Het is met zijn ups en downs ons sporten maar we zitten in een ups. Deze week was het eentje zoals we het gewend zijn en graag hebben.
Dinsdag ben ik na het werk direct naar het park gereden voor 8 km te lopen. Het was koud en glad en ik had de vlucht nodig. Het was 1 spiegel in het park, ik ben dan maar op straat gaan lopen. Echt op mijn gemak was ik niet, zo alleen als vrouw. Heb de laatste tijd wat last van creeps. Maar ik heb geprobeerd me er een gedacht van te maken en te ontspannen. Na een paar kilometers vlotte dat aardig en kwam ik in mijn gebruikelijke roes terecht.
Het verbaasd met toch telkens hoe ik zo kan verdwijnen van de wereld tijdens het lopen. Alle vitale functie werken scherp: alle auto's heb ik wel gezien of gehoord, iedere persoon heb ik perfect gescreend maar het is precies of ik dat niet ben. Ik had dit de eerste keer met mijn lange afstand training ondervonden. Ik kwam als het ware los van mijn lichaam. Mijn gedachten gaan uit zichzelf aan de gang en tegen het einde van de loop zijn mijn vraagtekens van die dag zo goed als opgelost of toch minstens in het juiste perspectief geplaatst.
Is het nu met die winter dat men meer sombere gedachten heeft? Is het door het tekort aan stralende zon dat ne mens zich rapper 'ongelukkig' voelt? Soms kan zo'n gevoel me overvallen. Dan wil ik het liefst vertrekken naar een plek van mij alleen. Geen gezin om voor te zorgen, geen werk waar ik naar toe moet, gewoon ik en de natuur. Het liefst is het dan in zo'n houten huisje in een prachtig bos aan een meer. Ik heb dat wel altijd gehad die behoefte om te vluchten maar hoe 'ouder' ik word hoe sterker dat dat wordt. Dat heeft niets te maken met dat iemand me tekort doet of zo. Het is dat het soms allemaal wat verstikkend kan zijn. En wat helpt dan? LOPEN.
Donderdag ben ik dus 's avonds van het werk naar huis gelopen. Ik heb me strikt gehouden aan de hartslagzones. Ik deed de 10 km in 1u en 1min met een gemiddelde hartslag van 145, hoogste was 159. Vrijdagmorgen was het dan wel vroeg uit de veren. Opgestaan om 6u15, de chiazaden binnen gespeeld en om 6u50 de deur uit. Toen ik al op de steenweg was, viel het me binnen dat ik mijn toegangsbadge en gsm vergeten was. Dus rechtsomkeer gemaakt om deze te gaan halen. Om 8u was ik op het werk. Dit waren dus 10,5km in 1u 6min en gemiddelde hartstlag 151 met hoogste van 162. Deze was nadat er een wagen zijn oprit afgestoven kwam en geen goesting had om te stoppen voor mij. Ik ben in een versnelling hoger moeten gaan of ik zat er gewoon onder: LOEMPEN AAP!
Ik heb een zeer productieve dag gehad op het werk en niets van last in de benen. 's Avonds was er dan het feestje voor Cato zijn 50ste verjaardag. Dit zou eens kunnen verkeerd aflopen, het thema is Après Ski. Ons bende kennende is dit spek naar onzen bek. Ik had redelijk wat bierlust. Om 2u heb ik mezelf naar huis gedwongen hierdoor kon ik het misselijk zijn misschien beperken tot het minimum.
En inderdaad, deze morgen om 6u was het prijs: talking to god on the big phone ;-o{ Sedert dat er zo veel kilo's af zijn, heeft alcohol een moordend effect op mijn lichaam. Denk dat ik gisteren wel de hoeveelheid gedronken heb die gelijk staat aan deze van de afgelopen 11 maanden. Zoals ik al zei: bierlust en medicamentjes in de vorm van Jägermeister, spek naar onzen bek. Mijnen vent heeft het nog 2u langer uitgezongen en zag er dan ook 2u minder fris uit dan ik.
Om 9u30 hebben de kids ons uit ons bed gehaald, hebben we ontbeten en dan onze daad van moed en zelfopoffering gedaan: gaan zwemmen. Op die momenten helpt maar 1 ding: verstand op nul, het koude water in en baantjes trekken. Sedert enkele jaren zijn we met enkele baantjestrekkers aan het zagen bij het bestuur van het zwembad om een aparte strook te hebben. Zo hinderen we niemand. Het is er eindelijk van gekomen, we hebben onze baan. Komen daar godver**** al die trage, lome, loempe zwemmers wel in trippelen zekerst?! En dan begint the battle. Er is daar onze walvis die de kop trekt. Die gaat steeds rechtdoor, wie in zijnen weg zwemt voelt het wel. Daarachter kom ik. Ik doe het weliswaar 'beleefder' maar uiteindelijk weten ze het ook wel: GA TOCH IN HET GROTE STUK GAAN TRAPPELEN! WEGWEZEN!
Na een baantje of 5 kunnen ze het niet meer verdragen, is hun eer zo gekrenkt dat ze steeds voorbij gestoken worden door een vrouw dat ze de witte vlag hijsen. En dan wordt het een heerlijk tempootje zwemmen. We trekken 35 baantjes in onze baantjesparadijs voor ons ALLEEN. Yeah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten