Ventis secundis, tene cursum

Terwijl iedereen wordt uitgedaagd om een emmer ijskoud water over zijn hoofd te gieten, ben ik de uitdaging aangegaan met Noor om samen iedere dag haar Latijn in te studeren. De eerste 24 woordjes heb ik al achter de kiezen, alsook de basisregels betreffende de uitspraak. Ik leer er iets mee bij en help haar de discipline aan te kweken om dagelijks te studeren. De afgelopen 6 jaar waren nogal met de vinger in de neus voor haar maar nu zal er moeten gewerkt worden. Laat ik op deze manier de overgang wat verzachten. Maar so far so good en ik ben ook nog altijd mee.

Kindjes flink maar moeder ook flink: ik heb 3 x gelopen deze week. Maandag 4km alleen, woensdag 4km met Manu en zondag 6km rond de plas van Hombeek. Alhoewel het bij de laatste kantje boordje was.

We waren om 8u45 aangekomen voor de wedstrijd van de Spirouclass. Je kon amper iets zien door de dichte mist en er was geen wind. Alles werd voorbereid: boten van de kar, boten optuigen, en dan was het wachten op de wind.

Iets na 11u zaten we met de ouders gezellig op het terras in het zonnetje. De mist was reeds verdwenen maar de wind bleef nog uit. De sfeer was top, de kids hadden dikke fun en het was aperitief-uur...altijd een moeilijk moment. Ik had net beslist om er voor te gaan toen Christine in loopoutfit van achter den hoek komt. Ik ben niet door gestapt naar de bar maar naar mijn wagen achter mijn loopgerief. Een kwartier later liep ik met Christine en Dominique rond de plas van Hombeek.

Christine en ik deden den toer 2 x en dit was goed voor 6km. Dominique heeft er nog eentje extra gedaan. Maar ik was trots op mezelf. Ik had eindelijk terug het karakter om te gaan lopen en dan nog met de volle goesting ook. Dus mijn wind zit goed, ik hou deze koers aan.

Om 14u werd de wedstrijd uiteindelijk afgelast, de wind bleef uit. Alles was vlug opgeladen. De zeilertjes hebben zich desondanks rot geamuseerd. Ze waren blij dat ze elkaar na Bütgenbach nog eens terug zagen. Het is een hechte bende en als je die zon en water geeft is het altijd prijs.

Back to...

school, sport, living in a healthy way...

Nieuwe start voor kind 1 en 2. Vooral voor kind 2 want ze heeft haar eerste dag op de middelbare school achter de rug. Overenthousiast aanhoorde ik gisteren hun eerste-schooldagverhalen. Ze zien het volledig zitten: alle vrienden in de klas, leuke klastitularis, eindelijk blij dat ze een versnelling lager gaan leven en met een vaste structuur.

Moeder had afgelopen maanden ook een datum geprikt: 1 september bind ik terug de loopschoenen aan...definitief. Het enthousiasme van de kids zorgde er voor dat ook ik gemotiveerd startte. Wakend over de hartslag (niet hoger laten gaan dan 150) deed ik 4km in het voorziene half uurtje. Het was een relaxte heerlijke tocht.

Ik heb zo voor iedere afstand die ik wens af te leggen wel een route in Lede. De afgelopen jaren had ik dus ook wel mijn vaste ontmoetingen: het koppel met de 2 witte labradors, de oude man met zijn keffertje die ik liever een trok geef dan tegenkom, het meisje op de fiets op weg naar haar volleybaltraining, etc...Mensen waarmee je na verloop van tijd een klapke doet omdat je ze toch altijd tegenkomt.

Ook zo waren er gisteren mijn vaste ontmoetingen. Gevolg was dat ik soms moest stoppen om een woordeken uitleg te verschaffen over mijn afwezigheid langs de Leedse kouterbanen.
'A zie nikeer hier zeg. Amai das lang gelejen. Zijde ziek gewest hé meiske? Hoe ist er mee? 'K em het nog tegen men vraa gezeit overlest...das toch lang gelejen dammen ons Witteke gezien emmen...'
(Vertaling voor de menschen buiten Lede:
'A kijk eens aan zeg. Amai dat is lang geleden. Ben je ziek geweest? Hoe gaat het er mee? Ik heb het onlangs nog tegen mijn vrouw gezegd...dat is lang geleden dat we ons Witteke gezien hebben...' 

Dus ieder weze gewaarschuwd: ik maak vanaf 1 september terug 3x per week de straten onveilig in Lede en omstreken. Gelieve niet te voederen, een klapke doen mag altijd. Dank u.

Leef!

De eerste week van augustus was er eentje in mineur. Iedere dag was er een vriendin die plots geconfronteerd werd met een onmenselijk en onwezenlijk verdriet. Thomas sloot de rij af. Hij werd bij het fietsen gegrepen door een Jeep en vecht voor zijn leven. Zaterdag en zondag durfde ik bijna niet opstaan...vreselijke week.

We zijn met een beladen gemoed op familievakantie vertrokken naar Bretagne. We hadden vele uren in de wagen voor de boeg en we praatten met de kids over de dinges des levens. Het komt hem eigenlijk neer op een vrij simpele denkwijze: leef en geniet.

De zon scheen in Bretagne en ons gezelschap ontving ons met open armen. Door de voorgaande week waren we vastbesloten de momenten op te zuigen, gulzig en gretig. Het was een ontspannen, gezellige en gastronomische week (lap, weeral een kilootje er bij). We deden leuke uitstappen, lagen languit op het strand en ik kreeg de beginselen in 'Hoe ga je shoppen met de volle goesting?'. Tja, blijkt dat er toch een echte vrouw in mij schuilt, ergens heel diep van binnen. Ik heb ze eventjes losgelaten. Had ik sportgerief meegenomen om in de prachtige natuur daar te gaan lopen? Nope, helemaal vergeten zeg. Bretagne was verrassend mooi en onze uitstappen waren beweging genoeg. Het is een zekerheid: hier wil ik nog terug komen.

  

Maandagavond van de derde week zijn we terug thuisgekomen. Vlug de wasmachine volgepropt en valiezen uitgepakt om onmiddellijk terug te vullen. Dinsdagmiddag zaten Kind 1 en 2 samen met mij in de wagen met daarachter de botenkar richting Bütgenbach. Ze hebben daar de komende dagen zeilstage en -wedstrijd. Maar eerst was er een tussenstop in Genval. We mochten Manu's nieuwe boot gaan opladen...in de gietende regen. Ik moest hem af en toe op aarde trekken...hij zweefde van geluk.

De rit naar Bütgenbach ging relatief vlekkeloos. De grote tent werd opgezet zodat de boys samen konden slapen en ik posteerde die van mij op het plekje met zicht op het meer. Noor ging bij de meiden slapen. Man man man maar wat was de nacht koud zeg! Ik had 2 slaapzakken nodig om warm te blijven. Als je dan iemand bent die 's nachts steevast naar toilet moet, dan is dat ook geen lachtertje. Dat koude niet bevorderlijk is voor de blaas, mag je wel stellen. Ik moest er wel zeker 3 keer uit. Pffff....wat een kou.

De ochtend maakte wel alles goed met een ongelooflijk mooi uitzicht. De stage was officieel begonnen. De komende 5 dagen was het boten in en uit het water leggen, helpen met op- en aftuigen, handje helpen in de keuken en genieten van de zeilertjes. De kids hebben een prachtige ervaring gehad. Hun coachen zijn mensen die zelf zeilden of zeilen op hoog niveau en weten waarover ze het hebben. Ze kregen naast de praktijk ook een gezonde portie theorie voorgeschoteld. Samen met nog enkele walouders zorgden wij ondertussen voor de interne mens: genoeg en lekker eten maken.

Deze keer had ik mijn sporttas wel mee. Ik was vastbesloten om 2 x rond het meer te gaan (goed voor 20,3 km) en zeker wat te zwemmen. Samen met 2 dames ging ik 2 x het meer helemaal rond in een stevige staptred. En mijn wetsuit heeft ook dienst gedaan. Het water was aangenaam van temperatuur en ik heb een 700m in het meer gezwommen.

Donderdagavond was Noor helemaal uitgeput. Het is niet te onderschatten die fysieke inspanning zo een ganse dag op het water. Ze vroeg of ze vanaf dan bij mij in de tent mocht slapen. Geen probleem hoor, zo is het een pak warmer voor mij ook!

Zondagmorgen heb ik wel iedereen rond mij wakker gegild. Ik hoorde al een tijdje een krabbend geluid aan mijn tent. Ik kon het niet echt plaatsen, het leek van onder mij te komen maar dat is toch niet mogelijk?! Zal toch wel niet 1 van die honden zijn die hier aan mijn tent zijn behoefte staat te doen?! Jakkes. Niets te zien. Ik leg me weer neer en probeer verder te slapen. Daar is dat krabben weer. Ik voel een por in mijn zij. EEEEEK, een beest onder mijn grondzeil. Ik schiet omhoog en in een reflex klop ik met mijn vuist op de plek. Noor zit er wat verdwaasd op te kijken. Ok, zal nu wel weg zijn. Dus leggen we ons weer neer. Merde, nu voel ik de porren aan mijn voeten! Noor en ik staan er verbaasd op te kijken...en plots valt onze nikkel...EEN MOL...het is een mol die naar boven probeert te komen! Bij het afbreken van de tent waren er tot 4 gaten langs waar dat beest geprobeerd heeft.

Verder was het een toffe bende ouders. Allemaal positief, graag lachen en klaar om elkaar te helpen. De omgeving rond het meer en natuurlijk het meer zelf zijn adembenemend mooi. Oooo wat is dit genieten. Ook de zeilers onderling hebben zich dik geamuseerd. Het is een grappige bende!

Zaterdag en zondag waren de wedstrijddagen. Manu deed het super goed in zijn nieuwe boot. Hij belandde op de 7e plaats. Noor heeft ook keigoed gezeild. Voor haar was dit nog maar haar 2e wedstrijd en ze haalde de 13e plaats op 20 deelnemers. Ik ben zo fier op mijn kids. Ook ik heb heel wat opgestoken over het zeilen maar de terminologie zal toch nog wat meer tijd nodig hebben.

Het goede nieuws dat Thomas uit zijn coma is gekomen maakte mijn euforisch gevoel alleen maar sterker. Blijven vechten en beter worden hé Thomasie!!!!

Zeil je voor het eerst...

Wat een super leuke maand juli hebben we achter de rug. Zo veel gedaan, beleefd en dus ook zo veel al genoten.

Toen de kids op scoutskamp waren, zijn we gaan fietsen niet ver van hen. We logeerden in Hotel Les Ecoliers, een aanrader. Het was een week van onophoudelijk regenen maar toen we aankwamen in Cherain op woensdagavond, stopte het...en dit tot we vertrokken zondagavond. Ik wil hier niets mee zeggen maar het is wel zo: men heeft het weer dat men verdient.

Zonnecrême werd overvloedig gesmeerd en het fietsen in de zwoele temperatuur deed deugd. De eerste dag deden we een prachtige tocht van 60km en op vrijdag eentje van bijna 50km. Ik moest bij het klimmen de duimen leggen voor Sofie. 

Op de bezoekdag van de scouts kreeg ik 2 zakken vuile was mee. Rara van wie welke zak is....Op vrijdagavond vervoegden de Vossen, oud-scouts Lede ons. De sfeer was snel even zwoel als de temperatuur buiten. De volgende 2 dagen maakten we stevige wandelingen. Het was een fantastisch begin van de maand juli!

Door de zachte winter en het stralende weer de voorbije weken was het redelijk kalm in de winkel. Ik mocht van mijn baas wat onbetaald verlof opnemen. Zo was ik elke donderdag en vrijdag thuis en van 17 juli tot 1 augustus volledig. ZALIG!

Midden juli trakteerde mijn moeder alle kleinkinderen op een weekendje Disneyland Parijs. Zij is 72 jaar, je kan haar toch niet alleen laten gaan met 6 kleinkinderen?! Dus mijn schoonzus en ik hebben haar bijgestaan. Mijn zus had het vervoer geregeld: zij ging met vrienden naar de Champagnestreek en we mochten mee op hun bus. De vrouwen in onze familie hebben duidelijk steeds een goede oplossing in petto als het is om weg te gaan. Gerda en haar 2 dochters gingen ook met ons mee en zo waren wij met 12 - 4 vrouwen en 8 tieners.

Het waren 2 goedgevulde warme (35° en meer) dagen vol plezier, lachen en genieten. De durvers sleurden mij in allerlei dingen mee. Man, ik heb zo'n bang gehad in de dingen en de kids kwame niet bij van het lachen als ik bleekjes en met opengesperde ogen uit die bakjes strompelde. Niet mijn ding!

Na het weekendje Parijs was er het zeilen op de Nieuwdonk in Berlare bij onze club Nievdonckse Watersportverening. Wat zalig zo alle dagen buiten kunnen lopen, plonske doen, aperitiefke drinken, babbelkes doen en de kinderen zien genieten met volle teugen. Dit is een club met een ziel en een groot hart!

Voor Chris zijn verjaardag heb ik de oude surfplank van zijn broer helemaal in orde gezet. Hij had nog een dagje verlof staan en heeft ze grondig uitgetest. Hij is rond 10u er mee op het water gegaan en dit tot 17u. Enkel het middageten kon hem er eventjes afhalen. Ik pimpte ook onze grote remorque voor het botenvervoer en de strandkar die we gered hebben van de schroothoop. Dat ding is mega zwaar maar het is voorlopig ons gerief.

En Paul die heeft me elke dag meegenomen in zijn meermansboot. Ik mocht zijn Fokkemaatje spelen en kreeg buiten de giek een paar keer tegen mijn hoofd ook de zeilbeginselen. We zijn een goed team samen. We kunnen kapseizen als de beste!

Aansluitend op de zeilweek was er de zomerhappening van de club. Dit was een weekend leven door jong en oud samen in en rond de Nieuwdonk. We deden allerlei spelletjes. Hier 'zeilde' ik voor het eerst alleen in zo'n optimistje. Het ging relatief ok maar hield er wel een gekneusd kraakbeen aan mijn oor en een mega buil  aan over. Dit zal de week er na alle kleuren van de regenboog krijgen. 's Avonds was er een BBQ en we overnachtten in tenten. Zondag eerst een wandeling na het uitgebreid ontbijt en dan terug een hele dag het water op. Heerlijk!

Dinsdag 29 juli voerde ik Noor naar Tielt. Zij vertrok voor een weekje naar Duitsland met Kazou op avonturenkamp. Manu en ik vulden onze dagen met straatloperij, bootje testen en kopen en in festivalmodus te komen. Ik sloot mijn vakantiemaand juli af op een spetterende manier: Rock Lede. Vrijdag handje helpen op de kinderdisco en zaterdag zelf de beentjes laten swingen. Zondag was mijn kaars uit en het was niet van den drank! Dus dat werd een dag luieren. Maandag immers terug gaan werken....hmmm...waar was dat nu weer?

De maand juli is een uit de lucht gevallen geschenk vol prachtige zonnige dagen geweest. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo'n vakantie gehad heb. Dank u baas...ik zal in ruil deze winter keihard, maar dan ook keihard werken!!!

La Plate Taille

De afgelopen dagen waren vooral gevuld met werken en valiezen maken. Noor is haar zeilstage met de Spirouclass doodmoe begonnen. Niet abnormaal gezien haar drukke fun-programma van de dagen er voor. Maar op de stage moeten ze tijdig gaan slapen dus die komt er wel weer door.

Zo vertrokken we donderdag à krieke de joure richting Philippeville - destination Les Lacs de l'Eau d'Heure, specifiek naar de stuwdam van La Plate Taille. Op de kar lagen 5 boten, een strandkar en een surfplank. De rit ging heel vlot. Het achteruit manouvreren met die kar begint een echte makkie te worden. Het weer was stralend en dat zal ik de volgende dagen goed gevoeld hebben (kids heb ik ingesmeerd maar mezelf een beetje te laat...). 

Om 10u30 zaten alle 20 zeilertjes op het water. De lesgevers zijn Philippe en Laurence. Beiden Franstalig dus meteen is het een taalkamp ook. Tijd nu om de tenten te gaan opzetten op het kampeerterreintje. Allemaal gezellig dicht bij elkaar...het beloven fijne dagen te worden. Jammer dat ik vrijdag toch nog een dagje moet werken...Na de pick nick mezelf niet te lang gepijnigd en terug richting Lede vertrokken.

Vrijdag was ik voor het avondmaal terug...deze keer was de wagen volgeladen met rugzakken voor hun scoutskamp. Ze hadden er alweer een fantastische zeildag opzitten. Het is hier zo mooi. Ik heb foto's genomen van een prachtige zonsondergang op het meer. Alleen heb ik mijn fototoestel achtergelaten ginder achter. Gelukkig hebben Eric en Sabine het meegenomen. Het ligt nu ergens in Namen te wachten tot onze volgende rendez-vous. Chance dat ik ook met de iPad wat kiekjes genomen heb...

Het eten is hier super lekker dankzij Mariette, de lokale kokkin en uitbaatster van het clubhuis van SNEH.

De eerste avond zaten alle kinderen verspreid in kliekjes om te eten. De bende van Berlare, de Bruggelingen, de Waalse kids...de ouders hadden elkaar wel al vlug gevonden...misschien mede door de flessen wijn? Vrijdag waren er maar 2 tafels meer: Nederlandstalige en Franstalige. Op de derde dag van de stage was het 1 tafel met iedereen door elkaar gemengeld. De laatste dag spraken de Walen ons Vlaams en omgekeerd. Mooi om dit te zien gebeuren. L'onion fait la farce!

Zaterdag was miezerig maar warm. Vandaag mag ik met Age, Patricia en Fannie mee zeilen. Ik mag proberen om Fokkeboy te spelen. Ik perste me in mijn neopreenpak (duidelijk in een strakkere periode gekocht) en kreeg van Manu zijn reserve zeilschoenen (wat gemakkelijk dat we dezelfde schoenmaat hebben!). Al vlug werd het duidelijk dat mijn armspieren zero zero zero zero zero waard zijn. Maar dan is er Fannie. Met z'n twee gaat dat al veel beter. Het was een fantastische ervaring. Dit smaakt naar meer maar eerst de fysiek bijwerken! Ik trakteerde mezelf met een lokaal biertje: Super des Fagnes blond.

Chris was 's morgens vanuit Lede vertrokken met zijn mountainbike. Rond 15u30 arriveerde hij bij ons uitgehongerd, verdorst en met 135km tegenwind in de benen. Mariette schotelde hem een lekkere croque voor om de eerste honger te stillen.

's Avonds was het de kwart finale van de Belgen tegen Argentinië. Ik had mijn tricoloren nagellak mee en onder de middag werden ieders nageltjes netjes in de verf gezet. Zelfs de zeilmeester Philippe deed mee. Na het avondeten kregen ze allemaal nog de vlag op hun smoelekes gezet en hup naar het clubhuis voor de start van de match. De match zelf was maar aan de flauwe kant vond ik. Maar het was tof om al de kinderen, aanwezige ouders en de lokale mensen in 1 ruimte te zien supporteren: Walen en Vlamingen als 1 front. Gelukkig waren er nadien de Nederlanders om ons effectief iets te laten vieren.

Zondag was zonnig in de voormiddag. Noor ging wat bijslapen om klaar te zijn voor het scoutskamp. Manu ging meedoen aan de 'testrace'. De wind was stevig met flinke windstoten. Het was werken op zijn bootje. Maar hij werd 2e en was mega trots. Ondertussen had ik alle tenten afgebroken en begonnen aan mijn puzzel om alles in de wagen te krijgen. Deze keer moest al het scouts-, het zeil- en het fietsgerief er in en toch plaats hebben voor 4 mensen i.p.v. 2. De zeilkar werd geruild voor de fietsendrager. De kar werd terug naar Berlare gebracht door de familie Vets - waarvoor nen dikke merci!!!!

Het was op sommige momenten hard werken: 4 x per dag alle boten versleuren (in en uit het water) en de zeilen. Maar iedereen hielp mee. Het koken werd voor ons gedaan en in ruil voor de wijn deden wij den afwas. Het was een leuke sfeer onder de kinderen en onder de volwassenen. Et mon Français est encore malade mais avec un peu de plantrekkerij... 

De rit naar het scoutsterrein in Gouvy nam een kleine 2u in beslag welke Manu en Noor geslapen hebben (alé, hoe zou dat komen?). Net voor we ze dropten voor de komende 10 dagen hebben we een half uurtje family time genomen. Eens op het scoutskamp aangekomen waren de vrienden er direct en was het bye bye Manu en Noor. We stonden wij daar. Wie dropte hier eigenlijk wie?! Ze hebben een prachtig groot terrein aan de rand van een bos. Nu alleen hopen dat ze geen al te slecht weer hebben...