NY - week 5

Maandag heb ik gebrost van de balletles. Ik had moeten werken tot 18u, thuis met de fiets om 18u35, honger als een paard en geen zin om me nog op te jagen. Ik koos om met Padi een mooie wandeling te gaan maken in de plaats. Ik was blij met mijn keuze.

Dinsdag heel hard genoten van de Ashtanga yoga. Misschien ook wat uit schuldgevoel omdat ik de dag er voor niet naar de les was geweest. Of het kan ook zijn omdat het bijna privéles was: enkel Liesje en ik waren er. Soit, het was een deugddoend, doch intens uur - alweer.

Woensdag rustdag. Donderdag een love run met mijn ventje. We hebben ons toerke wat uitgebreider gemaakt dan vorige week. We lopen al 8km samen. Super zo in de kouterbaantjes met de ondergaande zon en je vent aan je zij. 't Is nikeer iets anders.

Vrijdag opnieuw rust. Deze keer geen alcohol, geen lang uitzitten, neen, zaterdag wou ik er staan op de trail de Li Binamêye. Bij aankomst hing er een document van le défi des 4 trails met mijn naam op en er naast 1978. Lap, ze gaan me weer in de verkeerde leeftijdscategorie indelen. Ik ben wel van 1972 hé. Aaa, neen, dat zijn punten. Hmmm, sta ik op de eerste plaats? Nee! Gedaan met relaxed te zijn.

Ik besloot het als een vergissing te aanzien en te starten zoals ik zinnes was: ontspannen, zonder categorielust, finishen met een nieuwe mooie ervaring rijker. Nem.

Het was prachtig weer. Ondertussen ken ik er al wat trailers en het was een fijn weerzien. De organisatie verzekerde ons van een goed uitgepijlde tocht en off we go. De bewegwijzering was inderdaad fantastisch. Witte kalkpijlen op de grond, bordjes, lintjes, geen kans om verloren te lopen...of toch?

Zie ik daar na een paar kilometers de 2e vrouw verkeerd lopen. Allé, nikeer fluiten: 'par ici!'. Ga er misschien op het einde van de trail spijt van hebben maar ik vind het sportief en eerlijk. Ik zou het zelf ook graag hebben mocht ik verkeerd lopen.

Het parcours was ADEMBENEMEND. De bevoorradingen rijkeliijk en die vrijwilligers zo grappig en sympathiek. De sfeer tussen de lopers is ook heel los en amicaal. Ik hou zo van trailrunning! Ongeveer op kilometer 14 krijg ik de 2e vrouw opnieuw in mijn vizier. Maar alé, loopt die nu weer verkeerd?! Maar ja, grappig zeg. Opnieuw gefloten.

Ze haalt me in en we lopen enkele kilometers samen, maken kennis. Ze is een Spaanse die werkt in Brussel en heet Laura. Ze is een veel betere loopster dan ik en weg is ze weer. Op de bevoorrading bij kilometer 21 staat ze op me te wachten. We grappen wat over haar verloren lopen en zetten dan onze route weer verder.

De trail gaat naar links en wat doet Laura? Ja, inderdaad, ze loopt rechtdoor. Ik fluit, roep, schreeuw, gil maar met haar oortjes in geen nut. Dus ren ik een stuk achter haar tot ze mijn geschreeuw hoort: 'HOLA! ESPANJA! LAURA! HEEEEEY!' Eindelijk ze hoort het. Dit is echt super grappig. De volgende 6 kilometer durft ze geen centimeter meer van mijn zijde te wijken. We komen terug aan de bevoorrading - dezelfde als op 21km aangezien we in een lus gelopen hadden.

Laura besluit niet te stoppen. Ik doe dat wel. Eet heel veel, drink heel veel en neem wat bananen mee voor onderweg. Een geluk dat ik dit gedaan heb blijkt later. Op kilometer 30 komt Laura plots te voorschijn op de straat boven het pad. Ze is terug verkeerd gelopen. En dat met deze hele goede aanduidingen! Niet te geloven. We spelen wat jo jo voor plaats 2 en 3.

Ik krijg weer kramp. Van te weinig eten of drinken is het niet. Te kort aan magnesium is ook uitgesloten. Het zijn de trailschoenen. De C-lite van Sportiva zijn super schoenen maar ik vrees niet voor deze langere afstanden. Ze veroorzaken door de hieldrop bij mij hevige krampen. Ik weiger te stoppen en weiger ook mijn tempo te laten zakken. Ik wil dit niet! Uiteindelijk zijn de krampen over gegaan. Ik heb mijn loophouding lichtjes aangepast en ploef, ze waren weg. Bij kilometer 32 neem ik afstand want ik heb door het eten van die bananen nog wat poer over, zij vrees ik niet meer.

Anderhalve kilometer voor het einde steekt er een dame me voorbij. Ik was overtuigd dat ze een groen nummer van de trail droeg. Waar komt zij vandaan zeg? Lap, plaats 3 en Laura is nog achter mij. Wat als zij een opflakkering heeft? De moed zakt in mijn schoenen. Nog een laatste bergje op naar het voetbalveld en dan over de finish. Derde vrouw. Ikke blij.

'Votre puce svp?'
"Mon quoi?"
'Votre puce' en ze wijst naar een tijdsregistratiesysteem voor aan je schoen te hangen.
"Je n'ai pas. Pas vu dans le sac! J'ai couru pour rien?!"
De tranen springen me echt in de ogen. Is alles voor niets geweest? De mevrouw vindt mijn reactie grappig en aandoenlijk, neemt me bij de hand en neemt me mee naar de registratietafel.
'Madamme n'a pas de puce'
Dit wordt netjes naast mijn nummer 4068 genoteerd. Ze stelt me gerust dat de mevrouw aan de tafel alles nog eens manueel noteert ook. Ik zal opgenomen worden in het klassement. Maar toch ween ik, de paniek was me te groot.

Enkele mannen die me op de vorige trails gezien hadden komen me vragen of ik geblesseerd ben. Ik doe mijn verhaal en ze schieten in de lach. Folle! Ik moet ook lachen van hun gekke bekken. Ploef me neer op de grond en wacht op Laura. Ze zal de finish toch wel gevonden hebben? Ze komt een kleine 10 minuten na mij aan. Ik verlies ze in de menigte en besluit me te gaan douchen.Op weg naar mijn auto treffen we elkaar alsnog. Ze wil snel naar huis, vraagt mijn gegevens en hoopt dat we in touch blijven. Komt in orde Laura, komt in orde.

De prijsuitreiking duurt een hele tijd door de vele afstanden. Ik raak aan de praat met enkele lokale mensen. Eentje van hen is Ariane Daix. Zij heeft heel wat titels bij elkaar gelopen, lange afstanden, super toffe madam. Ze gaf me enkele trails die ik zeker moet doen. Ook Van Den Eede Noëlle leer ik kennen. Zij doet ook mee aan Le défi des 4 trails. Ook zij geeft me enkele must done trails.

En dan de prijsuitreiking. Voor de trail Li Binamêye : 3e dame. (Vandaag kreeg ik mail dat er een vergissing is gebeurd doordat ik geen 'puce' had. Ik ben eigenlijk 2e dame! Excuses aanvaard hoor. En die dame die me voorbij stak bleek de 20K te lopen.)

Voor Le défi des 4 trails : 2e dame. Alé jong, sta ik hier 2 x op een podium. Eindelijk! Wat een HEERLIJK gevoel. Ik ben wat met stomheid geslagen want dat laatste had ik niet verwacht. Ik ben wel echt blij! De foto's zijn nog niet online. Die volgen maar kijk eens wat een mooie prijs ik gekregen heb!

Zondagmorgen ben ik terug gaan mee zwemmen met de ijsberen. Het water was tussen de 15° en 16°. Met een zwempakske aan is dit best fris. Ik controleerde mijn ademhaling, zei dat dit geen koud water was en dook er in. Het heeft een 200m geduurd voor ik met mijn hoofd onder water durfde. Maar hup, ik was weg. Na 700m kwam ik herboren uit het water.

In de namiddag ben ik naar de aankomst gaan kijken van Joost en Maaike Vancoppenolle. Zij liepen een duomarathon in het project van Hero for one day by Marathonman. Maaike ken ik via smoelenboek en onze gedeelde passie: lopen en Duvel drinken. We hadden al een paar pogingen gedaan om 1 van de 2 samen te doen maar tot heden zonder succes. Maar vandaag is het gelukt!

Het was inderdaad zoals voorspeld: de tijd gaat te snel en we zouden nog niet uitgepraat zijn. De eerste Duvel dronken we met ons 2 op een zonnig terras aan de Watersportbaan. De volgende was op het terras van haar broer Joost, op de 25ste verdieping met een fantastische sky line over Gent en omstreken. Ik heb genoten, heel hard genoten. Bedankt Maaike, Joost en Rita voor de gezellige namiddag. Het is ook altijd fijn jou te zien hoor Stefaan ;-).

NY - week 6

De week waren we gestart met dreigende ziektekiemen: moe, prikkelbaar en vreselijk kou. Werken en sporten is het beste medicijn en bovendien wou ik de startles van het ballet niet missen.

Ja ja, we zijn er terug aan begonnen. Terug Prima ballerina spelen. Vanaf nu is het 1,5u klassiek ballet en aansluitend is er 1,5u modern ballet. Ze (de balletjuf) had ons verwittigd bij het afsluiten van het vorige seizoen dat de lat hoger zal gelegd worden. Amai ni, ze heeft woord gehouden. Het tempo ligt hoger en het is hard werken. Maar het is zo'n fun! Ik had er wel het laatste hoopje energie uitgeperst bij mij. Met een flanellen pyjama aan ben ik direct gaan slapen.

Dinsdag was er de gebruikelijke Ashtanga yogales samen met Liesje en Bie. Ook hier was het precies tijd voor het grote werk. De spieren werden duchtig gestretcht. Voilà, ook dit hebben we weeral gehad. Verkleumd van de kou en de regen ben ik thuisgekomen, dit was wel een anti climax. Hup, warm bad en dan warm bed in.

Woensdag ben ik er terug doorgekomen. Ik voelde dat ik eens goed moest zweten, zo'n heerlijk lekker sportzweet om de allerlaatste beestjes de kop in te slaan. Mijn ventje en ik zijn een dikke 6km gaan lopen en tetteren. Toch leuk hoor zo samen. En het was inderdaad de juiste oplossing.

Donderdag was ik weer alive and kicking. Ik had willen zwemmen maar ik besloot het lijf wat rust te geven.

Vrijdag namen Manu en ik deel aan de Stratenloop van Lede. Manu had zijn doel op 25 minuten voor de 5km gezet. Ik zou heel tevreden zijn met een 50 minuten op de 10km. Dit jaar was de start duidelijk en vlekkeloos. De organisatie had uit zijn chaos van vorig jaar geleerd. Proficiat.

Manu was heel kittig en wou steeds sneller gaan maar ik hield hem anderhalve ronde in bedwang. We hadden toen een 3,5 kilometer afgelegd aan 13km/uur. Hij vond het toen niet leuk dat ik hem niet sneller wou laten gaan. Doseren stond nog niet in zijn leerboek.

Maar dan gaf ik hem groen licht. 'Loop maar, doe je zin. Maar let op: kleine passen op de stijgende stukken en de laatste 300m rennen als zot'. Er was heel wat gemompel en gemor maar weg was hij. Hij finishte in 23min 46seconden en was natuurlijk super blij. Hij werd 84e op 210 deelnemers. Doseren is vanaf nu opgenomen in zijn woordenboek.

Ik moest nog 2 ronden bij lopen en liet mijn tempo toch wat zakken. Het was een test om te zien of mijn zelf in elkaar gebokste schema goed was maar het was zeker niet de bedoeling mij choco te lopen. Ik wou vooral comfortabel lopen zonder spierpijn er na. Het was zalig zo veel mijn naam te horen, wat een lieve supporters toch allemaal!

Na 48min en 58seconden stond ik aan de meet. 'Je bent er' zei de man die de nummers noteerde. Ik klokte af en pufte wat terplekke. 'Wisken! Doorlopen!' Hé, wat? 'Ja, maar je moet dan wel ook over de meet lopen hé mevrouw!' Damn, doe ik het toch weer niet zeker. KIEKEN!!!

Allé, 49minuten en 6 seconden is het dan uiteindelijk geworden. Dit is beter dan ik gehoopt had en ik ben nog niet moe. Goed, schema is dus duidelijk OK. De variatie van lopen, zwemmen, dansen en fietsen is voor mij de beste oplossing.

Zaterdag en zondag heb ik uitsluitend gespendeerd aan huis, hond en kids. Chris was gaan fietsen voor het weekend naar Winterberg dus als de kat van huis is....Eerst ben ik de voormiddag gaan werken. In de namiddag namen de kids en ik ons tuintje eens deftig onder handen. Er werd gesnoeid, gezongen, gras gestofzuigd, alles in zakken geduwd voor containerpark en het resultaat was meer dan bevredigend. Mooi hé?!

's Avonds zijn we gaan dineren bij den Italiaan rechtover de deur en dan zijn we naar de kermis gegaan. Ze hadden het wel heel hard verdiend die bloekes van mij. En ze trekken op hun moeder, eens buiten in de leute is het moeilijk naar huis te gaan. Zondag sliepen we ons uit en in de namiddag was er zeilen. Padi en ik hebben een poging gedaan om te zwemmen in de Nievdonck maar het water was amper 16°. Dit was zonder pak toch net iets te koud. Wat gespet en gezwier maar verder dan mijn middel ben ik er niet ingegaan. Volgende week is het met neopreenpak aan hoor!

Chris vond bij zijn thuiskomst 3 uitgetelde sloebers in zijn zetel. Het gezin is weer compleet...met 4 uitgetelde nu.

NY - week 7

Ik heb 2 fantastische kinderen. Sportief, een goed stel hersenen, een mooi gevoel voor humor, een hart van goud en ze staan stevig met beide voeten in het leven. Dat ze al behoorlijk zelfstandig zijn dat had je wel al verwacht. Ik ben nu éénmaal zo'n kattenmoeder. Het is altijd een geven en een nemen, dat is met alles in het leven. Bovendien ben ik van mening dat in een opvoeding vertrouwen ook een grote rol speelt. En dit krijgen ze van ons, gepaard met een zekere vrijheid, ruimte. Waarschijnlijk krijgen wij hierdoor dan in ruil deze 2 prachtmensen.

Heel af en toe slaan de puberhormonen wel al eens toe. Zo kreeg ik woensdag Manu met geen stokken mee voor een rustige 5km loop. Als hij op de stratenloop van Lede zijn doel wil bereiken, dan is er geen ontkomen aan: lopen! Hij vertrok met een rothumeur en dikke tegenzin: het was te koud (help!), te nat (op mijn tanden blijven bijten), hij was moe (begripvol zijn Wis). Maar ik plooide niet (Nem!).

De eerste plas die ik tegenkwam sprong ik er met beide voeten in zodat hij kletsnat was. Hij kon zich niet meer inhouden van lachen. Zotte mama! Ik daagde hem uit hetzelfde te doen. De 5km werd met een stralende lach uitgelopen maar we waren allebei nat tot op onze rug. We hebben echt in iedere plas gesprongen. We hadden bekijks maar foert, we hadden dikke fun. Voilà, de puberale bui was verdwenen en de 5km was geen opoffering geweest.

Vrijdag heb ik haas gespeeld voor Philippe op Wanzele Loopt!. Zijn vorige 10km deed hij in 59min (of zo) en hij had graag 55minuten gehaald. We fietsten in de regen naar de start. Aangezien Philippe zijn fiets in herstelling was, moest hij op een kleine fiets van Manu gaan. Oei, de remmen gingen niet zo goed. Dat was dus met de voetjes op de grond en ik hem aan de arm tegenhouden. Grappig!

De organisatie liep gesmeerd. Er was heel wat gekend volk en ik tetterde te lang en te veel. Zo zou ik bijna vergeten te starten. Op de valreep Philippe getroffen aan de start en weg waren we. Ondertussen was het gestopt met regenen en de kilometers gingen vlot. Er was heel wat sfeer langs het parcours: tentjes, muziek, kaarsjes langs de kant van de weg,...ja het was soms wat feeëriek.

Philippe deed het schitterend. Hij kon nog steeds praten en op het einde zelfs een flinke spurt er uit persen. We eindigden in 56 minuten rond. Damn, ik heb mijn haaswerk met enkele seconden te traag uitgevoerd. Maar ik ben super fier op mijn maatje zenne! Dikke proficiat.

Wanzele loopt! was zeer goed georganiseerd en dus volgend jaar al genoteerd in de agenda. De sfeer is er top, parcours is goedgekeurd en den après Duvels goed.

En dat heb ik ondervonden de volgende morgen. Ik ben om 7u zo ziek als iets over de pot gaan hangen. Man man man, de gerookte zalm van de avond er voor was geen goede combinatie met de Duvels. Als dit maar goed komt want om 10u moet ik vertrekken naar Maastricht voor de Sint Pietersbergtrail.

Wat geprobeerd om te eten maar meer dan een kleine boterham confituur ging er niet in. Wat cola gedronken en nog een uurtje het bed in gedoken. Uiteindelijk heb ik al mijn moed en onze bananen bij elkaar gegrabbeld en ben om 11u40 vertrokken richting Maastricht.

Gietende regen, beikes, strontweer, pfff, zucht, eeeeeeek....wat is dat!!!! Knal op de rem, bange blik in de achteruitkijkspiegel, oef niemand achter mij...goede engelbewaarder heb ik zeg! Ik rij op de 3e rijstrook om iemand in te halen, ik rij 117km/uur net voor de afrit van Berloz en er komt plots, op zijn dooie gemak, een man vanuit de middenberm de autostrade opgewandeld. Vlak voor mijn auto. Ik stoempte op mijn claxon, keihard.

Had hij niet dat knalgele petje opgehad (neen, het was geen straatwerker) dan had ik over hem gereden. Ik beefde en daverde over mijn hele lichaam. De auto's naast mij ondergingen hetzelfde lot maar gelukkig door mijn toeteren waren ze ook op tijd om niet over hem te rijden. Ik was te geschrokken om te stoppen en in mijn spiegel zag ik dat hij op zijn gemakje de autostrade was overgestapt (niet gelopen) en de pechstrook heeft bereikt. Ik belde naar Chris om mijn paniek te ventileren, krijg nog steeds kippenvel als ik er aan denk.

In Maastricht aangekomen begon de zon te schijnen. Ik was aan de nipte kant, net op tijd voor mijn nummer af te halen en het startschot te horen. En weg was ik voor 32km relatief plat parcours. Yeah, right, had ik gedacht ja. De eerste kilometers waren al direct stevig klimmen en modderig. De doorloop in de ENCI-groeve was zwaar in de kleigrond maar ik wou niet klagen. Tenslotte had ik de Duvel zelf in mijn lijf gegoten. Het was toch wat sterven de eerste 10km.

