Hertrouwfeest

Deze week was een karakterweek. Dinsdag heb ik 11km gelopen en woensdag (ja zelfs op een feestdag!) waren het er 13km. 
Vrijdag was er terug de 5 parkrondes aan marathontempo. Ik heb gezien dat ik vorige keer deze rondes aan een te hoge hartslagzone gelopen heb. De bovengrens mocht maar 172 zijn ipv 182. Toch heb ik het in maar een paar seconden meer gelopen. Op 42min en 59sec waren ze achter de rug.
Deze week heb ik mij eindelijk een loopgordel aangeschaft. Zondag diende ik te veel te stoppen om te drinken of te eten. Dat kan niet zo. Maar eerst moest er nog wat gefeest worden.

Chris en ik zijn zaterdag op zijn Keltisch met het ritueel van handfasten hertrouwd. Het was een super mooie dag. De vrienden die de ceremonie onder hun vleugels hadden genomen hebben er echt hun werk van gemaakt. We werden in Keltische kledij gehuld en wat me het meest ontroerde was dat onze kinderen deelnamen in de ceremonie. Het was zo fijn met al de kindjes en de vrienden, de stralende zon, de grote tuin, de ontspannen sfeer.

We hadden geen flauw idee hoe lang het zo duren dat feest. We zijn gestart om 16u en we hebben de laatsten om 4u buitengeveegd. Niet slecht.
Vandaag moesten er wel 32 gelopen worden en ik ben er deze namiddag doodmoe aan begonnen. Tina had me de tip gegeven om mijn moeilijk moment rond kilometer 17 te verleggen of zelfs proberen te vermijden.
Dankzij de loopgordel is dat vrij goed gelukt. Ik heb iedere 2,5km gedronken en halverwege de training, op km 16, heb ik een energiebaar geknabbeld. Hierdoor was mijn zwakpunt genegeerd en heeft het zijn effect min of meer gemist. Thanks Tina voor het advies!
Het tempo heb ik tot kilometer 22 redelijk op 9,1 km/u kunnen houden aan een goede hartslag van gemiddeld 148. Maar dan ging het bergaf: eerst was het de hartslag die naar zijn bovengrens van 158 ging. Daarna was het tempo die minderde. Aangezien ik de hartslag boven de snelheid koos, liep ik de laatste 6 km aan een gemiddelde van 8,3. 

De eindscore was een globale tijd van 3u en 44min met een gemiddelde hartslag van 150. Ik denk dat ik best tevreden mag zijn dat mijn uitgeputte lichaam dat nog heeft gepresteerd.
Deze week heb ik er 67 gelopen. Maar zoals dat ons Valerie zo mooi zegt: nu is het schaap wel de preut af!
Vrijdagnamiddag heeft mijn ventje besloten dat we op vakantie gaan naar Oostenrijk van 2 tot 9 augustus. Samen met Cliff, Valerie en hun kids gaan we op huwelijksreis naar Oetz in Tirol.
We kijken er heel hard naar uit. Zaterdag heeft Cliff alles geboekt en nu is het aftellen!

Vrijgezellenavond bis

Donderdag om 6u opgestaan, schoenen aan en om 6u15 gestart met 11km tempoloop. Exact 1u en 1min later stond ik terug op de stoep. Douche pakken, eten en gaan werken. Nen mens heeft nadien wel veel energie zenne dan. Het deed echt deugd.
Vrijdagavond diende ik 2km in te lopen om daarna 5 parkrondes (=8,125km) af te werken aan marathontempo. De benen voelden echt zwaar aan. Deze week heb ik niet zo veel gerecupereerd door steeds op trot te zijn. Eventjes de teenkrampen doorbijten en echt aftellen. Toen dacht ik: smilen Wis, smilen. En hup, de vleugeltjes waren er. Was tevreden met mijn tijd: 42min en 47sec. Das toch 11,6km/u.
Maar dan, man man man, teenkrampen ongelooflijk hard. Heb me moeten neerzetten en gelukkig was er een brave ziel om mij te helpen stretchen. Thuisgekomen ging het maar niet over, tot 's nachts toe. Niet veel kunnen slapen. Dat gaat toch niet altijd zo zijn met die zolen. Morgen moet ik bellen naar dienen Dr. Dick.
Chris vindt echter dat ik moet afwachten, lichaam er laten aan wennen, het nog een kans geven. 'k weet niet zenne.

Zaterdagavond waren we uitgenodigd bij Jaak en Joke, zonder kids. We belden om 21u aan maar werden onmiddellijk op de fiets geplaatst en weggeleid.
Een kwartier later zaten we op terras van het eerste café in Lee met een bende oude en goede vrienden: de sloebers hebben een hervrijgezellenavond in elkaar gestoken. Het was een schitterende avond: Chris werd terug "kalksken" en ik werd terug "spalksken", we kregen den blok aan ons been en de gepaste outfit. Verder was het veel lachen en deugnieterij uitsteken. We blijven toch wel allemaal echte kinderen!
Om 4u was het genoeg geweest, 'k heb mijn ventje bij zijn arm genomen en op de fiets gezet richting huis. De dag erna diende ik 30km te lopen om 8u30...
Dat ik dat uur niet ging halen, dat was duidelijk, maar de training mag ik echt niet overslaan. Om 15u30 ben ik dan maar aan begonnen. Het ging nog relatief goed (3u 28min) en zonder krampen. Ja, ik ben toch met de zolen in vertrokken. Zelfs na de training had ik geen last dus Chris had gelijk. 
De teller staat voor deze week op 60,5 km. Het waren er weliswaar 3 te veel want toen ik mijn weekoverzicht maakte voor de coach bleek dat ik er maar 27 moest lopen ipv 30...
Blond hé

PS: Liesje, ik mis je zenne!

Kieken!

Sedert gisteren loop ik dus met orthopedische zolen in de schoenen. Zeer raar gevoel in het begin maar amaai, wat een verbetering. Het is natuurlijk nog maar de eerste training (10km op 1u 6min) dus we houden onzen doemp nog wat in.
Vandaag ben ik samen met mijn ouders, mijn kindjes en onze logee uit Noorwegen naar Bokrijk gegaan. Wij allemaal in de mobilhome, super tof. Bokrijk is echt wel de moeite om te bezoeken. De zon was volop van de partij. De kids vonden het boeiend om te zien hoe ze vroeger leefden en werkten. Duizenden vragen hebben ze gesteld. Aangezien we nog niet den helft kunnen bezoeken hebben, zullen we zeker eens terug moeten gaan.
Op weg naar huis zaten we in hevige rukwinden en felle regenbuien. Het was zo erg dat we op de parking langs de autosnelweg zijn gaan staan. Toen het ergste voorbij was, reden we verder.
Bij thuiskomst hebben ze alle drie nog een plons in het zwembad genomen. Uitgeteld vielen ze in slaap. Tijd voor mij om te computeren en toen ontdekte ik het: IK BEN EEN KIEKEN!
Ik stelde namelijk vast dat ik onze vluchten naar Berlijn verkeerd heb geboekt. Als vertrekdatum heb ik zondag 26/09 ipv zaterdag 25/09! De terugvlucht is vanzelfsprekend dan ook een dag te laat.
Het gaat me eventjes 328 euro meer kosten om de vluchten om te boeken. Wat moet ik nu doen??????
Kieken, kieken en nog eens kieken!

Houffalize

Het was een sportieve week. Maandag en dinsdag hebben we veel gewerkt. De kinderen waren niet thuis en het was zo stil.
Dinsdag was er een tempotraining van 11km. De temperatuur was aangenaam. Op een klein uurtje was het afgerond.

Woensdagmorgen zijn Chris en ik dan vertrokken naar Houffalize. We hebben daar woensdag en donderdag gemountainbiked. Ik heb 95 km en 2.000 hoogtemeters gedaan op 2 dagen.

Op dag 2, ongeveer halverwege, ben ik in al mijn onoplettendheid en euforie door de prikkeldraad van een weide gereden. Door de snelheid ben ik er gelukkig goed vanaf gekomen. Buiten veel blauwe plekken, schrammen op mijn linkerdij en een licht verstuikte pols, zijn er geen mankementen. 
Donderdagnamiddag zijn Valerie en Cliff ons komen vervoegen. Vrijdagmorgen was ik nog zinnes mee te fietsen. Trekken en duwen ging echter niet met de pols, dus ik heb moeten afhaken. 
Valerie en ik hebben dan genoten van de tuin van Eden van ons pension Les Etables.




Vrijdag zouden we doorrijden naar een camping dichter bij de kids. Het was echter zo goed in Les Etables dat we de rest opgebeld hebben. Sofie en Bart, Philippe en Astrid en Hein zijn dan ook naar daar gekomen. Corina had een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de avond hebben we afgesloten aan een kampvuur. Het was gezellig.

Zaterdag was het dan allen richting Suxy om onze kinderen op te halen van het scoutskamp. Vandaag heb ik 25 km gelopen met in kilometer 24 enkele versnellingen van 100m. Ik heb er mijn tijd voor genomen, 2u 47min. Ik had echt last van de warmte.

Maar de week zit er op. Ik heb er enorm van genoten samen met mijn ventje!

R.I.P. Marieke

Deze week was een warme week voor het lopen. Niet altijd evident om het dan ook vlotjes te doen.
Dinsdag heb ik 10km in de late avond gelopen. Pff, warmte en ik zijn niet zo'n goede maatjes.
Woensdag was het intervaltraining en deze deed ik 's morgens in het park van Aalst. Mijn kindjes hadden geen school meer en dus gingen zij mee. Vlot waren ze niet, de intervals, het was echt te drukkend warm.
Tijdens de cooling down zag ik een heleboel kuikentjes. Ik nam Manu en Noor mee na de training naar die plek. Ze waren onder de indruk van die kleine lieve diertjes. Eentje kwam zelfs bij Manu gestrompeld. Hij nam het in zijn handen en toen die smekende blik naar mij...
We zijn dus thuisgekomen met zo'n kuiken en het werd omgedoopt naar Marieke. Manu heeft voor haar gezorgd: doos genomen, laken ingelegd, water gegeven, brood gekruimeld en heel veel liefde gegeven.
Donderdagmorgen, helaas, was het beestje overleden. Tranen met tuiten heeft ons manneke geweend; echt aandoenlijk. Hij was zo blij dat hij voor een beestje kon zorgen.
Vrijdagmorgen ben ik om 6u opgestaan en heb ik in een aangename temperatuur een zeer vlotte 11 km afgelegd langs het mountainbikepad van Lede. Ik hing wel vol met spinnenwebben van in de paadjes als eerste te lopen...heksemie van Lede ;-)
 Vandaag vertrokken de kids op kamp met de scouts naar Suxy. Deze morgen waren ze natuurlijk vroeg wakker. Manu kwam de trap afgestormt met de woorden: "JOEPIEE, VRIJHEID!"  Ze worden groot onze kapoenen. Noor had het aan de bus wel moeilijk maar die houdt haar stoer. Manu die hangt dan de clown uit. Eens de beste vriendjes er bij waren, hadden ze al geen oog meer voor moeder en vader.
Mijn ventje en ik zijn 6 dagen kinderloos. We keken er echt naar uit. Vorig jaar hadden we een poging gedaan om een romantische week door te brengen in Parijs. We zijn toen echter niet verder geraakt dan Brussel, volledig bestolen. Dit jaar gaan we 3 dagen mountainbiken in Houffalize. We verblijven in Les Etables (www.lesetables.be).Hopelijk geen verrassingen dit jaar. Om 11u ben ik dan gestart aan mijn laatste training voor deze week: 21km. Ik had mega bang van de hitte. Het was sedert Brussel geleden dat ik die temperatuur ontspannen heb gelopen. Ik ben het beest aan het kloppen, ik voel het.