Sleerbaan

Deze week moet er nog gelopen worden voor we ons vetmesten met eten en drinken. Maar wanneer moet ik dat er nog tussen nemen?

Door het aanhoudende winterweer (wat ik persoonlijk zeer aangenaam vind) is het op het werk echt een hectische situatie. Rijden we uit of niet? Zoja, welke straten bedienen we wel en welke niet? Zijn ze de vorige keer bediend? Nee, wanneer kunnen we dan iets extra doen? Hoe gaan we reageren als ze beginnen te zagen aan de telefoon? De afgelopen weken ben ik een wandelende crisismanager. Het is super boeiend maar zoooooo uitputtend. Ik kan 's avonds bijna geen pap meer zeggen.

Maar die vlieger gaat niet op. Er moet gestreken worden, gewassen worden, kinderen moeten aandacht krijgen, de huisband vindt dat ook wel tof aandacht. Verder moet ik aan de valiezen beginnen. Wie heeft er welk skigerief dat hem nog past? Waar ligt het allemaal!

En dan zou ik heeel graag nog lopen want IK MOET ER WAT ZENUWEN AFLOPEN! Dus het lumineuze idee om het onder mijn middagpauze te doen. Wat raadt je: het was spekglad deze middag. Toch heb ik doorgebeten. Het moet wel hyperkomisch geweest zijn: een wit huppelend konijn die af en toe bijna helemaal op haar bek ging. Het was niet echt het ontspannende loopje dat ik gedacht had maar deze namiddag was ik helemaal zen.

Vanavond de nieuwjaarsbrieven opzeggen bij de peter, hapje eten en dan een ganse avond strijken. Yeah...

Witte kerst

De afgelopen week heeft het veel en lang gesneeuwd. De temperaturen zijn niet te hoog en niet te laag dus het blijft allemaal lekker liggen. Sinds lang geleden hebben we eindelijk eens een echte witte kerst.
Lopen is er deze week niet van gekomen, te druk en te moe. Maar vandaag moesten we buiten in de krakende winterpracht. De sneeuw ligt er perfect bij en we zijn met 7. Maarten is terug van de partij. Zijn blessure is misschien nog niet helemaal over maar hij loopt toch al weer. Als hij het rustig en geduldig opbouwt, komt dat dik in orde.
De vrouwkes lopen samen en de mannen lopen samen. We kiezen er voor om langs het jaagpad richting Denderleeuw te lopen. Hierdoor lopen we echt in de krakende sneeuw. We zijn alle 3 stilletje. Het is een mooi geluid.
Aangezien we vroeger klaar waren dan de mannen, besluiten we sneeuwballen te maken. De sneeuw plakt goed en we hebben een mooie verzameling. We steken ons weg tussen de auto's en kijk, eens de mannen in ons bereik, KNALLEN!

Geldhonden

Vandaag was het de Gaston Roelants wedstrijd te Brussel. We schreven ons in voor de 10km, mijnen maat en ik. Helaas stond ik alleen aan de start. Maar geeft niet zenne, Bruno heeft zijn nummer overgekocht.

Het was lopen in een sneeuwtapijt, het was steil en het was spekglad. Een PR gaan we niet lopen vandaag maar rapper als vorig jaar was toch het doel. We zijn over de finish gekomen op 52', super blij....tot ik mijn garmin geschiedenis las...

Dat is hier maar 9km ipv 10km! Ik vond het al een hoog inschrijvingsgeld, 14 volle rollende euros, en dan mogen we maar 9km lopen?! Hoe later op den dag hoe meer ik me bepikt voel door de organisatie.

Voor 10km te willen lopen, moet ik geen water hebben op 5km. Ik moet dat geldbeugelken van jullie sponsor X niet hebben. Die 2 zweetbandjes die jullie sponsor Y geeft zijn ook niet nodig, het sneeuwt. Ja, ok, die kerstmuts daar ben ik content mee, maar die kost ook geen 6 euro hé.

Ik kan alleen maar besluiten dat die loopwedstrijden zo'n hype zijn en de desbetreffende organisatie grote geldhonden!

Garmin Forerunner 405 CX

Na 5 jaar lopen vond ik het veroorloofd om er eens geld tegen te smijten. Ik had ook allerlei dingen die hiervoor in mijn voordeel spreken: ik ben terug full time gaan werken dus breng meer binnen in de voederbak, ik krijg volgende week mijn eindejaarspremie, ik loop 2.000 km op een jaar, ik ga in 2012 toch weer een marathon lopen, ik ben lief en schattig en ik verdien het gewoon.

Blijkbaar was mijnen huisband van hetzelfde gedacht want het is dankzij hem dat het nief speelgoed rond mijn pols prijkte deze training.

Dus vanaf nu ben ik de meer dan trotse eigenaar van ene Garmin Forerunner 405 CX. Super cool. Deze avond alles geuploaded naar de garminsite en zie, ik prijk al met mijn prestatie op het net.

Met de ingebouwde gps kan ik zien op google maps waar ik gelopen heb. Ik kan routes downloaden van anderen en deze aflopen. Ik kan het gebruiken om te skiën, te mountainbiken. Man man man, ik word zot.

Dus coach, geen geheimen meer voor jou ook hé. Alles netjes te bekijken op garmin connect.

Ik ga nu nikeer mijn jaarprogramma voor 2011 bekijken zie zodat ik vanaf januari als nen hazewind da park daar rondloop.

Zie ze gaan, zie ze gaan, met haar loopsloefkes aan...

The battle of the baantjestrekkers

Het is met zijn ups en downs ons sporten maar we zitten in een ups. Deze week was het eentje zoals we het gewend zijn en graag hebben.
Dinsdag ben ik na het werk direct naar het park gereden voor 8 km te lopen. Het was koud en glad en ik had de vlucht nodig. Het was 1 spiegel in het park, ik ben dan maar op straat gaan lopen. Echt op mijn gemak was ik niet, zo alleen als vrouw. Heb de laatste tijd wat last van creeps. Maar ik heb geprobeerd me er een gedacht van te maken en te ontspannen. Na een paar kilometers vlotte dat aardig en kwam ik in mijn gebruikelijke roes terecht.
Het verbaasd met toch telkens hoe ik zo kan verdwijnen van de wereld tijdens het lopen. Alle vitale functie werken scherp: alle auto's heb ik wel gezien of gehoord, iedere persoon heb ik perfect gescreend maar het is precies of ik dat niet ben. Ik had dit de eerste keer met mijn lange afstand training ondervonden. Ik kwam als het ware los van mijn lichaam. Mijn gedachten gaan uit zichzelf aan de gang en tegen het einde van de loop zijn mijn vraagtekens van die dag zo goed als opgelost of toch minstens in het juiste perspectief geplaatst.
Is het nu met die winter dat men meer sombere gedachten heeft? Is het door het tekort aan stralende zon dat ne mens zich rapper 'ongelukkig' voelt? Soms kan zo'n gevoel me overvallen. Dan wil ik het liefst vertrekken naar een plek van mij alleen. Geen gezin om voor te zorgen, geen werk waar ik naar toe moet, gewoon ik en de natuur. Het liefst is het dan in zo'n houten huisje in een prachtig bos aan een meer. Ik heb dat wel altijd gehad die behoefte om te vluchten maar hoe 'ouder' ik word hoe sterker dat dat wordt. Dat heeft niets te maken met dat iemand me tekort doet of zo. Het is dat het soms allemaal wat verstikkend kan zijn. En wat helpt dan? LOPEN.
Donderdag ben ik dus 's avonds van het werk naar huis gelopen. Ik heb me strikt gehouden aan de hartslagzones. Ik deed de 10 km in 1u en 1min met een gemiddelde hartslag van 145, hoogste was 159. Vrijdagmorgen was het dan wel vroeg uit de veren. Opgestaan om 6u15, de chiazaden binnen gespeeld en om 6u50 de deur uit. Toen ik al op de steenweg was, viel het me binnen dat ik mijn toegangsbadge en gsm vergeten was. Dus rechtsomkeer gemaakt om deze te gaan halen. Om 8u was ik op het werk. Dit waren dus 10,5km in 1u 6min en gemiddelde hartstlag 151 met hoogste van 162. Deze was nadat er een wagen zijn oprit afgestoven kwam en geen goesting had om te stoppen voor mij. Ik ben in een versnelling hoger moeten gaan of ik zat er gewoon onder: LOEMPEN AAP!
Ik heb een zeer productieve dag gehad op het werk en niets van last in de benen. 's Avonds was er dan het feestje voor Cato zijn 50ste verjaardag. Dit zou eens kunnen verkeerd aflopen, het thema is Après Ski. Ons bende kennende is dit spek naar onzen bek. Ik had redelijk wat bierlust. Om 2u heb ik mezelf naar huis gedwongen hierdoor kon ik het misselijk zijn misschien beperken tot het minimum.
En inderdaad, deze morgen om 6u was het prijs: talking to god on the big phone ;-o{ Sedert dat er zo veel kilo's af zijn, heeft alcohol een moordend effect op mijn lichaam. Denk dat ik gisteren wel de hoeveelheid gedronken heb die gelijk staat aan deze van de afgelopen 11 maanden. Zoals ik al zei: bierlust en medicamentjes in de vorm van Jägermeister, spek naar onzen bek. Mijnen vent heeft het nog 2u langer uitgezongen en zag er dan ook 2u minder fris uit dan ik.
Om 9u30 hebben de kids ons uit ons bed gehaald, hebben we ontbeten en dan onze daad van moed en zelfopoffering gedaan: gaan zwemmen. Op die momenten helpt maar 1 ding: verstand op nul, het koude water in en baantjes trekken. Sedert enkele jaren zijn we met enkele baantjestrekkers aan het zagen bij het bestuur van het zwembad om een aparte strook te hebben. Zo hinderen we niemand. Het is er eindelijk van gekomen, we hebben onze baan. Komen daar godver**** al die trage, lome, loempe zwemmers wel in trippelen zekerst?! En dan begint the battle. Er is daar onze walvis die de kop trekt. Die gaat steeds rechtdoor, wie in zijnen weg zwemt voelt het wel. Daarachter kom ik. Ik doe het weliswaar 'beleefder' maar uiteindelijk weten ze het ook wel: GA TOCH IN HET GROTE STUK GAAN TRAPPELEN! WEGWEZEN!
Na een baantje of 5 kunnen ze het niet meer verdragen, is hun eer zo gekrenkt dat ze steeds voorbij gestoken worden door een vrouw dat ze de witte vlag hijsen. En dan wordt het een heerlijk tempootje zwemmen. We trekken 35 baantjes in onze baantjesparadijs voor ons ALLEEN. Yeah.

VOS 35 jaar

Donderdag is Manu 10 jaar geworden. Hij is super, mijn held. Denk dat iedere moeder dat heeft maar toch, het is een crême van een gast. Hij is grappig, lief en heeft een goed hart. Soms is hij een echte pestkop maar wie heeft er niet zijn grijs kantje? Zijn lief, Aurélie, een buurmeisje met het prachtigste ros haar dat ik ooit in mijn leven gezien heb, verjaart dezelfde dag. als hem. Ze gaf vrijdag een verjaardagsfeestje. Mijn beide kids waren uitgenodigd en ze mochten blijven tot zaterdag 17u. 
Zaterdagmorgen was ik van dienst bij het klaarzetten van de feestzaal ter gelegenheid van 35 jaar Vos. De scouts van Lede heeft me veel echte vrienden gebracht. We lopen niet overeen maar als we samen zijn is het altijd goed.Als je de groep bekijkt, zie je de generaties leiding. Echt fijn hoe die band blijft, zelfs al ben je 40, 50 of 60. 

