Korte week werken om op verlengd weekend te gaan naar La Roche en Ardenne. Chris en Bart namen, samen met nog enkele streekgenoten, deel aan de BeMC. Dit is een 3-daagse mountainbikewedstrijd voor de ervaren fietsers.
De vorige jaren was het de LCMT maar een deel van de organisatie heeft zich afgescheurd en doet nu de BeMC. Professioneel en voor de MTB-ers die van een behoorlijke uitdaging houden.
Het weer ging niet zo denderend zijn: koud en regenkansen dus ook het wintergerief (vreselijk toch!) ging ook allemaal mee. Sofie en ik zouden de 10 mannen van de nodige stevige kost voorzien en overdag onze portie avontuur beleven.
Het weer viel al bij al zeer goed mee en onze portie avontuur heeft ieder van ons wel degelijk gehad. Ik heb heel hard genoten van dit toch wel grensverleggend weekendje.
Donderdag was het afhalen van de startnummer, installeren in de chalet, verkennen van het dorpje La Roche en Ardenne en wat wandelen in de nabijheid van de chalets.
Vrijdag vertrokken de mannen voor hun eerste rit en wij gingen een kayak-tocht maken. We werden gedropt aan het stuwmeer in Nisramont. Daar kropen we in onze kayak en gingen zo terug tot in La Roche, 21km verder.
Op 1/3 van de afstand hielden we een korte pitstop om wat energie bij te tanken en een andere bootindeling te doen. Na een tijdje zag ik dat ik de emmer met ons eten in had laten staan aan de stopplaats. Allen terug aan wal en ik via een prachtig trailpad terug gelopen.
De emmer stond er gelukkig nog en dan maar weer rennen. Onderweg nog eens flink op mijn bek gegaan. Ik kreeg een uitstekende tak tegen het scheenbeen met een flinke buil tot gevolg. Blond hé.
Iedereen heeft de tocht uitgedaan, ook onze 'kleinste' beren. Zij hebben heel flink geweest en de leute zat er tot op het einde in. We hadden wel allemaal kou want je krijgt toch wel wat nat over je heen, vooral door het spelen.
Zaterdag zijn we terug naar Nisramont gereden om er een prachtige, doch stevige wandeling te maken. Het weer was wat wisselvalliger, regenbuitjes wisselden de zonovergoten momenten af. Aangezien we graag onze portie avontuur hebben, kregen we dat ook.
In het begin van de wandeling maakten Manu en Emiel er een spelletje van om zich te verstoppen. We lieten ze doen en na een tijdje gaven we ze koek van eigen deeg. We doken met zijn allen in het struikgewas en zagen onze 2 helden parmantig voorbij stappen. Daarna zetten we de sluiptocht in om ze te doen schrikken.
Maar bovenop de bergkam gekomen waren die plots verdwenen. Echt weg, in het niets, niet meer te zien. We dalen naar beneden, verwachten ons aan 2 te voorschijn springende boys, maar niets....hmmmm...dit klopt niet. Hun namen beginnen roepen, fluiten, geen antwoord.
Ze zouden toch wel het juiste pad blijven volgen zijn? We liepen de bergkam terug op naar boven en gingen het andere pad naar beneden. Dit liep dood. Dus weer helemaal terug naar het punt waar we ze niet meer bij ons hadden.
Sofie stapte met de rest van de kids verder de route af, ik zou ze voorop aflopen. Na toch bijna 2km voorop te hebben gerend, hun namen roepend en fluitend, geen resultaat. Terug naar Sofie voor nieuwe tactiek. Ok...zij neemt de kids terug naar de wagen en ik loop tot het eerst volgende dorp. Daar zien we verder. Let op we zijn ondertussen al zeker 45minuten verder en nog geen spoor van die 2. Ik moet zeggen dat ik al lichtjes in paniek aan het geraken was.
Ik begin terug de route verder af te rennen. Het was wel een prachtig padje om af te lopen en dat het hard beginnen regenen was kon me niet schelen. Voor mij was dit goed want zo kon ik mijn ongerustheid beter ventileren. En kijk eens wie daar plots me tegemoet loopt: Manu en Emiel! Ik zou ze door elkaar moeten rammelen maar ik was zoooo blij hen ongedeerd voor me te hebben dat ik ze een stevige knuffel gegeven heb. De tranen liepen over mijn wangen....ik was echt doodongerust geweest.
Ook Sofie en de andere kids waren zeeer tevreden dat we weer allemaal samen waren. En naar hun verhaal luisterend konden we de wandeling dan toch verder zetten. Het was echt een prachtige wandeling. We kregen als afsluiter nog een goei plensbui over ons.
Zondag zijn we in Jupille naar het Wildtrails Basecamp gereden. We hebben de Via Ferrata gedaan. Voor mij ging dit de grootste uitdaging worden, ik heb namelijk hoogtevrees. Nu wil ik wel mijn grenzen verleggen maar hoe ver dat kan ik op voorhand niet zeggen. Het begon al direct met een goeie opener voor mij: hoog boven het water over touwenbrug de Ourthe oversteken. Man man man...Op de tijd dat ik het gedaan heb, waren er al 3 op de andere me voorbij gegaan.
Daarna was het via een katrolsysteem van boom naar boom slingeren. Dat vond ik nog ok, tenslotte was dit in een soort zithouding en snel voorbij. Daarna was er de Via Ferrata. Hier was er niet alleen de hoogtevrees maar ook nog eens de rechterschouder die opspeelde. Ik had namelijk niet de kracht om me op een veilige manier omhoog te trekken zonder dat die schouder uit zijn kapsel ging. Sofie's bemoedigende woorden en de hulp van Mirelle deden me toch de top bereiken. Grens weer wat overschreden maar het was genoeg voor vandaag. Verder kon ik niet meer gaan. Geen geklim meer voor mij.
Zij gingen dan nog over een soort apenbrug en dergelijke, ik volgde braafjes nog nabevend het padje. Tenslotte was er de apotheose: de deathride van ongeveer 40m hoog terug naar het basecamp. Deze heb ik gedaan, gillend maar ik heb hem gedaan. De kids en Sofie deden alles zonder verpinken en al lachend, wat zijn ze toch allemaal stoer in mijn ogen. Het is pas terug in La Roche dat ik weer een normale hartslag had.
Door mijn getreuzel waren we net te laat om de aankomst van onze mannen te zien. Sorry zenne kindjes, zal de volgende keer flinker zijn. Onze boys hebben het schitterend gedaan. Van de 156 deelnemers in de fun-categorie eindigde Bart als 49ste, Chris als 50ste. Thomas stond als 2e op het podium. Keevy, Ulrich, Thijs en Jurgen hebben het ook schitterend gedaan maar hun plaatsen ken ik niet meer uit het hoofd.
Gisteren, op de weerstandstraining in Gent voelde ik mijn spieren goed. Maar deze was alweer zo zalig vol leuke oefeningen dat ik dat al gauw vergeten was....
De vorige jaren was het de LCMT maar een deel van de organisatie heeft zich afgescheurd en doet nu de BeMC. Professioneel en voor de MTB-ers die van een behoorlijke uitdaging houden.
Het weer ging niet zo denderend zijn: koud en regenkansen dus ook het wintergerief (vreselijk toch!) ging ook allemaal mee. Sofie en ik zouden de 10 mannen van de nodige stevige kost voorzien en overdag onze portie avontuur beleven.
Donderdag was het afhalen van de startnummer, installeren in de chalet, verkennen van het dorpje La Roche en Ardenne en wat wandelen in de nabijheid van de chalets.
Vrijdag vertrokken de mannen voor hun eerste rit en wij gingen een kayak-tocht maken. We werden gedropt aan het stuwmeer in Nisramont. Daar kropen we in onze kayak en gingen zo terug tot in La Roche, 21km verder.
Iedereen heeft de tocht uitgedaan, ook onze 'kleinste' beren. Zij hebben heel flink geweest en de leute zat er tot op het einde in. We hadden wel allemaal kou want je krijgt toch wel wat nat over je heen, vooral door het spelen.
Zaterdag zijn we terug naar Nisramont gereden om er een prachtige, doch stevige wandeling te maken. Het weer was wat wisselvalliger, regenbuitjes wisselden de zonovergoten momenten af. Aangezien we graag onze portie avontuur hebben, kregen we dat ook.
Ze zouden toch wel het juiste pad blijven volgen zijn? We liepen de bergkam terug op naar boven en gingen het andere pad naar beneden. Dit liep dood. Dus weer helemaal terug naar het punt waar we ze niet meer bij ons hadden.
Sofie stapte met de rest van de kids verder de route af, ik zou ze voorop aflopen. Na toch bijna 2km voorop te hebben gerend, hun namen roepend en fluitend, geen resultaat. Terug naar Sofie voor nieuwe tactiek. Ok...zij neemt de kids terug naar de wagen en ik loop tot het eerst volgende dorp. Daar zien we verder. Let op we zijn ondertussen al zeker 45minuten verder en nog geen spoor van die 2. Ik moet zeggen dat ik al lichtjes in paniek aan het geraken was.
Ik begin terug de route verder af te rennen. Het was wel een prachtig padje om af te lopen en dat het hard beginnen regenen was kon me niet schelen. Voor mij was dit goed want zo kon ik mijn ongerustheid beter ventileren. En kijk eens wie daar plots me tegemoet loopt: Manu en Emiel! Ik zou ze door elkaar moeten rammelen maar ik was zoooo blij hen ongedeerd voor me te hebben dat ik ze een stevige knuffel gegeven heb. De tranen liepen over mijn wangen....ik was echt doodongerust geweest.
Daarna was het via een katrolsysteem van boom naar boom slingeren. Dat vond ik nog ok, tenslotte was dit in een soort zithouding en snel voorbij. Daarna was er de Via Ferrata. Hier was er niet alleen de hoogtevrees maar ook nog eens de rechterschouder die opspeelde. Ik had namelijk niet de kracht om me op een veilige manier omhoog te trekken zonder dat die schouder uit zijn kapsel ging. Sofie's bemoedigende woorden en de hulp van Mirelle deden me toch de top bereiken. Grens weer wat overschreden maar het was genoeg voor vandaag. Verder kon ik niet meer gaan. Geen geklim meer voor mij.
Door mijn getreuzel waren we net te laat om de aankomst van onze mannen te zien. Sorry zenne kindjes, zal de volgende keer flinker zijn. Onze boys hebben het schitterend gedaan. Van de 156 deelnemers in de fun-categorie eindigde Bart als 49ste, Chris als 50ste. Thomas stond als 2e op het podium. Keevy, Ulrich, Thijs en Jurgen hebben het ook schitterend gedaan maar hun plaatsen ken ik niet meer uit het hoofd.
Gisteren, op de weerstandstraining in Gent voelde ik mijn spieren goed. Maar deze was alweer zo zalig vol leuke oefeningen dat ik dat al gauw vergeten was....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten