Wat had ik precies gezegd
vorige keer? Dat oktober een kalme maand gaat worden? Tja, mmmm, misschien een heel klein beetje? Ja, een heel klein beetje dan.
Mijn meest sportieve week was de laatste. Op die laatste oktoberzaterdag was het heerlijk weer. Ik wou mijn lievelingstoer in Wanzele nog eens proberen. De benen voelden ook sterk aan en misschien zit er wel een 15K in? Dus loopgordel meenemen met drank en gsm erin is de boodschap.
Na een uur intensief zoeken en vloeken heb ik het opgegeeven. Lap, die is verloren gegaan in de verhuis! Bovendien was mijn loophorloge volledig plat dus dat uurtje zoeken kwam nog goed van pas.Je kan je wel al inbeelden dat ik behoorlijk opgedraaid vertrokken ben. Hoe kan ik nu zo stom zijn en zo slordig! Mijn goede loopgordel kwijt, en dan nog mijn enige eerste prijs die ik ooit gewonnen heb.
Maar mijn frustraties waren vlug verdwenen. Lekker zonnetje, mooie natuur, heerlijke temperatuur...en biebie was weg van de wereld. Geen erg toch? Neen, behalve als het 2 jaar geleden is dat je die toer gelopen hebt en plots moet vaststellen dat je het niet meer weet. Toen ik het bord 'Schellebelle' zag begreep ik dat ik helemaal uit koers was.
Maar een goede straatloper weet wel overal zijn baan en gelukkig kon ik de me vlug terug richting Lede brengen. Het werd effectief een 15K en mijn hartje maakte zowaar een vreugdesprongetje: I'm back!
Vanaf dat moment is de runaholich in mij terug wakker geworden. Het is geen grote opgave meer. De schoenen raken op tijd niet moddervrij gemaakt en het smurfen naar leuke trails is begonnen. Veerle, mijn loopmaatje op woensdag, blijkt ook een trailliefde te hebben. Het is nog een prille liefde maar stilletjes aan help ik haar deze ten volle te ervaren.
Ze vergezelt me ook op zaterdagen en dan duiken we de bossen in. Het is heerlijk zo samen met een vriendin een passie te kunnen delen. En ik moet zeggen dat ze het schitterend doet. Het is heerlijk als ik haar brede smile zie als we door de modder ploeteren. De ideale looppartner is ze!
Op de eerste ijzeldag van deze winter, maandag 23 november, ben ik grandioos en volledig stijlloos de grond opgegaan met mijn fiets. Buiten blauwe benen, ellebogen en rechter ribbenkast ben ik er goed vanaf gekomen. Ik was bang dat mijn lopen even voorbij ging zijn maar buiten een wat kloppend gevoel heb ik geen last. Gelukkig en oef! Alleen zal ik de komende weken niet meer mee moeten doen aan een Miss-wedstrijd.
Zowaar is de eerste inschrijving voor een leuk loopevenement ook een feit. Veerle en ik nemen deel aan de
Ghelamco Arena Run op 27 december 2015. En stukje per stukje ben ik aan mijn planning van 2016 begonnen. Wat al vaststaat is de Beartrail in Voeren eind oktober. Verder pik ik hier en daar een leuke trail mee...wie weet met Veerle.
Veerle en ik waren netjes op tijd. We rijden de parking op van den Brico, rechtover het stadion en wie rijdt er achter ons? Charlotte en Luk van Club365! Wat een toeval is dat zeg.
En als ik bij Club365 val dan is het koekenbak. De rest van de bende hebben we opgewacht boven. Heerlijk om die allemaal terug te zien. Geen haar veranderd, nog altijd even zot en een plezier om mee samen te lopen.
Ik stelde Veerle aan hen voor en al vlug bleek dat het een match was. We hebben samen 3 rondjes gelopen. Alé, eigenlijk 3,5 rondjes hoor; aan de bevoorrading zijn we terug op de grasmat gelopen want Charlotte en Luk kwamen eraan.
Allemaal tezamen, hand in hand zijn we over de finish gelopen. Daar heb ik de kerstman eens goed gepakt met deze foto tot gevolg. Dienen mens wist echt niet wat hem overkwam. We haalden wel de voorpagina van Het Laatste Nieuws hiermee.
Ge ziet, een beetje zot is tof. We hebben al een nieuwe rendez-vous op zaterdag 2 januari in Gent. Dan loop ik een duurloopje van 20 km mee. Een mooie manier om 2016 in te zetten!
Prettige feesten iedereen!
