Nederland-België

Er zijn pro's en contra's aan Facebook. Maar mits een doordacht gebruik is dat wel een fantastisch medium. Tenslotte kan je niet blijven werken met pen en papier en hopen dat de postduif aankomt. Neen, je moet mee met je tijd. Het is al vlug een verslaving maar daar maakt je entourage je wel ten gepaste tijde attent op.

In juni had ik 4 Nederlandse dames op bezoek. Het was een prachtige namiddag en 's avonds waren de nieuwe vriendschapsverzoeken op smoelenboek goedgekeurd. Ooit treffen we elkaar wel weer, dat stond in de sterren geschreven. Door de kookkunsten van Mirjam (dame uiterst rechts) werd een commentaar op Facebook een concreet plan. De chat met haar breidde uit naar Merike en Yvette (dames link van mij) en voila, zaterdag 8 februari werd geblokkeerd in de agenda's.

Ine mailde half week dat ze het ook wel zag zitten om mee te gaan. Joepie! Ik pikte haar om 8u15 op aan het station in Berchem en samen zetten de rit verder naar Driebergen-Zeist in Nederland. Daar stond Mirjam en Jacolien  (kennis van haar) ons op te wachten. Vervolgens namen we de trein richting Rhenen om dan zo helemaal terug te lopen naar Driebergen-Zeist. De Utrechtse Heuvelrug Trail van MudSweatTRails staat al sedert 2012 op mijn verlanglijstje. Vandaag zal ik deze eindelijk aflopen en dan nog wel in een fantastische Nederland-België setting.

Het regende pijpenstelen maar niemand van ons stond daar echt bij stil. Als je loopt heb je er, mits degelijke kleding, toch geen last van. Het was een blij weerzien en de onbekenden werden aan elkaar voorgesteld. De klik was er en de trein ook. Hey, hier rijden die stip zeg. En groot en netjes dat die zijn. Wel geen toiletten op, oef toch een minpuntje gevonden.

In Rhenen moesten we Merike op de MTB treffen maar ze had de verkeerde trein genomen. Een plasstop, de foto met stationsklok als startschot laten nemen en hup, en route. De GPS-track had ik niet op mijn uurwerk gezet, Jacolien en Mirjam gelukkig wel. Ine is een natural runner all the way, dus ook geen horloge. Maar onze gidsen hebben dat goed gedaan hoor. Hierdoor waren we ergens ook wel zeker dat ze ons niet zouden achter laten midden in de brousse. Met die Nederlanders weet je maar nooit.

De trail voldeed aan al onze verwachtingen: prachtig natuurgebied met de nodige modder en klimmetjes. In het begin waren we enkele mannen tegengekomen die ons waarschuwden voor de modder iets verder op ons pad. 'Je schoen blijft steken. Je haalt die er maar moeilijk uit. Zou ik niet doen hoor langs daar. Blijf maar wat hoger lopen'...Maar heren, wij zijn die modder echt niet tegengekomen hoor! Je moet immers ook weten hoe je in modder moet lopen hé zeg. We gingen er vlotjes door zonder vastzittende schoenen.

Na een 11km merkten we op dat het gestopt was met regenen. We hielden een korte eetpauze en zetten de tocht verder. Ik had nog gedacht om mijn mobiele boxen om mijn ipod op aan te sluiten mee te nemen. Zo hadden we wat muziek voor onderweg. Maar door de regen had ik het toch maar niet gedaan. Goed ook want Mirjam die tetterde er maar op los. Ine en ik hadden het minst aantal kilometers in de benen. Dus we spaarden onze energie voor het uitlopen. De mooie verhalen van Mirjam lieten ons dit toe.

Rond kilometer 21 werd er terug bijgetankt. Het landschap veranderde regelmatig van bos naar zanderige vlakte. Had er plots een giraf of olifant voor mij gestaan of een bonobo rond mijn hoofd geslingerd, ik zou niet eens verschoten zijn. Adembenemend mooi was het daar. Het ging vlotjes tot ongeveer 26km. Mijn heup zeurde al de hele tijd maar ik voelde het nu trekken tot in mijn knie. Daarbij het te weinig kilometers lopen en dees madam begon het moeilijk te krijgen. Maar ik moest blijven volgen, mijn GPS liep immers voor mij.

Ine had geen last, Jacolien en Mirjam draaiden nog soepel en tetterend verder dus ik ga hier ni de flauwe uithangen. Ik voelde ook wel dat het geen erg was om verder te lopen. Voor hetzelfde geld loop ik er de ontsteking gewoon uit? Maar de laatste kilometer was het toch wat sterven hoor voor mij. Ik was dan ook zo blij dat ik dat perron en die stationsklok in Driebergen-Zeist zag.

We werden op het perron enthousiast verwelkomt door Merike en Yvette. De pijn was al snel vergeten en onze eindtijd werd vastgelegd op foto met de stationsklok er bij. We hebben 31,4km afgelegd van punt A naar punt B in 3u29. Dit was binnen de vooropgestelde tijd. We deden onze droge kleren aan en spraken af aan de parking voor het pannenkoekenhuis.

 

De innerlijke mens werd aangesterkt met een heerlijke Orval gesmokkeld vanuit België. Wegens gebrek aan onderdak werd het busje van Merike omgebouwd tot café en we klonken op de heerlijke loop en het leuke weerzien. Merike, vanaf nu heb je officieel een Bierbus. Na de Orval smulden we pannenkoeken met spek en appels. Zo, bekomen en voldaan kon ik samen met Ine huiswaarts keren. De Nederlanders houden van de Belgen maar hey dames, wij zien jullie ook wel graag zenne!

Het was heerlijk. Doeg, tot nog eens!