Gelukkig had ik nog vlug een banaan gegeten en het flesje water mee gegraaid bij het uitstappen. Ik heb het heel hard nodig gehad. Maar de prachtige natuur en de enthousiaste lopers deed mijn sombere wolk wat oplossen. Het was echt een mooie trail maar het zal geen simpele zijn want er was veel klim- en ploeterwerk. Ik kwam nog de Nederlandse dame tegen die vorige week de eerste kilometers (tot de eerste klim) met Ine en mij mee liep. We deden een korte babbel en ik liet haar achter. Ik voelde mijn 2e adem komen.

Bevoorradingspost 1 lag op 13,5km en het begon te gieten. Mijn moed zakte in mijn schoenen. Ik zal me nog heel hard mentaal moeten opladen want het hoofd wou niet mee. Ik startte een peptalk en ging terug op pad. Een Nederlander zag mijn strijd en gaf volgende tip: 'nou, bouw je droomhuis in je hoofd, plan je droomvakantie of zoiets, zing een liedje, maar doe gewoon iets leuk in je hoofd. Komaan meid, wees een bikkel!'.

In mijn oren kwam het liedje van Macklemore & Ryan Lewis, deed het kampdansje van de scouts Lede er op en voelde de zon wat schijnen in mijn hoofd. De komende kilometers liep ik te smilen. En daar was de splitsing tussen de 19km en de 32km. Ik vroeg aan de Nederlander wat er zou gebeuren als ik de 19km zou lopen. 'Ja, dan staat er DNF achter je naam.' Neen, dat is geen optie. Ik wreef over Liesje haar bandje en liep de brug over. No way back nu.

Bevoorradingspost 2 was op 23km, ik dronk heel wat cola, at banaan, nam er mee voor onderweg en liep verder. Mijn Nederlander heb ik na de brug niet meer gezien. Ik probeerde zo veel mogelijk te lopen op de 'platte' stukken, de beklimmingen deed ik rustig. Op kilometer 28 moesten we 5 super steile stukken op. Aangezien ik bij de staart hing, was alle grip weg. Het was een grote glijbaan van modder. Ik heb een kwartier nodig gehad voor die kilometer af te leggen. Het was springen naar een boompje, hopen dat het mijn gewicht kon houden en dan mijn volle gewicht naar boven trekken. Mijn rechterschouder heeft goed stand gehouden maar ik heb een paar keer moeten bijten.

Uiteindelijk haalde ik de finish. De mevrouw van de laatste bevoorrading stond aan de finish en moest lachen. Ze wist van mijn strijd en vond het knap dat ik hem toch uitgelopen had. De organisator, Raymond Beeren, bleek haar echtgenoot te zijn. Hij herkende mijn T-shirt van zijn Beartrail in Voeren en we deden een korte babbel. Ik kreeg een grote tros bananen mee voor onderweg, lief hé, en om iets voor 19u reed ik terug naar huis.

Om 20u40 dook in het heetste bad dat ik ooit in mijn leven nam, trok mijn warme kleren aan, sprong op de fiets en reed naar de Paëlla-avond bij onze vrienden. Als een uitgehongerde kat speelde ik 2 grote borden binnen. Mmmmmm, wat was die heerlijk klaar gemaakt. Het smaakte enorm. Iets na middernacht liet ik mijn man achter en kroop onder de dekens. Ik denk dat ik al sliep toen ik nog maar de slaapkamer binnen kwam.

Om 9u30 zaten mijn kids en ik al weer in de wagen richting de zeilclub. Manu en Noor hadden hun 2e zeilwedstrijd en ik zou mee zwemmen met de Nievdonckse IJsberen. Dit is een groepje van kwikke mensen met een leeftijd die soms al het dubbele is van mij. Op de eerste zeilwedstrijd van de kids had ik hen het Donkmeer zien induiken. Ik vroeg hen of het niet te koud was en we zijn blijven praten. Ze nodigden me uit om het zelf eens te proberen en zie, vandaag was de dag.

Jessie Callebaut, Belgisch kampioen en nog veel meer, is een dame van 70+ stelde me voor aan de rest van de groep. De oudste is de Mauric en telt de volle 88 lentes. Het water was ongeveer 20° 'warm'. De eerste 5 minuten wist ik niet waar ik het had maar door het zwemmen was dat vlug over. We deden 1400 meters maar dan was het genoeg voor mij. Ik kreeg het koud dus tijd voor de warme douche en de lekkere verse soep van Marijke in het clubhuis van de zeilclub.

De kids waren ondertussen aan hun manches begonnen. Ze hebben er 5 gevaren onder een stralende zon. Noor werd respectievelijk 3e, 8ste, 3e, 6e en 3e. Manu had een off day want werd 5e, 9e, 5e, 7e en 5e. Overall werd Noor 5e en Manu 7e op 12 deelnemers. Ze doen dat goed, ons team DC! Het weekend was mooi geweest en we zijn allemaal vroeg in ons bed gekropen.

Le défi des 4 trails

Le défi des 4 trails is een nieuw initiatief van de regio Luik. Ze organiseren 4 trails in/door de streek van Luik. Allemaal meer dan 30K en een mooi aantal hoogtemeters. De deelnemers moeten minimum 3 trails finishen.

De eerste heb ik niet gelopen omdat de datum me niet paste.

In Flémalle was ik in mijn categorie SD (senior Dames) de 4e vrouw.

Zondag eindigde ik in La porte des Ardennes in diezelfde categorie als 4e vrouw. In de lijst sta ik weliswaar bij de categorie A1 (Aspiranten 1), de piepjonge kuikentjes. Dit gaat worden rechtgezet.

Op 28 september neem ik deel aan de Li Binameye des D'Zys in Fraiture en Condroz, de laatste van de 4 trails. Dit zal de zwaarste worden met enkele stevige klimmetjes in als ik het hoogteprofiel bekijk.

Maar eerst ga ik de vergelijkende studie maken met de bergen in Nederland. Zaterdag loop ik de Sint Pietersbergtrail in Maastricht. Dit is een 32K lange trail georganiseerd Bear Sports.

Naar deze kijk ik heel hard uit want het is dezelfde organisator als de Beartrail in Voeren. Het zal dus een adembenemend en pittig loopje in de ENCI groeve worden.

Ook een leuk filmpje gemaakt door MudSweatTrails. Het geeft een idee wat ik ga doen.

Maar eerst de 10K van Wanzele Loopt! vrijdag...

NY - week 8

Deze week kwam het besef (eindelijk) dat ik op dit elan onmogelijk klaar zou geraken voor NY. Ik ben sedert 3 augustus te lui, te gemakkelijk geweest. Het zijn mijn laatste 2 blokken van 4 weken dus tijd voor actie. Natuurlijk met de nodige verantwoorde opbouw, zot om nu te overtrainen.

Maandag wou ik voor de laatste keer deelnemen aan de weerstandstraining op de Blaarmeersen. Maar het kaften van Noor haar boeken liep wat uit en bebie was dus 6 minuten te laat. Damn! Ik besloot in omgekeerde richting de groep tegemoet te lopen.

Raar, ik kwam hen niet tegen. Dus liep ik naar den berg. Liep hem 2 x op en af. Nog steeds geen groep. Mmmm, zou het misschien niet doorgegaan zijn? Zouden ze langs de Watersportbaan intervals aan het doen zijn? Dus liep ik eerst de volledig Blaarmeersen rond en vervolgens de Watersportbaan in tegen richting.

Om 21u was ik rond en had nog steeds geen groep gezien. Jammer maar ik had wel een prachtige zonsondergang gekregen over de Blaarmeersen. Het was dus zeker niet voor niets geweest. Ik denk dat ik zo'n 13 à 14km gelopen heb. Achteraf vernam ik van Stefaan dat ze een nieuw parcours hadden uitgetest.

Dinsdag liet ik alles rekken en loskomen via de Ashtanga Yoga. Woensdag en donderdag was ik opnieuw te lui. Mijn excuus was nu dat het te warm was. Foei Wis! 

Vrijdag ben ik met de kids, een volgeladen wagentje en 2 dames naar Wingene gereden. Het vrouwenweekend kon ik door mijn sportplannen niet meedoen maar de vrijdag kon ik wel nog meepikken. Het was gezellig en met ons 3 prepareerden we de Sangria voor het gezelschap. Van discipline was er precies niet veel sprake bij mij. Opnieuw: Foei Wis!

 

Om mijn schuldgevoel wat te minderen, jogde ik zaterdag rustig samen met Manu. Hij gaat deelnemen aan de 5km op de stratenloop van Lede. Hij heeft ambitieuze plannen en hij vroeg om hem te hazen om ze te verwezenlijken. Dit kan ik hem niet weigeren. Dus zal ik die avond 2 wedstrijden lopen: de 5K en de 10K.

En dan was er vandaag de trail La porte des Ardennes. Vroeg opgestaan en om 9u30 was ik present. Een paar bekende gezichten van de trail in Flémalle, waaronder de organisator. Hij vroeg hoe het met de dikke teen was, deden een babbeltje. Fijne meneer.

Aan de start waren er opvallend veel Vlamingen. Voor mij stonden 2 dames en 2 heren waarvan eentje met T-shirt van de Midzomernachtrun te Gent. We raakten aan de praat, de start werd gegeven en Ine (1 van die 2 dames) en ik vertrokken samen.

Zij zou de volledige 34K aan mijn zijde lopen. Ik vond haar heel fijn gezelschap en ik leerde veel van haar ervaring op de trails. Ze kon veel harder rennen maar koos er voor om bij mij te blijven. De schat. Rond kilometer 6 sloot een zekere Bernard aan.

De bevoorrading die op 18K moest zijn, lag er niet. We begonnen wat te panikeren. Ik was aan het leeglopen want ik durfde mijn eten niet op te eten. Dit was voor tussendoor, niet om een bevoorrading te vervangen. Indien op kilometer 20 er geen bevoorrading zou liggen, dan zouden we ons eten wel moeten opeten. En oef, ze was er op de 20K. Voor mij net iets te laat, maar ik propte me vol met peperkoek en zoute koek, banaan en dronk enkele bekers water.

En we gingen terug on route. Het vertrek was wat stroefjes maar eens op gang...toch begon ik het moeilijk te krijgen. Na de bevoorrading was er een stom stuk. Dit was een soort veld tussen 2 bossen en het had diepe groeven. Het liep niet goed. Toen kreeg het Bernard eens lastig, dan eens ik maar Ine liep nog steeds zeer soepel. Wat een straffe madam. We zegden haar dat ze gerust verder mocht maar ze bleef bij ons.

We hadden een mooi tempo. We liepen eigenlijk zo goed als continu en draaiden de kilometers tussen de 6,5 en de 8 minuten, afhankelijk van de steilte. Ine maakte op het parcours eens een salto val. Gelukkig was het zonder gevolgen maar verder klotsten we met ons 3 gezellig door. 

Op kilometer 30 was er een steile klim en daar ging het fout voor mij. Mega krampen kreeg ik in de binnenkant van mijn linker bovenbeen en tegelijkertijd in mijn rechter kuit. Ik kon geen millimeter meer verder en stond blok in het midden van de beklimming.

Hier werd mijn arrogantie afgestraft. Had ik echt gedacht er mee weg te kunnen om met deze verwaarloosde loopconditie een trail vlotjes uit te lopen? Ine rekte mijn spieren (ze is ex judoka, handig hé). Lap 12min voor deze kilometer.

Nog 4 waren er te gaan. Ik zette mijn tanden op elkaar en ging door. Bij het begin van de voorlaatste kilometer kwamen we aan een splitsing. Geen pijl, geen lintje en waar moeten we nu heen? Andere lopers zaten met hetzelfde probleem. We overlegden wat en tenslotte lieten Ine en ik ons instinct beslissen. We kozen voor links en we hadden geluk. Tijdens deze kilometer 32 verloren we Bernard. 

Zo'n 400m voor de finish was er nog een stevige klim. De krampen schoten nu in het rechter dijbeen maar ik wou niet weer blok staan. Het moet een grappig zicht geweest zijn hoe ik naar boven kwam. De laatste 400m waren de hel, man wat had ik pijn maar de smile van Ine toen we de parking van de aankomst zagen deed me het op zij zetten. Hand in hand liepen we over de finish. 

In de kleedkamers werd ik nogmaals geveld door de krampen. Er was een kinesiste in de zaal en zij gaf me wat tips om ze te laten stoppen. Maar aaaaaauuuw.... De prachtige dag werd in stijl afgesloten in de bar met een lekkere Ciney blond. Hier had de mevrouw-kinesiste ook gekke schoenen aan: Vivobarefoot. Grappig.

Ine, ik ben je mega dankbaar voor je leuke gezelschap tijdens deze trail. En ja, zelfs met al die krampen was ik nog steeds blij dat ik er was. Het was een schitterend parcours in een prachtig bos. Slechts 2 km over de weg en 32 km in de natuur. Ik ben heel moe maar super tevreden.

Als ik morgen maar niet achterwaarts de trap moet afkomen....

Pauze!

Iedere minuut van mijn dag heb ik graag goed gevuld. Het is geen probleem voor mij om dat ook vol te houden. Doe ik dat niet dan heb ik een soort rusteloosheid over me.

Mocht ik een kind in deze tijd zijn, ik werd in het hok ADHD geduwd tussen de ergste gevallen. Zo zijn ze van me af. Maar mensen, dit is pure levenslust, positieve energie, bruisen. Dus weg met deze negatieve stempel. Net als voor vele andere actieve kinderen denk ik. Ik wijk af.

Mijn meeste energie kanaliseer ik via mijn sporten. Aangezien ik vooral mijn onderkant (benen, voeten) hierbij gebruik raak ik figuurlijk uit balans, uit evenwicht. Ik begon met meer zwemmen. Het komt me ergens tegemoet maar het was niet wat ik zocht. Ik moest het 'spiritueler' gaan zoeken. Het moest iets zijn met het leren afzetten van die vloed aan gedachten, ideeën in mijn hoofd. Naar binnen keren.

Door het winnen van mijn Thaïse massage stond ik veel dichter bij mijn oplossing. Ik voelde het. Maar ik kan toch niet alle weken een massage gaan volgen om mijn evenwicht te hebben? Er moest nog iets anders zijn.

Wat surfend op internet kwam ik terecht op Ashtanga Yoga. Nu komen mijn haren recht bij het woord yoga maar YouTube gaf me een andere kijk. Eentje downloaden en thuis eens proberen. Mmmm...dit is het misschien. Maar dit doe ik best onder de juiste begeleiding. Dan gezocht of dit in Lede kan en kijk...het kan!

Deze morgen nam ik de telefoon en belde naar de Mandra Yoga Studio op nog geen kilometer van mijn deur. In Lede heeft/kan men echt alles! Om 18u45 (Alé, eigenlijk was ik wat te laat want het matje was uit mijn fietstas gevallen) stond ik klaar op het matje (bedankt Joke dat ik het mocht lenen) en onderging de eerste les Dynamic Yoga I.

Het was intens maar zalig. Ik leer mijn spieren ontspannen, me rekken, mijn ademhaling te controleren en vooral alle geblokkeerde dingen rustig los te maken. Mijn evaluatie? Zeer bevredigend. En zo zal ik voortaan alle dinsdagavonden te vinden zijn in de Yogastudio van Barbara Van Lommel.

NY - week 10

De laatste week van de vakantie. Het waren 2 prachtige maanden, heerlijk gevarieerd, toffe dingen gedaan en mensen, wat een zaaaalig weer hebben we gehad zeg!

Sedert donderdag was ik geplaagd met een hoofdpijn die tot zaterdagmiddag heeft geduurd. Maar tijd om lui op mijn zetel te liggen had ik eigenlijk niet meer. Nog 10 weken en het is NY.

Donderdag kon ik geen kant uit. Vrijdag çavakes en ik had Manu beloofd om samen het mountainbikeparcours van Kalken af te fietsen. Een stevige Dafalgan en de hoop op beterschap door de frisse lucht hield me recht op de fiets. Manu is leuk gezelschap om mee te sporten en ik heb enkele uren de hoofdpijn kunnen vergeten. Het was heerlijk zo samen met mijn zoon.

Zaterdag moest ik proberen om 22km te lopen maar met dit hoofd?! Toch heb ik me klaargemaakt en het plan was dat ik zo veel en zo snel ging lopen als het hoofd aan kon. Ik zou wel zien wat het geeft.

Iedere pas bonkte mijn hoofd maar ik wou toch proberen om 6km vol te houden. Maar toen was ik zo ver van huis gedwaald dat ik deze ook terug moest. Misschien onbewust toch wat opzettelijk gedaan? Ik vertraagde mijn tred, stopte regelmatig, dronk en at goed veel. Mijn hoofd klopte nog maar merkelijk minder dan bij het vertrek. Toch werd het lopen lastiger. Tijd om er mee te stoppen.

Het werden er uiteindelijk 13km. Dat zijn er geen 22. De komende weken ga ik er telkens minimum 30K joggen. Wat nu? Ik herinnerde me van Lis en coach Jean dat soms het opsplitsen van een training een oplossing is en ook positiever effect heeft. Dus zou ik zien hoe ik me 's avonds voelde en dan het saldo afwerken.

Om 20u voelde ik me best ok, trok de loopkleren aan en vertrok zonder bedenktijd. De eerste kilometer liep ik heel rustig, voelde dat het hoofd geen weerstand bood en liep er nog 8 bij aan een bevredigend tempo. Rustig maar zonder pijn of last, dat was het doel. Hé hé, hier zie, toch de 22 gehaald. En de hoofdpijn? Spoorloos verdwenen...2 vliegen in 1 klap!

Vandaag was het de starterswedstrijd voor Manu en Noor van de Nievdonckse Zeilclub waar we lid zijn. Manu had vorig jaar de seizoensbeker gewonnen, dus die startte vol vertrouwen. Noor zou haar debuut maken. Team DC was er helemaal klaar voor.

Ik ben mega fier op mijn kids. Ze moesten 3 reeksen zeilen. Manu zeilde 4e, 4e en 1ste plaats. Noor werd 5e en twee keer 6e. Bij het eindklassement van de Q-cup eindigde Manu als 3e en Noor als 8ste op de 17 deelnemers. Fantastisch toch!

Er staan nog 4 wedstrijden op hun agenda en dan gaan ze voor de Spirou Belgian Junior Cup in Brugge. De 4 beste zeilers krijgen een seizoen lang een Spirou gratis ter beschikking. Ze vermoeden dat ze geen enkele kans hebben en leven er naar toe omdat het zo'n groot evenement is. Dat is alvast de juiste ingesteldheid: having fun is always more successful than aiming too high. Wordt vervolgd...