mental breakdown

Er is die job die zo veeleisend is, dus 'ik heb nu geen tijd want ik moet die deadline halen! Morgen ok?'

Er zijn die kinderen wiens agenda door de ouders of henzelf zo vol als een ei gestoken is, dus 'Neen ik kan niet want kind x moet naar die sport/academie... Morgen ok?'

Ook de sociale agenda die volgepropt zit maar die ondanks het vele gezaag er over (?) toch uitgebreid en met trots wordt opgesomd, dus 'God ik kan niet want ik moet naar dat feestje/receptie, blablabla. Volgende week? ok?'

Bottom line blijft: we leven aan een razendsnel, al dan niet door onszelf opgelegd tempo maar LEVEN we wel echt?

Deze vraag en het eventuele antwoord er op wordt spijtig genoeg je in je strot geramd van de ene seconde op de andere en meestal wanneer er iets pijnlijks mee verbonden is. Ik leef al veel bewuster, trager, dieper sedert 2009 maar als alles een lange tijd goed en voor de wind gaat, sluipt de dat-is-toch-vanzelfsprekend-mentaliteit terug in je leven.

Deze week heeft een goede vriend zijn strijd moeten opgeven. Plots is hij er niet meer. Hij heeft ons zachtjes voorbereid maar niemand heeft het echt beseft, we waren allemaal druk bezig. En ja, zeker ook omdat we hoopten/geloofden dat het anders zou uitdraaien, maar toch. Als we in ons hart kijken, zijn we wel wat afwezig geweest, vind ik, en daar heb ik heel hard mee geworsteld deze week. Wat was nu eens een ritje naar Jette ook al zei hij dat het niet nodig was? Wat was nu een briefje, mailtje, telefoontje meer geweest? Niets, maar voor hem heel veel. 

Ik heb heel hard getwijfeld om zaterdag naar de 1ste trail van de Cavalopers te gaan. Maar het opgaan in de natuur zou misschien goed doen. Ik had me ingeschreven voor 3 ronden (33km) en een tijdje geleden afgesproken met Maaike. Zij was het ideale gezelschap en ze bracht een smile op mijn gezicht. Bedankt hiervoor Maaike!

Net voor de start was er het blije weerzien van Petra. We kletsten wat bij zodat we helemaal up to date waren en ja, deze dame maakt zeker deel uit van het podium. Ze werd dan ook 3e vrouw op de 33km. Proficiat Petra, had ook niets minder verwacht.

Het parcours was zwaar en voorzien van een pak modder. Spek naar mijn bek. Voor Maaike was het haar eerste natuurloop en ze had een paar oude loopschoenen aan. Ik heb eigenlijk continu een schaatsende Maaike achter me aan gehad.

Ongeveer 4 km  na de start lag ze plots op de grond. Blijven steken in een boomwortel, boenk, daar gaat ze frontaal en lang uit  in de modder. Ik had nu een schaatsend moddervarkentje achter me aan. Super grappig: heel haar aangezicht, benen en handen zaten onder een dik pak blubber. Een lieve meneer heeft er zelfs een foto van genomen - als hij deze ons kan bezorgen aub?  

Ze spoelde de grootste smurrie er af in het aanpalende beekje en de rest gedurende de komende kilometers tot we aan de bevoorrading kwamen. Water moest de achtergebleven modder wegspoelen. Heel het verhaal verteld aan de mannen aan de bevoorrading en dan haar terug tot orde geroepen: er moet hier wel nog gelopen worden hé tetterkont!

We waren hierdoor van de kopgroep tot helemaal de laatste gezakt maar het kon ons eigenlijk niet schelen. Anja stond ons op het einde van de eerste ronde aan te moedigen. Een bende van de club van Marathonman was ook naar hier afgezakt. 

De tweede ronde zaten we nog steeds aan hetzelfde tempo maar we kwamen tussen de andere afstand-lopers terecht. Ook merkten we dat er enkele mensen waren die we 3 x voorbij staken zonder dat zij ons hadden voorbij gestoken: bedriegers dus. Ook had de organisatie gevraagd dat er geen afval in de natuur wordt achtergelaten. Dit werd door sommige deelnemers compleet genegeerd. Ik hoop dat deze 'lopers' of zich herpakken of wegblijven.

Iets verder dan waar ze gevallen was, hoorde ik een kleine gil achter me. Maaike haar schoen was vastgezogen in de blubber en ze was verder aan het lopen op haar sok. We keerden op onze passen terug, haalden de schoen er uit en opnieuw was er een mooi verhaal te vertellen aan de bevoorrading. Die mannen moesten er hard om lachen. Ik kreeg Maaike toch terug aan het lopen - wat een tettergat! - maar mijn veer begon te breken.

Net voor het einde van de 2e ronde overviel me plots alle weemoed van de afgelopen week: het was genoeg geweest voor mij. Ik wil naar huis, bij mijn kinderen en mijn man. Ik wil binnen de 4 muren van mijn huis zijn, de avond laten komen en in mijn bed kruipen. Maaike vond het schaatsen welletjes geweest en we besloten over de finish te lopen. Ik heb toch 22,5 km alles aan kant kunnen zetten. Het had toch deugd gedaan. 

Anja had voor mijn verjaardag een lekker kadootje mee, de schat. En ik besloot deze te kraken. Ook Maaike had voor hetzelfde kadootje gezorgd. Dus op de parking, aan de auto, in de warme zon hebben we ze ons meester gemaakt met op de achtergrond een mooi muziekje. Het was een goede afsluiter van een rare maar leuke dag.

Zondag was ieder van mijn gezin gaan sporten en ben ik met Padi de velden in getrokken. We zijn 18km gaan wandelen. Ik liep gewoon in mijn T-shirt met lange mouwen, niet normaal toch? Overal waren er al bloesems, de bomen hadden knopjes, zo'n warme winter is het al geweest.

Alles is terug geordend in mijn hoofdje en mijn mental breakdown is onder controle. Het leven zette ons weer met beide voetjes op de grond. Het zijn niet de klagers/schreeuwers die onze aandacht nodig hebben maar diegenen die in stilte lijden. De dingen draaien niet altijd rond ons eigen persoontje want de nulmeridiaan loopt echt niet door ons gat.

party week

Deze week was het vooral feesten. Mijn moeder en ik verjaarden en daar dan nog eens het vallend konijn bij. Het feesten is dinsdag begonnen en zaterdagavond gestopt. Het is eens iets anders maar minstens even zwaar.

Enkel het ballet op maandag kon doorgaan. Al de overige avonden zaten te vol om er nog iets bij te nemen. Het van en naar het werk fietsen is elke dag doorgegaan. Een kilometerke zwemmen op vrijdagmiddag ging ook nog net. Ik dacht echt dat ik op de bodem ging zakken met al het eten en vooral het drinken van de afgelopen dagen.

Om die vadsigheden te compenseren had ik een koppeltraining gepland vandaag. Ik had graag van de halve triathlon de helft van het fietsen en het lopen achter elkaar geplakt. Het was een zalige namiddag en ik heb heel hard genoten. Het ging redelijk vlotjes en ik ben dus wel blij met het resultaat. Het is nog maar het begin en ik moet nog opbouwen maar het komt goed. Ik voel  het.

Voor het fietsen koos ik voor de Schipstrekkersroute. Het werden 50km afgelegd in 2u15. Thuisgekomen rap de fietskledij geruild voor de looptenue. Een kleine 4 minuten had ik hier voor nodig want ik had het niet zo slim georganiseerd. Hier moet aan gewerkt worden.

Het loopgedeelte nam ik rustig aan en had mezelf voorgenomen niet naar mijn uurwerk te kijken. Geen zelfopgelegde stress, enkel een lekker tempo zoeken en dit zo lang mogelijk volhouden. Het was heerlijk lopen en ik legde 11km af in 1u 5minuten. Héhé...fijne training was het. 

Bedankt aan al mijn vriendjes voor de mooie verjaardag en al jullie felicitaties.

Nu is het aftellen naar de 1ste trail van de Cavalopers aanstaande zaterdag. 

Nederland-België

Er zijn pro's en contra's aan Facebook. Maar mits een doordacht gebruik is dat wel een fantastisch medium. Tenslotte kan je niet blijven werken met pen en papier en hopen dat de postduif aankomt. Neen, je moet mee met je tijd. Het is al vlug een verslaving maar daar maakt je entourage je wel ten gepaste tijde attent op.

In juni had ik 4 Nederlandse dames op bezoek. Het was een prachtige namiddag en 's avonds waren de nieuwe vriendschapsverzoeken op smoelenboek goedgekeurd. Ooit treffen we elkaar wel weer, dat stond in de sterren geschreven. Door de kookkunsten van Mirjam (dame uiterst rechts) werd een commentaar op Facebook een concreet plan. De chat met haar breidde uit naar Merike en Yvette (dames link van mij) en voila, zaterdag 8 februari werd geblokkeerd in de agenda's.

Ine mailde half week dat ze het ook wel zag zitten om mee te gaan. Joepie! Ik pikte haar om 8u15 op aan het station in Berchem en samen zetten de rit verder naar Driebergen-Zeist in Nederland. Daar stond Mirjam en Jacolien  (kennis van haar) ons op te wachten. Vervolgens namen we de trein richting Rhenen om dan zo helemaal terug te lopen naar Driebergen-Zeist. De Utrechtse Heuvelrug Trail van MudSweatTRails staat al sedert 2012 op mijn verlanglijstje. Vandaag zal ik deze eindelijk aflopen en dan nog wel in een fantastische Nederland-België setting.

Het regende pijpenstelen maar niemand van ons stond daar echt bij stil. Als je loopt heb je er, mits degelijke kleding, toch geen last van. Het was een blij weerzien en de onbekenden werden aan elkaar voorgesteld. De klik was er en de trein ook. Hey, hier rijden die stip zeg. En groot en netjes dat die zijn. Wel geen toiletten op, oef toch een minpuntje gevonden.

In Rhenen moesten we Merike op de MTB treffen maar ze had de verkeerde trein genomen. Een plasstop, de foto met stationsklok als startschot laten nemen en hup, en route. De GPS-track had ik niet op mijn uurwerk gezet, Jacolien en Mirjam gelukkig wel. Ine is een natural runner all the way, dus ook geen horloge. Maar onze gidsen hebben dat goed gedaan hoor. Hierdoor waren we ergens ook wel zeker dat ze ons niet zouden achter laten midden in de brousse. Met die Nederlanders weet je maar nooit.

De trail voldeed aan al onze verwachtingen: prachtig natuurgebied met de nodige modder en klimmetjes. In het begin waren we enkele mannen tegengekomen die ons waarschuwden voor de modder iets verder op ons pad. 'Je schoen blijft steken. Je haalt die er maar moeilijk uit. Zou ik niet doen hoor langs daar. Blijf maar wat hoger lopen'...Maar heren, wij zijn die modder echt niet tegengekomen hoor! Je moet immers ook weten hoe je in modder moet lopen hé zeg. We gingen er vlotjes door zonder vastzittende schoenen.

Na een 11km merkten we op dat het gestopt was met regenen. We hielden een korte eetpauze en zetten de tocht verder. Ik had nog gedacht om mijn mobiele boxen om mijn ipod op aan te sluiten mee te nemen. Zo hadden we wat muziek voor onderweg. Maar door de regen had ik het toch maar niet gedaan. Goed ook want Mirjam die tetterde er maar op los. Ine en ik hadden het minst aantal kilometers in de benen. Dus we spaarden onze energie voor het uitlopen. De mooie verhalen van Mirjam lieten ons dit toe.

Rond kilometer 21 werd er terug bijgetankt. Het landschap veranderde regelmatig van bos naar zanderige vlakte. Had er plots een giraf of olifant voor mij gestaan of een bonobo rond mijn hoofd geslingerd, ik zou niet eens verschoten zijn. Adembenemend mooi was het daar. Het ging vlotjes tot ongeveer 26km. Mijn heup zeurde al de hele tijd maar ik voelde het nu trekken tot in mijn knie. Daarbij het te weinig kilometers lopen en dees madam begon het moeilijk te krijgen. Maar ik moest blijven volgen, mijn GPS liep immers voor mij.

Ine had geen last, Jacolien en Mirjam draaiden nog soepel en tetterend verder dus ik ga hier ni de flauwe uithangen. Ik voelde ook wel dat het geen erg was om verder te lopen. Voor hetzelfde geld loop ik er de ontsteking gewoon uit? Maar de laatste kilometer was het toch wat sterven hoor voor mij. Ik was dan ook zo blij dat ik dat perron en die stationsklok in Driebergen-Zeist zag.

We werden op het perron enthousiast verwelkomt door Merike en Yvette. De pijn was al snel vergeten en onze eindtijd werd vastgelegd op foto met de stationsklok er bij. We hebben 31,4km afgelegd van punt A naar punt B in 3u29. Dit was binnen de vooropgestelde tijd. We deden onze droge kleren aan en spraken af aan de parking voor het pannenkoekenhuis.

 

De innerlijke mens werd aangesterkt met een heerlijke Orval gesmokkeld vanuit België. Wegens gebrek aan onderdak werd het busje van Merike omgebouwd tot café en we klonken op de heerlijke loop en het leuke weerzien. Merike, vanaf nu heb je officieel een Bierbus. Na de Orval smulden we pannenkoeken met spek en appels. Zo, bekomen en voldaan kon ik samen met Ine huiswaarts keren. De Nederlanders houden van de Belgen maar hey dames, wij zien jullie ook wel graag zenne!

Het was heerlijk. Doeg, tot nog eens!

Moet er nog zand zijn?

De afgelopen week heb ik wat afgezien. Maandag moest ik zeker aanwezig zijn op ballet. Door 2 dansers minder voor het optreden, moeten de posities van iedereen herzien worden. Mijn bovenbenen waren al pijnlijk en die 3u dans heeft er absoluut geen deugd aan gedaan.

Dinsdag ben ik niet naar de yoga kunnen gaan. Mijn heup geforceerd in het ballet en dus op veilig spelen zodat ik zondag de halve marathon kan lopen. Woensdag was er niet veel beterschap. Pas op donderdag begon het tij te keren. Sporten liet ik voor wat het was. Ik wil geen blessure oplopen en mijn conditie zal wel ok zijn voor zondag.

Vrijdag ben ik mijn kilometer gaan zwemmen. Ik zat als enige vrouw in een bad vol testoteron. Mannen kunnen echt kinderachtig doen zeg. Is dat nu echt zo erg als een vrouw je voorbij zwemt? Dus koos ik voor een andere baan. Hé hé eentje voor mij alleen hier, dat is fijn. Maar dat liedje duurde niet lang. Zo'n 'ik denk dat ik goed kan zwemmen maar eigenlijk is het spatten'-man vond het nodig om mij steeds op te houden. Hij haalde alles er uit om mij voorbij te steken, eens dat gelukt was, was zijn vat af en moest ik dus stoppen omdat hij niet meer kon.

Ik vond het grappig en liet het niet aan mijn hart komen. Het mocht wat trager zijn vandaag voor de benen en heup. Door het vele zigzaggen en veranderen van baan sloeg mijn uurwerk wel tilt. Volgens mijn speelgoed had ik 1.150m gezwommen in 23' maar in werkelijkheid was het slechts 1.000m.

Zondag was het dan zo ver: de halve marathon in Cadzand. De helft zou op het strand te lopen zijn, de andere helft over het duinenpad. Stralend loopweer was het: 5°, wat wind en veeeeel zon. Doel vandaag is uitlopen binnen de 2u 15min.

Om zo buiten op de start te gaan wachten was het te koud. Dus bleef ik in de kleedkamers zitten, lekker warm en ontspannen.  Ik was niet de enige vrouw met dit idee en al vlug was het een volle kleedkamer met wat animo. Op weg naar de start kwam ik Filip van de Cavalopers tegen en Stefaan Engels. Diens club was goed vertegenwoordigd hier vandaag. Ze waren met 45 lopers afgezakt naar hier.

Ik koos er toch voor om bijna helemaal achteraan te gaan staan. Ik weet niet wat de heup gaat geven dus kies ik voor een solo start. Dan zal ik al niet in de verleiding komen om te snel te gaan. Filip, zijnen maat en ik liepen de eerste kilometers samen tot hij Marleen gevonden had. Alles voelde beter aan dan verwacht dus versnelde ik lichtjes. Laat ik proberen een gemiddelde van 10km/u aan te houden. Dat zou tof zijn.

Ik kwam Sonja, Marleen, Annick, Ilse en Charlotte tegen van de club. Kleine babbel en door. De eerste zandstrook was er en ik koos om dichter bij het water te gaan lopen. Ik had in de verte gezien dat het een lange bocht naar rechts was en zo kon ik in 1 rechte lijn naar het eindpunt lopen. Het was nog vermoeiend lopen maar mijn heup had het hierdoor minder hard te verduren. Ik voelde ze goed in het mullere zand.

Zalig is het zo lopen op het strand, zon op je smoel, wind in de rug en de zee naast je. Ik vergat bijna dat ik in een 'wedstrijd' zat. Volledig weg was ik. Na 11km lieten we het strand achter en draaiden we de duinweg op.  Hier werd ik gekruist door de eerste lopers. Deze mannen waren aan hun laatste kilometers begonnen. Zot hoe snel die gingen.

Plots stak een bekende me voorbij: Stefaan Engels. Hij is in topvorm, dat zie je. Rustig stak hij iedereen voorbij en dat vond niet iedereen even leuk. We waren ongeveer op de 13e km en de lijken begonnen te vallen. Het was grappig hoe sommige reageerden. Tja mensen, het is wat het is. Kijk, zal ik je ook nog eens over gaan. Het was een lastig stuk op de duinweg want het was wind op kop. Toch kon ik netjes mijn 10 per uur aanhouden. De heup begon wat te zeuren maar het zal wel nog lukken.

Mijn eindtijd was 2u 4min en dat is veel beter als gehoopt. Mijn bovenbenen waren ok en zullen deze keer niet stijf zijn. De heup die zal ik vanavond wel voelen maar ik heb ze niet geforceerd. Dansen zal morgen wel vlotter gaan en tegen dinsdag is deze helemaal genezen.

De douches waren ijskoud. Als je dan net iets te veel zeep gebruikt hebt, dan kan ik je verzekeren dat het geen deugd doet. Het was nog een gezellige nababbel met de leden van Club365. De cava steeg precies vlug naar mijn hoofd. Ik rammelde uit elkaar van de honger en het vooruitzicht van dat hete bad maakten dat ik het niet te lang liet uitlopen. Ik heb het echt naar mijn zin gehad. Foto's volgen.