start 2 run - Met of zonder?

Momenteel zijn er enkele vriendinnen die aan het start2runnen zijn. Heerlijk is het om hen bezig te zien. Ik tracht hen wat bij te staan op het gebied van motivatie en volhouding. Na mijn trainingen op dinsdag en donderdag, probeer ik er te zijn voor hen. Hierdoor tetteren ze er vrolijk op los en is het zo voorbij. Doet altijd deugd om hen met een big smile op hun gezicht huiswaarts te zien keren: alweer een training afgewerkt.

Maar ik besef ook dat ik het doe voor mezelf en mijn mentale gerustheid. Ik haatte lopen tot het diepste van mijn tenen. Ik kon het ook niet, na 100m stond ik bloedrood aan de kant te hijgen. Wat een stomme sport.

Enkele vriendinnen waren begonnen met lopen en daagden mij uit. Dat was voor mij de rode lap op de stier. Ik iets niet kunnen? Wacht maar...en zo plugde ik ons Evy in de oren en begon...helemaal alleen in putteke winter. Precieze datum was 2 december 2007. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb deze start 2 run afgewerkt. Ik liep mijn eerste wedstrijd en hup ik was vertrokken.

Grote fout die ik maakte was dat ik veeeeel te snel liep bij iedere training. Hartslag 170 was gebruikelijk want ja, kijk eens, ik kan telkens 10km/u halen. Flink hé?

Dat dit dom is en fout is heb ik proefondervindelijk geleerd gekregen op de 20km van Brussel. Nog een datum die in mijn geheugen gegrifd staat: 31 mei 2009. Ik heb me letterlijk doodgelopen die dag.

Ik voel dat ik waak over mijn vriendinnetjes als een hond over zijn jongen: dat ze alstublieft niet diezelfde fout maken als ik. Traag lopen dames, traag lopen. Dit is de sleutel om goed te kunnen lopen. Je moet aan niemand bewijzen dat je snel kan lopen. Spaar dat voor jullie eerste wedstrijd ;-)

Je lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen aan je looptempo. Loop dus niet extra hard om je hartslag sneller omhoog te krijgen als je je conditie wil trainen. Je hartslag wordt niet alleen bepaald door de intensiteit van de inspanning die je doet. Ook temperatuur en wind , maar ook stress en vermoeidheid spelen een rol. Dat je hartslagmeter de ene dag sneller alarm slaat dan de andere, heeft dus ook daar mee te maken. Maar luister er dan ook naar!

Dus aan alle start to runners, recreatieve runners, tussendoorrunners, gelijk welke soort runners: op duurtraining is het verstandiger om traag te lopen en binnen de juiste hartslagzone. Koop die hartslagmeter en -horloge. Er zijn hele goede basismodellen op de markt voor een schappelijke prijs. In Decathlon vind je al een goed exemplaar voor nog geen € 25,00. Kerst en nieuwjaar komt er aan. Goed ideetje....

Hou je hartslag dus zeker onder die 150 maar nog verstandiger is: ga bij een club en laat jullie begeleiden. Please?

 

Woepie....

Hij had me verwittigd en hij houdt altijd woord...de voorbereiding voor Apeldoorn zal zwaar zijn. Week 2, ik heb het  'overleefd' en inderdaad...het is zwaar! (Moeke, geen zorgen zenne, je meisje weet wat ze doet).

Naast een fulltime job en mijn gezinsleven vlotjes laten ronddraaien is er echt alleen maar lopen. Veel en vooral snel lopen. Maar ik vind het zo'n leuk schema coach. Ik ben vreselijk moe op het einde van mijn week maar een o zo blij kindje. Het is gevarieerd en een echte uitdaging, spek naar mijn bek.

Spierpijn of andere mankementen heb ik niet. Ik heb mijn hartschema gekregen en hou me er netjes aan. Ik zou überhaupt niet meer durven. Die duidelijke waarschuwing heb ik al gekregen in 2009. Verder verbruik ik blijkbaar door dit schema een pak calorieën meer want ik eet me te pletter zonder 1 gram aan te komen.

De chiazaden, rode bieten-, appel- en granaatappelsap, yoghurt met cranberry staan in grote getale terug in de voorraadkast en frigo. Het is zalig zo intens me jezelf en je lichaam bezig te zijn. Mentaal voel ik me beresterk. Zou dit met het overleven van de Bear Trail te maken hebben? Ik denk het en ook: ik wil onder die 4u lopen!

Even Apeldoorn bellen?

Deze week gestart met het trainingsschema op maat gemaakt door mijn super coach Jean. Zijn enthousiasme is deze keer groter dan voorheen...gevaarlijk. Dinsdag heb ik mijn test gedaan om te zien hoe het met de conditie is gesteld na maanden enkel lange duurlopen te doen.

Op 80 meter voor de finish viel ik bijna flauw. Scary, wat is er aan de hand?! Hevige buikpijn, zo veel dat ik geen meter meer vooruit kwam. Ik ben languit op mijn rug gaan liggen om te bekomen. Lap, de darmen terug. Moet ik toch maar eens langs de dokter gaan. Ze zijn sedert de voedselvergiftiging in september nog steeds teer.

Maar de coach had voldoende om mijn resultaat te berekenen (gelukkig anders moest ik de test over doen en ik doe deze echt niet graag). Ik mag tevreden zijn: 8min 35sec op 2km. De lange duurlopen hebben geen nadelig effect gehad.

En dan kreeg ik de uitleg over zijn nieuw trainingsschema die hij voor mij in petto heeft. Na Lis en Gunther is het nu mijn beurt. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk stil was, het is een pittig schema. Het zal eentje zijn van heel hard werken om die snelheid naar boven te krijgen. De coach koestert immers de ambitie om mij in Apeldoorn onder de 4u te laten lopen.

De eerste voorbereidingswedstrijd is geprikt. Op zondag 9 december zal ik deelnemen aan de 13e Foulées Hivernales in Watermaal-Bosvoorde. Het prachtige Zoniënwoud is zalig om in te lopen.

Ik heb ondertussen de eerste week achter de kiezen en het is echt niet van de poes. Het is wel lekker gevarieerd en een hele uitdaging. Ik hoop aan zijn verwachtingen te kunnen voldoen. Ik ga er me immers 200% voor inzetten...zou tof zijn om eens onder die 4u te duiken...Even Apeldoorn bellen?

Blauw

Ik ben ondertussen al wat bekomen maar woensdagavond hebben Padi en ik een dame de voeten van onder het lijf gelopen.

Een loper van Alva was al onderuit gegaan die avond op die plek. Hij was precies goed geschalotterd (geschaafd). Hopelijk valt alles goed mee en is hij al terug aan het lopen. Het was het einde van mijn training. Die dame stond aan die plek er met andere mama's over bezig in het midden van het looppad.

De ervaring heeft me al afgeleerd om te 'roepen' tegen mensen. Ze springen dan naar voor, bedenken zich halverwege en springen dan naar achter en je hebt ze mee. Beter dat je niets zegt en je er gewoon tussen murwt. Ik had Padi dan ook nog eens aan mij hangen.

Wat we te laat gezien hebben is dat ze net aan dat zandhoopje staat. Ik ga nog naar rechts maar voor Padi bleek links logischer. Gevolg, dame meegesleurd met de leiband die tussen ons beiden hangt.

Op zulke momenten is het precies of de klok stil stond. Ik heb me omgedraaid, zag mevrouw achterover vallen en heb me onder haar gesmeten zodat ze niet voluit op de grond zou terecht komen. Ik zag haar hoofd richting het hek gaan en dat heb ik trachten te voorkomen met mijn arm. Wanneer de klok terug verder tikte lag ik om mijn rug met een dame in mijn schoot.

Je kan je wel voorstellen dat we alle 3 heel hard geschrokken waren. Mevrouw was gelukkig ok. En dan heb je de omstaanders, wanneer er geen paniek is, zullen zij er wel eens gaan voor zorgen. Allerlei belachelijke opmerkingen en instructies ('zie dat je haar adres hebt dat je kan trekken van de verzekering', 'ik zal bij jou blijven als getuige', 'oeeee, zo bloeien dat je doet',...) floepten uit die monden.

Mevrouw en ik hebben ons verstandelijk verwijderd van deze meute en de rust opgezocht van de cafetaria. Tenslotte zijn we allemaal volwassen mensen niewaar. Door haar hoofd te willen beschermen heb ik met een nagel haar kaak wat geschaafd. Dat was 'al dat bloed'. We hebben adressen uitgewisseld en nog wat nagepraat. Ik vond het vreselijk dat dit was gebeurd. Ik let zo goed op en toch nog.

De dag er na, gisteren dus, heb ik contact opgenomen met haar. Ze stelde het gelukkig goed en zonder verdere gevolgen. Dikke OEF!.

Blauw, zo hemelsblauw....

En ik? Wel ik heb een blauwe heup, een ontstoken elleboog, blauwe arm en mijn schouder die ontwricht was eerder deze zomer is blij met de pijnstillers. Maar verder is alles goed afgelopen, gelukkig maar. Ook Padi is ok. Ik heb haar volledig onderzocht en overtast en ze kwispelstaart terug vrolijk maar ook zij was heeel hard geschrokken.

Howhowhow...

In mijn dorp is de loopkriebel hevig aan het woekeren. Het stemt me ontzettend gelukkig om mijn vrienden in hun looptenue en vol goede moed te zien start-to-runnen. Ze weten dat ik fier ben op hen.
Niets leuker dan ook om dan eens samen te lopen. Daarom hebben Chris (ja ook mijn ventje kan al vlot de 5km aan) en ik ons, samen met deze lopende vrienden ingeschreven in de GVA Santa Run op zaterdag 22 december.

Ik weet nu niet echt meer wat de doorslag gegeven heeft dat we en masse naar daar trekken: het ludieke aan het lopen in een kerstmannenpak of de bevoorradingspost met jenever...Soit, het wordt een gezellig loopje...

Liefde is...

...jullie doelen op elkaar afstemmen.

Wanneer je allebei een hoge nood aan sporten en frisse neus hebt, is het niet altijd evident om de doelen of de trainingen op elkaar af te stemmen. In het begin spraken we af dat de pare jaren voor mij waren en de onpare jaren voor hem. Als snel blijkt dat deze regeling te absurd is voor woorden.

Vervolgens schakelden we over naar wie iets wil doen, bespreekt het, is de agenda vrij dan wordt dat gepland. Aangezien ik nogal vlug weet wat ik wil doen en dus die knoop ook snel doorhak, liep de agenda snel vol met mijn leuke dingen. Chris, die toch wat meer beslissingstijd nodig heeft en langer twijfelt viel hierdoor uit de boot. Ook niet de goede regeling dus.

Uiteindelijk hebben we de gulden middenweg gevonden. Lopen in de zomer is voor mij not done. Het is vanaf april tot september voor mij al te warm om grote doelen vast te leggen. Geef mij maar de winter, de regen, de koude, dan ben ik in mijn nopjes zenne. Dus spreken we over oktober tot maart.

Chris ten andere is een mountainbiker en kan heel goed tegen de warmte. Aangezien de mooiste wedstrijden voor zijn sport in de zomer zijn, sluit dit netjes aan. April tot september lukken het best voor hem. Ik schakel dan over naar MTB-modus. Zo is er ook steeds 1 van ons beiden die dan de nodige tijd heeft voor de kids hun activiteiten, zijnde zwemmen, lopen, ballet en zeilen.

En dit is wat we deden in 2012 en ook zullen doen in 2013. Ik doe mijn wintermarathons (Apeldoorn, Hero for 1 day en New York) en hij gaat voor de BEMC en de TRANSPYR.

Gisteren heeft hij zich, samen met Bart, ingeschreven voor deze laatste uitdaging. Geen klein bier moet ik toegeven en ik hou mijn hart vast want die 2 gaan daar toch ferme toeren uithalen.

De Transpyr is een 8-daagse mountainbiketocht die start in Roses en eindigt in San Sebastian.
Ze leggen 820km af met daarin 20.300 hoogtemeters.

Niet van de poes deze uitdaging. Er zal mogen getrained worden. Good luck!