Maandag heb ik gebrost van de balletles. Ik had moeten werken tot 18u, thuis met de fiets om 18u35, honger als een paard en geen zin om me nog op te jagen. Ik koos om met Padi een mooie wandeling te gaan maken in de plaats. Ik was blij met mijn keuze.
Dinsdag heel hard genoten van de Ashtanga yoga. Misschien ook wat uit schuldgevoel omdat ik de dag er voor niet naar de les was geweest. Of het kan ook zijn omdat het bijna privéles was: enkel Liesje en ik waren er. Soit, het was een deugddoend, doch intens uur - alweer.
Woensdag rustdag. Donderdag een love run met mijn ventje. We hebben ons toerke wat uitgebreider gemaakt dan vorige week. We lopen al 8km samen. Super zo in de kouterbaantjes met de ondergaande zon en je vent aan je zij. 't Is nikeer iets anders.
Vrijdag opnieuw rust. Deze keer geen alcohol, geen lang uitzitten, neen, zaterdag wou ik er staan op de trail de Li Binamêye. Bij aankomst hing er een document van le défi des 4 trails met mijn naam op en er naast 1978. Lap, ze gaan me weer in de verkeerde leeftijdscategorie indelen. Ik ben wel van 1972 hé. Aaa, neen, dat zijn punten. Hmmm, sta ik op de eerste plaats? Nee! Gedaan met relaxed te zijn.
Ik besloot het als een vergissing te aanzien en te starten zoals ik zinnes was: ontspannen, zonder categorielust, finishen met een nieuwe mooie ervaring rijker. Nem.
Het was prachtig weer. Ondertussen ken ik er al wat trailers en het was een fijn weerzien. De organisatie verzekerde ons van een goed uitgepijlde tocht en off we go. De bewegwijzering was inderdaad fantastisch. Witte kalkpijlen op de grond, bordjes, lintjes, geen kans om verloren te lopen...of toch?
Zie ik daar na een paar kilometers de 2e vrouw verkeerd lopen. Allé, nikeer fluiten: 'par ici!'. Ga er misschien op het einde van de trail spijt van hebben maar ik vind het sportief en eerlijk. Ik zou het zelf ook graag hebben mocht ik verkeerd lopen.
Het parcours was ADEMBENEMEND. De bevoorradingen rijkeliijk en die vrijwilligers zo grappig en sympathiek. De sfeer tussen de lopers is ook heel los en amicaal. Ik hou zo van trailrunning! Ongeveer op kilometer 14 krijg ik de 2e vrouw opnieuw in mijn vizier. Maar alé, loopt die nu weer verkeerd?! Maar ja, grappig zeg. Opnieuw gefloten.
Ze haalt me in en we lopen enkele kilometers samen, maken kennis. Ze is een Spaanse die werkt in Brussel en heet Laura. Ze is een veel betere loopster dan ik en weg is ze weer. Op de bevoorrading bij kilometer 21 staat ze op me te wachten. We grappen wat over haar verloren lopen en zetten dan onze route weer verder.
De trail gaat naar links en wat doet Laura? Ja, inderdaad, ze loopt rechtdoor. Ik fluit, roep, schreeuw, gil maar met haar oortjes in geen nut. Dus ren ik een stuk achter haar tot ze mijn geschreeuw hoort: 'HOLA! ESPANJA! LAURA! HEEEEEY!' Eindelijk ze hoort het. Dit is echt super grappig. De volgende 6 kilometer durft ze geen centimeter meer van mijn zijde te wijken. We komen terug aan de bevoorrading - dezelfde als op 21km aangezien we in een lus gelopen hadden.
Laura besluit niet te stoppen. Ik doe dat wel. Eet heel veel, drink heel veel en neem wat bananen mee voor onderweg. Een geluk dat ik dit gedaan heb blijkt later. Op kilometer 30 komt Laura plots te voorschijn op de straat boven het pad. Ze is terug verkeerd gelopen. En dat met deze hele goede aanduidingen! Niet te geloven. We spelen wat jo jo voor plaats 2 en 3.
Ik krijg weer kramp. Van te weinig eten of drinken is het niet. Te kort aan magnesium is ook uitgesloten. Het zijn de trailschoenen. De C-lite van Sportiva zijn super schoenen maar ik vrees niet voor deze langere afstanden. Ze veroorzaken door de hieldrop bij mij hevige krampen. Ik weiger te stoppen en weiger ook mijn tempo te laten zakken. Ik wil dit niet! Uiteindelijk zijn de krampen over gegaan. Ik heb mijn loophouding lichtjes aangepast en ploef, ze waren weg. Bij kilometer 32 neem ik afstand want ik heb door het eten van die bananen nog wat poer over, zij vrees ik niet meer.
Anderhalve kilometer voor het einde steekt er een dame me voorbij. Ik was overtuigd dat ze een groen nummer van de trail droeg. Waar komt zij vandaan zeg? Lap, plaats 3 en Laura is nog achter mij. Wat als zij een opflakkering heeft? De moed zakt in mijn schoenen. Nog een laatste bergje op naar het voetbalveld en dan over de finish. Derde vrouw. Ikke blij.
'Votre puce svp?'
"Mon quoi?"
'Votre puce' en ze wijst naar een tijdsregistratiesysteem voor aan je schoen te hangen.
"Je n'ai pas. Pas vu dans le sac! J'ai couru pour rien?!"
De tranen springen me echt in de ogen. Is alles voor niets geweest? De mevrouw vindt mijn reactie grappig en aandoenlijk, neemt me bij de hand en neemt me mee naar de registratietafel.
'Madamme n'a pas de puce'
Dit wordt netjes naast mijn nummer 4068 genoteerd. Ze stelt me gerust dat de mevrouw aan de tafel alles nog eens manueel noteert ook. Ik zal opgenomen worden in het klassement. Maar toch ween ik, de paniek was me te groot.
Enkele mannen die me op de vorige trails gezien hadden komen me vragen of ik geblesseerd ben. Ik doe mijn verhaal en ze schieten in de lach. Folle! Ik moet ook lachen van hun gekke bekken. Ploef me neer op de grond en wacht op Laura. Ze zal de finish toch wel gevonden hebben? Ze komt een kleine 10 minuten na mij aan. Ik verlies ze in de menigte en besluit me te gaan douchen.Op weg naar mijn auto treffen we elkaar alsnog. Ze wil snel naar huis, vraagt mijn gegevens en hoopt dat we in touch blijven. Komt in orde Laura, komt in orde.
De prijsuitreiking duurt een hele tijd door de vele afstanden. Ik raak aan de praat met enkele lokale mensen. Eentje van hen is Ariane Daix. Zij heeft heel wat titels bij elkaar gelopen, lange afstanden, super toffe madam. Ze gaf me enkele trails die ik zeker moet doen. Ook Van Den Eede Noëlle leer ik kennen. Zij doet ook mee aan Le défi des 4 trails. Ook zij geeft me enkele must done trails.
En dan de prijsuitreiking. Voor de trail Li Binamêye : 3e dame. (Vandaag kreeg ik mail dat er een vergissing is gebeurd doordat ik geen 'puce' had. Ik ben eigenlijk 2e dame! Excuses aanvaard hoor. En die dame die me voorbij stak bleek de 20K te lopen.)
Voor Le défi des 4 trails : 2e dame. Alé jong, sta ik hier 2 x op een podium. Eindelijk! Wat een HEERLIJK gevoel. Ik ben wat met stomheid geslagen want dat laatste had ik niet verwacht. Ik ben wel echt blij! De foto's zijn nog niet online. Die volgen maar kijk eens wat een mooie prijs ik gekregen heb!
Zondagmorgen ben ik terug gaan mee zwemmen met de ijsberen. Het water was tussen de 15° en 16°. Met een zwempakske aan is dit best fris. Ik controleerde mijn ademhaling, zei dat dit geen koud water was en dook er in. Het heeft een 200m geduurd voor ik met mijn hoofd onder water durfde. Maar hup, ik was weg. Na 700m kwam ik herboren uit het water.
In de namiddag ben ik naar de aankomst gaan kijken van Joost en Maaike Vancoppenolle. Zij liepen een duomarathon in het project van Hero for one day by Marathonman. Maaike ken ik via smoelenboek en onze gedeelde passie: lopen en Duvel drinken. We hadden al een paar pogingen gedaan om 1 van de 2 samen te doen maar tot heden zonder succes. Maar vandaag is het gelukt!
Het was inderdaad zoals voorspeld: de tijd gaat te snel en we zouden nog niet uitgepraat zijn. De eerste Duvel dronken we met ons 2 op een zonnig terras aan de Watersportbaan. De volgende was op het terras van haar broer Joost, op de 25ste verdieping met een fantastische sky line over Gent en omstreken. Ik heb genoten, heel hard genoten. Bedankt Maaike, Joost en Rita voor de gezellige namiddag. Het is ook altijd fijn jou te zien hoor Stefaan ;-).
Dinsdag heel hard genoten van de Ashtanga yoga. Misschien ook wat uit schuldgevoel omdat ik de dag er voor niet naar de les was geweest. Of het kan ook zijn omdat het bijna privéles was: enkel Liesje en ik waren er. Soit, het was een deugddoend, doch intens uur - alweer.
Woensdag rustdag. Donderdag een love run met mijn ventje. We hebben ons toerke wat uitgebreider gemaakt dan vorige week. We lopen al 8km samen. Super zo in de kouterbaantjes met de ondergaande zon en je vent aan je zij. 't Is nikeer iets anders.
Vrijdag opnieuw rust. Deze keer geen alcohol, geen lang uitzitten, neen, zaterdag wou ik er staan op de trail de Li Binamêye. Bij aankomst hing er een document van le défi des 4 trails met mijn naam op en er naast 1978. Lap, ze gaan me weer in de verkeerde leeftijdscategorie indelen. Ik ben wel van 1972 hé. Aaa, neen, dat zijn punten. Hmmm, sta ik op de eerste plaats? Nee! Gedaan met relaxed te zijn.
Het was prachtig weer. Ondertussen ken ik er al wat trailers en het was een fijn weerzien. De organisatie verzekerde ons van een goed uitgepijlde tocht en off we go. De bewegwijzering was inderdaad fantastisch. Witte kalkpijlen op de grond, bordjes, lintjes, geen kans om verloren te lopen...of toch?
Zie ik daar na een paar kilometers de 2e vrouw verkeerd lopen. Allé, nikeer fluiten: 'par ici!'. Ga er misschien op het einde van de trail spijt van hebben maar ik vind het sportief en eerlijk. Ik zou het zelf ook graag hebben mocht ik verkeerd lopen.
Het parcours was ADEMBENEMEND. De bevoorradingen rijkeliijk en die vrijwilligers zo grappig en sympathiek. De sfeer tussen de lopers is ook heel los en amicaal. Ik hou zo van trailrunning! Ongeveer op kilometer 14 krijg ik de 2e vrouw opnieuw in mijn vizier. Maar alé, loopt die nu weer verkeerd?! Maar ja, grappig zeg. Opnieuw gefloten.
Laura besluit niet te stoppen. Ik doe dat wel. Eet heel veel, drink heel veel en neem wat bananen mee voor onderweg. Een geluk dat ik dit gedaan heb blijkt later. Op kilometer 30 komt Laura plots te voorschijn op de straat boven het pad. Ze is terug verkeerd gelopen. En dat met deze hele goede aanduidingen! Niet te geloven. We spelen wat jo jo voor plaats 2 en 3.
Ik krijg weer kramp. Van te weinig eten of drinken is het niet. Te kort aan magnesium is ook uitgesloten. Het zijn de trailschoenen. De C-lite van Sportiva zijn super schoenen maar ik vrees niet voor deze langere afstanden. Ze veroorzaken door de hieldrop bij mij hevige krampen. Ik weiger te stoppen en weiger ook mijn tempo te laten zakken. Ik wil dit niet! Uiteindelijk zijn de krampen over gegaan. Ik heb mijn loophouding lichtjes aangepast en ploef, ze waren weg. Bij kilometer 32 neem ik afstand want ik heb door het eten van die bananen nog wat poer over, zij vrees ik niet meer.
Anderhalve kilometer voor het einde steekt er een dame me voorbij. Ik was overtuigd dat ze een groen nummer van de trail droeg. Waar komt zij vandaan zeg? Lap, plaats 3 en Laura is nog achter mij. Wat als zij een opflakkering heeft? De moed zakt in mijn schoenen. Nog een laatste bergje op naar het voetbalveld en dan over de finish. Derde vrouw. Ikke blij.
'Votre puce svp?'
"Mon quoi?"
'Votre puce' en ze wijst naar een tijdsregistratiesysteem voor aan je schoen te hangen.
"Je n'ai pas. Pas vu dans le sac! J'ai couru pour rien?!"
De tranen springen me echt in de ogen. Is alles voor niets geweest? De mevrouw vindt mijn reactie grappig en aandoenlijk, neemt me bij de hand en neemt me mee naar de registratietafel.
'Madamme n'a pas de puce'
Dit wordt netjes naast mijn nummer 4068 genoteerd. Ze stelt me gerust dat de mevrouw aan de tafel alles nog eens manueel noteert ook. Ik zal opgenomen worden in het klassement. Maar toch ween ik, de paniek was me te groot.
Enkele mannen die me op de vorige trails gezien hadden komen me vragen of ik geblesseerd ben. Ik doe mijn verhaal en ze schieten in de lach. Folle! Ik moet ook lachen van hun gekke bekken. Ploef me neer op de grond en wacht op Laura. Ze zal de finish toch wel gevonden hebben? Ze komt een kleine 10 minuten na mij aan. Ik verlies ze in de menigte en besluit me te gaan douchen.Op weg naar mijn auto treffen we elkaar alsnog. Ze wil snel naar huis, vraagt mijn gegevens en hoopt dat we in touch blijven. Komt in orde Laura, komt in orde.
De prijsuitreiking duurt een hele tijd door de vele afstanden. Ik raak aan de praat met enkele lokale mensen. Eentje van hen is Ariane Daix. Zij heeft heel wat titels bij elkaar gelopen, lange afstanden, super toffe madam. Ze gaf me enkele trails die ik zeker moet doen. Ook Van Den Eede Noëlle leer ik kennen. Zij doet ook mee aan Le défi des 4 trails. Ook zij geeft me enkele must done trails.
En dan de prijsuitreiking. Voor de trail Li Binamêye : 3e dame. (Vandaag kreeg ik mail dat er een vergissing is gebeurd doordat ik geen 'puce' had. Ik ben eigenlijk 2e dame! Excuses aanvaard hoor. En die dame die me voorbij stak bleek de 20K te lopen.)
Voor Le défi des 4 trails : 2e dame. Alé jong, sta ik hier 2 x op een podium. Eindelijk! Wat een HEERLIJK gevoel. Ik ben wat met stomheid geslagen want dat laatste had ik niet verwacht. Ik ben wel echt blij! De foto's zijn nog niet online. Die volgen maar kijk eens wat een mooie prijs ik gekregen heb!
In de namiddag ben ik naar de aankomst gaan kijken van Joost en Maaike Vancoppenolle. Zij liepen een duomarathon in het project van Hero for one day by Marathonman. Maaike ken ik via smoelenboek en onze gedeelde passie: lopen en Duvel drinken. We hadden al een paar pogingen gedaan om 1 van de 2 samen te doen maar tot heden zonder succes. Maar vandaag is het gelukt!
Het was inderdaad zoals voorspeld: de tijd gaat te snel en we zouden nog niet uitgepraat zijn. De eerste Duvel dronken we met ons 2 op een zonnig terras aan de Watersportbaan. De volgende was op het terras van haar broer Joost, op de 25ste verdieping met een fantastische sky line over Gent en omstreken. Ik heb genoten, heel hard genoten. Bedankt Maaike, Joost en Rita voor de gezellige namiddag. Het is ook altijd fijn jou te zien hoor Stefaan ;-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten