Ondanks het feit dat mijn grootste passie het fietsen is, is het lopen een belangrijk gegeven geworden in mijn leven. Ik herinner me nog mijn eerste kilometers met Evy in mijn oren: 'goed zo, je bent goed bezig', ik heb dat mens vervloekt want ik haatte lopen, wat een stomme sport zeg. Maar mijn 'Slechte Vriendinnen' van toen waren aan het lopen en ik kon toch niet achterblijven?
We zijn nu zo'n 6 jaar verder en ik ben nog de enige die echt loopt. Jessy loopt misschien nog frequent maar de anderen al lang niet meer. Het lopen is ook het enige dat nog overgebleven is uit die periode. Hoe het kan draaien en keren.
Maar net zoals mensen gaan en komen in je leven, net zo worden je opvattingen en goestingskes gekneden. In het begin wou ik zo veel als mogelijk wedstrijdjes lopen, de echte klassiekers. Maar toch had ik die honger, het gevoel niet thuis te horen tussen die massa mensen, gebeten om die tijd te kloppen. Het moest altijd sneller en ik moest dit en ik moest dat...wist ik veel dat er nog andere manieren van lopen waren.
Door het blog te lezen van Martine Hofstede heb ik deze ontdekt. Je schoenen aandoen en hop de natuur in. Tussen de bomen, door het water, in het mos, in de modder, tussen de beesten, gewoon lekker genieten. De longen vol trekken met verse lucht en gaan zo snel je zelf wilt. En zo vond ik mijn rust en werd lopen een sport die ik fantastisch vind en een belangrijke plek in mijn leven kreeg.
Je komt in een andere wereld terecht en je komt in contact met hele speciale mensen. Ondertussen heb ik al een lijstje van vrienden die ik - ja, zeg maar bewonder.
Marathonman - Martine Hofstede - Marieke Wielemie Vervoort - Danny Clincke - Petra Sliepers en haar Haas - Julie Mestdagh...stuk voor stuk uitermate charismatische mensen met een hart van goud en een immers grote smile op hun gezicht.
Recentelijk is er een naam toegevoegd aan dit lijstje: Jolande Linschooten. Je moet echt eens de moeite doen en haar reiservaring lezen van dag 1 tot vandaag. Zij loopt solo door Groot-Britannië momenteel. Als je haar route op de kaart uitgetekend ziet, begint het al te duizelen.
Ze is nu al 44 dagen helemaal alleen onderweg en heeft al 1.700km afgelegd. Ze draagt haar restaurant, slaapkamer, badkamer, haar hele huis op haar rug in een 8kg zware rugzak. Overnachten doet ze in een tent en elke dag loopt ze om en bij de 50km.
Maar die positieve en mentale kracht die ze via haar woorden doorstuurt naar jou, de lezer, is enorm. Het geeft je zin om ook een route uit te stippelen, die rugzak te nemen en te vertrekken. Het doet je beseffen dat dit is waarom we allemaal lopen: voor onze vrijheid.
De foto is van haar blog. Het is haar impressie van dag 44, waar ze Schotland binnen loopt. Bij iedere dag vindt je zo'n mooie foto boven de tekst waarin ze haar belevenissen, gedachten van die dag verwoord. Ze gaat door weer en wind en soms ook eens de zon. Barre toestanden maar ze ondergaat ze immer positief.
Dus Jolande, je bent er bijna hoor en dan mag je lekker lang weken in je eigen warme bad en dagen slapen in je eigen bed. Maar tot die tijd, geniet nog maar van die immense vrijheid. Wat je doet is fantastisch en bewonderenswaardig. You rock!
We zijn nu zo'n 6 jaar verder en ik ben nog de enige die echt loopt. Jessy loopt misschien nog frequent maar de anderen al lang niet meer. Het lopen is ook het enige dat nog overgebleven is uit die periode. Hoe het kan draaien en keren.
Maar net zoals mensen gaan en komen in je leven, net zo worden je opvattingen en goestingskes gekneden. In het begin wou ik zo veel als mogelijk wedstrijdjes lopen, de echte klassiekers. Maar toch had ik die honger, het gevoel niet thuis te horen tussen die massa mensen, gebeten om die tijd te kloppen. Het moest altijd sneller en ik moest dit en ik moest dat...wist ik veel dat er nog andere manieren van lopen waren.
Door het blog te lezen van Martine Hofstede heb ik deze ontdekt. Je schoenen aandoen en hop de natuur in. Tussen de bomen, door het water, in het mos, in de modder, tussen de beesten, gewoon lekker genieten. De longen vol trekken met verse lucht en gaan zo snel je zelf wilt. En zo vond ik mijn rust en werd lopen een sport die ik fantastisch vind en een belangrijke plek in mijn leven kreeg.
Je komt in een andere wereld terecht en je komt in contact met hele speciale mensen. Ondertussen heb ik al een lijstje van vrienden die ik - ja, zeg maar bewonder.
Marathonman - Martine Hofstede - Marieke Wielemie Vervoort - Danny Clincke - Petra Sliepers en haar Haas - Julie Mestdagh...stuk voor stuk uitermate charismatische mensen met een hart van goud en een immers grote smile op hun gezicht.
Recentelijk is er een naam toegevoegd aan dit lijstje: Jolande Linschooten. Je moet echt eens de moeite doen en haar reiservaring lezen van dag 1 tot vandaag. Zij loopt solo door Groot-Britannië momenteel. Als je haar route op de kaart uitgetekend ziet, begint het al te duizelen.
Ze is nu al 44 dagen helemaal alleen onderweg en heeft al 1.700km afgelegd. Ze draagt haar restaurant, slaapkamer, badkamer, haar hele huis op haar rug in een 8kg zware rugzak. Overnachten doet ze in een tent en elke dag loopt ze om en bij de 50km.
Maar die positieve en mentale kracht die ze via haar woorden doorstuurt naar jou, de lezer, is enorm. Het geeft je zin om ook een route uit te stippelen, die rugzak te nemen en te vertrekken. Het doet je beseffen dat dit is waarom we allemaal lopen: voor onze vrijheid.
De foto is van haar blog. Het is haar impressie van dag 44, waar ze Schotland binnen loopt. Bij iedere dag vindt je zo'n mooie foto boven de tekst waarin ze haar belevenissen, gedachten van die dag verwoord. Ze gaat door weer en wind en soms ook eens de zon. Barre toestanden maar ze ondergaat ze immer positief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten