Over de week 14 is er niet zo veel te vertellen. Het was eentje van nog enkele dagen werken en dan koffers pakken voor de familievakantie.Samen met Neefken heb ik het werkgedeelte loopsgewijs afgesloten op dinsdag en op woensdag heb ik de vakantie ingelopen met Padi. Ik zal haar de komende 2 weken heel hard missen!
Die nacht zijn we dan vertrokken naar onze avonturenvakantie. Dit is terug een streepje door mijn droomlijstje :-) Om volledig in het vakantiegevoel te komen logeerden we eerst bij Heinz en Ilse in Domaine Les Sapins in Camurac. Het weer was er vreselijk: koud, mistig en geen zon. Mijn humeur probeerde ik binnen het aanvaardbare te houden maar het was zeer moeilijk. Waren we voor dit weer zo ver gereden?! Ik heb daar een trailrun proberen te doen maar ben moeten stoppen omdat ik door de mist geen meter ver zag en bang was om verloren te lopen. Na 8km heb ik er de brui aan gegeven.
Zaterdagmorgen zijn we doorgereden naar Escalona (Noord-Spanje) voor ons avontuur met de reisorganisatie X-Adventure. Bij het uitrijden van de tunnel die Frankrijk met Spanje scheidt, werden we overladen met zon...EINDELIJK. Op 36km steeg de temperatuur van 10° naar 30°. Het beloofde goed te worden.
Als je weet dat ik zelfs hoogtevrees heb bovenaan een ladder, dan mag ik wel zeggen dat deze week een echte uitdaging ging zijn. Het weekprogramma zat overladen vol met canyoning, tubing, en rafting.
De natuur van het Nationaal park van Ordesa is fenomenaal. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat was het een wauw-gevoel. De camping Anisclo had slechts 2 sterren maar was er beslist 3 waard. Er was geen zwembad wat ruimschoots goed gemaakt wordt door een paradijselijke rivier om in te spelen en te zwemmen. Ons logement was een ingerichte familietent. Verder had de organisatie een echt tentenkamp opgezet zoals we dat op de scouts doen: bar met schommels in gesjort, fourage en een eettent.
We waren met heel wat families en bleek dat ieder rond dezelfde leeftijd was, nog nooit een dergelijke vakantie hadden gedaan en de meeste oud-scouts waren. Dat schept onmiddellijk een band. Tegen het einde van de week was er een hechte band tussen zowel de ouders als tussen de kinderen.
Zondag was er de passessie voor het neopreen pak. Hier leerden we hoe we dit op de meest elegante manier konden aantrekken. Vervolgens was er initiatie rappel om in de namiddag dit om te zetten naar de praktijk. Bibberend daalde ik van de rots in rappel van zo'n 4 meter en van een gelijkaardige hoogte sprongen we in de rivier. Ik had hiermee al mijn grenzen verlegd als je weet dat ik al sta te beven op een ladder. Wat gaat dit de komende dagen zijn? Manu en Noor waren zonder enige vorm van vrees en hadden grote honger naar meer. Voor Chris was dit eveneens peace of cake.
Maandag hebben we onze eerste canyon verkend. Prachtige natuur, helder blauw water maar o zo koud. Het nut van het neopreenpak was onmiddellijk bewezen. In dit water springen zonder is gegarandeerd een thermische shock en onverantwoord.
Bijna op het einde van de dag mochten we in een kleine plas springen, dan duiken, zwemmen onder een natuurlijk brugje en zo er langs de andere kant uitkomen in de rivier. Noor ging dit ook doen maar ze was te licht van gewicht. Gevolg was dat ze niet onder dat brugje kon zwemmen. Om haar niet in paniek te laten schieten of zonder adem te laten vallen, heb ik getracht om haar er door te trekken. Maar ik zat al in de stroming van het water waardoor mijn lichaam een andere richting uitging dan mijn arm. Lap, schouder uit de kom. Maarten, de begeleider heeft me op een rots getrokken en daar heb ik de schouder er terug in gekregen. Gelukkig had ik het neopreenpak aan want hierdoor was de schouder stevig ingepakt. Alsook deed het koude water zijn helende kracht. De rest van de week zijn er heel wat pijnstillers door mijn keelgat gegaan maar ik heb doorgebeten en alles zo goed en zo kwaad als het ging meegedaan.
Dinsdag terug een dag in een canyon. Deze was zonder rappel en veel over rotsen kruipen, in grotten zwemmen en GENIETEN. Manu zijn waterdicht fototoestel was stuk maar gelukkig is er altijd Michael. Dankzij hem hebben we schitterende en unieke foto's van de vakantie.
Woensdag hebben we in de voormiddag tubing gedaan. Dit is met grote opgeblazen traktorbanden dobberen in stromend water. Super was dat. Na het avondje stappen van de mannen konden ze deze rustige activiteit wel gebruiken.
Donderdag zijn we in de namiddag gaan raften. Forward Team! Op het einde van die dag had ik 2 pijne armen door steeds langs dezelfde kant te peddelen om de schouder te sparen. Dit werd 's avonds een wijntje meer drinken.
Vrijdag was de kers op de taart: een fantastisch mooie canyon. Hier sprong ik zonder enige vorm van twijfel of angst van 7 meter hoge rotsen in de rivier. Een rappel van meer dan 20 meter? No sweat man! Ongelooflijk hoe ik mijn hoogtevrees heb overwonnen in 1 week. De dag hebben we afgesloten met een heerlijke frisse pint in een piepklein dorpje hoog in de bergen.
De laatste avond was er een heerlijke BBQ en daarna dansen in den Vuilen Hoek. Ik mis deze mensen wel al hoor. Het waren stuk voor stuk lieverds. En Hans, als de Nederlanders ons landje binnen vallen, dan strijd ik mee aan je zijde hoor ;-).
Zaterdag zijn we terug gekeerd naar Camurac bij Heinz en Ilse om te bekomen van de actieve week. Daar hadden we het gezelschap van Gerlinde, Hilde en haar 2 zonen. De zon heeft ons volop gediend en onze lachspieren zijn in topconditie. We zakten na de lekkere maaltijden af naar het appartement van de dames en om 2u 's nachts vonden we ons bed terug. We hebben alle soorten wijnen geproefd en heel wat herinneringen opgehaald.
We zijn ook een dagje op bezoek geweest in Couiza bij Marike en Jo. Lekker luieren aan het zwembad. Wat een afsluiter van deze deugdoende vakantie.
We hebben een massa foto's dankzij de familie Van Leeuwen (Michael, Linda, Jasper en Tom). Iedereen is volop zijn kiekjes in een centrale dropbox aan het steken. Ook de organisatie heeft massaal getrokken met waterdichte camera's. Deze zullen pas volgende week beschikbaar zijn. Zodra alles is verzameld zal ik een uitgebreide fotoreportage maken. Nog eventjes geduld dus.
Die nacht zijn we dan vertrokken naar onze avonturenvakantie. Dit is terug een streepje door mijn droomlijstje :-) Om volledig in het vakantiegevoel te komen logeerden we eerst bij Heinz en Ilse in Domaine Les Sapins in Camurac. Het weer was er vreselijk: koud, mistig en geen zon. Mijn humeur probeerde ik binnen het aanvaardbare te houden maar het was zeer moeilijk. Waren we voor dit weer zo ver gereden?! Ik heb daar een trailrun proberen te doen maar ben moeten stoppen omdat ik door de mist geen meter ver zag en bang was om verloren te lopen. Na 8km heb ik er de brui aan gegeven.
Zaterdagmorgen zijn we doorgereden naar Escalona (Noord-Spanje) voor ons avontuur met de reisorganisatie X-Adventure. Bij het uitrijden van de tunnel die Frankrijk met Spanje scheidt, werden we overladen met zon...EINDELIJK. Op 36km steeg de temperatuur van 10° naar 30°. Het beloofde goed te worden.
Als je weet dat ik zelfs hoogtevrees heb bovenaan een ladder, dan mag ik wel zeggen dat deze week een echte uitdaging ging zijn. Het weekprogramma zat overladen vol met canyoning, tubing, en rafting.
De natuur van het Nationaal park van Ordesa is fenomenaal. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat was het een wauw-gevoel. De camping Anisclo had slechts 2 sterren maar was er beslist 3 waard. Er was geen zwembad wat ruimschoots goed gemaakt wordt door een paradijselijke rivier om in te spelen en te zwemmen. Ons logement was een ingerichte familietent. Verder had de organisatie een echt tentenkamp opgezet zoals we dat op de scouts doen: bar met schommels in gesjort, fourage en een eettent.
We waren met heel wat families en bleek dat ieder rond dezelfde leeftijd was, nog nooit een dergelijke vakantie hadden gedaan en de meeste oud-scouts waren. Dat schept onmiddellijk een band. Tegen het einde van de week was er een hechte band tussen zowel de ouders als tussen de kinderen.
Zondag was er de passessie voor het neopreen pak. Hier leerden we hoe we dit op de meest elegante manier konden aantrekken. Vervolgens was er initiatie rappel om in de namiddag dit om te zetten naar de praktijk. Bibberend daalde ik van de rots in rappel van zo'n 4 meter en van een gelijkaardige hoogte sprongen we in de rivier. Ik had hiermee al mijn grenzen verlegd als je weet dat ik al sta te beven op een ladder. Wat gaat dit de komende dagen zijn? Manu en Noor waren zonder enige vorm van vrees en hadden grote honger naar meer. Voor Chris was dit eveneens peace of cake.
Maandag hebben we onze eerste canyon verkend. Prachtige natuur, helder blauw water maar o zo koud. Het nut van het neopreenpak was onmiddellijk bewezen. In dit water springen zonder is gegarandeerd een thermische shock en onverantwoord.
Bijna op het einde van de dag mochten we in een kleine plas springen, dan duiken, zwemmen onder een natuurlijk brugje en zo er langs de andere kant uitkomen in de rivier. Noor ging dit ook doen maar ze was te licht van gewicht. Gevolg was dat ze niet onder dat brugje kon zwemmen. Om haar niet in paniek te laten schieten of zonder adem te laten vallen, heb ik getracht om haar er door te trekken. Maar ik zat al in de stroming van het water waardoor mijn lichaam een andere richting uitging dan mijn arm. Lap, schouder uit de kom. Maarten, de begeleider heeft me op een rots getrokken en daar heb ik de schouder er terug in gekregen. Gelukkig had ik het neopreenpak aan want hierdoor was de schouder stevig ingepakt. Alsook deed het koude water zijn helende kracht. De rest van de week zijn er heel wat pijnstillers door mijn keelgat gegaan maar ik heb doorgebeten en alles zo goed en zo kwaad als het ging meegedaan.Dinsdag terug een dag in een canyon. Deze was zonder rappel en veel over rotsen kruipen, in grotten zwemmen en GENIETEN. Manu zijn waterdicht fototoestel was stuk maar gelukkig is er altijd Michael. Dankzij hem hebben we schitterende en unieke foto's van de vakantie.
Donderdag zijn we in de namiddag gaan raften. Forward Team! Op het einde van die dag had ik 2 pijne armen door steeds langs dezelfde kant te peddelen om de schouder te sparen. Dit werd 's avonds een wijntje meer drinken.
Vrijdag was de kers op de taart: een fantastisch mooie canyon. Hier sprong ik zonder enige vorm van twijfel of angst van 7 meter hoge rotsen in de rivier. Een rappel van meer dan 20 meter? No sweat man! Ongelooflijk hoe ik mijn hoogtevrees heb overwonnen in 1 week. De dag hebben we afgesloten met een heerlijke frisse pint in een piepklein dorpje hoog in de bergen.
De laatste avond was er een heerlijke BBQ en daarna dansen in den Vuilen Hoek. Ik mis deze mensen wel al hoor. Het waren stuk voor stuk lieverds. En Hans, als de Nederlanders ons landje binnen vallen, dan strijd ik mee aan je zijde hoor ;-).
Zaterdag zijn we terug gekeerd naar Camurac bij Heinz en Ilse om te bekomen van de actieve week. Daar hadden we het gezelschap van Gerlinde, Hilde en haar 2 zonen. De zon heeft ons volop gediend en onze lachspieren zijn in topconditie. We zakten na de lekkere maaltijden af naar het appartement van de dames en om 2u 's nachts vonden we ons bed terug. We hebben alle soorten wijnen geproefd en heel wat herinneringen opgehaald.
We hebben een massa foto's dankzij de familie Van Leeuwen (Michael, Linda, Jasper en Tom). Iedereen is volop zijn kiekjes in een centrale dropbox aan het steken. Ook de organisatie heeft massaal getrokken met waterdichte camera's. Deze zullen pas volgende week beschikbaar zijn. Zodra alles is verzameld zal ik een uitgebreide fotoreportage maken. Nog eventjes geduld dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten