande smoel en armen maar als ik aan mijn dagje gisteren denk zit ik lekker te grinniken. O mijn god, wat ben ik toch blond! 

Retreat

Al enkele weken heb ik voor mezelf het besluit genomen dat de halve triathlon in Keulen op 7 september halen moeilijk zal worden. Voorbereidingstijd had ik nog voldoende. Het zou veel inspanning vergen, maar ik zou het doorspartelen. Alleen, ik had geen zin om mezelf terug te gaan pushen. Neen, niet nu en niet opnieuw. Ik gooi de handdoek in de ring.

Na het lezen van de kleine letters bij de annuleringsvoorwaarden stond ik opnieuw met de rug tegen de muur:
* iets gebroken of ernstige verwondingen - niet van toepassing
* ernstige ziekte zoals kanker, etc... - niet van toepassing
* overlijden van directe familie  - niet van toepassing
en daar bovenop de specifieke vermelding dat het annuleren omwille van het feit dat je fysiek niet voorbereid bent, niet als een geldige reden wordt aanvaard. Goed gezien van die mannen, sluit maar een annuleringsverzekering af maar je kan niet annuleren...eat this.

Lichtpuntje is wel dat, indien je niet wenst deel te nemen en hen hiervan op de hoogte brengt, je automatisch voor het volgende jaar bent ingeschreven. Een second chance krijg je dan gelukkig wel.

Ik kon altijd naar de dokter lopen en wel iets faken maar hey, that's not me. Daar doe ik niet aan mee. Dus gooi ik mijn startbewijs online....dus wie interesse heeft, gil.

Verder heb ik mijn lijn dan maar helemaal doorgetrokken tot 31 december 2014: geen wedstrijden of doelen staan gepland. You gotta know when to back down. Dit jaar is het jaar van de retreat, de zen, de rust geven aan het lichaam en het vechten tegen de kilo's. Want pauzeren met sporten is zoals stoppen met roken. Je krijgt ze kado, gratis en voor niets.

Vlieg

Hemelvaartsweekend stond opnieuw in het teken van de LCMT. Dit is een 4-daagse MTBwedstrijd waar Chris aan deelnam. Ik ging samen met de kids en hun vriendje, wiens papa ook deelnam, mee om te supporteren. Dit jaar was de opkomst van de Zwette Maanen (DZM) heel flauw: Rony, Jurgen, Bart en Chris. De rest had forfait gegeven. Komt er sleet op mannen? Allé, de 'krotters van Lee' gingen dan maar de eer hoog houden.

Hoe dikwijls zegt een mens in zijn leven: ik wou dat ik een vlieg was, dan zou ik...? Wel ik heb 4 dagen lang vlieg kunnen spelen en het was zalig. Mijn jeugd ging zo op in alles wat ze deden en met elkaar dat ik me lekker low profile kon houden en enkel moest genieten. Ik had eigenlijk het gevoel dat ik naar een film op groot scherm aan het kijken was. Ik stond er echt helemaal buiten en toch was ik er bij. Heerlijk.

Donderdag was de start in Marche-en-Famenne. Eens het startschot gegeven en de mannen aan hun tocht waren begonnen, reed ik met het olijke trio door naar Houffalize. De zon scheen voluit en we ploeften ons op een terrasje bij een pizzeria.We hadden honger maar de bestelling kwam super vlug. Ik had een Calzone besteld en bij het nemen van de eerste hap: damn, nog koud en alles nog rauw.

Met bord naar binnen om te vragen of ze het niet nog wat in de oven konden zetten. En recommence madam...ja maar n'est pas necessaire zelle, just den oven is goed...no no, en recommence. Een kwartiertje (?!) later komt ze af met een nieuw bord met een nieuwe Calzone op. Ik vraag haar te wachten, snij deze terug open en oeps madam, c'est la même problème hé...opnieuw bord afgegeven met de uitdrukkelijke vraag om mij een gewone pizza te maken. De kinderen hun borden waren immers al lang leeg ondertussen en ik verging van de honger. Pizza maken lukte blijkbaar wel en eindelijk kon ik terug mijn energiepeil op OK krijgen.

We installeerden ons vervolgens in hotel Ol Fosse d'Outh in het appartement dat we toegewezen kregen en gingen op verkenning. Rond 15u stonden we op post om de mannen te verwelkomen over de finish maar ze bleven maar weg. Dus stapten we het parcours op, in omgekeerde richting, hen tegemoet. Daar werden we getrakteerd op gestuntel van de minder ervaren MTB-ers op het technische gedeelte. Na het aanmoedigen van de verkeerde papa - o boy wat zijn mijn kids blond - kon de euforie los gelaten worden. Ze waren heelhuids aangekomen en hadden nog een schitterende tijd gereden ook!

Vrijdag was het plan om naar het kampterrein van de scouts voor dit jaar te gaan kijken. Dit was in Cherain, tegen Gouvy en langs de straat een 6km van Houffalize. Maar we zijn wel ECHTE scouts dus doen we dat zoals het hoort: BOENKEN! Dit is van punt A naar punt B recht op recht en alle hindernissen moet je maar zien over te komen. Onze hindernis: de Ourthe. Gelukkig had ik een picknick mee want onze tocht was een 12km lang. Waar we allemaal hebben overgeklommen, doorgekropen...je wil het niet weten. De stoere binken hebben pootje-baden gedaan aan onze picknick plek. Maar het water was precies kouder dan verwacht.

Het kampterrein werd goedgekeurd en volgende op de lijst was de woning gaan inspecteren waar we volgend jaar met de bende naar toe gaan. Dit bleek amper 1,6km van het terrein te liggen. Deze laatste afstand hebben ze, na hulp en kracht te hebben gevraagd aan de hogere machten, afgelegd met een Jupilerblikje. Dit schopten ze tot aan het nieuwe eindpunt. Er bleef nog amper iets van over maar het was hilarisch welke kronkels ze allemaal konden maken om toch maar dat blikje mee te hebben. We verstopten dit op een plekje zodat we volgend jaar er terug naar kunnen zoeken.

Plots zien we fietsers met een rood bordje...deelnemers van de LCMT...zouden de papa's nog moeten passeren? We posteerden ons in de zon op onze kont langs de kant van de weg bovenaan de berg die ze moesten oprijden. Nog geen 2 minuten later stormt Jurgen ons voorbij. Onder luidkeels gejuich en geroep werd hij de berg opgejaagd. Héhé, wat een perfecte timing. Een goed 3 kwartiers later waren er de papa's. Ze ondergingen hetzelfde enthousiaste gedoe. En floep daar was ook Rony. Goed, nu kunnen we terug naar het hotel.

Aangezien we nog een uur moesten wachten op de volgende bus besloten we te liften. Eerste duimen werden uitgestoken en er stopt al een wagen...met discobal (OMG). Ik werd bijna gek van de weerkaatsing van de zon op die bal maar ja, mijn jeugd vond het cool zo'n discokar. De lieve man met zoon zette ons af in Taverneux, ongeveer halverwege de afstand die we moesten afleggen. We bedankten hem, vroegen welke richting we dienden te stappen en gingen terug op pad. Dit was een drukke baan en met een onoverzichtelijke bocht. We besloten niet te liften tot we deze voorbij waren.

Ja jongens, steek die duimen maar terug uit en lachen hé! Ongelooflijk, onmiddellijk hadden we terug prijs. Deze keer in een super ruime wagen van nog maar net 1 week oud. Onze kleren waren wel wat vuil door onze zwerftocht langs de Ourthe maar meneer vond het niet erg. Nieuwe auto's ruiken toch zo heerlijk! Meneer ging ons in het centrum van Houffalize afzetten. Maar we waren zo aan de praat geraakt dat we aan de finish aan het hotel werden gedropt. De organisatie vond dit niet ok, zo'n wagen aan de finish maar ik toonde lekker dat ik hun blikken niet zag. Van de 6 km terug naar Houffalize hebben we zo'n 500m gestapt en de rest met 2 lifts afgelegd. De mannen waren net aangekomen en we sloten de dag verder samen af.

Zaterdag stond er 'boenksgewijs stappen naar Houtopia' op het programma. Na het overklauteren van de legertank in het centrum van Houffalize arriveerden we aan Houtopia. We konden enkel maar staan likken van achter het hekken want het was...GESLOTEN. Merde...alle dagen open behalve op zaterdag...en nu? Gezien het late middaguur en de opkomende honger mochten ze een terras in de zon uitkiezen om te lunchen. De boys waren opmerkelijk stil, ze hadden meer honger dan ze dachten. Gelukkig waren het grote porties en het was grappig hoe ze het bord aanvielen. Het getetter en gestoei nam terug te overhand...ze waren voldaan. We stapten langs een andere weg terug naar het hotel. De jeugd dook het zwembad in en ik ploefte me in de zon op het terras tot het tijd was om de mannen op te wachten aan de finish. Maar deze waren er merkelijk vroeger dan voorzien en zo was het moment op terras van korte duur.

Zondag was het uitslapen, koffers pakken, auto inladen en vertrekken naar de finish terug in Marche-en-Famenne. Maar eerst nog een tussenstop doen aan Houtopia. Rony had wat last en had besloten de laatste etappe niet meer te rijden. Zijn fiets werd achter op de wagen gebonden en ik nam hem wel mee naar de finish. Ik denk dat hij moet gedacht hebben wat voor een zotte bende we wel zijn. Maar hij plooide vrij snel en deed al vlug mee. Eten zouden we in de cafetaria doen aan de finish. Het stond immers in de info dat dit mogelijk was. Maar dat was buiten de waard gerekend: geen eten buiten un pain saucisse madam. Dat dan maar binnen gespeeld zodat de grootste honger toch gestild was. De mannen arriveerden vrij snel aan de finish. Douchen, fietsen opbinden en hup richting huis waar we lekkere frietjes met van alles bij konden eten. De jeugd zat nog nooit zo vlug in de wagen om naar huis te gaan.

Het weekend werd op gepaste wijze afgesloten op de bubble brunch bij Chateau Arno...Heerlijk zo'n vlieg zijn bij zo'n grappige levendige jeugd. Me lucky girl.