All you need is...

Ondanks het feit dat mijn grootste passie het fietsen is, is het lopen een belangrijk gegeven geworden in mijn leven. Ik herinner me nog mijn eerste kilometers met Evy in mijn oren: 'goed zo, je bent goed bezig', ik heb dat mens vervloekt want ik haatte lopen, wat een stomme sport zeg. Maar mijn 'Slechte Vriendinnen' van toen waren aan het lopen en ik kon toch niet achterblijven?

We zijn nu zo'n 6 jaar verder en ik ben nog de enige die echt loopt. Jessy loopt misschien nog frequent maar de anderen al lang niet meer. Het lopen is ook het enige dat nog overgebleven is uit die periode. Hoe het kan draaien en keren.

Maar net zoals mensen gaan en komen in je leven, net zo worden je opvattingen en goestingskes gekneden. In het begin wou ik zo veel als mogelijk wedstrijdjes lopen, de echte klassiekers. Maar toch had ik die honger, het gevoel niet thuis te horen tussen die massa mensen, gebeten om die tijd te kloppen. Het moest altijd sneller en ik moest dit en ik moest dat...wist ik veel dat er nog andere manieren van lopen waren.

Door het blog te lezen van Martine Hofstede heb ik deze ontdekt. Je schoenen aandoen en hop de natuur in. Tussen de bomen, door het water, in het mos, in de modder, tussen de beesten, gewoon lekker genieten. De longen vol trekken met verse lucht en gaan zo snel je zelf wilt. En zo vond ik mijn rust en werd lopen een sport die ik fantastisch vind en een belangrijke plek in mijn leven kreeg.

Je komt in een andere wereld terecht en je komt in contact met hele speciale mensen. Ondertussen heb ik al een lijstje van vrienden die ik - ja, zeg maar bewonder.

Marathonman - Martine Hofstede - Marieke Wielemie Vervoort - Danny Clincke - Petra Sliepers en haar Haas - Julie Mestdagh...stuk voor stuk uitermate charismatische mensen met een hart van goud en een immers grote smile op hun gezicht.

Recentelijk is er een naam toegevoegd aan dit lijstje: Jolande Linschooten. Je moet echt eens de moeite doen en haar reiservaring lezen van dag 1 tot vandaag. Zij loopt solo door Groot-Britannië momenteel. Als je haar route op de kaart uitgetekend ziet, begint het al te duizelen.

Ze is nu al 44 dagen helemaal alleen onderweg en heeft al 1.700km afgelegd. Ze draagt haar restaurant, slaapkamer, badkamer, haar hele huis op haar rug in een 8kg zware rugzak. Overnachten doet ze in een tent en elke dag loopt ze om en bij de 50km.

Maar die positieve en mentale kracht die ze via haar woorden doorstuurt naar jou, de lezer, is enorm. Het geeft je zin om ook een route uit te stippelen, die rugzak te nemen en te vertrekken. Het doet je beseffen dat dit is waarom we allemaal lopen: voor onze vrijheid.

De foto is van haar blog. Het is haar impressie van dag 44, waar ze Schotland binnen loopt. Bij iedere dag vindt je zo'n mooie foto boven de tekst waarin ze haar belevenissen, gedachten van die dag verwoord. Ze gaat door weer en wind en soms ook eens de zon. Barre toestanden maar ze ondergaat ze immer positief.

Dus Jolande, je bent er bijna hoor en dan mag je lekker lang weken in je eigen warme bad en dagen slapen in je eigen bed. Maar tot die tijd, geniet nog maar van die immense vrijheid. Wat je doet is fantastisch en bewonderenswaardig. You rock!

When hell freezes over...

gevaarlijke uitspraak geworden...hagelbuien en sneeuw eind mei...vroeg of laat gaan we met deze uitspraak er niet meer onderuit kunnen. Persoonlijk heb ik het wel gehad met het weer. Heet en zwoel weer, daar sta ik nu ook niet voor te springen. Maar toegegeven, een gemiddelde maandtemperatuur voor de maand mei van 8° is niet echt meer normaal.

Misschien zijn er te veel mensen die te veel stoute dingen gedaan hebben? Tenslotte heeft men het weer dat men verdient...dus allemaal wat braver, vriendelijker, verdraagzamer worden en het zonneke gaat wel weer schijnen...of zo.

Lopen was minimaal deze week. Te rare week en te druk schema en ik vond het te koud en te nat en had te weinig goesting...te veel "te's" om goed te zijn. Daarom had ik mezelf een doel voor ogen genomen: mijn zwemmen terug actief krijgen en me inschrijven voor de Livinusrun eind juni.

Dinsdag ben ik niet gaan lopen met de madammen. Het huishoudelijk werk kwam al tot in de living gekropen.

Woensdag gelopen met Padi en  Manu. Hij had geen zin om deel te nemen aan de training en dus hebben we samen gelopen. Tetterend hebben we een moeder-zoon loopje gedaan van 10km op 1u. Moet zeggen dat ik onder de indruk was.

Hoe ik er nooit eerder opgekomen ben, weet ik niet, maar gaan zwemmen in mijn middagpauze is super tof. Vrijdag op de fiets vertrokken om 12u en om 12u15 lag ik al in het water. Weliswaar mijn duikbril vergeten maar alles gebeurt met een reden in het leven. Hierdoor heb ik rustig gezwommen.

Om 12u50 terug het bad uit na een kilometer zwemmerke zwem te spelen en om 13u15 alweer paraat aan de computer op het werk. Moet toegeven dat ik keihard naar het werk gefietst had want het begon te regenen en mijn haar was net droog. Zal wel een goede koppeltraining geweest zijn voor in juli.

Vrijdagavond nog eens de loopschoenen aangebonden samen met Manu en Chris. Mijn ventje is op de sukkel met zijn knie en moest na 400m al stoppen. Hij was behoorlijk teleurgesteld. Hij had zo gehoopt dat het lopen wel zou lukken met de knie. Over 7 weken is het de Transpyr en het is niet echt het moment om lang stil te liggen. Maar loeken, dat komt allemaal in orde, geloof me!

Zaterdag onder een stralende blauwe hemel bij het ochtendgloren en ZON zijn Sofie en ik gaan fietsen langs den Dender. We hadden dat vrijdagnacht op het dansfeest van vrienden afgesproken. Ondanks het feit dat ik pas om 3u in mijn bed lag, was ik al wakker voor de wekker. Wat een zalige manier om zo je zaterdag te beginnen - lekker sporten. Het tempo was best vlotjes en we deden 49km.

Zondag was het opendeurdag van ons Ballet Lede. Mijn dochter en ik moesten optreden. Zij mag de zwaan zijn en ik de olifant in de porceleinwinkel. Maar mijn loeken vond het nog best goed dus mijn vertrouwen is wat opgekrikt. Heb me dan maar meteen ingeschreven voor een nieuw balletjaar met een uur modern ballet extra er bij. Vanaf september is het dus 2,5u modern ballet ipv 1,5u.

We zijn een toffe bende vrouwen en we hebben allemaal besloten om er een jaartje bij te doen. Goed hé Stefanie en Kimberly...jullie zijn duidelijk nog niet van ons vanaf.

Heb me deze week dan ook ingeschreven voor de Livinusrun in juni en zo ben ik weeral een gerust mens zie. Daarmee zijn alle doelen bereikt en kan ik gerust de nieuwe week starten. Wat gaan we nu allemaal eens gaan doen zie....ooooo, en vandaag is het volop zon, geniet er maar goed van want morgen is het al terug minder!

Rapunzel

Ons jaarlijks mountainbike weekendje stond deze week voor de deur. Dit jaar hadden we een mooie woning in Tillet, namelijk chateau Laval.

Maar eerst moest er nog een hele week gewerkt en zo veel als mogelijk gesport worden. Maandag was het ideale weertje om nog eens een weerstandstraining te volgen in Gent bij Marathonman. Zalig spelen en afzien in de zanderige speeltuin rond de Blaarmeersen. We hebben een 11 km geklommen, gesprint, gespurt in het zand, echt mijn dada.

Dinsdag heb ik de benen losgelopen samen met Stefanie, Joke, José en Nathalie. Ik had wat stijve spieren verwacht maar het ging vlotjes. We liepen een 10km samen.

Padi was blij woensdag dat ze nog eens mee mocht. Het was perfect weer. Ik had wel niet zo heel veel tijd want er stond een berg strijk op mij te wachten. Ik koos voor een toerke van 9 km waar ze hoofdzakelijk kon los lopen. Ze vloog van links naar rechts, denk dat ze dubbele kilometers heeft afgelegd.

Donderdag was rustdag en vrijdag waren we ribbedebie naar Tillet. Wat voor weer het zou worden, we hadden geen flauw idee, maar met deze bende schijnt de zon altijd.

Zaterdag was heerlijk zonnig en warm. We gingen wandelen en fietsen met de kids. In de namiddag hebben we genoten van de zon en 's avonds was er heerlijke BBQ.

Zondag morgen was het nog ok en deden we een kleine wandeling. We waren nog maar net terug of het weer sloeg om en het is beginnen regenen. Ook de mannen waren vroeg terug door het slechte weer. Daar zaten we dan met 30 man binnen. Maar zoals ik al zei, het is altijd fun met deze bende. We haalden alle gezelschapspelletjes boven en voor we het wisten was het avond. Oud en jong speelde samen, super gezellig was het.

Maandag startte nat maar tegen de middag klaarde het toch wat uit. We maakten allen tezamen een avontuurlijke wandeling. Alle resten werden opgesmuld en toen was het al tijd om in te pakken. Om 17u reden we huiswaarts met een pak heimwee.

Het weer had beter gekund maar de bende heeft zich toch goed geamuseerd.

Zie je wel!

Ik had in mijn blogstukje over mijn deelname aan de 10 miles van Meise al mijn ongeloof uitgedrukt dat ik 3e vrouw zou zijn. Met 1u27' loop je niet naar een derde plaats.

Awel, ik had het bij het rechte eind. Ik werd 4e vrouw met een tijd van 1u 26min en 42sec. Toch ben ik reuze blij met het resultaat.

BeMC

Korte week werken om op verlengd weekend te gaan naar La Roche en Ardenne. Chris en Bart namen, samen met nog enkele streekgenoten, deel aan de BeMC. Dit is een 3-daagse mountainbikewedstrijd voor de ervaren fietsers.

De vorige jaren was het de LCMT maar een deel van de organisatie heeft zich afgescheurd en doet nu de BeMC. Professioneel en voor de MTB-ers die van een behoorlijke uitdaging houden.

Het weer ging niet zo denderend zijn: koud en regenkansen dus ook het wintergerief (vreselijk toch!) ging ook allemaal mee. Sofie en ik zouden de 10 mannen van de nodige stevige kost voorzien en overdag onze portie avontuur beleven.

Het weer viel al bij al zeer goed mee en onze portie avontuur heeft ieder van ons wel degelijk gehad. Ik heb heel hard genoten van dit toch wel grensverleggend weekendje.

Donderdag was het afhalen van de startnummer, installeren in de chalet, verkennen van het dorpje La Roche en Ardenne en wat wandelen in de nabijheid van de chalets.

Vrijdag vertrokken de mannen voor hun eerste rit en wij gingen een kayak-tocht maken. We werden gedropt aan het stuwmeer in Nisramont. Daar kropen we in onze kayak en gingen zo terug tot in La Roche, 21km verder.

Op 1/3 van de afstand hielden we een korte pitstop om wat energie bij te tanken en een andere bootindeling te doen. Na een tijdje zag ik dat ik de emmer met ons eten in had laten staan aan de stopplaats. Allen terug aan wal en ik via een prachtig trailpad terug gelopen.

De emmer stond er gelukkig nog en dan maar weer rennen. Onderweg nog eens flink op mijn bek gegaan. Ik kreeg een uitstekende tak tegen het scheenbeen met een flinke buil tot gevolg. Blond hé.

Iedereen heeft de tocht uitgedaan, ook onze 'kleinste' beren. Zij hebben heel flink geweest en de leute zat er tot op het einde in. We hadden wel allemaal kou want je krijgt toch wel wat nat over je heen, vooral door het spelen.

Zaterdag zijn we terug naar Nisramont gereden om er een prachtige, doch stevige wandeling te maken. Het weer was wat wisselvalliger, regenbuitjes wisselden de zonovergoten momenten af. Aangezien we graag onze portie avontuur hebben, kregen we dat ook.

In het begin van de wandeling maakten Manu en Emiel er een spelletje van om zich te verstoppen. We lieten ze doen en na een tijdje gaven we ze koek van eigen deeg. We doken met zijn allen in het struikgewas en zagen onze 2 helden parmantig voorbij stappen. Daarna zetten we de sluiptocht in om ze te doen schrikken.

Maar bovenop de bergkam gekomen waren die plots verdwenen. Echt weg, in het niets, niet meer te zien. We dalen naar beneden, verwachten ons aan 2 te voorschijn springende boys, maar niets....hmmmm...dit klopt niet. Hun namen beginnen roepen, fluiten, geen antwoord.

Ze zouden toch wel het juiste pad blijven volgen zijn? We liepen de bergkam terug op naar boven en gingen het andere pad naar beneden. Dit liep dood. Dus weer helemaal terug naar het punt waar we ze niet meer bij ons hadden.

Sofie stapte met de rest van de kids verder de route af, ik zou ze voorop aflopen. Na toch bijna 2km voorop te hebben gerend, hun namen roepend en fluitend, geen resultaat. Terug naar Sofie voor nieuwe tactiek. Ok...zij neemt de kids terug naar de wagen en ik loop tot het eerst volgende dorp. Daar zien we verder. Let op we zijn ondertussen al zeker 45minuten verder en nog geen spoor van die 2. Ik moet zeggen dat ik al lichtjes in paniek aan het geraken was.

Ik begin terug de route verder af te rennen. Het was wel een prachtig padje om af te lopen en dat het hard beginnen regenen was kon me niet schelen. Voor mij was dit goed want zo kon ik mijn ongerustheid beter ventileren. En kijk eens wie daar plots me tegemoet loopt: Manu en Emiel! Ik zou ze door elkaar moeten rammelen maar ik was zoooo blij hen ongedeerd voor me te hebben dat ik ze een stevige knuffel gegeven heb. De tranen liepen over mijn wangen....ik was echt doodongerust geweest.

Ook Sofie en de andere kids waren zeeer tevreden dat we weer allemaal samen waren. En naar hun verhaal luisterend konden we de wandeling dan toch verder zetten. Het was echt een prachtige wandeling. We kregen als afsluiter nog een goei plensbui over ons.

Zondag zijn we in Jupille naar het Wildtrails Basecamp gereden. We hebben de Via Ferrata gedaan. Voor mij ging dit de grootste uitdaging worden, ik heb namelijk hoogtevrees. Nu wil ik wel mijn grenzen verleggen maar hoe ver dat kan ik op voorhand niet zeggen. Het begon al direct met een goeie opener voor mij: hoog boven het water over touwenbrug de Ourthe oversteken. Man man man...Op de tijd dat ik het gedaan heb, waren er al 3 op de andere me voorbij gegaan.

Daarna was het via een katrolsysteem van boom naar boom slingeren. Dat vond ik nog ok, tenslotte was dit in een soort zithouding en snel voorbij. Daarna was er de Via Ferrata. Hier was er niet alleen de hoogtevrees maar ook nog eens de rechterschouder die opspeelde. Ik had namelijk niet de kracht om me op een veilige manier omhoog te trekken zonder dat die schouder uit zijn kapsel ging. Sofie's bemoedigende woorden en de hulp van Mirelle deden me toch de top bereiken. Grens weer wat overschreden maar het was genoeg voor vandaag. Verder kon ik niet meer gaan. Geen geklim meer voor mij.

Zij gingen dan nog over een soort apenbrug en dergelijke, ik volgde braafjes nog nabevend het padje. Tenslotte was er de apotheose: de deathride van ongeveer 40m hoog terug naar het basecamp. Deze heb ik gedaan, gillend maar ik heb hem gedaan. De kids en Sofie deden alles zonder verpinken en al lachend, wat zijn ze toch allemaal stoer in mijn ogen. Het is pas terug in La Roche dat ik weer een normale hartslag had.

Door mijn getreuzel waren we net te laat om de aankomst van onze mannen te zien. Sorry zenne kindjes, zal de volgende keer flinker zijn. Onze boys hebben het schitterend gedaan. Van de 156 deelnemers in de fun-categorie eindigde Bart als 49ste, Chris als 50ste. Thomas stond als 2e op het podium. Keevy, Ulrich, Thijs en Jurgen hebben het ook schitterend gedaan maar hun plaatsen ken ik niet meer uit het hoofd.

Gisteren, op de weerstandstraining in Gent voelde ik mijn spieren goed. Maar deze was alweer zo zalig vol leuke oefeningen dat ik dat al gauw vergeten was....

Waar is dat podium?

Er waren veel plannen deze week: lopen, fietsen, eindelijk eens starten met de zwemtrainingen, etc.. maar er is allemaal niet veel van in huis gekomen.

Kind 1 had nog een weekje verzorging nodig. De draadjes zijn verwijderd maar hem nog een weekje rustig houden was de boodschap. In het 2e deel van de week bleek alles eindelijk dicht en kon hij terug overschakelen naar vast voedsel. Ik heb bergen eten gemaakt voor da manneke, hij was echt uitgehongerd.

Plots blijken alle geplande weekendjes met de komende feestdagen beangstigend dichterbij te komen. Sofie en ik gaan er deze week voor zorgen dat ons mannen die deelnemen aan de BeMC stevige kost op hun bord krijgen. Daar moet toch wat aan voorbereid worden. De week daarna is het ons jaarlijks MTB-weekend. We zijn met 30 mensen dus daar kruipt toch ook wat werk in. Geen sporten dus maar brainstormen en menu's samenstellen.

Normaal gingen Manu en ik op 1 mei meelopen met de club op de Ekiden te Evergem. Jammer genoeg hebben we dit moeten annuleren daar Manu nog niet genezen was. Maar het is de club ook gelukt zonder ons want het vrouwenteam haalde een verdienstelijke 3e plaats. Proficiat zenne!

We zijn die dag met het gezin en enkele vrienden gaan wandelen. Het was een prachtige wandeling niet ver van huis. Gelukkig had ik mijn Garmin mee want het is een zalig parcours om ook eens af te lopen. Eén van dezer...

Donderdag ben ik met Padi gaan trailen. We hebben 15km gelopen waarvan slecht een kleine 2 à 3 op de straat. Het was super fun en we hebben op prachtige, soms zelfs technische stukjes gelopen....en dat allemaal in Lede.

Vrijdag wou ik gaan lopen maar om iets voor 5 kwamen er nog klanten binnen in de winkel en toen deze weg waren was het voorbij zes. Fietsen naar huis, loopkleren aangedaan maar helaas zinloos want tegen dat ik in het park van Aalst was, was de training van Manu gedaan. Ik heb welgeteld 1km gelopen samen met Helga. Toch blij dat ik haar nog eens gezien heb, was veel te lang geleden.

Zaterdag shopdag met de dochter en in de namiddag vlug iemand afhalen op Zaventem en dan om 18u naar de zwemtraining....wrong! Het vliegtuig had vertraging, vervolgens 55 minuten moeten wachten voor ik haar zag, dan in Aalst afgezet maar daar wou iedereen het centrum verlaten en het was Topdag geweest...hels...om 18u20 pas thuis dus zwemtraining konden we ook op onze buik schrijven...grrrrrr...

Gisteren, stralende dag, en de 10 miles van Meise staat op het programma. Het parcours bestaat uit 3 ronden in het privé-domein van baron Van Gysel. Super mooie off road route met hellingen en veel kronkelen.

Bij aankomst gemerkt dat ik wel mijn hartslagband aan had maar mijn loopuurwerk was vergeten. Tja, het is sedert februari geleden dat ik nog eens boven mijn trainingstempo gelopen heb, dus vet zal het toch niet worden. Ik had ook niet die behoefte. Genieten van de prachtige natuur wou ik doen. Tenslotte had ik er Brugge voor laten vallen.

Starten deed ik in het midden zodat de 10km lopers konden wegstormen. Ik werd langs alle zijden voorbij gesneld, iedereen stormde de eerste hellingen op als zot...ik niet, de eerste ronde zou ik verkennen, ontdekken en kiezen wat ik wou doen - er voor gaan of niet.

Bij het ingaan van de 2e ronde haalde ik af en toe mensen in van de 10km. Lopers met een groen nummer, die zoals ik voor de langere afstand gingen, kwam ik niet tegen. Conclusie? Wel ik moest wel heel ver achter zitten. Maar het kon me echt niet schelen.

Het domein van deze baron was een prachtig bos, we liepen steeds in de schaduw en er waren veel supporters. Mijn tempo was constant en relaxed. Bij het ingaan van de 3e ronde gingen de roze nummers naar rechts en de groene naar links.

Ik haalde 3 vrouwen in en liep verder helemaal alleen. Allé, helemaal de laatste zal ik toch al niet zijn. Ik zag geen nood om te versnellen. Ik wist niet hoeveel de lopers voor mij waren en vertragen, daar had ik geen nood aan. Het tempo ging vlot en dit kon ik nog een tijdje volhouden dus bleef ik lopen zoals in de 2 voorgaande ronden.

Nog 2 mannen haalde ik in en zag achter mij in de verte de 2 vrouwen naderbij komen. De laatste bocht naar de atletiekpiste, nog 200m en dan over de finish. In die bocht roept een meisje: 'allé, niet meer afgeven hé nu, je bent de 3e vrouw!' Ik roep iets van dat het maar een flauwe grap is dat ze vertelt en verbaasd antwoordt ze mij 'neen, echt, je bent de derde vrouw'.

Het was precies of er iets explodeerde in mijn benen. Ik heb die laatste 200m gelopen als een wild konijn...euforisch...mijn eerste podiumplaats! Er was wat sukkeling met de elektronisch registratie en ik denk dat ik 1u27 zag staan. Ik had gehoopt een foto te kunnen posten van ik eindelijk op een podium maar...ZE HADDEN DAAR GEEN PODIUM.....GRRRRR!

Ben toch blij en fris huiswaarts gekeerd. Mijn man en kids waren bij vrienden en zij waren me aan het opwachten met heerlijke bubbels en een lekker biertje. Dit was eigenlijk het allermooiste podium dat ik kon hebben. Bedankt Bart en Tania!