Afgevinkt van mijn droomlijstje: de marathon van New York lopen. Ik kan deze ervaring samenvatten in 1 enkele zin:
Het is gek, fantastisch, onvoorstelbaar, opzwepend, euforisch, over the top, zwaar, kicken,....je MOET hem gelopen hebben.
De dagen er voor zijn we samen met Bart en Sofie de stad ingedoken. We hebben de meeste afstanden met de citybikes gedaan. Lekker handig en gemakkelijk. Je koopt je een ticket voor 7 dagen voor 25 dollar en je kan ongelimiteerd de fiets op. Een paar keer hebben we wat gesukkeld omdat het overbelast was door de vele bezoekers de dag voor de marathon. Maar verder verloopt dat prima.
Sofie had al met de neus in de reisgidsen gezeten. Met de lijst van de must-see-dingen werd elke dag de route samengesteld volgens ieders wensen. We hadden enorm geluk met het weer (zelfs tot 21°). De dagen waren goed en evenwichtig gevuld en ons reisgezelschap was ronduit perfect. We hebben zelfs Keanu Reeves in actie gezien.
Dikke Amerikanen en junkfood? Nope, niet aanwezig. De New Yorkers zijn slank, heel behulpzaam, geduldig, sociaal en verslaafd aan rijtjes vormen. We hebben een hele week lekker biologisch gegeten in gezellige restaurantjes waar we telkens door het lot beland waren.
De openingsceremonie was speciaal. Al die verschillende landen in hun traditionele klederdracht, allemaal marathonlopers, het was een gezellige bedoening. In het begin was ik de enige voor België. Erg hé. Toen dook er een leuke jongeman op uit Zeebrugge die in New York woont: Cédric Lanckriet. Oef we waren al met 2 en gelukkig was hij een sfeermaker. Vlak voor de start van de landenparade dook de delegatie van Club365 op. Zij laten je nooit in de steek. De gekte kon losbarsten. De Belgische vlag heb ik torenhoog uitgestoken. Ik heb volop genoten van dit unieke moment. We waren zo klaar voor zondag.
Rijnmond Marathonreizen, de organisatie waar ik met mee was, leverde ons zondagmorgen aan het startdorp af. Dit was handig. Zo konden we langer slapen, later eten en moesten we niet van 6u of 7u 's morgens in de kou op Staten Island zitten wachten. De temperatuur was nog maar amper 1/3 van deze van zaterdag. De wind was guur en koud. Gelukkig was er geen regen.
De veiligheidsmaatregelen waren enorm. Dikke duim voor de mensen die dit hebben bedacht en die voor de uitvoering zorgden. Duizenden politie-agenten, veiligheidsmensen, helikopters, straten afgezet met trucks gevuld met zand of rotsen, camera's overal. Als er hier nog iets zou gebeuren, dan was dat maar zo. Tijdens het wachten aan onze corral (startbox) was het bibberen. Samen met mijn omstaande lopers besloten we de pinquintechniek toe te passen. Eentje in het midden, anderen met rug er rond en zo steeds afwisselen. We hadden onze babbel zo, we hadden warm en de tijd vloog voorbij. Ja er was leute aan correl 49 wave 2!
Ik stond helemaal vooraan bij de start. Ik was de eerste de brug op. Pfffieuw, hoog zeg maar de scherpe koude wind liet ons er niet van genieten. Mijn spieren waren stijf van de kou. Ik begon al 5 minuten aan mijn 4u toe te voegen in gedachten.
Het publiek in Brooklyn was overweldigend. Ze hadden heel veel moeite gedaan in borden en kartons om de lopers te motiveren. Het mooiste was een klein prachtig jongetje van ongeveer 6 jaar. Zijn papa hield een karton omhoog met 'FREE HUGS' op. Ik kon da manneke niet weerstaan. Ik liep op hem af en kreeg een stevige welgemeende knuffel van hem. Ik was zo gelukkig dat ik hem omhoog tilde. Man wat zijn die mensen hier toch socialer dan bij ons!
Tot kilometer 21 was het enthousiasme van het publiek een enorme stuwende kracht. Schreeuwen, juichen, muziek, high fives...iedere seconde, iedere centimeter van het parcours. Dit kan je je echt niet voorstellen. Wat een impact dat dit op je heeft is immens. Ik moest mezelf steeds tot de orde roepen. Temperen Wis, temperen.
Plots werd mijn hand vastgenomen. Ik schrok een beetje en keek verdwaasd op zij. CHARLOTTE! Wat fijn haar stralende lach te zien. Maar vooral wat een toeval als je weet dat er 50.740 lopers waren, zij in een andere kleur en startbox zat.
Enkele kilometers later herken ik een stem, ik kijk om en zie ANJA! Ze staat als gek te schreeuwen, ik dacht echt dat ze omhoog zo vliegen zo enthousiast was ze. Ik keerde terug en gaf haar een stevige knuffel. Wat een schatje is ze toch.
De Joodse wijk was in schril contrast. Muisstil, ongeïnteresseerd waren ze. Maar die stilte was wel eventjes welkom eerlijk gezegd. En dan kom je 1e Avenue op....Holy smoke! Opnieuw geschreeuw, gejoel, muziek, non stop en in stijgende lijn tot voorbij de finish. 'Your looking great!' 'Almost there!' 'Amazing!' 'Pain now, champagne later!' 'Keep running!'....continu.
Op kilometer 26 zag ik bekende gezichten: Sofie en Chris die als gekken aan het zwaaien waren. Kon ik eindelijk weten hoe het met Bart aan het verlopen is. Hij sukkelt al van thuis met een ontsteking in zijn been. Het had hem al wat gepieker gegeven. Maar ik kreeg het goede nieuws: hij was al binnen! Zijn tijd 3u 18min. Man man man, wat is dat toch een sportwonder zeg!
Rond kilometer 28 werd ik voorbij gestoven door een cameraploeg. Vlak voor mij stopte ze en begonnen de dame rechts van mij te interviewen. Ik herkende haar niet onmiddellijk. Maar dat ze er een tijdje ging over doen was duidelijk. Nu snapte ik wat er net daarvoor was gebeurd. Er was namelijk zo'n huppelend ding die steeds riep 'run faster cause ...(hier verstond ik haar niet) Anderson is gonna run you over'. Dit hoorde dus allemaal bij het script. Zot. Vandaag las ik dat het Pamela Anderson was. Hmmm...waar waren haar boobies gebleven? Kan ze die op en af zetten of zo? Want ze had er geen hoor!
En dan begon het vals plat. Vanaf kilometer 35 bleek New York enkel maar omhoog te gaan. Ik kreeg het ook moeilijk. Door het schreeuwen en het lawaai raakte ik maar niet in mijn looptrance. Nadeel: iedere beweging begon ik te voelen. Omdat ik in het grote pak liep en de straten niet meer zo'n grote boulevards waren, was er geregeld oponthoud bij de bevoorrading. Ik heb enkele keren gewoon moeten stil staan. Dodelijk. Trouwens iedere 3 kilometers was er drinken.
En dan zag ik Central Park. Het kon niet ver meer zijn want ik had er al bijna 40 kilometer opzitten. Maar die ronde wereldbol op Colombus Square bleef maar weg. Ik had het echt moeilijk nu. Mijn heupen deden pijn en ik voelde mijn tempo aanzienlijk zakken. Damn. Die laatste kilometer naar de finish was ellenlang.
Maar dan de ontlading en de tranen: ik had hem uitgelopen en binnen mijn verwachtingen. Ik had gedroomd van 4u maar opgeschreven 4u 15min. Met mijn tijd van 4u 16min 38sec voldeed ik perfect aan wat realiseerbaar was voor mij. Ik denk niet dat ik sneller zou kunnen lopen hebben.
Op de lange wandelroute richting de UPS-wagens met onze bagage in ben ik even gaan zitten. Ik had nog niet de tijd genomen om mezelf te feliciteren. Ik hoor mijn naam, kijk op en Lia Kruithof staat voor me. Ze zet zich naast me en we evalueren de marathon. Ze heeft het ook fantastisch gedaan. We pikken onze kleren op, tetteren ons richting reüniepunt en daar word ik warm onthaald door mijn schatjes: Chris, Sofie en Bart. Hup den bus op en terug naar hotel voor warm bad, een powernap en een heerlijke maaltijd.
Spaar het geld samen en loop de marathon van New York!
Het is gek, fantastisch, onvoorstelbaar, opzwepend, euforisch, over the top, zwaar, kicken,....je MOET hem gelopen hebben.
Rijnmond Marathonreizen, de organisatie waar ik met mee was, leverde ons zondagmorgen aan het startdorp af. Dit was handig. Zo konden we langer slapen, later eten en moesten we niet van 6u of 7u 's morgens in de kou op Staten Island zitten wachten. De temperatuur was nog maar amper 1/3 van deze van zaterdag. De wind was guur en koud. Gelukkig was er geen regen.
De veiligheidsmaatregelen waren enorm. Dikke duim voor de mensen die dit hebben bedacht en die voor de uitvoering zorgden. Duizenden politie-agenten, veiligheidsmensen, helikopters, straten afgezet met trucks gevuld met zand of rotsen, camera's overal. Als er hier nog iets zou gebeuren, dan was dat maar zo. Tijdens het wachten aan onze corral (startbox) was het bibberen. Samen met mijn omstaande lopers besloten we de pinquintechniek toe te passen. Eentje in het midden, anderen met rug er rond en zo steeds afwisselen. We hadden onze babbel zo, we hadden warm en de tijd vloog voorbij. Ja er was leute aan correl 49 wave 2!
Ik stond helemaal vooraan bij de start. Ik was de eerste de brug op. Pfffieuw, hoog zeg maar de scherpe koude wind liet ons er niet van genieten. Mijn spieren waren stijf van de kou. Ik begon al 5 minuten aan mijn 4u toe te voegen in gedachten.
Het publiek in Brooklyn was overweldigend. Ze hadden heel veel moeite gedaan in borden en kartons om de lopers te motiveren. Het mooiste was een klein prachtig jongetje van ongeveer 6 jaar. Zijn papa hield een karton omhoog met 'FREE HUGS' op. Ik kon da manneke niet weerstaan. Ik liep op hem af en kreeg een stevige welgemeende knuffel van hem. Ik was zo gelukkig dat ik hem omhoog tilde. Man wat zijn die mensen hier toch socialer dan bij ons!
Tot kilometer 21 was het enthousiasme van het publiek een enorme stuwende kracht. Schreeuwen, juichen, muziek, high fives...iedere seconde, iedere centimeter van het parcours. Dit kan je je echt niet voorstellen. Wat een impact dat dit op je heeft is immens. Ik moest mezelf steeds tot de orde roepen. Temperen Wis, temperen.
Plots werd mijn hand vastgenomen. Ik schrok een beetje en keek verdwaasd op zij. CHARLOTTE! Wat fijn haar stralende lach te zien. Maar vooral wat een toeval als je weet dat er 50.740 lopers waren, zij in een andere kleur en startbox zat.
Enkele kilometers later herken ik een stem, ik kijk om en zie ANJA! Ze staat als gek te schreeuwen, ik dacht echt dat ze omhoog zo vliegen zo enthousiast was ze. Ik keerde terug en gaf haar een stevige knuffel. Wat een schatje is ze toch.
De Joodse wijk was in schril contrast. Muisstil, ongeïnteresseerd waren ze. Maar die stilte was wel eventjes welkom eerlijk gezegd. En dan kom je 1e Avenue op....Holy smoke! Opnieuw geschreeuw, gejoel, muziek, non stop en in stijgende lijn tot voorbij de finish. 'Your looking great!' 'Almost there!' 'Amazing!' 'Pain now, champagne later!' 'Keep running!'....continu.
Op kilometer 26 zag ik bekende gezichten: Sofie en Chris die als gekken aan het zwaaien waren. Kon ik eindelijk weten hoe het met Bart aan het verlopen is. Hij sukkelt al van thuis met een ontsteking in zijn been. Het had hem al wat gepieker gegeven. Maar ik kreeg het goede nieuws: hij was al binnen! Zijn tijd 3u 18min. Man man man, wat is dat toch een sportwonder zeg!
Rond kilometer 28 werd ik voorbij gestoven door een cameraploeg. Vlak voor mij stopte ze en begonnen de dame rechts van mij te interviewen. Ik herkende haar niet onmiddellijk. Maar dat ze er een tijdje ging over doen was duidelijk. Nu snapte ik wat er net daarvoor was gebeurd. Er was namelijk zo'n huppelend ding die steeds riep 'run faster cause ...(hier verstond ik haar niet) Anderson is gonna run you over'. Dit hoorde dus allemaal bij het script. Zot. Vandaag las ik dat het Pamela Anderson was. Hmmm...waar waren haar boobies gebleven? Kan ze die op en af zetten of zo? Want ze had er geen hoor!
En dan begon het vals plat. Vanaf kilometer 35 bleek New York enkel maar omhoog te gaan. Ik kreeg het ook moeilijk. Door het schreeuwen en het lawaai raakte ik maar niet in mijn looptrance. Nadeel: iedere beweging begon ik te voelen. Omdat ik in het grote pak liep en de straten niet meer zo'n grote boulevards waren, was er geregeld oponthoud bij de bevoorrading. Ik heb enkele keren gewoon moeten stil staan. Dodelijk. Trouwens iedere 3 kilometers was er drinken.
En dan zag ik Central Park. Het kon niet ver meer zijn want ik had er al bijna 40 kilometer opzitten. Maar die ronde wereldbol op Colombus Square bleef maar weg. Ik had het echt moeilijk nu. Mijn heupen deden pijn en ik voelde mijn tempo aanzienlijk zakken. Damn. Die laatste kilometer naar de finish was ellenlang.
Maar dan de ontlading en de tranen: ik had hem uitgelopen en binnen mijn verwachtingen. Ik had gedroomd van 4u maar opgeschreven 4u 15min. Met mijn tijd van 4u 16min 38sec voldeed ik perfect aan wat realiseerbaar was voor mij. Ik denk niet dat ik sneller zou kunnen lopen hebben.
Op de lange wandelroute richting de UPS-wagens met onze bagage in ben ik even gaan zitten. Ik had nog niet de tijd genomen om mezelf te feliciteren. Ik hoor mijn naam, kijk op en Lia Kruithof staat voor me. Ze zet zich naast me en we evalueren de marathon. Ze heeft het ook fantastisch gedaan. We pikken onze kleren op, tetteren ons richting reüniepunt en daar word ik warm onthaald door mijn schatjes: Chris, Sofie en Bart. Hup den bus op en terug naar hotel voor warm bad, een powernap en een heerlijke maaltijd.
Bart eindigde met zijn tijd als 2.470e op 50.340 finishers. Ik heb plaats 22.711. Hihi...in het klassement van de deelnemende Belgen ben ik 10e vrouw in mijn leeftijdscategorie. Het was een memorabele ervaring. Eentje waar ik heel veel ga van nagenieten. Sofie en Bart zijn heerlijke mensen om mee op stap te zijn. Mijn ventje heeft ontdekt dat citytrips ook leuk zijn en ik...ik was 't gelukkigste meiske in New York.
Beste Wiske, man wat heb je dit heerlijk herkenbaar geschreven, tranen in de ogen van je 'Big Hug' momentje. Te koesteren voor het leven, dit ga je nimer vergeten..., en geloof me, de drang nogmaals NY te ervaren zal toenemen. Mooi ook hoe jet het sociale aspect aanhaalt in vergelijk met onze Lage Landjes, in geen vergelijk. Wat een enthousiasme en wat een sportliefde beweegt je als loper tot uiterste euforie inderdaad, als het ware wordt je gewoon gedragen door de flow. Fijn dat jullie ook zo 'herkenbaar' genoten hebben van de Allermooiste (wegmarathon) Marathon op onze planeet! Geniet er nog heel heel lang van na!
BeantwoordenVerwijderen