DE week van de waarheid. De week waarin ik besef dat ik niets meer kan veranderen. Ik heb er hard voor getraind. Het zit goed in het hoofd, de conditie is ok en ik ben volledig blessure- en ziektekiemenvrij. Dus laat die marathon maar komen. Dat het gaat warm zijn en dat het een pittig parcours is, dat weet ik. Geen nut om me daar lastig in te maken, ik heb er tenslotte zelf voor gekozen. Dus die info heb ik niet opgeslagen in mijn hoofdje.
Het enige dat ik nog wou was een MP3-speler die me 4 uren muziek kon bezorgen. Mijn huidige heeft een platte batterij na 2u dus dat kon niet zijn. Woensdag avond ben ik nog vlug de Krefel binnen gesprongen en heb me eigenlijk impulsief een iPod Nano aangeschaft. Deze heb ik donderdag dan opgeladen op het werk, en voorzien van mijn marathon playlist. Zo, nu was ik er helemaal klaar voor en had er mega veel zin in.
Vrijdag middag zette ik voet in Barcelona om 11u35. We zijn de stadsbus opgesprongen, hebben de koffers afgesmeten in het fantastische Tryp Hotel Apolo en hebben de metro genomen naar Hotel Rialto waar de club van Marathonman op ons zat te wachten. Zij zouden het komende weekend mijn weekend kleuren met hun enthousiasme.
Samen met hen zijn we met een autobus volledig het parcours afgereden. Dit was zeer leerzaam. Iedereen kreeg een goed beeld van wat er hen te wachten stond. Bovendien was het ook een mooie gelegenheid om de verste dingen van Barcelona zoals het Gaudipark en het stadion van Barca te bezoeken. De overige bezienswaardigheden waren op wandelafstand van het hotel en dus kwamen die op het programma van zaterdag. 's Avonds zijn Chris en ik enkel met ons 2-tjes lekker tapas gaan eten in het oude stadscentrum. Uitgeput ben ik rond 22u15 in slaap gevallen.
Zaterdag lekker wat uitgeslapen, op het gemakje ontbeten en hup terug de stad in getrokken. We hebben koffie gedronken aan de Arc de Triomphe. Door het stadspark gewandeld richting het strand om de voetjes, die ondertussen al lekker warm hadden, te laten afkoelen in de zee.
De lunch op een klein pleintje heb ik toch schaamteloos laten vergezellen door een heerlijke Vino Rosado. Daarna zijn we met de kabelbaan naar de top van de Montjuic gegaan. Niet mijn ding om zo aan een stalen kabelke in een kabinneke vol met mensen te hangen bengelen. Maar hier had je wel een goed overzicht van de omgeving. Plat zag het er zelfs vanuit de hoogte niet uit.
's Avonds stond er natuurlijk pasta op de menu. De sfeer zat er goed in bij de bende van de Marathonman. Dat Gentse dialectje is wel heel amusant om aan te horen. Iedereen zag het wel goed zitten voor morgen. De pronostieken werden genoteerd. Er was opvallend veel water aan tafel en iedereen is flink op tijd zijn bed ingekropen.
Zondag, D-day. Hoe kalm ik ook de afgelopen dagen was, zo zenuwachtig was ik die morgen. Ongelooflijk dat ik zelfs alles van de avond voordien al netjes had klaargelegd. Je ziet coach, ik zal toch nog een goede leerling worden zenne! Ik had mijn eigen rozijnenbrood en vers gebakken wafels mee vanuit België. Om één of andere reden heeft me dat gekalmeerd. Ik heb heel veel kunnen eten en floep, weg waren de zenuwen. Ik heb 6 grote sneden opgegeten samen met een banaan en heel wat honing. Voldoende drinken bij het ontbijt en ik was echt voldaan.
De organisatie van deze marathon is echt een voorbeeld. Alles ging gesmeerd, rustig en vriendelijk. Die massa lopers zo allemaal samen zien was echt indrukwekkend. Er waren zo'n 20.000 mensen die hun benen gingen moe maken vandaag. Marleen en Ludo riepen mij en Chris heeft me over de radars gestoken zodat ik samen met hen aan de start kon.
Met mijn nieuwe iPod Nano heb ik niet moeten lopen. Deze was al stuk voor ik aan de start stond in Barcelona. Geen Adèle dus om mij te vergezellen. Maar het startschot werd gegeven en geen tijd om te treuren. De sfeer langs de straten zal me wel vooruit helpen.
De eerste 26 km waren volledig in de schaduw dat was een dikke meevaller voor mij. Vanaf dan keerde het tij voor mij. Vanaf dan was het in volle zon lopen. Het was ondertussen rond het middag uur en goed warm. Ik heb mijn tempo redelijk kunnen aanhouden maar ik voelde me roder en roder worden. Het 2e deel van de marathon mocht dan wel platter zijn, het was even zwaar door de zon. Om 12u30 zou er op een plek een flinke 28° prijken. Maar ik ging het niet in mijn hoofdje steken en dat lukte vrij goed al miste ik mijn Adele enorm op dit moment. Ik ben dan maar in mijn hoofd mijn playlist beginnen afspelen en dat heeft me geholpen.
En dan op km 39,5 heb ik dom gedaan. De hazen met de ballonnen van 4u staken me voorbij. Zo gedisciplineerd gelopen en dan doe ik dit: mijn ego is geprikt en besluit om bij de ballon te blijven. Waar ik niet aan gedacht had was dat zij wel enkele minuten na mij gestart waren. Dus ik had dit niet moeten doen maar dat besefte ik pas na een goei 700m spurten. In deze 700m heb ik mijn pijlen gebruikt om de laatste klim te doen. Mijn tempo viel dan ook naar beneden tot een 9 per uur. STOM STOM STOM....MEGA STOM. Toeme Wis toch!
Heel boos op mezelf ben ik na 4u 7min over de finish gekomen. Ik had enkele minuten vroeger binnen geweest had ik mijn tempo aangehouden. Maar het was nu zo. Volgens mijn garmin (welke is platgevallen op 800m van de finish!) telde deze marathon 2.174 stijgende hoogtemeters en 2.243 dalende. Pittig niewaar? Ik ben dus toch trots. Er zijn 17 minuten af van Berlijn en ik heb Barca mooi aan mijn marathonhartslag gelopen.
De ontvangst bij de finish door Chris en Marathonman was hartverwarmend en deed me vlug mijn boosheid vergeten. 's Avonds hebben we lekker gefeest in een gezellig restaurantje. Iedereen had het beter gedaan dan zijn pronostieken. Niemand heeft opgegeven en dat op zich was al een hele prestatie.
Maar mijn volgende zal een vlakke marathon zijn want ik wil die 4 er niet meer voor staan hebben ;-)
Ook een dikke dikke mercie aan al die duimen, sms-jes, steun en motiverende woorden van iedereen. Dat doet altijd deugd en geeft je kracht. Dank u.
Het enige dat ik nog wou was een MP3-speler die me 4 uren muziek kon bezorgen. Mijn huidige heeft een platte batterij na 2u dus dat kon niet zijn. Woensdag avond ben ik nog vlug de Krefel binnen gesprongen en heb me eigenlijk impulsief een iPod Nano aangeschaft. Deze heb ik donderdag dan opgeladen op het werk, en voorzien van mijn marathon playlist. Zo, nu was ik er helemaal klaar voor en had er mega veel zin in.
Vrijdag middag zette ik voet in Barcelona om 11u35. We zijn de stadsbus opgesprongen, hebben de koffers afgesmeten in het fantastische Tryp Hotel Apolo en hebben de metro genomen naar Hotel Rialto waar de club van Marathonman op ons zat te wachten. Zij zouden het komende weekend mijn weekend kleuren met hun enthousiasme.
Samen met hen zijn we met een autobus volledig het parcours afgereden. Dit was zeer leerzaam. Iedereen kreeg een goed beeld van wat er hen te wachten stond. Bovendien was het ook een mooie gelegenheid om de verste dingen van Barcelona zoals het Gaudipark en het stadion van Barca te bezoeken. De overige bezienswaardigheden waren op wandelafstand van het hotel en dus kwamen die op het programma van zaterdag. 's Avonds zijn Chris en ik enkel met ons 2-tjes lekker tapas gaan eten in het oude stadscentrum. Uitgeput ben ik rond 22u15 in slaap gevallen.
Zaterdag lekker wat uitgeslapen, op het gemakje ontbeten en hup terug de stad in getrokken. We hebben koffie gedronken aan de Arc de Triomphe. Door het stadspark gewandeld richting het strand om de voetjes, die ondertussen al lekker warm hadden, te laten afkoelen in de zee.
De lunch op een klein pleintje heb ik toch schaamteloos laten vergezellen door een heerlijke Vino Rosado. Daarna zijn we met de kabelbaan naar de top van de Montjuic gegaan. Niet mijn ding om zo aan een stalen kabelke in een kabinneke vol met mensen te hangen bengelen. Maar hier had je wel een goed overzicht van de omgeving. Plat zag het er zelfs vanuit de hoogte niet uit.
's Avonds stond er natuurlijk pasta op de menu. De sfeer zat er goed in bij de bende van de Marathonman. Dat Gentse dialectje is wel heel amusant om aan te horen. Iedereen zag het wel goed zitten voor morgen. De pronostieken werden genoteerd. Er was opvallend veel water aan tafel en iedereen is flink op tijd zijn bed ingekropen.
Zondag, D-day. Hoe kalm ik ook de afgelopen dagen was, zo zenuwachtig was ik die morgen. Ongelooflijk dat ik zelfs alles van de avond voordien al netjes had klaargelegd. Je ziet coach, ik zal toch nog een goede leerling worden zenne! Ik had mijn eigen rozijnenbrood en vers gebakken wafels mee vanuit België. Om één of andere reden heeft me dat gekalmeerd. Ik heb heel veel kunnen eten en floep, weg waren de zenuwen. Ik heb 6 grote sneden opgegeten samen met een banaan en heel wat honing. Voldoende drinken bij het ontbijt en ik was echt voldaan.
De organisatie van deze marathon is echt een voorbeeld. Alles ging gesmeerd, rustig en vriendelijk. Die massa lopers zo allemaal samen zien was echt indrukwekkend. Er waren zo'n 20.000 mensen die hun benen gingen moe maken vandaag. Marleen en Ludo riepen mij en Chris heeft me over de radars gestoken zodat ik samen met hen aan de start kon.
Met mijn nieuwe iPod Nano heb ik niet moeten lopen. Deze was al stuk voor ik aan de start stond in Barcelona. Geen Adèle dus om mij te vergezellen. Maar het startschot werd gegeven en geen tijd om te treuren. De sfeer langs de straten zal me wel vooruit helpen.
De eerste 26 km waren volledig in de schaduw dat was een dikke meevaller voor mij. Vanaf dan keerde het tij voor mij. Vanaf dan was het in volle zon lopen. Het was ondertussen rond het middag uur en goed warm. Ik heb mijn tempo redelijk kunnen aanhouden maar ik voelde me roder en roder worden. Het 2e deel van de marathon mocht dan wel platter zijn, het was even zwaar door de zon. Om 12u30 zou er op een plek een flinke 28° prijken. Maar ik ging het niet in mijn hoofdje steken en dat lukte vrij goed al miste ik mijn Adele enorm op dit moment. Ik ben dan maar in mijn hoofd mijn playlist beginnen afspelen en dat heeft me geholpen.
Heel boos op mezelf ben ik na 4u 7min over de finish gekomen. Ik had enkele minuten vroeger binnen geweest had ik mijn tempo aangehouden. Maar het was nu zo. Volgens mijn garmin (welke is platgevallen op 800m van de finish!) telde deze marathon 2.174 stijgende hoogtemeters en 2.243 dalende. Pittig niewaar? Ik ben dus toch trots. Er zijn 17 minuten af van Berlijn en ik heb Barca mooi aan mijn marathonhartslag gelopen.
De ontvangst bij de finish door Chris en Marathonman was hartverwarmend en deed me vlug mijn boosheid vergeten. 's Avonds hebben we lekker gefeest in een gezellig restaurantje. Iedereen had het beter gedaan dan zijn pronostieken. Niemand heeft opgegeven en dat op zich was al een hele prestatie.
Maar mijn volgende zal een vlakke marathon zijn want ik wil die 4 er niet meer voor staan hebben ;-)
Ook een dikke dikke mercie aan al die duimen, sms-jes, steun en motiverende woorden van iedereen. Dat doet altijd deugd en geeft je kracht. Dank u.
Respect, Lieve! Zowel voor je prestatie als voor je meeslepend geschreven blog! In een volgend leven ben jij mijn gedisciplineerd voorbeeld, maar mijn lichaam wil/mag dit niet meer... Gemiste kansen komen nu eenmaal niet meer terug. Enjoy while you can! And you can!
BeantwoordenVerwijderen