We hebben in de namiddag een flinke wandeling gemaakt. Het was prachtig zo tussen de sneeuwvlokjes door. Er werd stevig doorgestapt en uiteindelijk deden we 11km. Er waren enkele kleintjes bij en deze deden het zonder morren. Applaus!

Er was een pitstop bij Kristien met jenever, warme koffie, mandarijntjes, veel gelach en leute.
Den aperitief was cava met twists. Dit is deeg ingestreken met confituur. Dat wordt dan rond een propere tak van een boom gewonden. Vervolgens  worden deze over een kampvuur gehouden en zo wordt het broodje gebakken. Lekker dat dat is! Daarna was er het heerlijke eten en de grappige sketchen.

Oei, hoor ik je zeggen, en haar lopen? Wel donderdag en vrijdag ben ik met de trein gaan werken. Wat een bende apatische mensen op 1 plek zeg! Zagend sleuren zich naar dat perron, vallen bijna over hun lip als ze moeten opstappen en ploffen zich zo egoïstisch neer op die treinbank dat ik schrik had dat ze zou doorbreken. Verbaasd het je dat ik dit alles zeer grappig vond en me het lachen echt niet kon inhouden? Ik had echt met die sukkels te doen. Soit, ik ben die dagen dan ook te voet van en naar station en werk gegaan. Dat is al elke dag 6km x 2 dagen en dit aan een stevige tred. Zaterdag was er dan de 11km wandeling in de sneeuw. En zondag wou ik wel mijn 15km lopen maar ik was kotsmisselijk. Al het eten en dat beetje drank heeft mijn maag geen deugd gedaan. Ik heb er de fysieke gevolgen moeten van dragen: barstende hoofdpijn, maar niet warm krijgen en geen sprankeltje energie. Dus neen ik heb niet echt gelopen.
Vandaag heb ik wel flink mijn 8km gedaan. En donderdag loop ik van het werk naar huis om dan vrijdag terug te lopen. Zo hebben we het wel wat gecompenseerd hé.

In shock

Ik ben van mening dat iedereen recht heeft op zijn godsdienst en de manier waarop ze dat uiten.
Ik ben van mening dat het een verrijking is in ieders leven als we verschillende denkwijzen over het leven kennen.
Ik ben van mening dat het een afstomping en een teken van enggeestig zijn is als men een andere cultuur, godsdienst of ras ondergeschikt vind.
Mensen moeten van mensen houden. Je kan altijd iets leren van iemand. Ik ga er ook van uit dat, als ik op een dag hulp nodig heb, overvallen ben of simpel gewond op straat lig, het mijn menslievendheid zal zijn die me red.
Er lopen veel slechte mensen rond. Racisten, radicalen en ze moeten daarom geen bruine smoel hebben of een andere taal spreken. Ik ben er echter van overtuigd dat het een minderheid is die meer aandacht krijgt dan dat ze verdienen.
Ik leer mijn kinderen dat ieder een kans verdiend, dat er in ieder iets goeds zit. Als ze dan toch iemand tegenkomen die rot en slecht blijkt te zijn, ga er dan gewoon minder mee om. Maar daag niemand uit en stoot niemand af.
Maar hier zit ik dan, perplex en geslagen, helemaal in shock na het bekijken van een onschuldig mailke. Zijn wij, de mensen die het beter zouden moeten doen dan de dieren, echt wel deze kans waard? Dieren doen vreselijke dingen uit zelfbehoud, om in leven te blijven. Maar dit moeten wij in onze moderne tijden al lang niet meer doen. We vinden overal eten, drinken, kleren, luxe etc. Waarom doen wij dan een medemens aan wat je hier ziet?
Dit het verhaal van een jong moslimmeisje, verliefd op een jongen. Haar familie had haar wel uitgehuwelijkt aan een oudere man. De genadesteen wordt gegooid door haar bloedeigen broer. En al die mannen maar filmen en foto's trekken.
Ik kan het niet vatten en ik weet niet wat ik er moet mee doen maar ik vind het vreselijk.