Er waren veel plannen deze week: lopen, fietsen, eindelijk eens starten met de zwemtrainingen, etc.. maar er is allemaal niet veel van in huis gekomen.
Kind 1 had nog een weekje verzorging nodig. De draadjes zijn verwijderd maar hem nog een weekje rustig houden was de boodschap. In het 2e deel van de week bleek alles eindelijk dicht en kon hij terug overschakelen naar vast voedsel. Ik heb bergen eten gemaakt voor da manneke, hij was echt uitgehongerd.
Plots blijken alle geplande weekendjes met de komende feestdagen beangstigend dichterbij te komen. Sofie en ik gaan er deze week voor zorgen dat ons mannen die deelnemen aan de BeMC stevige kost op hun bord krijgen. Daar moet toch wat aan voorbereid worden. De week daarna is het ons jaarlijks MTB-weekend. We zijn met 30 mensen dus daar kruipt toch ook wat werk in. Geen sporten dus maar brainstormen en menu's samenstellen.
Normaal gingen Manu en ik op 1 mei meelopen met de club op de Ekiden te Evergem. Jammer genoeg hebben we dit moeten annuleren daar Manu nog niet genezen was. Maar het is de club ook gelukt zonder ons want het vrouwenteam haalde een verdienstelijke 3e plaats. Proficiat zenne!
We zijn die dag met het gezin en enkele vrienden gaan wandelen. Het was een prachtige wandeling niet ver van huis. Gelukkig had ik mijn Garmin mee want het is een zalig parcours om ook eens af te lopen. Eén van dezer...
Donderdag ben ik met Padi gaan trailen. We hebben 15km gelopen waarvan slecht een kleine 2 à 3 op de straat. Het was super fun en we hebben op prachtige, soms zelfs technische stukjes gelopen....en dat allemaal in Lede.
Vrijdag wou ik gaan lopen maar om iets voor 5 kwamen er nog klanten binnen in de winkel en toen deze weg waren was het voorbij zes. Fietsen naar huis, loopkleren aangedaan maar helaas zinloos want tegen dat ik in het park van Aalst was, was de training van Manu gedaan. Ik heb welgeteld 1km gelopen samen met Helga. Toch blij dat ik haar nog eens gezien heb, was veel te lang geleden.
Zaterdag shopdag met de dochter en in de namiddag vlug iemand afhalen op Zaventem en dan om 18u naar de zwemtraining....wrong! Het vliegtuig had vertraging, vervolgens 55 minuten moeten wachten voor ik haar zag, dan in Aalst afgezet maar daar wou iedereen het centrum verlaten en het was Topdag geweest...hels...om 18u20 pas thuis dus zwemtraining konden we ook op onze buik schrijven...grrrrrr...
Gisteren, stralende dag, en de 10 miles van Meise staat op het programma. Het parcours bestaat uit 3 ronden in het privé-domein van baron Van Gysel. Super mooie off road route met hellingen en veel kronkelen.
Bij aankomst gemerkt dat ik wel mijn hartslagband aan had maar mijn loopuurwerk was vergeten. Tja, het is sedert februari geleden dat ik nog eens boven mijn trainingstempo gelopen heb, dus vet zal het toch niet worden. Ik had ook niet die behoefte. Genieten van de prachtige natuur wou ik doen. Tenslotte had ik er Brugge voor laten vallen.
Starten deed ik in het midden zodat de 10km lopers konden wegstormen. Ik werd langs alle zijden voorbij gesneld, iedereen stormde de eerste hellingen op als zot...ik niet, de eerste ronde zou ik verkennen, ontdekken en kiezen wat ik wou doen - er voor gaan of niet.
Bij het ingaan van de 2e ronde haalde ik af en toe mensen in van de 10km. Lopers met een groen nummer, die zoals ik voor de langere afstand gingen, kwam ik niet tegen. Conclusie? Wel ik moest wel heel ver achter zitten. Maar het kon me echt niet schelen.
Het domein van deze baron was een prachtig bos, we liepen steeds in de schaduw en er waren veel supporters. Mijn tempo was constant en relaxed. Bij het ingaan van de 3e ronde gingen de roze nummers naar rechts en de groene naar links.
Ik haalde 3 vrouwen in en liep verder helemaal alleen. Allé, helemaal de laatste zal ik toch al niet zijn. Ik zag geen nood om te versnellen. Ik wist niet hoeveel de lopers voor mij waren en vertragen, daar had ik geen nood aan. Het tempo ging vlot en dit kon ik nog een tijdje volhouden dus bleef ik lopen zoals in de 2 voorgaande ronden.
Nog 2 mannen haalde ik in en zag achter mij in de verte de 2 vrouwen naderbij komen. De laatste bocht naar de atletiekpiste, nog 200m en dan over de finish. In die bocht roept een meisje: 'allé, niet meer afgeven hé nu, je bent de 3e vrouw!' Ik roep iets van dat het maar een flauwe grap is dat ze vertelt en verbaasd antwoordt ze mij 'neen, echt, je bent de derde vrouw'.
Het was precies of er iets explodeerde in mijn benen. Ik heb die laatste 200m gelopen als een wild konijn...euforisch...mijn eerste podiumplaats! Er was wat sukkeling met de elektronisch registratie en ik denk dat ik 1u27 zag staan. Ik had gehoopt een foto te kunnen posten van ik eindelijk op een podium maar...ZE HADDEN DAAR GEEN PODIUM.....GRRRRR!
Ben toch blij en fris huiswaarts gekeerd. Mijn man en kids waren bij vrienden en zij waren me aan het opwachten met heerlijke bubbels en een lekker biertje. Dit was eigenlijk het allermooiste podium dat ik kon hebben. Bedankt Bart en Tania!
Kind 1 had nog een weekje verzorging nodig. De draadjes zijn verwijderd maar hem nog een weekje rustig houden was de boodschap. In het 2e deel van de week bleek alles eindelijk dicht en kon hij terug overschakelen naar vast voedsel. Ik heb bergen eten gemaakt voor da manneke, hij was echt uitgehongerd.
Plots blijken alle geplande weekendjes met de komende feestdagen beangstigend dichterbij te komen. Sofie en ik gaan er deze week voor zorgen dat ons mannen die deelnemen aan de BeMC stevige kost op hun bord krijgen. Daar moet toch wat aan voorbereid worden. De week daarna is het ons jaarlijks MTB-weekend. We zijn met 30 mensen dus daar kruipt toch ook wat werk in. Geen sporten dus maar brainstormen en menu's samenstellen.
Normaal gingen Manu en ik op 1 mei meelopen met de club op de Ekiden te Evergem. Jammer genoeg hebben we dit moeten annuleren daar Manu nog niet genezen was. Maar het is de club ook gelukt zonder ons want het vrouwenteam haalde een verdienstelijke 3e plaats. Proficiat zenne!
We zijn die dag met het gezin en enkele vrienden gaan wandelen. Het was een prachtige wandeling niet ver van huis. Gelukkig had ik mijn Garmin mee want het is een zalig parcours om ook eens af te lopen. Eén van dezer...
Donderdag ben ik met Padi gaan trailen. We hebben 15km gelopen waarvan slecht een kleine 2 à 3 op de straat. Het was super fun en we hebben op prachtige, soms zelfs technische stukjes gelopen....en dat allemaal in Lede.
Vrijdag wou ik gaan lopen maar om iets voor 5 kwamen er nog klanten binnen in de winkel en toen deze weg waren was het voorbij zes. Fietsen naar huis, loopkleren aangedaan maar helaas zinloos want tegen dat ik in het park van Aalst was, was de training van Manu gedaan. Ik heb welgeteld 1km gelopen samen met Helga. Toch blij dat ik haar nog eens gezien heb, was veel te lang geleden.
Zaterdag shopdag met de dochter en in de namiddag vlug iemand afhalen op Zaventem en dan om 18u naar de zwemtraining....wrong! Het vliegtuig had vertraging, vervolgens 55 minuten moeten wachten voor ik haar zag, dan in Aalst afgezet maar daar wou iedereen het centrum verlaten en het was Topdag geweest...hels...om 18u20 pas thuis dus zwemtraining konden we ook op onze buik schrijven...grrrrrr...
Gisteren, stralende dag, en de 10 miles van Meise staat op het programma. Het parcours bestaat uit 3 ronden in het privé-domein van baron Van Gysel. Super mooie off road route met hellingen en veel kronkelen.
Starten deed ik in het midden zodat de 10km lopers konden wegstormen. Ik werd langs alle zijden voorbij gesneld, iedereen stormde de eerste hellingen op als zot...ik niet, de eerste ronde zou ik verkennen, ontdekken en kiezen wat ik wou doen - er voor gaan of niet.
Bij het ingaan van de 2e ronde haalde ik af en toe mensen in van de 10km. Lopers met een groen nummer, die zoals ik voor de langere afstand gingen, kwam ik niet tegen. Conclusie? Wel ik moest wel heel ver achter zitten. Maar het kon me echt niet schelen.
Het domein van deze baron was een prachtig bos, we liepen steeds in de schaduw en er waren veel supporters. Mijn tempo was constant en relaxed. Bij het ingaan van de 3e ronde gingen de roze nummers naar rechts en de groene naar links.
Ik haalde 3 vrouwen in en liep verder helemaal alleen. Allé, helemaal de laatste zal ik toch al niet zijn. Ik zag geen nood om te versnellen. Ik wist niet hoeveel de lopers voor mij waren en vertragen, daar had ik geen nood aan. Het tempo ging vlot en dit kon ik nog een tijdje volhouden dus bleef ik lopen zoals in de 2 voorgaande ronden.
Nog 2 mannen haalde ik in en zag achter mij in de verte de 2 vrouwen naderbij komen. De laatste bocht naar de atletiekpiste, nog 200m en dan over de finish. In die bocht roept een meisje: 'allé, niet meer afgeven hé nu, je bent de 3e vrouw!' Ik roep iets van dat het maar een flauwe grap is dat ze vertelt en verbaasd antwoordt ze mij 'neen, echt, je bent de derde vrouw'.
Het was precies of er iets explodeerde in mijn benen. Ik heb die laatste 200m gelopen als een wild konijn...euforisch...mijn eerste podiumplaats! Er was wat sukkeling met de elektronisch registratie en ik denk dat ik 1u27 zag staan. Ik had gehoopt een foto te kunnen posten van ik eindelijk op een podium maar...ZE HADDEN DAAR GEEN PODIUM.....GRRRRR!
Ben toch blij en fris huiswaarts gekeerd. Mijn man en kids waren bij vrienden en zij waren me aan het opwachten met heerlijke bubbels en een lekker biertje. Dit was eigenlijk het allermooiste podium dat ik kon hebben. Bedankt Bart en Tania!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten