mental breakdown

Er is die job die zo veeleisend is, dus 'ik heb nu geen tijd want ik moet die deadline halen! Morgen ok?'

Er zijn die kinderen wiens agenda door de ouders of henzelf zo vol als een ei gestoken is, dus 'Neen ik kan niet want kind x moet naar die sport/academie... Morgen ok?'

Ook de sociale agenda die volgepropt zit maar die ondanks het vele gezaag er over (?) toch uitgebreid en met trots wordt opgesomd, dus 'God ik kan niet want ik moet naar dat feestje/receptie, blablabla. Volgende week? ok?'

Bottom line blijft: we leven aan een razendsnel, al dan niet door onszelf opgelegd tempo maar LEVEN we wel echt?

Deze vraag en het eventuele antwoord er op wordt spijtig genoeg je in je strot geramd van de ene seconde op de andere en meestal wanneer er iets pijnlijks mee verbonden is. Ik leef al veel bewuster, trager, dieper sedert 2009 maar als alles een lange tijd goed en voor de wind gaat, sluipt de dat-is-toch-vanzelfsprekend-mentaliteit terug in je leven.

Deze week heeft een goede vriend zijn strijd moeten opgeven. Plots is hij er niet meer. Hij heeft ons zachtjes voorbereid maar niemand heeft het echt beseft, we waren allemaal druk bezig. En ja, zeker ook omdat we hoopten/geloofden dat het anders zou uitdraaien, maar toch. Als we in ons hart kijken, zijn we wel wat afwezig geweest, vind ik, en daar heb ik heel hard mee geworsteld deze week. Wat was nu eens een ritje naar Jette ook al zei hij dat het niet nodig was? Wat was nu een briefje, mailtje, telefoontje meer geweest? Niets, maar voor hem heel veel. 

Ik heb heel hard getwijfeld om zaterdag naar de 1ste trail van de Cavalopers te gaan. Maar het opgaan in de natuur zou misschien goed doen. Ik had me ingeschreven voor 3 ronden (33km) en een tijdje geleden afgesproken met Maaike. Zij was het ideale gezelschap en ze bracht een smile op mijn gezicht. Bedankt hiervoor Maaike!

Net voor de start was er het blije weerzien van Petra. We kletsten wat bij zodat we helemaal up to date waren en ja, deze dame maakt zeker deel uit van het podium. Ze werd dan ook 3e vrouw op de 33km. Proficiat Petra, had ook niets minder verwacht.

Het parcours was zwaar en voorzien van een pak modder. Spek naar mijn bek. Voor Maaike was het haar eerste natuurloop en ze had een paar oude loopschoenen aan. Ik heb eigenlijk continu een schaatsende Maaike achter me aan gehad.

Ongeveer 4 km  na de start lag ze plots op de grond. Blijven steken in een boomwortel, boenk, daar gaat ze frontaal en lang uit  in de modder. Ik had nu een schaatsend moddervarkentje achter me aan. Super grappig: heel haar aangezicht, benen en handen zaten onder een dik pak blubber. Een lieve meneer heeft er zelfs een foto van genomen - als hij deze ons kan bezorgen aub?  

Ze spoelde de grootste smurrie er af in het aanpalende beekje en de rest gedurende de komende kilometers tot we aan de bevoorrading kwamen. Water moest de achtergebleven modder wegspoelen. Heel het verhaal verteld aan de mannen aan de bevoorrading en dan haar terug tot orde geroepen: er moet hier wel nog gelopen worden hé tetterkont!

We waren hierdoor van de kopgroep tot helemaal de laatste gezakt maar het kon ons eigenlijk niet schelen. Anja stond ons op het einde van de eerste ronde aan te moedigen. Een bende van de club van Marathonman was ook naar hier afgezakt. 

De tweede ronde zaten we nog steeds aan hetzelfde tempo maar we kwamen tussen de andere afstand-lopers terecht. Ook merkten we dat er enkele mensen waren die we 3 x voorbij staken zonder dat zij ons hadden voorbij gestoken: bedriegers dus. Ook had de organisatie gevraagd dat er geen afval in de natuur wordt achtergelaten. Dit werd door sommige deelnemers compleet genegeerd. Ik hoop dat deze 'lopers' of zich herpakken of wegblijven.

Iets verder dan waar ze gevallen was, hoorde ik een kleine gil achter me. Maaike haar schoen was vastgezogen in de blubber en ze was verder aan het lopen op haar sok. We keerden op onze passen terug, haalden de schoen er uit en opnieuw was er een mooi verhaal te vertellen aan de bevoorrading. Die mannen moesten er hard om lachen. Ik kreeg Maaike toch terug aan het lopen - wat een tettergat! - maar mijn veer begon te breken.

Net voor het einde van de 2e ronde overviel me plots alle weemoed van de afgelopen week: het was genoeg geweest voor mij. Ik wil naar huis, bij mijn kinderen en mijn man. Ik wil binnen de 4 muren van mijn huis zijn, de avond laten komen en in mijn bed kruipen. Maaike vond het schaatsen welletjes geweest en we besloten over de finish te lopen. Ik heb toch 22,5 km alles aan kant kunnen zetten. Het had toch deugd gedaan. 

Anja had voor mijn verjaardag een lekker kadootje mee, de schat. En ik besloot deze te kraken. Ook Maaike had voor hetzelfde kadootje gezorgd. Dus op de parking, aan de auto, in de warme zon hebben we ze ons meester gemaakt met op de achtergrond een mooi muziekje. Het was een goede afsluiter van een rare maar leuke dag.

Zondag was ieder van mijn gezin gaan sporten en ben ik met Padi de velden in getrokken. We zijn 18km gaan wandelen. Ik liep gewoon in mijn T-shirt met lange mouwen, niet normaal toch? Overal waren er al bloesems, de bomen hadden knopjes, zo'n warme winter is het al geweest.

Alles is terug geordend in mijn hoofdje en mijn mental breakdown is onder controle. Het leven zette ons weer met beide voetjes op de grond. Het zijn niet de klagers/schreeuwers die onze aandacht nodig hebben maar diegenen die in stilte lijden. De dingen draaien niet altijd rond ons eigen persoontje want de nulmeridiaan loopt echt niet door ons gat.