Be a hero for one day ! marathonpr​oject 2013

Marathonman, Stefaan Engels is al enkele jaren mijn 'idool'. Alles startte in 2010. Hij was de man die mij inspireerde toen. Welke zot (met alle respect hé Stefaan) loopt nu alle dagen een marathon?! Hij was de man die mij liet zien dat lopen en presteren samen gaan als je er de fun in houdt.

Hij was ook diegene die mijn blog officieel op gang bracht met mijn allereerste blogstukje. Grappig als je het naleest.

Er is heel veel veranderd sedert die dag in mei:
* Samen met 3 fantastische vrienden hebben we onze eigen loopclub SVS Aalst. Onze club is gestart met 5 leden en al uitgegroeid tot 42. We zetten mooie resultaten neer en op de trainingen staat iedereen er. Het is een club waar vriendschap de lijm is. Waar mensen een persoonlijke begeleiding krijgen. Een club die sportief gedrag naar andere lopers en clubs hoog in de vaandel draagt. Ik ben echt fier op onze club.
* Een marathon lopen is al geen vrees meer maar een honger die nog steeds niet gestild is. De grenzen worden voorzichtig verlegd naar een ultraloop.
* Te veel om op te noemen...

Maar Marathonman en zijn aanhang zijn gebleven. Hij heeft nog steeds, ik durf zeggen nog meer dan toen, die positieve aura. Hij heeft me vergezeld op mijn marathon van Barcelona, me overtuigd om triathlon te proberen, hij is blijven inspireren op steeds diezelfde nonchalante optimistische manier van hem. Hij is een schatje.

Het is mijn toer om iets terug te doen. Ik steun hem met de volle 200% in zijn project: Be a hero for one day ! marathonpr​oject 2013.

Iedere dag van 2013 zal er iemand onbekend in de spotlight komen omdat hij/zij die dag zijn/haar marathon loopt. Al wie goesting heeft, vrienden, familie, toevallige lopers die dag, zullen zich achter die persoon scharen zoals in 2010 met Marathonman. Ze zullen hen motiveren, over de streep schreeuwen en hen feliciteren in het slagen van hun opzet. Je kan er alles over lezen en eventueel deelnemen hier.

Ik loop de mijne op vrijdag 15 februari 2013. Er is geen betere manier om die dag 41 jaar te worden. Ik roep dus iedereen op om mij te komen vergezellen voor de afstand die hij/zij zelf kiest. Als ik maar die dag niet alleen loop.

Noteer deze datum alvast in jullie agenda. Ik kom er in een later blogstukje wel nog concreter op terug.

Bear Trail - Week 9

Vanaf deze week zijn de 2 fietstrainingen terug omgezet naar looptrainingen. Vanaf deze week werd er dus terug 5 keer gelopen. Dat wordt weer wennen. Zou het nog lukken?

Om nog af te kicken van de Mr. T heb ik de eerste 3 dagen kleine afstanden (6K + 8K + 10K) gedaan. Het was nog warm maar het viel wel allemaal nog mee.

Zaterdag en zondag was het doel 25K en 20K lopen. Slik. Op de lange duurtrainingen heb ik ook altijd een 'eetprobleem'. Die gels en andere voeding lukt maar niet om binnen te houden. Mijn schoonzus is recentelijk verdeelster van de Herbalife producten geworden. Laat ik die Formule 1 eens testen? Dit beweert het hongergevoel voor 4 à 5 uur af te remmen.

Zaterdagmorgen opgestaan, de shake genomen en vertrokken voor mijn 25K. Ik besloot voor mezelf niets te forceren. Alle kilometers ga ik lopen aan een hartslag gelijk aan de ondergrens van mijn zone voor lange duurloop. Als de 25K niet lukt, toch proberen er zo dicht mogelijk bij te komen.

Veel snelheid zat er niet in maar de kilometers gingen vlotjes tot de 18K. Daar viel mijn energiepeil steil naar beneden. De hartslag bleef mooi rond de 143 maar de benen draaiden niet vlotjes meer rond. Ik besloot om te stoppen op 20K. Morgen komt er immers nog een dag. Na 2u 17' was de training voorbij en ik had geen spierpijn of last. Mijn gemiddelde hartslag was 145, mooi. Heb ik honger gehad? Ja, toch wel. Misschien moet ik morgen eerst ontbijten en de shake als toetje nemen?

Zondag zelfde scenario. Deze 20K ging ik vastbesloten uitlopen maar dit keer aan de bovengrens van mijn hartslagzone. Ik at mijn gebruikelijk ontbijt met de shake als afsluiter. Dit gaf al een voller gevoel zie. Na de clubopwarming nog zo'n 2km bij Helga gebleven die volop aan het trainen is voor haar eerste halve marathon. Het was jammer genoeg net iets te traag voor de hele afstand en we namen afscheid.

Mijn benen draaiden veel beter rond dan gisteren en ik had er mega zin in. Het was ook ideaal weer, zachte temperatuur, goed windje en motregen. Zo heb ik het graag. Ik heb in begin verscheidene keren een sanitaire stop moeten doen. Vervelend. Telkens is het weer op ritme komen. De hartslag bleef netjes stabiel en het tempo lag toch hoger dan gisteren. Deze 20K deed ik in 2u 12' en gemiddelde hartslag was 146. Opnieuw geen last of spierpijnen. De Herbalife zal dus verder getest worden de komende weken.

Allé, de eerste 20gers zitten er op, we zijn vertrokken. De snelheid komt met de tijd wel terug, daar maak ik me geen zorgen om. Mijn conditie en uithouding zit goed, dat is bevestigd. Dus nu is het trainen, trainen en nog eens trainen hé.

Mr. T Ladies Triatlon - the result

Er waren 192 deelneemsters. Mijn plaats overall is 120. In de leeftijdscategorie 40+ waren er 31 dames en hier sta ik op plaats 18.

Mijn zwemmen deed ik in 18'55", mijn fietsen in 42'45" en het lopen in 28'10". Het is heel duidelijk dat ik sukkeling had met mijn fietshandschoentjes want ik ben +3' in de wisselzone.

Maar ik ben een tevreden vrouw.

Bear Trail - Week 10

Deze week heb ik goed gefietst en veel gewandeld. Het was me te warm om te lopen. En voor vandaag beloofden ze hoge temperaturen, dus me wat sparen kon geen kwaad.

Deze morgen ben ik goed op tijd vertrokken naar de Mr. T. Om 9u30 vertrokken in Lede en om 10u15 geparkeerd aan de Blaarmeersen. Het was super druk. Ik heb niet getreuzeld en kwam net op tijd op de briefing aan de start van het zwemmen.

Er moest eerst 750m gezwommen worden...of is het gevochten worden? Man man man...wat was dat! Schoppen, slaan, ik ben zelf aan mijn voeten achteruit getrokken...niet normaal. Hier gaan ze over lijken zenne. Maar ik heb mijn stroom goed kunnen vinden en ben redelijk naar voor kunnen schuiven. De temperatuur van het water was perfect. Uit het water diende ik een kleine 200m te lopen naar de fietszone. Dit vond ik het lastigste. Wat sukkeling om mijn fietshandschoentjes aan te krijgen en hup de fiets op. Ik was ongeveer 24 minuten ver in de wedstrijd.

Fietsen zou mijn beste stuk moeten zijn. Ik ging bij de start bijna uit de bocht, gelukkig stond er iemand van de crew. Op het einde van de eerste ronde vond ik een dame genaamd Liese. We spraken af elkaar wat te helpen. We wisselden goed af en konden onze snelheid constant houden aan 30km/u. In de 3e ronde is er een zekere An bij gekomen. Het was een aangename samenwerking en na 40 minuten zat mijn fietsen er op. Dat gaat vlotjes.

Voor het lopen was ik het meeste bang. Niet voor de snelheid maar voor de hitte. Hoe goed ik vorige week gelopen heb (26 min) zo zwak was het vandaag. Ik heb er namelijk een half uur over gedaan. Maar ik durfde niet sneller. Ik had echt geen zin om in het rood te gaan met dit weer. Toch heb ik er veel voorbij gestoken. De laatste ronde was in de Topsporthal en dat is kicken. Heel veel publiek schreeuwt je toe.

In de laatste rechte lijn zag ik dat, als ik nog een spurtje deed, ik onder 1u35min zou blijven. Dus sprinten en eindtijd was 1u34min55sec. Ik was heel tevreden gezien de weersomstandigheden. Het was echt HEEL warm. Ik ben nieuwsgierig naar mijn ranking.

Maar wat een leuke discipline. Het is dankzij Club365 van Marathonman Stefaan Engels dat ik dit probeer. Ik hou wel van de variatie. Zoals ik altijd al gezegd heb, ben ik niet een rasechte loper. Ik heb er gewoon niet de lichaamsbouw voor. In hart en nieren ben ik een fietser die wat kan lopen. Zwemmen doe ik al van kinds af. Iedere zondagmorgen ging ik met mijn vader naar Hillegem in het Waterhoentje zwemmen. Jaren aan een stuk. Omdat de kids in de zwemclub Neptunus zitten, trek ik regelmatig baantjes. Dus mijn zwemmen is best ok.

Alle deelnemers van Club365 hebben het trouwens goed gedaan. De mannen eindigden tussen 1u15 en 1u18. Charlotte was binnen op 1u30. Marathonman was tevreden met zijn kindjes ;-).

Ik heb wel heel veel bewondering voor diegenen die een volledige triathlon doen. Man dat moet heavy zijn! Een kwart zou ik zien zitten en wil ik volgend jaar wel eens riskeren. Dat moet nog lukken.

Ik wil toch een merci doen aan Luco voor de zwembegeleiding, Charlotte voor de motivatie en de positieve vibes, Stefaan Engels voor de coaching, Katrien voor me er attent op te maken dat de wedstrijd vandaag was en niet gisteren en mijn gezinnetje voor me alweer vele uurtjes te laten sporten. Dikke bees.

Daphni, je bent de enige die een gokje waagde. Je was er niet zo ver af. Had ik wat beter gelopen, je zou er pal op geweest zijn! Je bent dan ook de winnaar. Stuur me je adres daar in den Amerika eens door want je hebt een prijs gewonnen :-).

Bear Trail - Week 11

Amai, ik moet al eens goed nadenken wat ik deze week allemaal uitgespookt heb! Deze week heb ik in een veel hogere versnelling geleefd dan gebruikelijk. Gelukkig heb ik dit blog om zo nu en dan eens stil te staan bij wat ik mee mocht maken.

Maandag stond het in elkaar boxen van een fietstocht in en rond Diksmuide op het programma. Dit voor ons Women Only Weekend traditie getrouw op het 2e weekend van september.

Met Kat op stap gaan is altijd goed voor de lachspieren en het meemaken van leuke toevalligheden. We zijn aangekomen in de regen, het zondagsprogramma geïnspecteerd in de regen, een fiets gaan huren in de regen, aten ons middagmaal in de regen maar hebben de fietstocht gereden in de ZON. We hebben zo veel geluk gehad met het weer. Zo'n dikke 35 km gedaan, biertje gedronken, pannekoek met ijs en chocolade gegeten op een zonnig terras. Het was een schitterende dag.

Dinsdag ben ik gaan lopen. Moeizaam. Woensdag spurten zenne. Om 17u30 thuis van het werk. Van 17u45 tot 18u50 gelopen met Padi. Dan de douche in en vertrokken naar Aalst om 19u. Padi afgezet bij mijn schoonbroer en om 19u33 stond ik op de afspraak aan De Zwette Maan in Aalst.

Anita en nog 2 andere dames van de FV De Caspers kwamen kennis maken en luisteren naar de voorstellen die ik had betreffende mijn sponsorloop in 2013 voor hun vereniging. Jullie horen hier garandeerd meer over later.

Donderdag ben ik looppad gegaan met Nathalie. We dachten de remedie te hebben gevonden voor de bleinen. Maar na 4 km was het niet meer te doen om te lopen voor haar. Dezelfde voet, dezelfde plaats maar nieuwe bleinen, toeme toch!

Zaterdag was het dan 'generale repetitie' voor de sprint triathlon van aanstaande zondag. De temperatuur van het water was ronduit perfect. Het zwemmen ging behoorlijk vlot. Aangezien ik alles in dezelfde tenue wil doen, verlies ik bijna niets in de wisselzones. Dus hup de fiets op. Ik heb de 20K op de mountainbike afgelegd aan een gemiddelde van 28km/u. Dat zit goed. Wat staan trippelen voor de spieren en direct vertrokken voor het laatste stuk lopen. Ik heb de 5,5K afgelegd in 26 min.

Alle 3 de disciplines zijn afgewerkt in een 1u 40min. Dat vind ik niet mis. Hopelijk gaat alles zondag even vlotjes. Wie waagt zich aan een gokje over mijn eindtijd?

Bear Trail - Week 12

Deze week stond er Le trail, ça Flémalle op het programma. En het heeft pijn gedaan! Ik sluit de week af met een gevoel van tegelijkertijd trots zijn en me dom voelen.

Waar haalde ik het in mijn hoofd om een trail te lopen van dat kaliber zonder een betere voorbereiding?! = DOM

Maar ik heb hem uitgelopen, op karakter en mentale kracht zonder in het rood te gaan en toch heel hard genietend van de prachtige natuur en uitdaging. = TROTS.

Gelukkig heb ik een goede basisconditie van mijn fietsen en wat zwemmen de afgelopen maanden maar het was toch nog altijd lopen dat ik hier moest doen.

Donderdag heb ik 10K gedaan en dat ging maar het tempo was laag. Ik besefte toen al dat het bikkelhard ging worden zaterdag. Chris opperde voorzichtig de optie om niet te gaan maar dat wou ik absoluut niet. Toen rees de vraag of ik dan niet beter de kortere afstand zou nemen? Dat wou ik nog overwegen op de moment dat ik hiervoor een keuze moest maken in de trail zelf. En zo ben ik vertrokken naar Flémalle tegen Luik.

Ik was wel wat verschoten van het grote deelnemersaantal. Ik had het kleinschaliger verwacht. Dat waren daar allemaal afgetrainde lopers met de beste trailsnufjes rond hun lichaam. Klein bier was ik er tegen dus ik hield me ver op de achtergrond. Ik stond daar met mijn onnozel camelbagsken en mijn Vibram's Fivefingers. De simpele duif uit Lede tussen de grote mannen ;-).

Net voor de start werd ik aangesproken in het Vlaams. Kijk zie, Petra Sliepers en haar haas! Leuk om hen persoonlijk te ontmoeten. Petra is een hele goeie loopsters. Haar echtgenoot had er duidelijk zin in. De start kon niet snel genoeg gegeven worden. Het leuk verslagje van hun ervaring kan je hier lezen.

En weg waren we, eventjes file en dan de bossen in. De ondergrond was zacht maar onder het laagje modder lagen heel veel stenen. Bovendien was deze modder op vele stukje lichtjes vochtig. Mijn Vibram's waren hier niet echt de ideale schoenen. Ik glibberde heel veel weg en heb mijn snelheid sterk moeten verminderen om niet telkenmale op mijn smikkel te gaan.

Bovendien was ik bang om op mijn rechterschouder te vallen of deze terug uit de kom te hebben. Dat zo super stom zijn dus voorzichtig zijn was de boodschap. Al vlug hing ik als laatste in de sliert maar dat kon me echt niet schelen. We liepen langs slingerende bospadjes enkel herkenbaar door de lintjes in de bomen en door tuinen van mooie kastelen.

 

Ik heb de eerste 13km afgelegd samen met een meisje die voor de kortere afstand ging.Het was echt een pak klim- en klauterwerk. De organisatie heeft er alle moeite aan gedaan om de lastigste stukken in het bos er in te steken. Over de eerste 10km heb ik 1u34' gedaan. Een klein rekensommetje gaf me aan dat ik over de 5u zou gaan. Toch misschien straks voor de 20km kiezen?

De rappel-techniek van de vakantie heeft ook zijn nut bewezen. Op een bepaald stuk dienden we aan een afhangende boom, in rappel naar beneden te komen. Al vlug was ik een echte modderpoes en ik voelde me echt in mijn nopjes.

En hier kwam het punt dat ik moest kiezen. De dame van de 20K moest even lachen. Ik heb er dik 2 minuten over gedaan, kijkend van links naar rechts. Wel Wis wat wordt het? Kiezen voor de 20 is verstandig zijn. Komt daar toch wel mijn trotse kantje naar boven zekerst?!
- Ben ik fysiek ten einde? NEEN, hartslag is altijd goed geweest, nooit in het rood gegaan.
- Stoort het me dat ik als rode lantaarn over de meet ga komen bij de 33K? Hallo, dit is trailrunnen, not important!
- Vind ik het nog leuk? Amai ni, mega mooi is het hier.
- Ga ik er voor? 20K is opgeven, heb me ingeschreven voor de 30K Had het lopen maar niet zo moeten verwaarlozen.
- Doorbijten dus? YUP.

En zo koos ik voor het linkse pad, op voor nog 20 eenzame kilometers als allerlaatste op deze afstand.

Bij een afdaling gleed ik vlugger naar beneden dan gepland. Ik zwierde en zwaaide met de armen, grabbel naar een boom en poef, daar zat ik. Mega pijn in mijn rechterschouder. Mocht het een striptekening zijn, er vlogen sterretjes rond mijn hoofd. Door het continu schroeven van mijn camelbag had ik bovendien een behoorlijk pijnlijke brandplek op mijn rug. Ik heb me in de zon gezet en me laten bekomen voor enkele minuten. OK, camelbag op buik en verder doen nu.

Uit het niets liep ik langs een prachtig appelbomenveld. Kmpunt 23 - was er hier geen bevoorrading? Niets te zien. Mmmm, mijn waterzak is leeg en al mijn eten is op. Niet goed. Even een plaspauze tussen de appelbomen gehouden en verder. Ik hoor stemmen. Daar in de verte doemen 4 mansfiguren op. Wandelaars? Neen, ze hebben een wit deelnemersnummer aan hun middel wapperen. Pakken? Zeker!

Ze hebben me een boost gegeven. Als je er kan voor zorgen niet als laatste te moeten eindigen, dan doe je dat toch? Ik heb ze ingehaald maar ik had zo'n dorst. Bij een gezin die hun koer aan het reinigen was heb ik grote slokken water mogen drinken aan hun tuinslang. Lekker koel water!

Eén van die 4 mannen heeft nog getracht me op de steile straat in te halen. Maar ik was terug op krachten en kon er stevig de pas in houden. Bij de bevoorrading waren er geen bananen meer. Heb me een paar peperkoeken meegenomen en ben direct verder gegaan. De laatste 9 kilometers heb ik nog flink kunnen lopen en tijd inhalen. Ik ben op het einde nog 2 mensen voorbij gestrompeld.

Uiteindelijk ben ik, na een bangelijke afdaling, gefinisht in 5u 36' en 1.321 hoogtemeters overwonnen. Een dik half uur later zijn die 4 mannen over de meet gekomen.Van de 167 deelnemers was is nummer 161, laatste van de 20 vrouwen die afstand hebben gedaan. Ik heb nog presentjes gekregen omdat ik de eerste ingeschreven vrouw was. En zo ben ik toch met prijzen naar huis gegaan. Moe maar o zo voldaan.

Bear Trail - Week 14 en 13

Over de week 14 is er niet zo veel te vertellen. Het was eentje van nog enkele dagen werken en dan koffers pakken voor de familievakantie.Samen met Neefken heb ik het werkgedeelte loopsgewijs afgesloten op dinsdag en op woensdag heb ik de vakantie ingelopen met Padi. Ik zal haar de komende 2 weken heel hard missen!

Die nacht zijn we dan vertrokken naar onze avonturenvakantie. Dit is terug een streepje door mijn droomlijstje :-) Om volledig in het vakantiegevoel te komen logeerden we eerst bij Heinz en Ilse in Domaine Les Sapins in Camurac. Het weer was er vreselijk: koud, mistig en geen zon. Mijn humeur probeerde ik binnen het aanvaardbare te houden maar het was zeer moeilijk. Waren we voor dit weer zo ver gereden?! Ik heb daar een trailrun proberen te doen maar ben moeten stoppen omdat ik door de mist geen meter ver zag en bang was om verloren te lopen. Na 8km heb ik er de brui aan gegeven.

Zaterdagmorgen zijn we doorgereden naar Escalona (Noord-Spanje) voor ons avontuur met de reisorganisatie X-Adventure. Bij het uitrijden van de tunnel die Frankrijk met Spanje scheidt, werden we overladen met zon...EINDELIJK. Op 36km steeg de temperatuur van 10° naar 30°. Het beloofde goed te worden.

Als je weet dat ik zelfs hoogtevrees heb bovenaan een ladder, dan mag ik wel zeggen dat deze week een echte uitdaging ging zijn. Het weekprogramma zat overladen vol met canyoning, tubing, en rafting.

De natuur van het Nationaal park van Ordesa is fenomenaal. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat was het een wauw-gevoel. De camping Anisclo had slechts 2 sterren maar was er beslist 3 waard. Er was geen zwembad wat ruimschoots goed gemaakt wordt door een paradijselijke rivier om in te spelen en te zwemmen. Ons logement was een ingerichte familietent. Verder had de organisatie een echt tentenkamp opgezet zoals we dat op de scouts doen: bar met schommels in gesjort, fourage en een eettent.

We waren met heel wat families en bleek dat ieder rond dezelfde leeftijd was, nog nooit een dergelijke vakantie hadden gedaan en de meeste oud-scouts waren. Dat schept onmiddellijk een band. Tegen het einde van de week was er een hechte band tussen zowel de ouders als tussen de kinderen.

Zondag was er de passessie voor het neopreen pak. Hier leerden we hoe we dit op de meest elegante manier konden aantrekken. Vervolgens was er initiatie rappel om in de namiddag dit om te zetten naar de praktijk. Bibberend daalde ik van de rots in rappel van zo'n 4 meter en van een gelijkaardige hoogte sprongen we in de rivier. Ik had hiermee al mijn grenzen verlegd als je weet dat ik al sta te beven op een ladder. Wat gaat dit de komende dagen zijn? Manu en Noor waren zonder enige vorm van vrees en hadden grote honger naar meer. Voor Chris was dit eveneens peace of cake.

Maandag hebben we onze eerste canyon verkend. Prachtige natuur, helder blauw water maar o zo koud. Het nut van het neopreenpak was onmiddellijk bewezen. In dit water springen zonder is gegarandeerd een thermische shock en onverantwoord.

Bijna op het einde van de dag mochten we in een kleine plas springen, dan duiken, zwemmen onder een natuurlijk brugje en zo er langs de andere kant uitkomen in de rivier. Noor ging dit ook doen maar ze was te licht van gewicht. Gevolg was dat ze niet onder dat brugje kon zwemmen. Om haar niet in paniek te laten schieten of zonder adem te laten vallen, heb ik getracht om haar er door te trekken. Maar ik zat al in de stroming van het water waardoor mijn lichaam een andere richting uitging dan mijn arm. Lap, schouder uit de kom. Maarten, de begeleider heeft me op een rots getrokken en daar heb ik de schouder er terug in gekregen. Gelukkig had ik het neopreenpak aan want hierdoor was de schouder stevig ingepakt. Alsook deed het koude water zijn helende kracht. De rest van de week zijn er heel wat pijnstillers door mijn keelgat gegaan maar ik heb doorgebeten en alles zo goed en zo kwaad als het ging meegedaan.

Dinsdag terug een dag in een canyon. Deze was zonder rappel en veel over rotsen kruipen, in grotten zwemmen en GENIETEN. Manu zijn waterdicht fototoestel was stuk maar gelukkig is er altijd Michael. Dankzij hem hebben we schitterende en unieke foto's van de vakantie.

Woensdag hebben we in de voormiddag tubing gedaan. Dit is met grote opgeblazen traktorbanden dobberen in stromend water. Super was dat. Na het avondje stappen van de mannen konden ze deze rustige activiteit wel gebruiken.

Donderdag zijn we in de namiddag gaan raften. Forward Team! Op het einde van die dag had ik 2 pijne armen door steeds langs dezelfde kant te peddelen om de schouder te sparen. Dit werd 's avonds een wijntje meer drinken.

Vrijdag was de kers op de taart: een fantastisch mooie canyon. Hier sprong ik zonder enige vorm van twijfel of angst van 7 meter hoge rotsen in de rivier. Een rappel van meer dan 20 meter? No sweat man! Ongelooflijk hoe ik mijn hoogtevrees heb overwonnen in 1 week. De dag hebben we afgesloten met een heerlijke frisse pint in een piepklein dorpje hoog in de bergen.

De laatste avond was er een heerlijke BBQ en daarna dansen in den Vuilen Hoek. Ik mis deze mensen wel al hoor. Het waren stuk voor stuk lieverds. En Hans, als de Nederlanders ons landje binnen vallen, dan strijd ik mee aan je zijde hoor ;-).

Zaterdag zijn we terug gekeerd naar Camurac bij Heinz en Ilse om te bekomen van de actieve week. Daar hadden we het gezelschap van Gerlinde, Hilde en haar 2 zonen. De zon heeft ons volop gediend en onze lachspieren zijn in topconditie. We zakten na de lekkere maaltijden af naar het appartement van de dames en om 2u 's nachts vonden we ons bed terug. We hebben alle soorten wijnen geproefd en heel wat herinneringen opgehaald.

We zijn ook een dagje op bezoek geweest in Couiza bij Marike en Jo. Lekker luieren aan het zwembad. Wat een afsluiter van deze deugdoende vakantie.

We hebben een massa foto's dankzij de familie Van Leeuwen (Michael, Linda, Jasper en Tom). Iedereen is volop zijn kiekjes in een centrale dropbox aan het steken. Ook de organisatie heeft massaal getrokken met waterdichte camera's. Deze zullen pas volgende week beschikbaar zijn. Zodra alles is verzameld zal ik een uitgebreide fotoreportage maken. Nog eventjes geduld dus.