Bear Trail - Week 15

Inderdaad, we zijn terug gestart met het werken naar een doel. Zoals al eens eerder geschreven is het eentje waar ik mijn grenzen wat wil verleggen. Na ons weekendje Maasmechelen zal het fietsen nu terug op zijn normale niveau komen en kan er terug meer gelopen worden. Mijn doel was de 40km halen op het einde van voorbereidingsweek 15.

Met Padi heb ik woensdag 7 km gedaan. Omdat het terug op de nieuwe paden in den Osbroeck was, heeft ze het merendeel los naast mij kunnen lopen. Op een bepaald moment vond ze dat ze wel al heel lang flink en braaf geweest was en kreeg ze het zot in haar. Ze vloog van de ene kant naar de andere, gracht in, gracht uit, met haar voorpoten pletsend in de modder. Super grappig en het lukte me dan ook niet om streng te zijn. God ja, ze genoot zo erg. Ik heb haar maar laten razen want luisteren doet ze dan toch niet. Ze steelt letterlijk het moment en eigenlijk was ik wel fier op haar dat ze zich zo amuseerde.

Madamme was dan natuurlijk bekaf en meer dan 7km wou ik haar niet aan doen. Bij het uitstretchen was ik haar plots kwijt. Ik zag ze niet maar dat is niet haar gewoonte om op dit moment plots te verdwijnen. Tot ik een meter verder keek dan mijn neus lang. Padi zat gewoon netjes op haar poep te wachten aan de deur voor naar de douches te gaan. Ze keek naar mij met een blik van 'Awel? Ge dacht toch echt niet dat ik vuil naar huis ga?!'. Toen ik de deur open deed, ging ze zelf in de douche staan, over de tuinslang en ik mocht mijn taak uitvoeren. Nadien trakteerde ze me ook op een douche...de schat. Wat zie ik dat beest toch graag!

Donderdag heeft Neefken me gezelschap gehouden. Neefken is volop in zijn opbouw bezig. Hij loopt nog niet zo lang maar doet het al behoorlijk goed. In september zou hij graag de Energizer Night run van 9km lopen. De afstand is al geen probleem meer, nu is het kwestie van die snelheid op een verantwoorde manier naar boven te krijgen. Hij is gedreven en dat is al den helft van den effort. We hebben er 10K gedaan en het ging erg vlot.

Vrijdag was ik tijdens mijn 10K in het gezelschap van Nathalie. Ook zij verdiend al een dikke pluim zenne. Het is ook een doorbijterke want die ambetante blaren op haar voeten toch steeds hé. Daar moet dus toch een oplossing voor zijn? Ik heb al heel het internet afgezocht maar niet echt het soelaas gevonden.

Op het einde van de training heeft ze blaren, steeds op dezelfde plek. Ze heeft goeie schoenen, goeie sportkousen, dus daaraan ligt het niet. Ze vetert de schoenen ook perfect dicht, niet te vast en niet te los. Ook niet de oorzaak dus. Dus oproep aan alle ervaren lopers: wat is de oplossing voor haar om toch eens een week zonder die blaren te kunnen lopen?

Zaterdag stonden mijn kuitspieren goed strak dus tijd om ze los te rijden. Deze keer is het de Faluintjesroute geworden samen met Sofie en Jules. Gelukkig had hij een garmin mee met de route op want op 2 bordjes na, was er geen enkele aanduiding meer aanwezig. Stad Aalst zal hier wel eens werk van mogen maken. We hebben ook geluk gehad, van start tot 1,5 kilometer voor het einde hebben we in de zon gereden. Het laatste stuk was in de beginnende regen. Het heeft de verdere avond en nacht gegoten.

Zondag eveneens geluk gehad. De volle 13 kilometer heb ik in de zon gelopen. Moet wel zeggen dat de ene kilometer al vlotter ging dan de andere. Maar de week is afgesloten met de voorziene 40K en dan nog allemaal in leuk en fijn gezelschap. Ik hoef niet te vertellen hé dat ik toch een bofkont ben met zulke schatten van vrienden?!

Morantisch weekend

Hoe warm en zwoel het op mijn laatste run was, zo nat en winderig was het op deze van afgelopen donderdagavond. Lede en omstreken werd geteisterd door hevige regen van 17u tot 19u. Vele woningen hadden wateroverlast, de straten stonden blank en onze spuitgasten (het beste korps in Oost-Vlaanderen trouwens) hadden goed hun werk.

Tussen al die druppels en plassen door waren er toch 2 loperkes die volharden in de boosheid: Neefken en ik. Nathalie zou er normaal gesproken ook bij zijn maar helaas was zij bij de ongelukkigen met wateroverlast. Gelukkig bleek de schade tot het minium beperkt te blijven.

Ons tochtje was een echte uitdaging. Voor mij was de big smile op Neefken zijn gezicht een ongelooflijke voldoening. We hebben een kilometer meer (8K ipv 7K) gelopen dan gepland maar hij kon dit moeiteloos aan. Deze donderdag gaan we voor de 10K.

Vrijdag hebben Chris en ik de fietsen in de wagen gestoken en zijn we onverwachts vertrokken naar Maasmechelen om te mountainbiken. Hij had geboekt in de B&B Het Vuchter Kwadraat. We zijn daar hartelijk ontvangen en we waren direct op ons gemak. De eigenaars zijn gezellige lieve mensen. De renovatie van de hoeve heeft Jaak eigenhandig gedaan en amai, wat die man allemaal kan. De kamers zijn smaakvol ingericht. Wij hadden de Lavendelkamer.

Chris was al grieperig vertrokken. Hij had vanaf donderdag alle 2 uur nood aan medicijnen. Zaterdag stond er een hele dag mountainbiken op het programma. Het weer zat mee maar of de koorts genoeg zou gezakt zijn, dat was de vraag. Dus op tijd het bedje in na de lekkere medicijnen van An :-).

Zaterdagmorgen was het ergste voorbij en hij zag het wel zitten om te vertrekken. Met mij erbij zou het tempo voor hem toch niet te snel zijn en kon hij de microbekes lekker uitzweten. Dus wij op pad voor een tocht van +/- 100km in het Nationaal Park van Limburg. De natuur was overweldigend. Prachtige single tracks tussen de hoge bomen...tot kilometer 24 en 25...

Plots stonden we voor een ravage van omvergevallen berken. Wat was er hier gebeurd? Omdat we in de middle of nowhere stonden was er maar 1 oplossing. De MTB op de schouder en over de stammen klefferen en klauteren. Er kwam wel geen einde aan. Dit kan toch niet van boskap zijn? Over een afstand van net geen kilometer hebben we meer dan een uur gedaan. Dit weekend zal ik weer geen schoonheidswedstrijd winnen met mijn benen: vol schrammen en plekken van de takken.

Maar we waren terug op het berijdbare stuk van onze route en konden de tocht verder zetten. Spijtig genoeg hebben we op het einde een stuk niet meer kunnen doen omdat we te veel tijd verloren hadden in die jungle. Achteraf vernamen we dat de oorzaak van dit oerwoud een windhoos was die 2 weken geleden zo eventjes om 200 voetbalvelden groot bomen neergemaaid heeft.

We hebben 85km gedaan en 's avonds zijn we naar het restaurant gefietst. Daar kreeg Chris de terugslag van de inspanning van die dag. Hij was een echt voddeke aan tafel en ik had met hem te doen. Dat is toch liefde hé zo misselijk een hele dag met mij gaan fietsen!

Zondag was het regen en nog eens regen en nog eens regen. Dit is niet verantwoord om half ziek in te rijden. Dus na het rijkelijk en gezellig ontbijt met de gasten uit Oosterzele hebben we onze spullen ingeladen en naar huis gereden.

Maandag en dinsdag was het dan mijn beurt om me grieperig te voelen. Gisterenavond is Noor terug gekomen van haar scoutskamp. Eindelijk want ik heb mijn pruts toch heel hard gemist. Het is zo raar zonder kids in huis.

Vandaag zweette ik er de laatste virussen uit tijdens mijn loopje met Padi. Morgen staat er een run met Neefken en misschien Nathalie op het programma. Doel is deze week mijn totaal van het lopen op 40km te krijgen. Met de trails in het vooruitzicht is het hoog tijd voor actie!

Ik zag het licht...

Het was zeer warm gisteren, voor mij is dit tropisch. Maar ik heb mijn loopschoenen en camelbag aangedaan en ben vertrokken voor 1,5u joggen. Ik heb mijn lievelingsmuziek in mijn oren gestoken en off I went.

Omdat ik me niet wou enerveren over de warmte was ik na enkele kilometers behoorlijk weg van de wereld. Sedert geruime tijd kan ik mezelf in deze 'hypnotische' toestand brengen tijdens het lopen en dat is een zaligheid. Voldoende alertheid voor verkeer en veiligheid maar tegelijkertijd compleet in een andere dimensie, sfeer, hemels is dat. Waar ik loop, of beter naar waar, daar heb ik geen flauw idee van. Ik sta meestal binnen mijn vooraf gestelde tijd terug aan mijn voordeur. Het is maar door bepaalde geluiden of dingen dat ik terug in de werkelijkheid val.

Mijn tempo lag bewust heel laag want door deze drukkende warmte voor de storm schiet mijn hartslag als een pijl naar boven. Bij iedere pas voelde ik me een gelukkig meiske en toen zag ik ons Maria. Ze staat daar aan de rand van een vergeten padje, tussen de struiken. De noveenkaarsen branden. Ik heb haar mooie roze bloemetjes gegeven en ik kreeg een heerlijke verfrissende hemeldouche in ruil.

Vanalles en niets

De afgelopen week was het vanalles en niets. Het is wat lopen geweest, wat fietsen maar vooral me veel gewenteld in het gezelschap van mijn vrienden. Vriendschap wordt nogal vlug als vanzelfsprekend gezien. Door mijn zelfopgelegde te bereiken doelen weet ik maar al te goed dat dat niet zo is. Wanneer de gelegenheid zich dan voordoet om er een flinke portie van in mijn hartje te steken en ze allemaal eens goed tegen mijnen gilet te trekken, dan doe ik dat.

Mijn zoon is afgestudeerd aan de lagere school met een schitterend rapport. Hij is helemaal klaar voor de middelbare school. Mijn dochter heeft het fantastisch gedaan en was 3e van de klas. Dat is al een zorg minder in het leven, goedstuderende jeugd.

Bovendien zijn ze beiden deze week afgezwaaid op de zwemschool. Ze hebben alle leergroepen doorlopen en zijn met glans geslaagd. Ze kiezen beiden voor het conditiezwemmen. Noor wil later overschakelen naar waterballet maar dat zien we dan wel.

Maar mijn weekend was zo prachtig gevuld door mijn schatjes van vrienden. Vrijdag was het girls night out met de MTB-meiden. We zouden naar een parkconcert gaan maar we zijn gewoon niet verder geraakt dan ons 'stamcafé'. Dergelijke sortiekes zijn altijd gevaarlijk en plannen komen vinden daar meestal hun oorsprong.

Aangezien we nog niet uitgekletst waren hebben we er de zaterdagmiddag gewoon aangebreid. We zijn dan gaan lunchen in de tuin van De Jaeger maar deze keer met de mannen en kids er bij. Resultaat? We trekken er met de vrouwen een weekend op uit in september. Mooi toch?

Diezelfde namiddag was ik met mijn gezin uitgenodigd door de familie Wuytens. Het is een traditie in onze compagnie dat er bij een zwangerschap geraden wordt naar het geslacht van het kind. Alles wordt netjes opgelijst en na de geboorte betalen de verliezers een fles champagne aan de winnaars. Deze namiddag zouden deze uitgedronken worden naar aanleiding van de geboorte van Leonie en Tinne. Heel wat flessen dus. Het was super gezellig en ik heb enorm genoten.

Zondag ben ik dan gaan mountainbiken met Sofie. Mijn hoofd was zo leeg dat ik totaal geen idee had waar we welk baantje moesten inslaan op onze vertrouwde route in Kalken. Sofie heeft het heft in handen moeten nemen en me echt telkens moeten zeggen: links, rechts, etc... We hebben 56 km op onze teller geplaatst en daarmee was mijn weekendje netjes afgesloten.