Leef!

De eerste week van augustus was er eentje in mineur. Iedere dag was er een vriendin die plots geconfronteerd werd met een onmenselijk en onwezenlijk verdriet. Thomas sloot de rij af. Hij werd bij het fietsen gegrepen door een Jeep en vecht voor zijn leven. Zaterdag en zondag durfde ik bijna niet opstaan...vreselijke week.

We zijn met een beladen gemoed op familievakantie vertrokken naar Bretagne. We hadden vele uren in de wagen voor de boeg en we praatten met de kids over de dinges des levens. Het komt hem eigenlijk neer op een vrij simpele denkwijze: leef en geniet.

De zon scheen in Bretagne en ons gezelschap ontving ons met open armen. Door de voorgaande week waren we vastbesloten de momenten op te zuigen, gulzig en gretig. Het was een ontspannen, gezellige en gastronomische week (lap, weeral een kilootje er bij). We deden leuke uitstappen, lagen languit op het strand en ik kreeg de beginselen in 'Hoe ga je shoppen met de volle goesting?'. Tja, blijkt dat er toch een echte vrouw in mij schuilt, ergens heel diep van binnen. Ik heb ze eventjes losgelaten. Had ik sportgerief meegenomen om in de prachtige natuur daar te gaan lopen? Nope, helemaal vergeten zeg. Bretagne was verrassend mooi en onze uitstappen waren beweging genoeg. Het is een zekerheid: hier wil ik nog terug komen.

  

Maandagavond van de derde week zijn we terug thuisgekomen. Vlug de wasmachine volgepropt en valiezen uitgepakt om onmiddellijk terug te vullen. Dinsdagmiddag zaten Kind 1 en 2 samen met mij in de wagen met daarachter de botenkar richting Bütgenbach. Ze hebben daar de komende dagen zeilstage en -wedstrijd. Maar eerst was er een tussenstop in Genval. We mochten Manu's nieuwe boot gaan opladen...in de gietende regen. Ik moest hem af en toe op aarde trekken...hij zweefde van geluk.

De rit naar Bütgenbach ging relatief vlekkeloos. De grote tent werd opgezet zodat de boys samen konden slapen en ik posteerde die van mij op het plekje met zicht op het meer. Noor ging bij de meiden slapen. Man man man maar wat was de nacht koud zeg! Ik had 2 slaapzakken nodig om warm te blijven. Als je dan iemand bent die 's nachts steevast naar toilet moet, dan is dat ook geen lachtertje. Dat koude niet bevorderlijk is voor de blaas, mag je wel stellen. Ik moest er wel zeker 3 keer uit. Pffff....wat een kou.

De ochtend maakte wel alles goed met een ongelooflijk mooi uitzicht. De stage was officieel begonnen. De komende 5 dagen was het boten in en uit het water leggen, helpen met op- en aftuigen, handje helpen in de keuken en genieten van de zeilertjes. De kids hebben een prachtige ervaring gehad. Hun coachen zijn mensen die zelf zeilden of zeilen op hoog niveau en weten waarover ze het hebben. Ze kregen naast de praktijk ook een gezonde portie theorie voorgeschoteld. Samen met nog enkele walouders zorgden wij ondertussen voor de interne mens: genoeg en lekker eten maken.

Deze keer had ik mijn sporttas wel mee. Ik was vastbesloten om 2 x rond het meer te gaan (goed voor 20,3 km) en zeker wat te zwemmen. Samen met 2 dames ging ik 2 x het meer helemaal rond in een stevige staptred. En mijn wetsuit heeft ook dienst gedaan. Het water was aangenaam van temperatuur en ik heb een 700m in het meer gezwommen.

Donderdagavond was Noor helemaal uitgeput. Het is niet te onderschatten die fysieke inspanning zo een ganse dag op het water. Ze vroeg of ze vanaf dan bij mij in de tent mocht slapen. Geen probleem hoor, zo is het een pak warmer voor mij ook!

Zondagmorgen heb ik wel iedereen rond mij wakker gegild. Ik hoorde al een tijdje een krabbend geluid aan mijn tent. Ik kon het niet echt plaatsen, het leek van onder mij te komen maar dat is toch niet mogelijk?! Zal toch wel niet 1 van die honden zijn die hier aan mijn tent zijn behoefte staat te doen?! Jakkes. Niets te zien. Ik leg me weer neer en probeer verder te slapen. Daar is dat krabben weer. Ik voel een por in mijn zij. EEEEEK, een beest onder mijn grondzeil. Ik schiet omhoog en in een reflex klop ik met mijn vuist op de plek. Noor zit er wat verdwaasd op te kijken. Ok, zal nu wel weg zijn. Dus leggen we ons weer neer. Merde, nu voel ik de porren aan mijn voeten! Noor en ik staan er verbaasd op te kijken...en plots valt onze nikkel...EEN MOL...het is een mol die naar boven probeert te komen! Bij het afbreken van de tent waren er tot 4 gaten langs waar dat beest geprobeerd heeft.

Verder was het een toffe bende ouders. Allemaal positief, graag lachen en klaar om elkaar te helpen. De omgeving rond het meer en natuurlijk het meer zelf zijn adembenemend mooi. Oooo wat is dit genieten. Ook de zeilers onderling hebben zich dik geamuseerd. Het is een grappige bende!

Zaterdag en zondag waren de wedstrijddagen. Manu deed het super goed in zijn nieuwe boot. Hij belandde op de 7e plaats. Noor heeft ook keigoed gezeild. Voor haar was dit nog maar haar 2e wedstrijd en ze haalde de 13e plaats op 20 deelnemers. Ik ben zo fier op mijn kids. Ook ik heb heel wat opgestoken over het zeilen maar de terminologie zal toch nog wat meer tijd nodig hebben.

Het goede nieuws dat Thomas uit zijn coma is gekomen maakte mijn euforisch gevoel alleen maar sterker. Blijven vechten en beter worden hé Thomasie!!!!