Ik zag het licht...

Het was zeer warm gisteren, voor mij is dit tropisch. Maar ik heb mijn loopschoenen en camelbag aangedaan en ben vertrokken voor 1,5u joggen. Ik heb mijn lievelingsmuziek in mijn oren gestoken en off I went.

Omdat ik me niet wou enerveren over de warmte was ik na enkele kilometers behoorlijk weg van de wereld. Sedert geruime tijd kan ik mezelf in deze 'hypnotische' toestand brengen tijdens het lopen en dat is een zaligheid. Voldoende alertheid voor verkeer en veiligheid maar tegelijkertijd compleet in een andere dimensie, sfeer, hemels is dat. Waar ik loop, of beter naar waar, daar heb ik geen flauw idee van. Ik sta meestal binnen mijn vooraf gestelde tijd terug aan mijn voordeur. Het is maar door bepaalde geluiden of dingen dat ik terug in de werkelijkheid val.

Mijn tempo lag bewust heel laag want door deze drukkende warmte voor de storm schiet mijn hartslag als een pijl naar boven. Bij iedere pas voelde ik me een gelukkig meiske en toen zag ik ons Maria. Ze staat daar aan de rand van een vergeten padje, tussen de struiken. De noveenkaarsen branden. Ik heb haar mooie roze bloemetjes gegeven en ik kreeg een heerlijke verfrissende hemeldouche in ruil.