Arno

Waar zijn we gebleven....3 november. Kids zijn op vakantie geweest met de oma en schoonbroer naar Egypte. Ze hebben daar verbleven in het Mövenpick Hotel te El Qusier. Manu heeft daar redelijk wat duiken gedaan en dus ook zijn brevet daar gehaald. Zijn laatste duik was er eentje van 47' en dat is al behoorlijk. Terecht is hij zo fier als een gieter: hij heeft zijn wraak genomen op de duikschool van Aalst.
Hij had al 3 keer de initiatieweken van de duikschool gevolgd. De laatste keer had hij gezegd dat hij vanaf september wou leren duiken via de club. Ze zouden eind augustus iets laten weten. Toen we begin september nog niets hadden gehoord, stapte ik naar de verantwoordelijke met de vraag waarom niet? Ik kreeg daar een zeer ontwijkend antwoord dat me niet zinde. Het kwam er op neer dat hij wel kon duiken en voldeed aan alle eigenschappen maar het leeftijdsverschil met de anderen van zijn groep zou te groot zijn.
Aangezien ik voelde dat het geen zin had om te discussiëren zweeg ik braaf en netjes. Manu, die het hele gesprek had gehoord, was behoorlijk pisted off. Ik had zo te doen met hem en ik vond het zo onrechtvaardig: hij kon veel beter zwemmen dan die andere kwibussen, kon de basis techniek al en had vooral de goesting om het te willen leren. Ik heb hem enkel kunnen kalmeren buiten op de parking door hem te zeggen dat we op de gepaste manier 'wraak' zouden nemen.Het eerste wat hij dan ook aan de telefoon zei toen hij zijn brevet haalde was: "Mama, we hebben ze. Nu zal ik het hen eens vertellen zie!" Moet ik er nog een tekening bij maken dat ik apetrots was op mijn zoon?!
Noor heeft vooral op de oma gelet en in de schaduw of het zwembad gezeten. De zee was niets voor haar. Het zoute water prikte te veel op haar huid en ze hield het voor bekeken. Ik ben ze zaterdagmorgen om 4u45 gaan ophalen op Zaventem. Om 6u lagen we in ons bed en om 8u30 reed ik al met Manu naar Sint-Niklaas voor het welpenweekend. Hij wou absoluut dat scoutsweekend niet missen. Dus moeder maar naar daar zeker. Maandag, toen hij naar school moest, kreeg hij wel zijn emotionele weerslag. Hij huilde tranen met tuiten dat hij ons weer moest achter laten. Van vrijdag 30 oktober tot maandag 8 november had hij ons welgeteld 3.5 uren gezien. Hij besefte ineens dat hij ons eigenlijk mega veel gemist heeft.
Vandaag is Arno Vlaemminck geboren. Hij is de zoon van mijnen beste maat, Philippe. Ik ken hem al van als ik 17 jaar ben en via hem heb ik Chris leren kennen. We hebben vele jaren naast elkaar op de schoolbanken gezeten, samen in de scouts, uitgegaan, deugnieterij uitgestoken. Op al die jaren hebben we geen enkele keer maar dan ook geen enkele keer ruzie gehad of woordenwisseling. Ik realiseerde me dat pas recentelijk. Eigenlijk heb ik met mijn vrienden nooit ruzie. Woordenwisselingen dat wel maar over het algemeen zijn die vlug van de baan met een grap. Ik haat ruzie enorm en zou het trouwens ook vreselijk vinden om dat met iemand te hebben. Dat ik geen blad voor mijn mond neem en iedereen rechtuit zeg wat ik denk is precies toch niet zo slecht ;-). Al mijn hechte vrienden weten dat en doen dat ook met mij. Super is dat, ieder weet waar hij staat. Is dat ook niet het beste in het leven? Al dat gezever met achter de rug en geheimzinnig gedoe, zulke mensen laat ik liefst links liggen. Wat me soms wel intriest kan maken is dat deze slangen soms eerder geloofd worden dan iemand die al gans zijn leven rechtuit is. Twisted niet?
Maar Arno heeft super ouders en is in een liefdevol nest terecht gekomen. Ik wens hem een vlekkeloos en gelukkig leven toe.
Verder heb ik me sportief niet zo veel bezig gehouden. Ik heb de afgelopen 10 dagen zo'n 3 keer gelopen, 1 keer Zumba gevolgd, 1 keer gezwommen en 1 toer met de mountainbike gedaan van ongeveer 45km. Ik ben in de ban geweest van een boek die Tina me heeft geleend: De geboren renner van Christoper McDougall. Een echte aanrader om een beter perspectief te krijgen over lopen. Het komt hem er eigenlijk op neer dat veel lopers blessures krijgen doordat onze schoenen te goed zijn. Ze verzwakken onze voeten te veel. Dus op dat gebied wil ik wel het een en ander uitproberen. 
Ik begin mijn 'rustperiode' vreselijk te vinden en mis het lopen enorm. Ik wil Chris alle ruimte geven voor zijn voorbereiding van zijn LCMT maar ik geef mezelf te veel toelating om te luieren. De kilo's komen er stilletjes aan terug bij en ik ben super lui. Aan de andere kant ben ik kittig om iets te presteren. Mis ik misschien een doel om naartoe te werken? Ik focus me vanaf morgen op 19 december. Ik maak met mezelf de afspraak dat ik ga trainen om die 10 km af te leggen in minder dan 55 minuten.Ik dien dan een gemiddelde snelheid te hebben van minimaal 11 per uur.
Deal!