Hoe warm en zwoel het op mijn laatste run was, zo nat en winderig was het op deze van afgelopen donderdagavond. Lede en omstreken werd geteisterd door hevige regen van 17u tot 19u. Vele woningen hadden wateroverlast, de straten stonden blank en onze spuitgasten (het beste korps in Oost-Vlaanderen trouwens) hadden goed hun werk.
Tussen al die druppels en plassen door waren er toch 2 loperkes die volharden in de boosheid: Neefken en ik. Nathalie zou er normaal gesproken ook bij zijn maar helaas was zij bij de ongelukkigen met wateroverlast. Gelukkig bleek de schade tot het minium beperkt te blijven.
Ons tochtje was een echte uitdaging. Voor mij was de big smile op Neefken zijn gezicht een ongelooflijke voldoening. We hebben een kilometer meer (8K ipv 7K) gelopen dan gepland maar hij kon dit moeiteloos aan. Deze donderdag gaan we voor de 10K.
Vrijdag hebben Chris en ik de fietsen in de wagen gestoken en zijn we onverwachts vertrokken naar Maasmechelen om te mountainbiken. Hij had geboekt in de B&B Het Vuchter Kwadraat. We zijn daar hartelijk ontvangen en we waren direct op ons gemak. De eigenaars zijn gezellige lieve mensen. De renovatie van de hoeve heeft Jaak eigenhandig gedaan en amai, wat die man allemaal kan. De kamers zijn smaakvol ingericht. Wij hadden de Lavendelkamer.
Chris was al grieperig vertrokken. Hij had vanaf donderdag alle 2 uur nood aan medicijnen. Zaterdag stond er een hele dag mountainbiken op het programma. Het weer zat mee maar of de koorts genoeg zou gezakt zijn, dat was de vraag. Dus op tijd het bedje in na de lekkere medicijnen van An :-).
Zaterdagmorgen was het ergste voorbij en hij zag het wel zitten om te vertrekken. Met mij erbij zou het tempo voor hem toch niet te snel zijn en kon hij de microbekes lekker uitzweten. Dus wij op pad voor een tocht van +/- 100km in het Nationaal Park van Limburg. De natuur was overweldigend. Prachtige single tracks tussen de hoge bomen...tot kilometer 24 en 25...
Plots stonden we voor een ravage van omvergevallen berken. Wat was er hier gebeurd? Omdat we in de middle of nowhere stonden was er maar 1 oplossing. De MTB op de schouder en over de stammen klefferen en klauteren. Er kwam wel geen einde aan. Dit kan toch niet van boskap zijn? Over een afstand van net geen kilometer hebben we meer dan een uur gedaan. Dit weekend zal ik weer geen schoonheidswedstrijd winnen met mijn benen: vol schrammen en plekken van de takken.
Maar we waren terug op het berijdbare stuk van onze route en konden de tocht verder zetten. Spijtig genoeg hebben we op het einde een stuk niet meer kunnen doen omdat we te veel tijd verloren hadden in die jungle. Achteraf vernamen we dat de oorzaak van dit oerwoud een windhoos was die 2 weken geleden zo eventjes om 200 voetbalvelden groot bomen neergemaaid heeft.
We hebben 85km gedaan en 's avonds zijn we naar het restaurant gefietst. Daar kreeg Chris de terugslag van de inspanning van die dag. Hij was een echt voddeke aan tafel en ik had met hem te doen. Dat is toch liefde hé zo misselijk een hele dag met mij gaan fietsen!
Zondag was het regen en nog eens regen en nog eens regen. Dit is niet verantwoord om half ziek in te rijden. Dus na het rijkelijk en gezellig ontbijt met de gasten uit Oosterzele hebben we onze spullen ingeladen en naar huis gereden.
Maandag en dinsdag was het dan mijn beurt om me grieperig te voelen. Gisterenavond is Noor terug gekomen van haar scoutskamp. Eindelijk want ik heb mijn pruts toch heel hard gemist. Het is zo raar zonder kids in huis.
Vandaag zweette ik er de laatste virussen uit tijdens mijn loopje met Padi. Morgen staat er een run met Neefken en misschien Nathalie op het programma. Doel is deze week mijn totaal van het lopen op 40km te krijgen. Met de trails in het vooruitzicht is het hoog tijd voor actie!
Tussen al die druppels en plassen door waren er toch 2 loperkes die volharden in de boosheid: Neefken en ik. Nathalie zou er normaal gesproken ook bij zijn maar helaas was zij bij de ongelukkigen met wateroverlast. Gelukkig bleek de schade tot het minium beperkt te blijven.
Ons tochtje was een echte uitdaging. Voor mij was de big smile op Neefken zijn gezicht een ongelooflijke voldoening. We hebben een kilometer meer (8K ipv 7K) gelopen dan gepland maar hij kon dit moeiteloos aan. Deze donderdag gaan we voor de 10K.
Vrijdag hebben Chris en ik de fietsen in de wagen gestoken en zijn we onverwachts vertrokken naar Maasmechelen om te mountainbiken. Hij had geboekt in de B&B Het Vuchter Kwadraat. We zijn daar hartelijk ontvangen en we waren direct op ons gemak. De eigenaars zijn gezellige lieve mensen. De renovatie van de hoeve heeft Jaak eigenhandig gedaan en amai, wat die man allemaal kan. De kamers zijn smaakvol ingericht. Wij hadden de Lavendelkamer.
Chris was al grieperig vertrokken. Hij had vanaf donderdag alle 2 uur nood aan medicijnen. Zaterdag stond er een hele dag mountainbiken op het programma. Het weer zat mee maar of de koorts genoeg zou gezakt zijn, dat was de vraag. Dus op tijd het bedje in na de lekkere medicijnen van An :-).
Zaterdagmorgen was het ergste voorbij en hij zag het wel zitten om te vertrekken. Met mij erbij zou het tempo voor hem toch niet te snel zijn en kon hij de microbekes lekker uitzweten. Dus wij op pad voor een tocht van +/- 100km in het Nationaal Park van Limburg. De natuur was overweldigend. Prachtige single tracks tussen de hoge bomen...tot kilometer 24 en 25...
Plots stonden we voor een ravage van omvergevallen berken. Wat was er hier gebeurd? Omdat we in de middle of nowhere stonden was er maar 1 oplossing. De MTB op de schouder en over de stammen klefferen en klauteren. Er kwam wel geen einde aan. Dit kan toch niet van boskap zijn? Over een afstand van net geen kilometer hebben we meer dan een uur gedaan. Dit weekend zal ik weer geen schoonheidswedstrijd winnen met mijn benen: vol schrammen en plekken van de takken.
We hebben 85km gedaan en 's avonds zijn we naar het restaurant gefietst. Daar kreeg Chris de terugslag van de inspanning van die dag. Hij was een echt voddeke aan tafel en ik had met hem te doen. Dat is toch liefde hé zo misselijk een hele dag met mij gaan fietsen!
Maandag en dinsdag was het dan mijn beurt om me grieperig te voelen. Gisterenavond is Noor terug gekomen van haar scoutskamp. Eindelijk want ik heb mijn pruts toch heel hard gemist. Het is zo raar zonder kids in huis.
Vandaag zweette ik er de laatste virussen uit tijdens mijn loopje met Padi. Morgen staat er een run met Neefken en misschien Nathalie op het programma. Doel is deze week mijn totaal van het lopen op 40km te krijgen. Met de trails in het vooruitzicht is het hoog tijd voor actie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten