De week zijn we goed gestart met een super leuke deugddoende weerstandstraining in de Blaarmeersen te Gent samen met Club 365. Het waren 10 zware kilometers waarin 6 pittige intervals verwerkt waren op een speelse manier. This beats het saaie toerkes draaien op een atletiekpiste hoor.
En dat was het dan voor de rest van de week. Noor en Manu van en naar de zeilclub voeren en gaan werken, dat heb ik gedaan. Maar van sporten is er niets meer in huis gekomen. Te warm en te lui. De haan van de buren blijft van zijn oren maken en het steeds om 5u wakker zijn begint zijn tol te eisen.
.JPG)
Zaterdag liep ik Le Trail, ça Flémalle. Het parcours was pittig: 847 hm op de 36,7 km. Mentaal en praktisch was ik er helemaal op voorbereid, maar fysiek? Je kan onmogelijk zo veel weken achter elkaar zo'n minimum aantal kilometers lopen en dan verwachten het schitterend te doen.
Daarom aan de start wel met de loophorloge aan maar ik heb niet op start geduwd. Hé, dat is weer een nieuwigheidje zie voor mijn controlefreak gedrag. Ik ga voor het eerst een tochtje maken zonder dat ik er nood aan heb om te weten of mijn hartslag goed zit of hoe snel ik loop de kilometer. Nope, niets van dit alles. Ik ken mijn ritme al genoeg en ben al een echte kei geworden in het doseren.
Van het hele parcours heb ik alle relatief vlakke stukken kunnen lopen. De hellingen waren de moeite, soms zelfs een stijgingsgraad van meer dan 25% naar mijn gevoel. De afdalingen waren natuurlijk van gelijke trend. Tot net voor bevoorrading 3 ging alles vlotjes.
En dan gebeurde het. Ik was aan een afdaling begonnen, gleed wat uit met linkervoet, wou het evenwicht herstellen met de rechtervoet en pataaat, schop ik tegen een uitstekende rots met de tip van mijn voet. Ja, er waren sterretjes bij, het deed behoorlijk pijn. Ik koos om niet de schoen uit te doen en gewoon proberen verder te lopen. Het zou wel over gaan. Maar het afdalen deed geen goed. Je voet schuift naar voor en de teen botste dus telkenmale er tegen. Ai ai ai...
De lieve jongen aan bevoorrading 3 informeerde me dat ik op 21,5km zat en ik nam eventjes pauze om te bekomen en te beslissen wat ik zou doen: stoppen of doorgaan. Uit zijn informatie kon ik besluiten dat ik terug lekker de rode lantaarn op mijn naam aan het schrijven ben. Toch voelde geen ontgoocheling want ik had over deze afstand minder dan 3u gedaan. Dat was vorig jaar wel eventjes anders.
Nu moest ik voor mezelf inschatten wat de teen zou doen. Klimmen en platte stukken was no problem, enkel de afdalingen zouden pijnlijk worden. De jongen vertelde me dat er nog 5 beklimmingen in zaten waarvan de zwaarste en moeilijkste afdaling op het einde zou zitten als dit was zoals vorig jaar. Ik goot wat koel water in mijn nek en besloot toen om verder te gaan tot de volgende bevoorrading. Daar kreeg ik immers de keuze volgens de jongen om al dan niet door te gaan.
De volgende stukken waren grotendeels vlak of licht hellend. Ik liep op de buitenkant van mijn voet en kon er nog steeds dezelfde pas in zetten als voor het stoten. Dit komt goed, wat op de tanden bijten, maar dit gaat goed. Een mens zoekt al gauw een alternatief voor de steile afdalingen (op de poep en met behulp van de armen) zodat de voet gespaard bleef.
Rare is dat ik bij mijn weten bevoorradingspost 4 nergens ben tegengekomen. Of die mensen hebben alles al opgekraamd met het idee dat er niemand meer kwam, of ik heb een stuk verkeerd gelopen of ik heb hem gewoon niet opgemerkt. Ik kan het niet zeggen want ik heb geen flauw idee. Ik had zo veel mogelijk uitgeschakeld en concentreerde me enkel nog op uitlopen. Ik heb niet veel meer gemerkt van waar ik gelopen heb, ik liep volledig in trance.
Onderweg, voorbij het veld met de appelbomen was er een lieve mevrouw die mijn waterzak vulde met heerlijk koud water. Ik had ondertussen al zeker 4 liter binnen en het zweet bleef maar uit mijn poriën komen. Zonder drank was het onbegonnen werk om verder te gaan. Eten heb ik ook regelmatig gedaan. Het doosje met English gums was bijna leeg.
In ieder geval, een uur en 45 minuten later zag ik de voetbalterreinen en ben ik beginnen stappen. Het is als je weet dat je er bent dat plots alles wakker wordt en dat geldt ook voor de teen. Ik haalde de finish na 37km en 850 hm in 4u 45min, dat is toch dik 3 kwartier vlugger dan vorig jaar. Ik ben zeer teveden! Op welke plek ik gestrand ben, dat weet ik niet want de uitslag is nog niet online.
En daar stond dan terug de jongeman. Bleek dat het de zoon van de organisator was en dat hij deze al op de hoogte gebracht had van mijn teen. Volgende moment zat ik al in de ambulance te discussiëren met de man: hij wou dat ik naar Seraing foto's liet nemen (stond inderdaad al behoorlijk gezwollen en blauw) en ik wou zo vlug mogelijk naar Aalst rijden om het daar te laten doen.
Uiteindelijk heb ik voor de rust en de vrede toegegeven, die mensen hebben hun verantwoordelijkheden dus beter dat ik ze respecteer. Compromis was dat organisator met mijn wagen naar ziekenhuis rijdt en ik mee in de wagen van zijn echtgenote. Zo kon ik dan rechtstreeks van daar naar huis rijden i.p.v. eerst terug naar Flémalle te komen. Hier konden ze zich in vinden.
Het ging allemaal vlotjes en de foto's gaven aan dat er niets gebroken was. De dikke teen is wel goed verstuikt. Ik kreeg een stevige pijnstiller en ontstekingsremmer en mocht terug huiswaarts keren. 's Avonds was er immers Rock Lee Reloaded en ik had de kids beloofd met hen daar naartoe te gaan.
Om 23u waren de pijnstillers uitgewerkt en zijn we terug naar huis gegaan. Mijn kuitspieren, scheenbeenspier, dijbeen en heup kwamen tot leven, de adrenaline was weg. Zondagmorgen kon ik bijna niet uit bed van de stijve spieren. En tot vandaag kom ik de trap achterwaarts af. Dat is geleden van 2010 na de marathon van Berlijn!
Toch was het een super leuke ervaring. De Vertikal K van La Sportiva is een fantastische schoen om deze avonturen mee te doen. Een goede grip op eigenlijk alle soorten ondergrond. Zalige zekerheid bij het afdalen en ook op glibberige stukken goede steun. Vooral het systeem van de extra bovenlap is super: geen steentjes, takjes, modder of wat dan ook komt in je schoen terecht. Geen schurende storende toestanden tijdens het lopen, zalig is dat!
Ik had me voorgenomen bij de inschrijving voor deze trail dat ik van Le Défi de 4 trails, de laatste 3 ga mee doen. Dus volgende is in Seraing op zaterdag 8 september. Tot hier toe ben ik de enige vrouw. Zal maar al wat beginnen oefenen....
En dat was het dan voor de rest van de week. Noor en Manu van en naar de zeilclub voeren en gaan werken, dat heb ik gedaan. Maar van sporten is er niets meer in huis gekomen. Te warm en te lui. De haan van de buren blijft van zijn oren maken en het steeds om 5u wakker zijn begint zijn tol te eisen.
.JPG)
Daarom aan de start wel met de loophorloge aan maar ik heb niet op start geduwd. Hé, dat is weer een nieuwigheidje zie voor mijn controlefreak gedrag. Ik ga voor het eerst een tochtje maken zonder dat ik er nood aan heb om te weten of mijn hartslag goed zit of hoe snel ik loop de kilometer. Nope, niets van dit alles. Ik ken mijn ritme al genoeg en ben al een echte kei geworden in het doseren.
 |
| De Roze Panter! |
En dan gebeurde het. Ik was aan een afdaling begonnen, gleed wat uit met linkervoet, wou het evenwicht herstellen met de rechtervoet en pataaat, schop ik tegen een uitstekende rots met de tip van mijn voet. Ja, er waren sterretjes bij, het deed behoorlijk pijn. Ik koos om niet de schoen uit te doen en gewoon proberen verder te lopen. Het zou wel over gaan. Maar het afdalen deed geen goed. Je voet schuift naar voor en de teen botste dus telkenmale er tegen. Ai ai ai...
Nu moest ik voor mezelf inschatten wat de teen zou doen. Klimmen en platte stukken was no problem, enkel de afdalingen zouden pijnlijk worden. De jongen vertelde me dat er nog 5 beklimmingen in zaten waarvan de zwaarste en moeilijkste afdaling op het einde zou zitten als dit was zoals vorig jaar. Ik goot wat koel water in mijn nek en besloot toen om verder te gaan tot de volgende bevoorrading. Daar kreeg ik immers de keuze volgens de jongen om al dan niet door te gaan.
De volgende stukken waren grotendeels vlak of licht hellend. Ik liep op de buitenkant van mijn voet en kon er nog steeds dezelfde pas in zetten als voor het stoten. Dit komt goed, wat op de tanden bijten, maar dit gaat goed. Een mens zoekt al gauw een alternatief voor de steile afdalingen (op de poep en met behulp van de armen) zodat de voet gespaard bleef.
In ieder geval, een uur en 45 minuten later zag ik de voetbalterreinen en ben ik beginnen stappen. Het is als je weet dat je er bent dat plots alles wakker wordt en dat geldt ook voor de teen. Ik haalde de finish na 37km en 850 hm in 4u 45min, dat is toch dik 3 kwartier vlugger dan vorig jaar. Ik ben zeer teveden! Op welke plek ik gestrand ben, dat weet ik niet want de uitslag is nog niet online.
En daar stond dan terug de jongeman. Bleek dat het de zoon van de organisator was en dat hij deze al op de hoogte gebracht had van mijn teen. Volgende moment zat ik al in de ambulance te discussiëren met de man: hij wou dat ik naar Seraing foto's liet nemen (stond inderdaad al behoorlijk gezwollen en blauw) en ik wou zo vlug mogelijk naar Aalst rijden om het daar te laten doen.
Uiteindelijk heb ik voor de rust en de vrede toegegeven, die mensen hebben hun verantwoordelijkheden dus beter dat ik ze respecteer. Compromis was dat organisator met mijn wagen naar ziekenhuis rijdt en ik mee in de wagen van zijn echtgenote. Zo kon ik dan rechtstreeks van daar naar huis rijden i.p.v. eerst terug naar Flémalle te komen. Hier konden ze zich in vinden.
Het ging allemaal vlotjes en de foto's gaven aan dat er niets gebroken was. De dikke teen is wel goed verstuikt. Ik kreeg een stevige pijnstiller en ontstekingsremmer en mocht terug huiswaarts keren. 's Avonds was er immers Rock Lee Reloaded en ik had de kids beloofd met hen daar naartoe te gaan.
Om 23u waren de pijnstillers uitgewerkt en zijn we terug naar huis gegaan. Mijn kuitspieren, scheenbeenspier, dijbeen en heup kwamen tot leven, de adrenaline was weg. Zondagmorgen kon ik bijna niet uit bed van de stijve spieren. En tot vandaag kom ik de trap achterwaarts af. Dat is geleden van 2010 na de marathon van Berlijn!
Toch was het een super leuke ervaring. De Vertikal K van La Sportiva is een fantastische schoen om deze avonturen mee te doen. Een goede grip op eigenlijk alle soorten ondergrond. Zalige zekerheid bij het afdalen en ook op glibberige stukken goede steun. Vooral het systeem van de extra bovenlap is super: geen steentjes, takjes, modder of wat dan ook komt in je schoen terecht. Geen schurende storende toestanden tijdens het lopen, zalig is dat!
Ik had me voorgenomen bij de inschrijving voor deze trail dat ik van Le Défi de 4 trails, de laatste 3 ga mee doen. Dus volgende is in Seraing op zaterdag 8 september. Tot hier toe ben ik de enige vrouw. Zal maar al wat beginnen oefenen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten