Apeldoorn...een loopfeestje bij onze Noorderburen. Zo zag ik het en zo leefde ik er naartoe. Het is een mooie loop, leuke sfeer en ik had er heel hard voor gewerkt.
De laatste week veel gerust, goed en juist gegeten, veel gedronken (water voor alle misverstanden) en me kalm gehouden. Dat laatste was uiterst moeilijk maar ik heb het gedaan. De dag voor de marathon wou ik gaan zwemmen maar deed dit niet om de spieren te sparen.
De dag zelf, goed uitgeslapen, goed gekleed, goed gegeten, voldoende vocht opgenomen en in het naar daar rijden scheen de zon. Het was het ideale loopweer: matige wind, 6 graden en zon. Onderweg stelde ik wel vast dat ik en portefeuille en iPod (die kan ik al niet meer verliezen) thuis vergeten was. We lachten dit weg 'typisch jou' en kwamen aan in Apeldoorn.
Het was wat chaotisch voor het afhalen van mijn nummer en het vinden van de dameskleedkamers maar ik denk dat dit meer toe te schrijven was aan de zenuwen dan aan de organisatie. Stevige knuffel en zoen van mijn first class supporterende echtgenoot en naar startvak C. Hartslag 84 - uitstekend rustig voor een start, ik heb er zin in.
De eerste kilometers moest ik rustig lopen. Ik startte aan een harstlag van 150 à 154 en was ontspannen. Alles voelde perfect aan, deze gaat het worden. Eerste helling, geen probleem, de hartslag maakte soms wat bokkesprongen maar dat zullen de zenuwen wel zijn.
Ondertussen was ik omringd met pacers met ballonnen van 3:59 en besloot bij hen te blijven. Ik werkte naar het gewenste tempo en sfeer is nog steeds ok. Ik zag Chris op geregelde tijdstippen en dat deed deugd. Ik stopte bij iedere 5km om rustig mijn beker water uit te drinken en ik at iets. Alles volgens de regeltjes. Flinke meid.
Bij het ingaan van kilometer 24 worden mijn handen ijskoud, koude rillingen rollen over mijn rug. Ik krijg met moeite de verpakking van mijn voeding open. Maar kijk daar is bevoorradingspost 25km en Chris staat lachend op me te wachten met mijn beker water. Wat een luxe! Ik vraag hem om mij goed vast te nemen want dat ik plots kou heb. Ik bedel hem zijn handschoenen af en loop verder.
Op kilometer 28 is de hartslag te hoog en is de batterij af. Ik besluit om te stappen en de hartslag te laten zakken. Bij het stappen gaat het maar traagjes naar beneden. Bij kilometerpost 30 neem ik terug water maar kan de beker bijna niet vasthouden. Ik sta te trillen op mijn benen, wordt ijl in het hoofd en laat alles wat bezinken.
Na een minuutje of 3 besluit ik af te duwen en me uit koers te laten nemen. Ik ben een slappe vod, mijn arm- en nekspieren staan gespannen, het lichaam protesteert bij iedere beweging. De medische mensen controleren me en bevestigen dat het niet is van te weinig eten of drinken maar dat het lichaam niet helemaal hersteld is van de ziektebeestjes. 'Ja mevrouw, dat was een flinke verkoudheid. Die zal je moeten verder uitzweten.'
Dit is balen. Maanden hard gewerkt, je gezin en je sociaal leven op minimun gezet, goed op alles gelet en iedere gezondheidsregel in acht genomen. Ik dacht dat ik volledig genezen was, ik voelde me sterk en gezond maar blijkbaar is het anders. Thuisgekomen heb ik me verplicht om te eten en om 20u30 ben ik onder de warme dekens gekropen. Ik heb 's nachts 2 x moeten wisselen van slaapshirt.
Deze morgen om 7u was er de wekker voor te gaan werken. Hoe voel ik me de day after? De benen voelen goed, geen pijn aan kniën of enkels of wat dan ook. Maar mijn arm- en nekspieren staan stram en stijf. De hoofdpijn is van aan de slapen tot de achterkant van mijn schedel en mijn hoest is terug. Vanavond geen ballet maar uitzieken en slapen.
Ik wil iedereen bedanken voor de sms-jes, twitters en berichtjes op smoelenboek. Jullie steun doet ferm deugd. Ik ben geen opgever maar naar het lijf moet je luisteren. Mijn gekneusde ego is hersteld; ik heb de juiste (moeilijke) beslissing genomen en het neerzetten van een prachttijd kan me dan wel gestolen worden hoe graag ik het ook had gehad. Ik heb mezelf niets te verwijten, het is wat het is.
Om het met de wijze woorden van Noor te zeggen: "Je Hero-dag is toch veel belangrijker hé mama, daar zijn al je vrienden bij je." en gelijk heeft ze die meid van mij. Er komt wel een andere keer.
De laatste week veel gerust, goed en juist gegeten, veel gedronken (water voor alle misverstanden) en me kalm gehouden. Dat laatste was uiterst moeilijk maar ik heb het gedaan. De dag voor de marathon wou ik gaan zwemmen maar deed dit niet om de spieren te sparen.
De dag zelf, goed uitgeslapen, goed gekleed, goed gegeten, voldoende vocht opgenomen en in het naar daar rijden scheen de zon. Het was het ideale loopweer: matige wind, 6 graden en zon. Onderweg stelde ik wel vast dat ik en portefeuille en iPod (die kan ik al niet meer verliezen) thuis vergeten was. We lachten dit weg 'typisch jou' en kwamen aan in Apeldoorn.
Het was wat chaotisch voor het afhalen van mijn nummer en het vinden van de dameskleedkamers maar ik denk dat dit meer toe te schrijven was aan de zenuwen dan aan de organisatie. Stevige knuffel en zoen van mijn first class supporterende echtgenoot en naar startvak C. Hartslag 84 - uitstekend rustig voor een start, ik heb er zin in.
De eerste kilometers moest ik rustig lopen. Ik startte aan een harstlag van 150 à 154 en was ontspannen. Alles voelde perfect aan, deze gaat het worden. Eerste helling, geen probleem, de hartslag maakte soms wat bokkesprongen maar dat zullen de zenuwen wel zijn.
Ondertussen was ik omringd met pacers met ballonnen van 3:59 en besloot bij hen te blijven. Ik werkte naar het gewenste tempo en sfeer is nog steeds ok. Ik zag Chris op geregelde tijdstippen en dat deed deugd. Ik stopte bij iedere 5km om rustig mijn beker water uit te drinken en ik at iets. Alles volgens de regeltjes. Flinke meid.
Bij het ingaan van kilometer 24 worden mijn handen ijskoud, koude rillingen rollen over mijn rug. Ik krijg met moeite de verpakking van mijn voeding open. Maar kijk daar is bevoorradingspost 25km en Chris staat lachend op me te wachten met mijn beker water. Wat een luxe! Ik vraag hem om mij goed vast te nemen want dat ik plots kou heb. Ik bedel hem zijn handschoenen af en loop verder.
Op kilometer 28 is de hartslag te hoog en is de batterij af. Ik besluit om te stappen en de hartslag te laten zakken. Bij het stappen gaat het maar traagjes naar beneden. Bij kilometerpost 30 neem ik terug water maar kan de beker bijna niet vasthouden. Ik sta te trillen op mijn benen, wordt ijl in het hoofd en laat alles wat bezinken.
Na een minuutje of 3 besluit ik af te duwen en me uit koers te laten nemen. Ik ben een slappe vod, mijn arm- en nekspieren staan gespannen, het lichaam protesteert bij iedere beweging. De medische mensen controleren me en bevestigen dat het niet is van te weinig eten of drinken maar dat het lichaam niet helemaal hersteld is van de ziektebeestjes. 'Ja mevrouw, dat was een flinke verkoudheid. Die zal je moeten verder uitzweten.'
Dit is balen. Maanden hard gewerkt, je gezin en je sociaal leven op minimun gezet, goed op alles gelet en iedere gezondheidsregel in acht genomen. Ik dacht dat ik volledig genezen was, ik voelde me sterk en gezond maar blijkbaar is het anders. Thuisgekomen heb ik me verplicht om te eten en om 20u30 ben ik onder de warme dekens gekropen. Ik heb 's nachts 2 x moeten wisselen van slaapshirt.
Deze morgen om 7u was er de wekker voor te gaan werken. Hoe voel ik me de day after? De benen voelen goed, geen pijn aan kniën of enkels of wat dan ook. Maar mijn arm- en nekspieren staan stram en stijf. De hoofdpijn is van aan de slapen tot de achterkant van mijn schedel en mijn hoest is terug. Vanavond geen ballet maar uitzieken en slapen.
Ik wil iedereen bedanken voor de sms-jes, twitters en berichtjes op smoelenboek. Jullie steun doet ferm deugd. Ik ben geen opgever maar naar het lijf moet je luisteren. Mijn gekneusde ego is hersteld; ik heb de juiste (moeilijke) beslissing genomen en het neerzetten van een prachttijd kan me dan wel gestolen worden hoe graag ik het ook had gehad. Ik heb mezelf niets te verwijten, het is wat het is.
Om het met de wijze woorden van Noor te zeggen: "Je Hero-dag is toch veel belangrijker hé mama, daar zijn al je vrienden bij je." en gelijk heeft ze die meid van mij. Er komt wel een andere keer.
Ik herhaal het nog maar eens Wisken: het zal voor jou een ongelofelijke teleurstelling zijn je marathon niet uitgelopen te hebben, maar in die omstandigheden was het de enige juiste beslissing. Het is aartsmoeilijk om uit te stappen en daarvoor heb ik 1000 keer meer respect dan wanneer je strompelend over de lijn komt. Dus respect meid, om zo 30km gelopen te hebben en verzorg je nu aub goed. Vrijdag is herkansing (en wie weet zet ik m'n principes opzij en loop ik tijdens m'n weekje rust toch een hero-rondje met je mee, als je dat plezier zou doen). Verzorg je.
BeantwoordenVerwijderenDe ontgoocheling is groot maar het was de juiste keuze. Vandaag bevestigt het zieke lijf het nog maar eens. Ga me lekker uitzieken nu. Je bent meer dan welkom op vrijdag 15 februari hoor!!!
VerwijderenHey sweet sister! Heel erg moedig van jou! Trots dat je de ballen had om voor jezelf te kiezen, en niet voor de 'morele druk', de 'wat zal de rest denken', het 'ego'. Proficiat! Je gezondheid en eigenwaarde gaan boven alles! Binnen 2 weken poets-wederom-poets! Daar waar je thuis bent - ze zullen je op handen dragen! Je gaat over de finish zweven ;) Dikke knuf x Hasta mañana!
BeantwoordenVerwijderenDag Wisken, soms zegt je lichaam zelf stop ook al wil jij dat niet. Je kan inderdaad nog herkansen op je "Hero-day". Veel beterschap!
BeantwoordenVerwijderen