Vrijdagavond diende ik 2km in te lopen om daarna 5 parkrondes (=8,125km) af te werken aan marathontempo. De benen voelden echt zwaar aan. Deze week heb ik niet zo veel gerecupereerd door steeds op trot te zijn. Eventjes de teenkrampen doorbijten en echt aftellen. Toen dacht ik: smilen Wis, smilen. En hup, de vleugeltjes waren er. Was tevreden met mijn tijd: 42min en 47sec. Das toch 11,6km/u.
Maar dan, man man man, teenkrampen ongelooflijk hard. Heb me moeten neerzetten en gelukkig was er een brave ziel om mij te helpen stretchen. Thuisgekomen ging het maar niet over, tot 's nachts toe. Niet veel kunnen slapen. Dat gaat toch niet altijd zo zijn met die zolen. Morgen moet ik bellen naar dienen Dr. Dick.
Chris vindt echter dat ik moet afwachten, lichaam er laten aan wennen, het nog een kans geven. 'k weet niet zenne.
Een kwartier later zaten we op terras van het eerste café in Lee met een bende oude en goede vrienden: de sloebers hebben een hervrijgezellenavond in elkaar gestoken. Het was een schitterende avond: Chris werd terug "kalksken" en ik werd terug "spalksken", we kregen den blok aan ons been en de gepaste outfit. Verder was het veel lachen en deugnieterij uitsteken. We blijven toch wel allemaal echte kinderen!
Om 4u was het genoeg geweest, 'k heb mijn ventje bij zijn arm genomen en op de fiets gezet richting huis. De dag erna diende ik 30km te lopen om 8u30...
Dat ik dat uur niet ging halen, dat was duidelijk, maar de training mag ik echt niet overslaan. Om 15u30 ben ik dan maar aan begonnen. Het ging nog relatief goed (3u 28min) en zonder krampen. Ja, ik ben toch met de zolen in vertrokken. Zelfs na de training had ik geen last dus Chris had gelijk.
De teller staat voor deze week op 60,5 km. Het waren er weliswaar 3 te veel want toen ik mijn weekoverzicht maakte voor de coach bleek dat ik er maar 27 moest lopen ipv 30...
Blond hé
PS: Liesje, ik mis je zenne!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten